Mijn vorige recensie schreef ik over het debuut van de Friese black metal-formatie Drôvich en het toeval wil dat ik voor deze recensie in dezelfde provincie blijf. De noorderlingen van Ter Ziele hebben onlangs namelijk hun eerste langspeler uitgebracht. Drie jaar na hun eerste dubbelsingle presenteert het viertal vijf nummers waarin doom metal verrijkt wordt met invloeden uit de post- en black metal. Fans van bands als Amenra en Old Man Gloom, spits uw oren!
Blackened post-doom, of geef het maar een naam
“Embodiment of Death” vangt direct aan een onheilspellende sfeer te creëren op introstuk “As Long As I Breathe”. Of het nu aanzwellende ambient gitaren zijn of juist een fraai staaltje synthesizerwerk is (of een combinatie van die twee), de toon wordt hoe dan ook direct gezet: Ter Ziele is hier niet om een verzameling plezierige liedjes ten gehore te brengen. Dat wordt nog een beetje duidelijker wanneer op “The Separation of Body and Soul” meteen na de korte introductie van zojuist een logge doomriff wordt ingezet. De titel lijkt overigens te verwijzen naar het dualisme zoals Descartes dat ooit beschreef.
Zodra de vocalen hun intrede maken, bewijst het Friese kwartet nogmaals dat het hier geen dertien-in-een-dozijn-doomalbum betreft. De screams neigen eerder naar black metal dan wat typisch te horen is op een plaat in dit genre. Ergens zou echter ook de vergelijking met een band als Amenra gemaakt kunnen worden, maar wellicht is dat ook te makkelijk.
Hoewel ik persoonlijk vaak sneller neig naar de simpele zielen-doom met non-stop logge beukriffs en teksten die uitsluitend over drugsgebruik en alcoholconsumptie gaan, kan ik sonische experimenten en bovenal afwisseling in een ietwat statisch genre ook altijd heel erg waarderen. Niet alleen op muzikaal vlak, maar ook tekstueel lijkt Ter Ziele behoorlijk diep te graven. De titel van “Of Noumenon Reality” verwijst, althans, dat denk ik, naar het “Ding an sich”-principe dat een grote rol speelt in de Kantiaanse filosofie. Niet mals!
Spanning en dynamiek
Waar de voorganger direct met zware, sludgy doom-riffs begon, wordt op “Of Noumenon Reality” wat tijd genomen om rustig op te starten. De vocalen schuiven pas na ruim anderhalve minuut aan en de drummer hoeft gedurende de eerste twee minuten niet veel meer te doen dan af en toe de hi-hat aan te tikken. Een paar stevige rammen op de toms geven vervolgens aan dat het tijd is om te beuken. Op nummers als deze laat Ter Ziele zien uitstekend een heftige sfeer te kunnen creëren. Bovendien hebben de mannen sinds hun debuutsingle voldoende tijd gehad om zich de opbouw van een post-metalnummer meester te kunnen maken en dat blijkt op deze langspeler: ze weten voortdurend de spanning vast te houden en spelen doorgaans op interessante wijze met dynamiek.
De titel van het voorlaatste nummer, “This Mortal Coil”, roept tussendoor de vraag op of de mannen van Ter Ziele zich hebben laten inspireren door het Britse gothic-collectief met dezelfde naam uit de jaren 80, een bepaalde passage uit Hamlet of toch de Californische psych-proggers Spirit, die ook naar het begrip van een sterfelijke spoel verwezen. De dromerige intro lijkt in de zoektocht naar een antwoord op deze vraag een bepaalde kant op te sturen, maar gelet op de tekstuele inhoud die Ter Ziele tot nu toe heeft gepresenteerd, valt
Shakespeare toch ook zeker niet uit te sluiten. “Embodiment of Death” bespreekt immers zware thema’s als vergankelijkheid, menselijk leed, existentialisme, gitzwarte toekomstbeelden en eenzaamheid. Het is simpelweg een duister geheel; een epos waarin alle facetten van zielesmart de revue passeren.
Afsluitend
De titel van de intro wordt in verlengde versie gebruikt als titel van het laatste nummer, “As Long As I Breathe, I Am To Suffer”. Het vormt een mooi full circle-moment. Het nummer begint met een uitgebreide inleiding waarin de huiveringwekkende, desolate sfeer die de luisteraar vanaf het begin gegrepen heeft wederom in vol ornaat aanwezig is. De eerste knallende riff na de intro toont het meest evident de black metal-invloeden die Ter Ziele meeneemt. Let wel, het gaat hier om invloeden uit black metal in zijn meest melancholische en nihilistische vorm en dat sluit natuurlijk perfect aan bij de mistroostige en vreugdeloze sludge en doom die op dit album voornamelijk de boventoon heeft gevoerd.
Na de muur aan geluid is er halverwege het nummer even tijd om bij te komen. Er wordt afgesloten met een goede minuut aan instrumentale chaos, waarin er met de knoppen van een delay-pedaal gespeeld lijkt te worden en plots is daar het einde van het album.
In zo’n 38 minuten, verdeeld over vijf tracks, weet Ter Ziele te bewijzen dat ze de intensiteit van hun liveshows (waarvan ze er de afgelopen jaren flink wat hebben gehad!) ook buitengewoon goed over kunnen brengen op band. Tussen de loodzware instrumentale passages en zwartgallige materie is er voldoende tijd en ruimte voor introspectie, waarna de luisteraar vervolgens weer het diepe dal ingesleurd wordt. Tijdens de speelduur van dit debuutalbum is er nagenoeg geen ruimte voor andere tinten dan zwart, grijs en al wat grauw is. Dat kan een overweldigende luisterervaring opleveren, maar als het zo vakkundig als hier wordt opgediend, ben ik best bereid me even te wanen in een wereld waar de zon daadwerkelijk nooit meer schijnen zal.
Meer weten over Ter Ziele? Je vindt de band op Facebook, of natuurlijk op hun eigen website.
