Category: Reviews

Vijf jaar na hun debuut-EP is Howlett terug met het vijf nummers tellende plaatje “Burned along the Alexandrian”. Howlett presenteert hier een EP gevuld met een kwartier aan melodic hardcore die zeker het proberen waard is voor fans van bands als Have Heart, Counterparts Comeback Kid. We hebben het hier over een stevige lading “heart on my sleeve”-posi-core waarbij de liedjes bovenal overkomen als een emotionele copingstrategie voor de bandleden om de ellende zie zij hebben meegemaakt te verwerken en een plekje te geven. Het resultaat is een fraai staaltje punk waarbij de verschillende kanten van het genre stuk voor stuk belicht worden.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik voordat ik begon aan het voorwerk voor deze recensie niets wist over deze band. De naam Howlett kon erop wijzen dat deze mannen grote fans zijn van Liam Howlett, de spilfiguur in The Prodigy, of dat ze deze naam misschien wel hebben gekozen als eerbetoon aan het X-Men-personage met het adamantiumskelet.

De Instagrampagina van Howlett verraadt dat nerdcultuur en sadness grote inspiratiebronnen voor hen zijn. Terwijl ik me afvraag of “nerdcultuur” hier betekent dat iedereen in Howlett veel strips leest, me kan vertellen wat er allemaal is veranderd in de nieuwe editie van het Dungeons & Dragons Player’s Handbook, of toch juist dat ze allemaal microbioloog van beroep zijn, glijden mijn ogen over de verschillende berichten op hun socialmediakanalen. Al snel zie ik dat alle titels van de vijf nummers van de EP “Burned along the Alexandrian” Marvel-verwijzingen bevatten. Het is duidelijk dat de naam Howlett meer verwijst naar James dan naar Liam. Fijn dat dat in elk geval opgehelderd is!

Go Get ’em Tiger

De EP begint met “Go get ‘em Tiger.”, dat gaat over het verliezen van een levenspartner. Vol levenslustige energie gaat Howlett te werk en worden emoties en kwetsbaarheden blootgelegd. Als een therapiesessie begeleidt door opzwepende drums en melodieuze riffs lijkt Howlett direct te beginnen aan de afsluiting van een zwaar hoofdstuk in hun persoonlijke geschiedenis (kunnen we dat ooit écht afsluiten?). De mannen hebben behoorlijk wat verdriet en leed meegemaakt en deze EP is de muzikale vertelling daarvan.

Alex, Wreak Havoc

“Alex, wreak havoc!” beschrijft het proces van jezelf herpakken na een rouwperiode, het voortzetten van je leven wanneer dat lange tijd niet mogelijk leek. Howlett tovert een aantal watermetaforen tevoorschijn: zwemmen, scheepswrakken, zinken passeren de revue. We worden getrakteerd op een breakdown compleet met cymbal taps en chugs afgewisseld met dissonante intervallen. Natuurlijk, deze metaforen zijn stokpaardjes van menig metal- en hardcoreband en dit type breakdown is sinds jaar en dag vaste prik, maar het werkt nu eenmaal prima. Bonuspunten worden verdiend door de afwezigheid van het woord “undertow”.

How’s the family Frank?

Op “How’s the family Frank?” horen we eveneens een breakdown, waarvan men er eigenlijk nooit genoeg kan hebben. Het gitaarwerk in de refreinen zou niet misstaan tussen het latere werk van Touché Amoré, de onderwerpen die behandeld worden in de songteksten evenmin. Kort hiervoor gaf Howlett een agressievere metalcoreknaller in de vorm van “Cletus was right.”. Het contrast met de melodieuzere kant van het volgende nummer komt goed uit de verf. In krap vijftien minuten weet Howlett goed duidelijk te maken welke vormen dit genre allemaal kent en waarom het toch zo fijn blijft. Het slotnummer bevat dan nog wat gastvocalen van corekameraden Rising Tide. Verbroedering blijft immers een sterk thema in zelfs de meest beukende punkstijlen.

Met vlagen worden de vocale verantwoordelijkheden verdeeld over meerdere bandleden. Op bepaalde momenten doet dat denken aan die keren dat Jay Maas in Defeater zo nu en dan een ijzingwekkende schreeuw liet horen, iets wat mij altijd enorm heeft aangesproken. Ook de in melodic hardcore zo onmisbare gang vocals geven acte de présence en het voelt alsof “Burned along the Alexandrian” gelijke delen afsluiting als viering van het leven is. De beloofde zonneschijn lijkt na een langdurig regenseizoen dan toch eindelijk te komen.

Inspiratie

Er is een interview met David Lynch waarin de Amerikaanse filmregisseur zegt dat Eraserhead zijn meest spirituele film is. Wanneer de interviewer Lynch vraagt om daar dieper op in te gaan, luidt het antwoord: “No, I won’t”. In schril contrast met de filmmaker weidt Howlett gelukkig maar al te graag uit als het gaat om de verhalen achter hun liedjes. Door de berichten die zij op Facebook en Instagram hebben geplaatst wordt ook vóór het luisteren al duidelijk dat er een aantal overkoepelende tekstuele thema’s zijn op “Burned along the Alexandrian”. De plaat gaat over het verlies van een dierbare, of dat nu daar ziekte of ongeval is, en de bijkomende rouw, maar er is ook veel aandacht voor de wederopbouw die volgt. Negatieve emoties en ervaringen worden oprecht gedeeld en gevoeld, maar als puntje bij paaltje komt, lukt het Howlett ook om een boodschap van hoop uit te spreken: de duisternis van het heden en het verleden wordt erkend, maar de tijden die ook licht en geluk kennen komen eraan.

Er was een tijd dat ik dagelijks obsessief luisterde naar “Three Years” van Climates en de “What We See”-EP van Napoleon (en een scala aan andere early 2010s melodic hardcore). Met “Burning along the Alexandrian” transporteert Howlett me op een hele aangename manier terug naar die tijd. Tussen alle blackened hypnagogic post-hyperpop-achtige stijlen die mijn playlists steeds meer lijken te kenmerken, is het ontzettend fijn om ook met enige regelmaat eens terug te gaan naar de basics: vier muzikanten die hun hartzeer uitschreeuwen over catchy riffs en punky drums. Als ze daar dan ook nog een overtuigende posi-boodschap in weten te verwerken, is het totaalplaatje een hele solide EP.

De hoes van deze EP doet me overigens in stilistisch opzicht een beetje denken aan de albumhoezen van post-hardcore/emo-veteranen Circa Survive. Vooral het schip maakt dat ik de link leg met Violent Waves uit 2012. Of dat nu met opzet zo is of een toevalligheid is waar ik te veel waarde aan hecht: het is hoe dan ook wederom een reminder aan een geweldige tijd in de melodic- en post-hardcore (weet je wel, toen Title Fight nog actief was). Al met al is “Burned along the Alexandrian” een zeer geslaagde hardcore-exercitie.

Tracklisting

Go get ‘em Tiger
Alex, wreak havoc!
Cletus was right
How’s the family Frank?
Yeah, sure, Ryan

Meer weten over Howlett? Je vindt ze op Facebook of Bandcamp.

Zaterdag 7 september werd er in Sint Pancras in B3 wederom een metalavond georganiseerd. Het is inmiddels de zoveelste op rij, en ook in de komende periode staat er weer een metalavond op dit podium op de planning. Wij waren er nog niet eerder geweest en aangezien het goed uitkwam, reden we vanuit Alkmaar op een fietsje in de warmte richting Sint Pancras voor een avondje gitaargeweld.

Frontline Despair

Frontline Despair opende de avond. Eerder besprak ik voor MetalFromNL al hun debuut album, waar ik nog behoorlijk wat verbeterpuntjes hoorde. Ik had inmiddels ook andere reviews gelezen, en gehoord van anderen dan deze band live echt heel leuk is, dus ik was benieuwd.

Ze spelen ook vooral tracks van hun debuut album. Onder andere de track Pure Fuckin War komt voorbij. Voor mij hoeft dit niet; ik zie deze band liever groeien. Ook in hun set; het is vooral het begin van de set waarin het nog niet echt uit de verf komt. Overigens speelt de band aan het einde een nieuw nummer, Dreadnought, waarin zelfs surfrock invloeden naar voren komen. Het lijkt erop dat de band hun eigen sound nog volop aan het ontdekken is.

Nafearya

Nafearya is natuurlijk berucht en beroemd in deze omstreken en de meeste mensen lijken dan ook voor Nafearya en Death Moth te zijn gekomen. En terecht! Vanaf het begin staat hun muziek als een huis en walsen de gitaarriffs je om de oren. Waar Frontline Despair moeite had om hun geluid te vinden is dat bij Nafearya allemaal geen enkel probleem. Drummer Henk verzorgd de nodige snelle kicks en lijmt alles met een goede hoeveelheid cymbals aan elkaar.

Nafearya maakt metal in de breedste zin van het woord, en zelfs blackmetal invloeden zijn terug te vinden in hun muziek. Misschien dat Frontline Despair hier nog wat van kan leren. Deze gasten spelen natuurlijk ook al veel langer samen, en dat is duidelijk te zien en te horen.

Hoewel deze band nog weinig heeft uitgebracht, komen de singles die online staan gelukkig wel aan bod, dus ook voor mij gelukkig wat herkenning in het geluid. Ik heb het in een eerder live verslag al gezegd, maar live komt deze band nog beter uit de verf dan op Spotify. Burning Hospital bijvoorbeeld is live een heel stuk vetter.

Maar het leukste moment van het optreden is aan het einde van de set, wanneer Andreas zijn gitaar weglegd en vol overgave de microfoon oppakt. Misschien door met slechts een gitarist? We gaan het merken.

Ravech

De volgende band was een verassing in de line-up, want zij stonde oorspronkelijk niet in de planning. Deze band uit Suriname is op tour in Nederland en zag hier de mogelijkheid om te spelen. Omdat het geen band uit Nederland is wijdt ik er niet te veel woorden aan, maar, ik ben blij met de Nederlandse scene. Ik hoop dat deze band geen voorbeeldrol heeft in de Surinaamse metalscene, want ze zijn echt nog niet zo ver dat ze dit goed neer kunnen zetten op het podium. Tijdens de soundcheck ben ik onder de indruk van de sweeppicking skills van de gitarist.

Helaas openen ze met een cover van Born of Osiris. Die komt zonder backing track niet uit de verf, en daarbij vergeet de zanger steeds gitaar te spelen als hij moet zingen en speelt de bas in ieder geval niet wat hij zou moeten spelen. Of ze ook eigen nummers spelen blijft mij een raadsel, ik herken vooral heel veel covers, die zeker niet uitgevoerd worden op het niveau wat ik zou verwachten als derde band van de avond.

Death Moth

Snel door met de de headliner van vanavond; Death Moth. Deze deathmetal band uit Friesland bestaat sinds 2023 en heeft slechts twee singles op hun naam staan. Ze werken echter hard aan hun bekendheid en hebben al heel wat toffe shows kunnen spelen. Terecht, want ze zijn live technisch goed, leuk om naar te kijken, en vooral heel aardig.

De gitariste Ingeborg is de hele set non stop aan het headbangen, net als vocalist Tjeerd overigens. Ze weten daarbij het publiek goed mee te krijgen. Tenminste, het publiek wat er nog is. Omdat Frontline Despair de avond 20 minuten later begon, zijn er inmiddels ook al wat mensen weer naar huis vertrokken. Het publiek wat er nog is, support deze band gelukkig wel volledig en ook hier ontstaat een kleine pit.

Meer metal in B3 zien? Check de agenda. De eerst volgende gig is op 26 oktober met onder ander Ill Trusted en Exit Only.

Zie de rest van de foto’s hier.

Frontline Despair

Nafearya

Death Moth

Zaterdag 9 September stonden Neverus en Terradown in de kelder van Dynamo, om in huis thuisprovincie Brabant een vette avond neer te zetten. Roy en Kimberley waren er bij om verslag te doen van de avond.

Neverus is een band uit de omgeving van Eindhoven, en beschrijven hun muziek als ‘Majestic Death Metal.’ Het komt een beetje overeen met Scandinavische melodische death metal zoals; Wintersun of Norther.

Neverus

We zijn iets te laat, Neverus is al aan het spelen. Tijdens de kaartcontrole zingen we ‘Banish and Burn’ mee, de medewerker vraagt of we fan zijn. Dat zijn we zeker!

De zaal is halfvol,  de sfeer nog rustig maar actief het publiek heeft er al zin in! 

Neverus zet een strakke show neer! Ze gebruiken eigen lichten en rookmachines waarmee ze de kelder van Dynamo omtoveren tot een professioneel podium. De lichten die additief worden toegevoegd door Dynamo lijken het publiek met enige regelmaat proberen te verblinden. 

Er is veel dynamiek op het podium, Robin (gitaar), Roman (bas) en Jack (gitaar/vocals) wisselen elkaar geregeld af van plek en hebben een goede interactie met elkaar.

Het publiek kan Jack’s humoristische tussen praatjes en interactie goed waarderen. Zo gaan we naar de ruimte voor het nummer ‘Lazarus’ en moeten we even diep in onszelf kijken bij ‘Send my spirit high’. 

Jack besluit ook een aantal keren van het podium af te gaan om samen met het publiek te spelen en headbangen. Al lijkt Jack tamelijk ongemakkelijk in het publiek, terwijl hij op het podium volledig in zijn element is. 

Helaas was het geluid wat minder. Veel drum en bas, gitaren nauwelijks hoorbaar en de backing vocals leken harder te staan dan de main vocals. Iets dat we tijdens een eerder optreden ook al opmerkte. 

Alle nummers die de band speelt deze avond komen van het album ‘Burdens of the Earth’, dat op 21 april 2023 uitgebracht is. Nu 1,5 jaar later is het toch wachten op nieuwe muziek.

Het publiek is in ieder geval erg enthousiast en Neverus heeft er vast een aantal nieuwe fans bij! Aan het einde van de set word publiek, Dynamo en de band bedankt en moeten we natuurlijk nog even op de foto.

Terradown

Terradown is opgericht in 2016 en spelen ‘Groovy Melodic Death Metal’ met een lichte theatrale touch on stage. Door stijlen te combineren creeren ze daarmee echt een eigen sound.

Na een korte pauze, zijn we terug in de zaal die inmiddels wat voller is. Terradown maakt zich klaar om hun set te beginnen, terwijl het publiek hen enthousiast gade slaat. 

Vanaf het eerste moment hebben ze een volledige stage presence. Er is een ware harmonie tussen de bandleden die elkaar geregeld van plek afwisselen en samen spelen. De zanger maakt regelmatig ruimte voor de andere leden, door meer op de achtergrond te gaan staan.

De combinatie van stijlen zijn goed met elkaar verwoven, en brengen Melodische Death Metal met af en toe rustige emotionele passages die met enige theatrale performance goed gebracht worden, gevolgd door heavy breakdowns. De clean zang kwam aan het begin niet altijd even goed uit de verf. Maar later bij het nummer ‘Checkmate’ werd het een stuk beter. 

De interactie met het publiek is top, en wanneer er gevraagd word om een pit ontstaat deze ook vrijwel gelijk. De energie on stage spat er vanaf en ook in de zaal word Terradown goed ontvangen. Ook het licht is iets beter en worden we niet meer geregeld verblind zoals eerder op de avond.

Aan het einde van de set vraagt het publiek om een encore! En na een kort overleg en duim omhoog spelen ze ‘Break your Chain’. De energie zit er bij de band en bij het publiek nog goed in, wat deze track een mooie afsluiter van de avond maakt. 

We besluiten even uit de drukte te gaan en later terug te komen voor merch en een praatje met de band.  Omdat een aantal uit onze groep nog merch willen, van zowel Neverus als Terradown. Helaas blijkt bij terugkomst dat de bands alles al hebben ingepakt, en wil de beveiliging van Dynamo ons allemaal graag weg hebben. De merch van Terradown word snel even uitgepakt en zelfs Jack Streat van Neverus staat bij de lift merch uit te pakken, terwijl de beveiliging ons naar buiten probeert te kijken tijdens de betalingen. En zo fietsen we bepakt met onze nieuwe merch, napratend over de avond, door de regen terug naar huis.

Al met al een top avond met geweldige muziek in de Kelder van Dynamo! 

Meer zien van Neverus en Terradown? Je vindt Neverus op hun eigen website, op Facebook of in onze database. Je vind ook Terradown op hun eigen website, op Facebook of in de database.

Release date: 07.08.2024

After Divine Right and Upon Mighthy Planes of Ash, we were really looking forward to the full album from Marrow Of Man. His latest album, Ancient Hymns of Apocalypse, got released on all streaming platforms on the 7th of September, so now we can finally share our thoughts with you guys. Marrow of Man is awesome! Find out why! 

Marrow of Man

With over 1200 monthly listeners, Marrow Of Man is becoming quite a name in the Black metal scene. As many black metal projects, not just in the Netherlands, Marrow Of Man is a one-man project. His origins lie in Amsterdam, and originally he started out under a different name. With Forlorn Hope, two EP’s got released, ‘Humanitas Vincuntur’ and ‘A Debt Paid in Blood’. After gaining some attention with these EP’s, Marrow of Man decided on a name change and started working towards an album. Ancient Hyms of Apocalypse saw the light on the 7th of September 2024, and will probably continue to gain followers for Marrow Of Man.

Ancient Hymns of Apocalypse

Ancient Hymns of Apocalypse consists of 9 tracks of mostly quiet melodic black metal. Marrow Of Man is really good at writing catchy, interesting hooks. There are plenty of memorable guitar riffs on AHOA. It’s fast, well written, and actually produced a lot better than his previous EP’s. My previous comments on Marrow Of Man were that there was so much happening music-wise, that it was a bit hard to hear all the individual instruments well. And while AHOA is still layered with multiple layers of guitars, vocals, and orchestrations, the balance is a lot better. The wall of sound is still there, but it feels a bit more restrained, and deliberate. 

The album starts with the ominous sounds of Blazing Trumpets of Cessation. After a short intro, all hell breaks loose (literally) and we dive into the dark melodies Marrow Of Man has in store for us. If this is the first track you’ll hear from Marrow Of Man you can’t help but feel inspired – everything is just right. From interesting guitar riffs, solos, well-pronounced grunts, even a breakdown fits the mix. The transitions in the track feel well thought out, and give the track more than enough variation. 

He Who Rides the Pale Horse incorporates nasty grunts  (in a good way) and a sample of Death riding in on his horse. This track might well be a favorite for some. It definitely reminds me of Batushka, Darkthrone, Dimmu, or maybe even Satyricon. Marrow Of Man mixes in some thrash metal tunes in some of the tracks as well, as is heard on Divine Right. Some of the tracks have more of a folk-metal feel to it, but the strong riffs and blast beats are a staple for every track. 

Ancient Hyms of Apocalypse tells a story, and while the previously released tracks Divine Right and Upon Mighty Planes of Ash stand well enough on their own, they fit better in this complete album. There is a build-up to the album, which comes to a peak with Upon Mighty Planes of Ash. Even after hearing this track over twenty times since the release, it’s still one of of my favorites of this album. That’s probably because of the high-energy chaos Marrow of Man brings, and again, a very catchy chorus. However, after hearing the album, I have a new favorite. 

Beyond The Frozen Meadows starts of more mid-tempo than Upon Mighty Planes of Ash, but man, the chorus on this track. I love that melody. Melancholic, super catchy, beautiful. And to me, this definitely has some folk inspiration to it. If you just listen to one part of the song, skip to the middle and listen to the break. It’s awesome. And when the emotional chorus kicks in again, it hits even harder. Feeling all the feels. This is the turning point in the album. Everything up to this track has been fast-paced and high energy, darker, almost. From this track on, we start working towards the conclusion of the album with Ancient Hymns of Apocalypse. 

We even get a black metal ballad with At The End of Everything. Speaking of emotional tracks; this sure is one. All those emotions come to a peak again in Immeasurable Emptiness (we didn’t say it was a happy album). However, I have to correct Marrow Of Man on this track. In the lyrics, he says ‘I finally know my insignificance, I am nothing’. Well, writing an album like this, that statement simply is not true. We know there is a lot of talent in the Netherlands, but producing an album like this on your own, man, do you have to be skilled for that. 

Ancient Hymns of Apocalypse is the final track to the album, and a summary of all we’ve heard before. We have quiet a long intro, catchy riffs, nasty grunts, and with almost 9 minutes in length, even some progressive riffs (and yeah, bass riffs!). There are some Opeth riffs in here for sure, and we are all for it. Marrow of Man leaves us with a quote to think about. What happens after death? No one truely know until they die.

Final Thoughts

Having listened to the album about a dozen times, it’s really hard to pick a favorite track on this album. Honestly, there are multiple tracks that I would recommend. Beyond The Frozen Meadows is definitely one of them, but I also have to give a special mention to At The End of Everything, because it’s just a beautiful black metal ballad. If you only have time for one track, I think I’d have to recommend the title track to the album, Ancient Hymns Of Apocalypse, just because there’s so much to that song that makes it a good summary of the rest of the album. Ancient Hymns of Apocalypse is really an album to be proud of, and I’m pretty sure I will be spinning this record for quiet some time in my personal playlist. 

You can find out more about Marrow Of Man on Bandcamp.

Tracklisting

Blazing Trumpets of Cessation
He Who Rides The Pale Horse
Diving Right
Marrow Of Man
Upon Mighty Planes of Ash
Beyond The Frozen Meadows
At The End Of Everything
Immeasurable Emptiness
Ancient Hymns Of Apocalypse

Dinsdag 27.08.2024

Op dinsdag 27 Augutus zette Gallamesh, Distant en Born of Osiris zaal 2 van de Patronaat op stelten met keihard metal- en deathcore. Met Born Of Osiris als inmiddels gevestigde naam in de scene, maar Distant die daar niet veel voor onder doet en Gallamesh als absolute nieuwkomer was het een interessante avond. Wij waren natuurlijk vooral benieuwd om Gallamesh een keer live te zien, nadat we ze spraken op Jera on Air over hun debuut EP Conditioned Pt.1

Gallamesh

Gallamesh trapte de avond af voor een goed gevulde zaal. Ondank dat deze band nog weinig op hun naam heeft staat, waren mensen toch nieuwsgierig naar hun muziek. En dat werd goed ontvangen. Vanaf de eerste noten staat de band aan en spat de energie van het podium af.

Gallamesh speelt vooral nieuwe nummers, en hoewel wij ook heel blij zijn dat Servants of Ira ook aan bod komt; die nieuwe nummers zijn echt heel vet! Meer hardcore, meer invloeden uit de hiphop scene. Het publiek gaat ook voorzichtig los, en uit opmerkingen uit het publiek blijkt dat iedereen totaal verrast is door de kwaliteit van deze band. Het staat als een huis, de nummers goed doordacht en een stagepresence die zeker niet onderdoet voor de andere twee bands. Sterker nog – deze band heeft iets te bewijzen en dat maken ze duidelijk ook. Vooral de nummers met meer hiphop invloeden worden krachtig neergezet en ik kan niet wachten tot de tweede EP van Gallamesh uitkomt. 

(zie de rest van de foto’s)

Distant

Distant is nog bezig met hun Europese tour op het moment dat ze in Patronaat spelen, maar neemt de tijd om ook met hun Nederlandse fans te chillen. En hoewel er misschien iets meer energie op het podium was tijdens hun optreden op Jera, wil ik alleen positief praten over deze band, omdat inmiddels duidelijk is dat op de laatste dag van hun tour is ingebroken in hun tourbus, waardoor de band enorme schade heeft geleden. Als je wil doneren voor de crowdfundactie, dan kan dat hier. 

Distant live gaat altijd hard, en vandaag is geen uitzondering. Zowel nieuwere nrs als Loveless Suffering als Heritage komen aan  bod. Naast de nodige crowdsurfers, die ook op het podium frontman Allen belandden, ontstaan er natuurlijk ook de nodige moshpits. Die hoeven niet aangemoedigd te worden door de band, maar op het moment dat de band er om vraagt gaan ze natuurlijk wel extra hard. Er is zelfs nog even een kleine row-pit vooraan.

(zie de rest van de foto’s)

Born of Osiris

Tijd voor de main act van vandaag: Born of Osiris. Deze band volg ik al een tijd, en was dan ook blij om ze nu eindelijk een keer live te gaan zien. De band speelt tegenwoordig live zonder bassist, en ik als bassiste vind dat ergens toch jammer. Voor het geluid maakt het echter niet uit, want alles behalve zang en gitaren staat op de backingtrack. Dat maakt dat het optreden, ondanks de toffe gitaarpartijen, soms toch wat klinisch aanvoelt. 

Natuurlijk speelt Born Of Osiris hun laatste track ‘In Desolation’, die ook gretig door het publiek wordt meegeschreeuwd. Het wordt ook wel tijd voor een nieuwe plaat voor Born of Osiris, die in 2021 hun laatste album uitbracht. Van die plaat spelen ze gelukkig wel Posterchild, en ook Elevate moet natuurlijk even aan bod komen. Het is een feest van herkenning, en de ietwat klinische sound doet maar een klein beetje af aan de ervaring die Born of Osiris live brengt. Al met al, een toffe avond!

(zie de rest van de foto’s)

Releasedate: 06.07.2024

Facing the Madness will officially launch their debut EP ‘Torment’ during a release party on November 30, but the EP is already secretly available for purchase. I got my hands on the record during Stonehenge Festival and have listened to it a few times before writing this review. There is little information available online about Facing the Madness. I saw the band live last year during No Sleep Metalfest and was impressed by their performance. So, I was definitely curious about the debut album from these guys.

Torment

Torment is the debut album from Facing The Madness, who previously only released a demo via Bandcamp. Their new album, Torment, isn’t available online yet, so if you’re eager to listen to their music after reading this review, you’ll need to hunt down a physical copy.

Torment is a very raw and honest album. The mix is quite bare, and not all the drum parts are perfectly aligned, which gives it a personal feel. Depending on how you listen to the album, the mix is well-balanced, and the band’s energy comes through clearly. Whether you’re hearing it through your old computer speakers or a good pair of headphones makes a world of difference. In the first scenario, the guitars are drowned out by the many cymbals, but in the second, everything is much better balanced. The bass is nicely crunchy and audible at key moments, the guitars are tight and sufficiently present, and of course, there are plenty of squeals.

Sometimes you have an album that gets better the more you listen to it. Other times, an album is amazing the first time you play it, but the more critical you get, the more flaws you notice. Torment falls into the latter category. I often listen to an album several times before writing a review. The first few times I listened to Torment, I was really impressed. But now that I’m listening more critically, the songs sometimes feel a bit too simple.

Facing The Madness

Torment starts with a very cool intro track, Carved. This cinematic intro tape was unexpected from this band, mainly because I couldn’t clearly remember how they sounded live, and I couldn’t find anything online. But the epic intro, followed by the intensity of Facing The Madness, definitely leaves you wanting more. Old-school sounding death metal, interesting riffs, and a good mix. For a band that has seemingly come out of nowhere with a little CD, this is pretty impressive. It’s super groovy, headbanging music. Live, I think this wall of sound will hit hard; on the album, I miss just that extra layer of production to really feel it.

Dying World

After the title track, the album continues with Dying World. This track is a bit more chugga-chugga but also has an open chorus that’s easy to shout along with. The vocals on this track might be a bit too simple; it also feels like the flow doesn’t quite sync with the music.

Reconstruct

Reconstruct more than makes up for it. The tempo picks up significantly with this track. Fast blast beats are mixed with more mid-tempo sections featuring groovy riffs. The variety makes this a very diverse track and a good introduction to Facing The Madness. From relentless blast beats to a calm break, this track has it all. The many squeals remind me of Machine Head, but the frontman’s growls give it a unique vibe.

Disregard

Disregard is more of a mid-tempo track, again very groovy, and this track also eventually brings back the blast beats. Kudos for the cool bass riff in the intro of this track; it’s always nice to hear a band that gives the bass some room. The sound of the bass in this intro gives the whole thing a huge old-school vibe. Maybe there could have been some improvements in the mastering here, as the cymbals are very prominent in this track.

Narcissism

Narcissism is again more of a mid-tempo track, groovy, and perhaps one of the heavier tracks on the album. It’s also a fairly diverse track, with many different riffs following one another, some cooler than others. This track also feels a bit simple and lacks the more interesting riffs of Facing The Madness.

Solution

After Narcissism, the melodic intro of Solution might be my favorite riff on this album. It’s also the longest track on the album, but at nearly five minutes, it’s still relatively short. The dissonant verse doesn’t really fit well with the intro riff, in my opinion, but there are enough cool parts in this track. Especially the part where the vocals follow the guitars is really cool. This is also one of the few tracks where a proper guitar solo emerges, allowing the guitarist to showcase his skills.

Your Last Ride

Your Last Ride starts with a fast riff. This track was previously released on YouTube, and rightfully so, because besides Facing The Madness, it’s one of the strongest songs on the new album. However, after the intro, it takes until halfway through the song for the powerful riffs to reappear. The wait is worth it, though: there’s even a breakdown included.

Confronted

Your Last Ride transitions into the final track, Confronted. After an intro with guitar harmonies, a groovy, up-tempo riff follows that immediately grabs your attention. The intro riff clearly signals the end of the album. The song builds up with smooth transitions between breakdowns and energetic sections. Besides the bass riffs that form the foundation, there are also blast beats that increase the speed and intensity. This makes Confronted a fitting and memorable closer for the album.

Final Thoughts

Torment is a worthy debut EP for Facing The Madness. I was quite impressed by the intro and the first real track, Facing The Madness. The old-school sound and the cool riffs weren’t what I expected, and I can definitely appreciate them. But it’s not all praise—some tracks feel a bit too simple, and in the mastering, Facing The Madness might have taken an extra step. Nevertheless, the track Facing The Madness is definitely a gem that everyone should hear.

Tracklisting

Carved
Facing The Madness
Dying World
Reconstruct
Disregard
Narcissism
Solution
Your Last Ride
Confronted

You can find Facing The Madness on Facebook. 

Op zaterdag 27 juli was het 30e verjaardagsfeestje van Stonehenge. Maar liefst 24 bands brachten van ‘s ochtend 10.00u tot ‘s avonds 0.00u de klanken van de hel naar Steenwijk. Op een prachtige zonovergoten dag genoten we van metal en bier, en schreven we voor de ongelukkigen die er niet bij waren een stukje over de dag. Met elke 30 minuten een nieuwe band was het enigzins intens, maar zeker gezellig. 

Scroll naar beneden voor meer foto’s van het festival. 

Het is nog steeds niet heel erg druk, maar voor Vendetta maakt dat niet uit. De vocalist springt midden in de pit en begint daar gewoon zijn eigen feestje. Daarmee weet hij de eerste moshpit van de dag voor elkaar te krijgen.

Basement Torture Killings is vooral bijzonder te noemen. Helaas voor de band is het geluid niet in balans en zijn de gitaren nauwlijks te horene. Wat show betreft zit het echter wel goed, dit is zeker een band om naar te kijken. Maar het is wel jammer om de gitaar solo alleen te kunnen zien, en niet horen.

En wederom van de ene Nederlandse act in de andere, maar dan wel met een totaal ander genre. Haliphron begint ook met een introtape, maar doet dit voordat ze op het podium komen, zodat het een stuk beter werkt.

Wat dat betreft is de muziek van Necrot soms wat beter te volgen. Simpeler, wellicht, maar absoluut br00tal.

Zo’n hele dag staan en bier drinken in de zon is wel wat veel, dus Carnation kijk ik vanaf een bankje. Dat kan gelukkig, want de podia staan zo opgesteld dat je eigenlijk precies in het midden van het terrein kan staan en dan beide podia nog net kan zien.

Incantation doet dat gelukkig wel. Incantation is duidelijk een band die al langer meegaat in de scene. De band weet hoe ze moeten bewegen op het podium. Ze hebben meteen gekke bekken en poses naast hun strakke en foutloze riffs.

Ook deze band speelt vooral oudere tracks, en hoewel ik daar weinig van herken, gaat het publiek hier aardig goed los op. Dat kan ook niet anders met zo’n frontman. Een crowdsurfende rolstoeler wordt door de security snel naar beneden gemaand, ondanks dat de frontman het aanmoedigt. 

Benediction is wat mij betreft denk ik het leukste optreden van de dag. Met een enorme hoeveelheid biertjes op het podium vraag ik me wel af wat er nog van de staat van de muzikanten over is, maar het hele optreden is retestrak.

Tot nu toe is de hele planning vlekkeloos verlopen. Maar doordat het niet lukt de backingtrack van Butcher Babies goed aan te sluiten, is even spannend of dit optreden uberhaupt door kan gaan. Het publiek laat ook duidelijk merken dat ze dit niet waarderen, en sommigen mensen haken al af voordat de band begint.

Suffocation begint gelukkig gewoon op tijd. Hier ontstaat dan ook de eerste echte moshpit van de dag, misschien omdat het nu wat minder warm is. Deze band bewijst ook dat je zonder click nog steeds retestrak kan spelen. Een samplepad bij de drummer zorgt voor de extra bassdrops, en een opblaastakkie in het publiek maakt het feest compleet. 

I Am Morbid, wat eigenlijk natuurlijk vooral Morbid Angel is, heeft er ook duidelijk zin in. Ze vieren de verjaardag van twee albums dit jaar en spelen daar dan ook de meeste tracks van. Helaas heb ik geen fotos van het moment dat de shirtjes uitgingen tijdens de solos.

Tot slot heeft het Nederlandse Graceless de moeilijke taak EN de eer om het festival te mogen afsluiten vanavond. Dat doen ze absoluut overtuigend, en ze maken hun podiumplaats meer dan waar. Wij moeten helaas naar huis, dus het einde van Graceless heb ik niet meer mee kunnen maken. 

De tickets voor volgend jaar, en de eerste namen, zijn al bekend. Wij zijn er volgend jaar zeker weer bij. Jullie ook? 

Foto’s

Happy People

Belphegor

Benediction

Birdflesh

Butcher Babies

Coffin Feeder

Defleshed

Deicide

Graceless

Haliphron

I Am Morbid

Icons of Brutality

Inhume

LEH

Necrot

Necrotesque

Suffocation

Sun of the Suns

The Lucifer Principle

EP Review Sietse de Krieger

Releasedate: 02.08.2024

We predicted it once we saw all the featured tracks getting released earlier this year, but now it has become real. Sietse de Krieger has released his debut solo EP, ‘Zenith’. Sietse has been making a name for himself in many bands and projects: Wake of Dawn, Crisis Theory, Raven Called Sin, and his latest band, SugarSpine. His name has been all over the internet and with over 9.000 monthly listeners, this guy is going places. Let’s take a look at this long-awaited debut EP. 

Sietse de Krieger

Sietse says about Zenith: “The EP explores the disillusionment and inner struggle of an individual caught between conflicting philosophies and societal expectations. The lyrics combine themes of personal introspection, social criticism, and a desire for authenticity. ZENITH delves into the journey of self-discovery and the longing to break free from the constraints imposed by society. This EP takes listeners on a journey through the chaos of existence, where the lines between truth and deception blur.” The need for authenticity and self-discovery is strong with this artist. Going from a guitarist to being a producer, combining various talents in the scene, and being part of collaborative projects like Crisis Theory, it’s clear that Sietse is on a path. 

While his previous work has always been instrumental, for ZENITH, Sietse enlisted the help of other artists. SugarSpine’s Josh Mucke has been one of the motivators behind the EP, and features on two of the tracks. The other spots are taken by Mees Stevens from Torn From Oblion and No Permissions, Vincehatred, and Mike Evans (Profiler). Sietse is a very technical guitarist, taking inspiration from Sleep Token, Polaris, and Spiritbox. We get complex riffs, guitar solos, and layers upon layers upon layers of electronic vibes, synths, guitar, and bass. 

The Weakest Predator

The Weakest Predator, The Worst and Zenith have been released prior to the EP release. When The Weakest Predator first dropped, even though I love Sietse, I wasn’t a huge fan. There were two reasons for that. I felt like there was too much repetition in the synth loop, and the synth pad had a very slow attack. That just sounded a little off to me.

But that might be a little nitpicky, just because the previous tracks like Divided, Disgrace, and Proton were all really good. And, to be honest, after hearing it at least over 20 times since then, while I still feel the synth loop is too repeating, I can’t help but say that this track slays. It’s the combination of modern, heavy riffs and electronics that makes this a wall of sound you can’t escape.

The Worst

The Worst was a step up from The Weakest Predator. Daniel Brooke is really adding something else to this track with his vocals, and I like the cleans on this track a lot. The groovy riffs and droning synths grab you on this track, and those vocals complement the heavy riffs well. The haunting ‘it’s madness” really stands out. Speaking of songwriting, the breaks make this track a little more dynamic, and therefore more interesting. Oh, and there is a kickass solo on this track.  

Zenith

And then there was Zenith. By this time, we were quite sure an EP was on the way. It took Sietse a while to announce it though, but it seems we were right. The title track to this EP takes us right back to his earlier work, with loud, hard, modern riffs and just enough electronic and EDM influences to make it unique and really LOUD. Zenith is a really upbeat track, almost a redemption song. It’s powerful, hopeful, and I’d say, the best thing we’ve heard so far from Sietse. 

Illusions

But that’s ‘so far’, ‘cause now we have two more tracks to enjoy! Illusions takes off where Zenith ended. A different vocal sound with Mike Evans. I like his lower cleans a lot, and the vocal melodies on this track are very different than the previous tracks. It’s The vocals take this track a little bit into the nu-metal genre, with a kinda KORN on steroids vibe with the heavy guitars and beats. The slowdown in the end prepares us for what’s to come, and Masquerade kicks in even harder because of it. 

Masquerade

Masquerade kicks off with the heaviest riff and screams we’ve heard so far. This is dark. Deathcore even, maybe. The fact that Josh and Mees are doing double vocals on this track makes it even heavier. It might be a touch too heavy for me though (I know, I’m surprising myself by saying that). But the thing is, it’s such a wall of sound, that the intricacies in the synths and guitar get a bit lost because of it. You really have to listen closely to pick up all the details in this track. But, oh man, it slams. The end is SO LOUD and SO LOW that I was worried I would blow up my headphones. 

Final Thoughts

Sietse is one of the gems of the Dutch metalscene. The metalcore community have known him for a while know, and I really hope the rest of our Dutch metalscene gets to know him with this release as well. His approach to metal is quiet unique in the scene, combining modern technical guitar riffs with electronic vibes, breaching walls by collaborating with many others. Zenith is probably my favorite track of the EP, but make sure you check out Illusions as well! 

Tracklist:

1. The Weakest Predator (Feat. Sugar Spine & Vincehatred)
2. The Worst (feat. Daniel Brooke)
3. Zenith (feat. Mees Stevens)
4. Illusions (feat. Mike Evans)
5. Masquerade (feat. Sugar Spine & Mees Stevens)

You can find Sietse de Krieger on socials, or in our database. Oh, and we did an interview with him, so check that out too!