Het Friese black metal-drietal Drôvich presenteert hun debuutalbum “Weagen fan pine”. Met teksten in het Fries trekken de Noorderlingen inspiratie uit de black metal van weleer, maar putten ze ook uit death- en thrashvaatjes. Fans van klassiekers als Mayhem, Gorgon, Marduk en Darkthrone kunnen hun lol op, maar er is op “Weagen fan pine” ook genoeg te genieten voor zij die toe zijn aan een frisse wind in hun black metal.
Yntro en De Stoarm
“Yntro” begint met een sample van onheilspellend onweer, overeenkomstig de weersomstandigheden op de albumhoes. Drôvich windt er op die afbeelding geen doekjes omheen: een verdorde treurwilg, donkere wolken, bliksemschichten en in het midden een figuur dat pas uit de dood lijkt te zijn opgestaan. Voeg daar het bandlogo met al zijn vertakkingen aan toe en het is absoluut duidelijk: we hebben hier met een black metalband te maken.
De drums die al snel hun intrede maken, hebben op zichzelf staand iets weg van een marching band. Na ongeveer een halve minuut sluiten gitaar en bas aan en wordt er een signaal gegeven dat het hier toch echt om een metalplaat gaat. Pick scrapes introduceren “De Stoarm”. Drôvich is hier om ouderwets te rammen, blastbeats en tremolo riffs vliegen je om de oren, gepaard met de ijzingwekkende krijsen. Opvallend is de cleane zang die als tweede stem aansluit in de refreinen. Het doet bijna denken aan de klaagzang van een geest die al eeuwen opgesloten zit in een verlaten kasteel. De Friezen weten zeker aan sfeer te creëren.
Het middelste hoofdstuk
Na iets meer dan twee minuten, heeft de luister krap een seconde de tijd om bij te komen. “De Balt Fan Myn Siel” pakt de draad direct weer op met volop gebeuk. De riffs doen hier wat meer denken aan de punkier kant van thrash metal. De tweede stem die op “De Stoarm” zong stapt hier met vlagen over spoken word. Dit keer zijn er daarnaast ook screams te horen in de backing vocalen. Uit het niks volgt een solo, ongetwijfeld geïnspireerd 80’s thrash en misschien een band als Bulldozer. De solo blijft niet lang hangen: een paar seconden shredden en daarna weer door naar het rammen.
Het tempo wordt wat verlaagd op “Drôvich”. We naderen doomsnelheden totdat de drums plotseling versnellen. Hiermee wordt er een fraaie dynamiek toegevoegd aan het album. “Ik bin drôvich” wordt door het hele nummer herhaald. Dat past zonder meer bij de sfeer, want het trio weet de treurnis en ellende goed over te brengen. In de laatste minuut is er dan toch nog even tijd om terug te keren naar het geram van de twee nummers hiervoor. Dynamiek is prima, maar er moet natuurlijk ook gebeukt worden.
Wat volgt is “Kannibalisme Yn Holodomor”, dat eind 2022 al in iets andere vorm als debuutsingle werd uitgebracht. Zoveel als ik ook van de abstractere vormen van black metal houd die bands als Liturgy en Wiegedood presenteren, gaat mijn hart toch ook altijd wat sneller kloppen van onverdund hakken en zagen. “Aesthetica” vind ik fantastisch, maar vaak is het toch ook gewoon tijd voor “A Blaze In The Northern Sky”
De bas klinkt op de hele plaat overigesn vrij clean en ligt lekker in de mix. Dat doet me in eerste instantie denken aan Florida death metal-legendes Death, die daar vaak ook een voorkeur voor hadden. De korte solo in dit nummer die meer neigt naar death metal lijkt die invloed toch ergens te bevestigen. De toevoeging van een guitig basloopje op een moment van rust in “Kannibalisme Yn Holodomor” maakt dit één van de meest diverse nummers op het album. De eerder gehoorde klaagzang keert ook hier weer terug en is een perfecte match voor een nummer dat de verschrikkelijke hongersnood in Oekraïne ten tijde van de vroege Sovjet-Unie beschrijft.
Myn Bestean in drie delen
Het Drieluik Myn Bestean vangt aan met een rustige gitaarpartij die me direct in Middeleeuws sferen plaatst. Later sluit een kalmerende piano aan en een akoestische gitaar vervangt de Middeleeuwse riff van eerder. Er wordt zelfs plaats gemaakt voor een gastsolo. Als er dan ook nog fijne, laid-back percussie wordt toegevoegd, ben ik voor zo’n vijf minuten even vergeten dat ik middenin een black metal-album zit. Eerlijk gezegd waan ik me min of meer in een Twarres-album bij “Myn Bestean I”. Dat is natuurlijk cliché om te noemen in een recensie over de muziek provinciegenoten enok niet heel trve kvlt, maar toch doet het me specifiek denken aan Children van het voornoemde Friese duo. Dat is zeker niet negatief en maakt eigenlijk ook helemaal niet uit, omdat de mannen van Drôvich hun black metal-sporen dubbel en dwars verdiend hebben met de knallers op deze plaat. Het is juist prijzenswaardig dat de black metal-makkers een geheel andere stijl weten te presenteren die ook nog eens goed binnen het album past.
“Myn Bestean II” trekt je overigens direct uit de weelderige droom van deel I. Er wordt meteen in de hoogste versnelling gescheurd. Tussen de tremoloriffs door is nog ruimte voor een smaakvolle solo en samen met het derde deel van deze trilogie zet Drôvich hier een mooi black metal-opus neer.
Naar het einde
“Heap” heeft instrumentaal, toepasselijk, een wat hoopvollere toon. Het klinkt triomfantelijk tussen de melancholiek die dit genre, en een groot deel van “Weagen fan pine” zo kenmerkt. Het refrein van “Kom werom” heeft diezelfde hoopvolle sfeer ook en staat in mooi contrast met de sombere teksten. Die triomfantelijke toon is zeker verdiend, want we hebben het hier over een sterk en goed geproduceerd debuutalbum. Drôvich is overduidelijk zeer bekend met de geschiedenis van dit genre en alle mijlpalen door de jaren heen. Met titels als “Stjerrend Pracht” en “Ein Fan’e Tiid” is dit ook onmiskenbaar een black metal-album. Ook de golven van pijn die de albumtitel beschrijft zouden dat eigenlijk direct duidelijk moeten maken. Toch weet Drôvich hier een interessante mix van stijl neer te zetten. In “Stjerrend Pracht” denk ik zelfs wat van crustpunkers Wolfbrigade terug te horen.
Wat Drôvich ook siert is dat alle teksten en titels in het Fries zijn. Dat geeft net wat meer eigenheid aan het geheel en sluit behoorlijk goed aan bij de sfeer. De mannen kiezen ervoor om nog één keer knallen op het slotnummer en daarmee is de langspeler met een speeltijd van ruim driekwartier alweer voorbij. Tussen alle mistroostigheid is “Weagen fan pine” vooral een vermakelijke plaat en een goede toevoeging aan de verzameling van Nederlands beukwerk.
Meer weten over Drôvich? Je vindt ze op socials.
