Zaterdag 7 september werd er in Sint Pancras in B3 wederom een metalavond georganiseerd. Het is inmiddels de zoveelste op rij, en ook in de komende periode staat er weer een metalavond op dit podium op de planning. Wij waren er nog niet eerder geweest en aangezien het goed uitkwam, reden we vanuit Alkmaar op een fietsje in de warmte richting Sint Pancras voor een avondje gitaargeweld.
Frontline Despair
Frontline Despair opende de avond. Eerder besprak ik voor MetalFromNL al hun debuut album, waar ik nog behoorlijk wat verbeterpuntjes hoorde. Ik had inmiddels ook andere reviews gelezen, en gehoord van anderen dan deze band live echt heel leuk is, dus ik was benieuwd.
Ik moet toegeven, hoewel de band heel jong is, hebben ze wel nagedacht over hun show. Zowel de podium aankleding als het geschminkte uiterlijk, met bijbehorende legerpakjes komt goed over. Het thema is duidelijk; war-themed black metal. Dat is ook hoe de band zich profileert. En bij vlagen komt dat ook goed uit de verf. Echter, mijn commentaar van hun debuut album blijft staan. Een groot deel van de tracks is in mijn oren geen black metal te noemen, en verdient eerder de stempel thrash metal. Of hardrock. Niet alle riffs zijn interessant, maar het is vooral de bijzondere keuze in drumpatronen die me opnieuwe verbaast.
Ze spelen ook vooral tracks van hun debuut album. Onder andere de track Pure Fuckin War komt voorbij. Voor mij hoeft dit niet; ik zie deze band liever groeien. Ook in hun set; het is vooral het begin van de set waarin het nog niet echt uit de verf komt. Overigens speelt de band aan het einde een nieuw nummer, Dreadnought, waarin zelfs surfrock invloeden naar voren komen. Het lijkt erop dat de band hun eigen sound nog volop aan het ontdekken is.
Dat gezegd hebbende; als de band gewoon lekkere blackmetal tracks blijft knallen, is het best leuk om naar te luisteren. Het geluid is er nog niet helemaal, en het is duidelijk dat deze band zich nog in het beginstadium begeeft. Ze spelen in ieder geval met overgave.
Nafearya
Nafearya is natuurlijk berucht en beroemd in deze omstreken en de meeste mensen lijken dan ook voor Nafearya en Death Moth te zijn gekomen. En terecht! Vanaf het begin staat hun muziek als een huis en walsen de gitaarriffs je om de oren. Waar Frontline Despair moeite had om hun geluid te vinden is dat bij Nafearya allemaal geen enkel probleem. Drummer Henk verzorgd de nodige snelle kicks en lijmt alles met een goede hoeveelheid cymbals aan elkaar.
Vanaf het begin van de show gaat deze band er voor, alhoewel het wel vooral bassist Dave is die de show steelt. Hij is een performer in hart en nieren en haalt de ene na de andere truc uit met zijn bas. Als je zelfs plectrums laat maken om uit te kunnen delen tijdens je show, dan heb je goed nagedacht over je show-element. Hij weet het publiek (al is er weinig) goed mee te krijgen, en er onstaat zelfs een aantal keer een mosh- en circlepit.
Nafearya maakt metal in de breedste zin van het woord, en zelfs blackmetal invloeden zijn terug te vinden in hun muziek. Misschien dat Frontline Despair hier nog wat van kan leren. Deze gasten spelen natuurlijk ook al veel langer samen, en dat is duidelijk te zien en te horen.
Hoewel deze band nog weinig heeft uitgebracht, komen de singles die online staan gelukkig wel aan bod, dus ook voor mij gelukkig wat herkenning in het geluid. Ik heb het in een eerder live verslag al gezegd, maar live komt deze band nog beter uit de verf dan op Spotify. Burning Hospital bijvoorbeeld is live een heel stuk vetter.
Maar het leukste moment van het optreden is aan het einde van de set, wanneer Andreas zijn gitaar weglegd en vol overgave de microfoon oppakt. Misschien door met slechts een gitarist? We gaan het merken.
Ravech
De volgende band was een verassing in de line-up, want zij stonde oorspronkelijk niet in de planning. Deze band uit Suriname is op tour in Nederland en zag hier de mogelijkheid om te spelen. Omdat het geen band uit Nederland is wijdt ik er niet te veel woorden aan, maar, ik ben blij met de Nederlandse scene. Ik hoop dat deze band geen voorbeeldrol heeft in de Surinaamse metalscene, want ze zijn echt nog niet zo ver dat ze dit goed neer kunnen zetten op het podium. Tijdens de soundcheck ben ik onder de indruk van de sweeppicking skills van de gitarist.
Helaas openen ze met een cover van Born of Osiris. Die komt zonder backing track niet uit de verf, en daarbij vergeet de zanger steeds gitaar te spelen als hij moet zingen en speelt de bas in ieder geval niet wat hij zou moeten spelen. Of ze ook eigen nummers spelen blijft mij een raadsel, ik herken vooral heel veel covers, die zeker niet uitgevoerd worden op het niveau wat ik zou verwachten als derde band van de avond.
Death Moth
Snel door met de de headliner van vanavond; Death Moth. Deze deathmetal band uit Friesland bestaat sinds 2023 en heeft slechts twee singles op hun naam staan. Ze werken echter hard aan hun bekendheid en hebben al heel wat toffe shows kunnen spelen. Terecht, want ze zijn live technisch goed, leuk om naar te kijken, en vooral heel aardig.
De gitariste Ingeborg is de hele set non stop aan het headbangen, net als vocalist Tjeerd overigens. Ze weten daarbij het publiek goed mee te krijgen. Tenminste, het publiek wat er nog is. Omdat Frontline Despair de avond 20 minuten later begon, zijn er inmiddels ook al wat mensen weer naar huis vertrokken. Het publiek wat er nog is, support deze band gelukkig wel volledig en ook hier ontstaat een kleine pit.
Speciaal voor deze avond heeft Death Moth nieuwe shirts laten drukken voor hun aankomende single Rotting into Nothingness. Natuurlijk spelen ze die ook en ik kan je vast verklappen: het is een lompe, vieze track (goedbedoelt). Hou de socials van de band in de gaten voor meer, of check de reel op onze socials voor een sneak preview. De avond wordt natuurlijk afgesloten met hun track ‘Written In Blood’, en lekkere meeschreeuwer.
Zie de rest van de foto’s hier.
Frontline Despair
Nafearya
Death Moth
