De eerste echte studio EP van het Nijmeegse vijftal Kelsey arriveert bijna precies vijf jaar na hun livesessie “Dead Aesthetic”. Deze nieuwe EP weet die live-energie ook geweldig te vangen. De zes tracks kwamen op Valentijnsdag al uit; op het moment van schrijven ruim anderhalve maand geleden. Ik heb hier dus in elk geval niet de meest exclusieve scoop in handen, maar het is natuurlijk nooit te laat om een stukje te schrijven over een plaat die zo fijn is als “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Lees vooral verder als je The Chariot, Every Time I Die en The Ghost of a Thousand net zo erg mist als ik.
Kennismaking met Kelsey
In de regio Nijmegen heb ik regelmatig sticker zien hangen met daarop een beeld uit de film Psycho van Alfred Hitchcock. Het betreft het schreeuwende gezicht van actrice Janet Leigh slechts een moment voordat (spoiler alert?) haar personage in de douche vermoord wordt. De legendarische scream queen wordt op het plakplaatje vergezeld door het logo van het post-hardcorekwintet Kelsey. Ik moet opbiechten dat ik naar aanleiding van de stickers nooit actie ondernomen hebben; in al die jaren zocht ik nooit op internet naar wat “Kelsey” in deze context dan wel niet had te betekenen. Spijtig, want deze Gelderse wrecking crew produceert een mengelmoes aan chaotische stijlen die ik sinds jaar en dag erg kan waarderen.
Het duurde tot het najaar van 2024. Kelsey was net een maand daarvoor begonnen aan het maandelijks uitbrengen van een single van hun nog te verschijnen EP “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Plotseling was daar het nummer “Laissez-faire Support System”, met zijn onheilspellende gitaarpartij met een golvend phaser-effect, of een misschien flanger-effect, of wellicht toch allebei. Gaandeweg het nummer schreeuwt vocalist Nik “fuck the bullshit”. Rauwe punkenergie wordt gecombineerd de kenmerkende complexiteit van mathcore. Tegen het einde van dit fraaie stukje muziek voegt een dromerige synthesizer zich bij het geheel; de vocalen die eerder pontificaal op de voorgrond verschenen, klinken nu vanuit de verte. Maanden later zal deze outro een prettig rustmomentje vormen in een eenentwintig minuten durende intensieve stoomcursus chaos.
We trappen af
De EP begint met “Celia Became a Small Volcano”, dat tevens de eerste single is die Kelsey in de aanloop naar de overkoepelende release uitbracht. Gitaristen Rob en Joep zetten direct in met stevige riff die ergens tussen post-hardcore, metalcore en mathcore valt, maar toch bovenal een stevige portie punk beukwerk oplevert. Een hoekerige, duizelingwekkende leadpartij sluit aan. Op deze opener introduceert Kelsey al gauw de stop-en-startstructuur die later ook een belangrijk kenmerk van deze verzameling nummers zal vormen. “Watch in horror as your family is cast aside” wordt geschreeuwd over een frenetieke breakdown. Naarmate het nummer richting einde raast worden de laatste woorden van die zin vervangen door “burnt alive” en “torn to shreds” (to shreds, you say?). De toon is gezet.
Versterkerfeedback en noise van onbekende kom fungeren als transitie tussen de nu, zoals hoorbaar is voor en na “Unfamiliar Passage”. Het sonische buffet bestaat uit dissonantie, tempowisselingen en een dubbele dosis screams. Op deze tweede track zijn backing vocals te horen van bassist toon, die overigens ook beheerser van de synths is in dit
corekameraadschap. De duale gitaarpartij, versterkt met een moddervette basstoomwals vormen samen een hectische muur aan geluid, die gecompleteerd wordt door passievolle tweestemmige vocalen. Het doet denken aan bands als Every Time I Die en bepaald werk van Converge, op de best mogelijke manier.
Afwisseling
De speelse riff op “This is the Girl” lijkt grotendeels gebaseerd te zijn op één akkoord en wordt tussendoor afgewisseld met mathy chaos. In de rustigere momenten waan ik me even in het grensgebied tussen Bloc Party en The Dismemberment Plan, maar Kelsey rukt me als luisteraar echter snel uit die illusie: nog steeds kan de chaos elk moment losbarsten. Op het laatste deel van dit nummer vindt het vijftal ruimte voor een partij ouderwets chuggen, aangevoerd door het energieke en chaotische slagwerkspel van drummer Tommie. Lagere gutturals maken hier eveneens hun intrede. Het leven, maar vooral deze EP, zit vol onverwachte wendingen.
Zo ook op “Burnout Artist”, waarop, na een basbreak, meer atmosferische gitaren te horen zijn, terwijl in het vocale departement gekozen wordt voor spoken word. “Backlash induced cultural whiplash still reverberates in these walls” wordt uitgesproken aan het einde van de eerste paar strofen. Of ik de betekenis helemaal kan doorgronden is irrelevant, omdat deze woorde gewoonweg één van die volzinnen vormen die zuiver fonetisch als fantastisch klinkt. Het roept herinneringen op aan de eloquente woordentovenarij van At The Drive-In, maar ook tot op zekere hoogte aan nummers als “The Approaching Curve” van Rise Against
Bij het slotstuk “Social Claustrophobia”, tevens het langste nummer van deze seminar in mindfulness is mijn eerste associatie Chat Pile. Kelsey trekt inspiratie uit vele bronnen en weet dat te combineren in een geheel eigenzinnig pakket audiogeweld. Over het algemeen is deze afsluiter in de eerste helft wat kalmer dan haar voorgangers; het tempo ligt wat ligger en het geheel klinkt net wat melodieuzer. Het contrast tussen agressieve rechttoe-rechtaan teksten als “Who the fuck do you think you are, I fucking see right through you” en de academische tekst die wordt uitgesproken voor het laatste deel begint, vat de veelzijdigheid van Kelsey perfect samen. “As I slowly rescinded back into my cave, the world forgot about me”. Deze zin luidt het einde van “Mindfulness Seminar at the End of the World” in. Mijn vermoeden is echter dat de muziekwereld niet snel de band Kelsey zal vergeten.
Meer weten over Kelsey? Je vindt ze op hun eigen website.
