Category: Reviews

Changing Tides was zondag 10 november weer terug in 013. In 2022 stond de Nederlandse metal/deathcore band uit Noord-Brabant al eens in de Tilburgse zaal. Toen deed de 5-koppige band hun release show van hun eerste album ”Impair the Vision”. Nu staan ze er na 1,5 jaar weer met een release show, maar dan van hun tweede album: ‘Amidst the Gray’ dat begin november uit is gekomen. Voor de release show zijn hun vrienden uit de scene Deeproot, Knives to a Gunfight en Sugar Spine aanwezig om er een feestje van te maken.

(voor meer foto’s: scroll naar beneden!)

Deeproot

De Haarlemse deathcore band Deeproot betrad als eerste deze avond het podium. Dit was de tweede show van de band van zanger Sten, die naast het maken van verschillende content op Instagram, ook de zanger is van Ecocide. De zaal kleurt eerst paars, voordat de eerste ‘Breeeeee ’door de microfoon gaat en hun show echt van start. De setlist van 8 nummers bestond onder andere uit één van hun twee laatste singles: Blackwall Protocol. Tijdens dat nummer zag je hoe de zaal ervan genoot. Iedereen headbangde als een golvende beweging door de zaal.

Knives To A Gunfight

Na Deeproot was het tijd voor Knives to a Gunfight. Deze deathcore band uit België met 2 zangers en melodische gitaarlijnen liet zien dat België ook goeie deathcore bands heeft. Hun sinistere gitaarlijnen, snelle gitaarstukken en vieze breakdowns met pig squeals, zorgden ervoor dat de moshpits steeds heftiger werden. Hierdoor moest de show wel heel even stilgelegd worden. Daarna pakte ze de set snel weer op door Carnival land en was iedereen weer net zo gemotiveerd als eerder op de avond. Helaas was dit een van de laatste shows van de band. Volgend jaar geven ze in april hun afscheidsoptreden in Antwerpen, maar ik hoop dat ze tussendoor nog een keer naar Nederland komen.

Sugar Spine

Suger Spine begon de show met de oproep: “Make it carnal” en zette gelijk het uptempo nummer Hisashi in. De zaal had tijdens het ombouwen van de set pauze gehad en was er weer klaar voor om ertegenaan te gaan. Dat was ook wel nodig want Suger Spine heeft weer een goeie set gespeeld. Ze namen zonder moeite het agressieve stokje van de vorige acts over. Sugar Spine wordt elke keer beter en beter op het podium. Elke liveshow heeft weer iets extra’s of iets nieuws. In dit geval was dat nieuwe ook een nieuw nummer dat nog uit moet komen.

Changing Tides

Na 3 geweldige en heftige shows, was het tijd voor de main act van de avond. Je zou verwachten dat iedereen uitgeput zou zijn van al het moshen, maar dat was zeker niet het geval. De eerste nummers uit de set: Siren’s Song, Sabotage en Louder than Words, worden met vreugde en enthousiasme onthaald. Het feest ging daardoor ook gewoon weer verder qua enthousiasme en energie die het al de hele avond bij zich droeg. Ookal is zanger Kasper nog een klein beetje verkouden, dat is tijdens de show niet te horen. Naast nieuwe nummers, speelden ze ook eerder uitgebracht werk zoals Impair the Vision en Fear of Unbelief.

Natuurlijk mocht het nummer Amidst the Gray niet ontbreken tijdens deze show. Toen eenmaal gezegd werd dat er gecrowdsurft mocht worden, gaf de zaal nog een laatste beetje extra om de avond  compleet te maken. En Kasper kon het ook niet laten om zelf te crowdsurfen. Het leuke aan de show was dat verschillende bands uit de scene een bijdrage hebben geleverd aan de show.

De albumrelease was een energieke avond waarin muziek en de scene werden gevierd. Geen concurrentie of competitie, maar vrienden die samen willen doen dat ze leuk vinden: een zaal op hun kop zetten met harde en goeie muziek. En meezingen met ‘Engelbewaarder’ natuurlijk. 

Heb je al naar het nieuwe album van Changing Tides geluisterd? Luister deze dan via Spotify en vergeet niet Deeproot, Knives to a Gunfight en Sugar Spine ook meteen te luisteren. Of lees de albumreview op Metalfrom.nl. Foto’s door: Nicky

DEEPROOT

Knives To A Gunfight

Sugar Spine

Changing Tides

Releasedate 31.10.2024

Asgrauw is inmiddels een naam die niet mag ontbreken aan je lijst als je van Nederlandse black metal houd. De driekoppige band uit Groesbeek bestaat al sinds 2010 en heeft al een mooie rits muziek gemaakt. Hun nieuwste album kwam 31 oktober uit en ze hadden de dag erna een release show in De Pul in Uden, ondersteund door Zwart en Hellevaerder.

Ik had zelf de eer om in te mogen vallen als bassist bij Hellevaerder en kon hierdoor de show van Asgrauw (en natuurlijk Zwart) ook beleven. En het was ook zeker een beleving. De set zat goed in elkaar en de nummers werden goed gespeeld. Een tof eerste voorproefje. De afwisseling van vocalen tussen Kaos en Vaal geven niet alleen op het album, maar ook live een toffe dynamiek in de sound.

Ondanks dat ik de hele band goed vind moet ik toch nog even extra complimenten geven aan Batr. Het drumwerk was écht indrukwekkend en gaaf om te zien. Ik kon vanaf de zijkant van het podium goed zien wat er allemaal gebeurde en ik was erg onder de indruk van het spel. De blast beats waren strak, snel en gecontroleerd. De fills en de accenten waren ook interessant om te zien en gaaf om te horen.

Oorsprong

Ik zal nu maar eens over het album zelf beginnen, want daarvoor zijn we hier ten slotte. Oorsprong begint met het nummer Kosmische Strijd. Een gave opener van het album en een goede indruk van wat je kan verwachten. Het is niet zeldzaam om wat rauwere opnames te horen bij black metal bands dus ik was bijna verbaasd om de goede kwaliteit van de opnames te horen.

Het is moeilijk om een volledig album in één woord te omschrijven, maar ik ga het proberen. Episch. Elk nummer heeft zijn eigen rol in het album en elk nummer is écht episch. Bloedstollende blastbeats, sterke riffs gepaard met een goede backing track en dynamische vocalen houden elk nummer interessant. Ik probeer altijd wel een beetje kritisch te zijn, maar ik heb eigenlijk niets aan te merken aan dit album. Er is één intro dat misschien iets minder soepel overloopt naar de muziek in het nummer Apada (wat overigens wel mijn favoriet van het album is) maar verder heb ik niks te zeiken.

Ik zal ook eerlijk bekennen dat black metal niet mijn favoriete metal genre is. Hoewel ik de muziek en de mensen in de scene absoluut waardeer is het niet een genre wat ik regelmatig luister (op wat Alcest na). De afwisseling tussen de melodische en de dissonante stukken komen goed over en de mix geeft de ruimte om goed te letten op de details in de nummers.

Het feit dat de muziek Nederlandstalig is kan voor sommigen een struikelblok zijn (al zou ik niet zo goed weten waarom) maar ik zou iedereen zeker aanraden om dit album een kans te geven. Nooit verkeerd om je muzikale horizon uit te breiden toch? Zeker als je van de elementen snel, heftig, hard en melancholisch melodisch kan genieten is dit misschien een goede instap in de duistere wereld van black metal.

Kaos, Vaal en Batr van Asgrauw. Goed werk heren! Dit album gaat jullie naam zeker op positieve wijze spreiden door het land. Ik hoop jullie gauw weer te zien spelen!

Meer weten over Asgrauw? Je vind ze op bandcamp of Facebook.

We hadden ook een interview met de Kaos en Batr, dat lees (of kijk) je hier.

19.10.2024, Cafe The Jack, Eindhoven

Op zaterdagavond 19 oktober, waren we op pad om bandjes te kijken: Death metal in cafe the Jack op het Stratumseind. Tegen aanvang is The Jack nog enigszins rustig. PSV speelt vanavond en de wedstrijd is bijna voorbij, dus het zal vast nog wel wat drukker worden. Wij hebben er in ieder geval zin in.

MANCUERDA.

We staan buiten een biertje te drinken wanneer we muziek horen, de show is net begonnen. We haasten naar binnen en zoeken een plek vooraan in de nog vrij lege zaal. Zelf zijn wij niet de grootste liefhebbers van doom metal en moeten er dan ook even inkomen.

Mancuerda is een old school death metal band met een flinke Doom ondertoon uit regio Den Haag. Ze zijn in 2019 gestart maar door line up wijzigingen en de Covid periode, hebben ze hun eerste EP. ‘Through Skin, Muscle and Bone’ pas in 2023 uit kunnen brengen en zijn ze in dezelfde periode gestart met live optredens.

Mancuerda laat gelijk zien wat we kunnen verwachten: rauwe trage death/doom metal. Met een enorm sterk ritme sectie waar de zanger de meest gruwelijke lyrics overheen grunt. Tussen de nummers worden we getrakteerd op audiofragmenten over seriemoordenaars.

Op het podium komt de band wat stroef over. Er is weinig interactie onderling of met het publiek, en naast de audiofragmenten of nummer aankondigingen zijn er verder weinig praatjes tussendoor. De drummer oogt daarentegen wel heel enthousiast.

Later in de set worden de doom nummers afgewisseld met wat snellere death metal. Het hoogtepunt voor ons was dan ook “Feed Her To The Pigs”. Wanneer de band de band afsluit met “Mancuerda” lijkt de zanger wat meer op zijn gemak. Het publiek doet enthousiast mee wanneer ons wordt gevraagd te headbangen.

Mancuerda is een band met veel potentie, een die we graag nog eens willen zien wanneer ze wat meer ervaring hebben opgedaan.

Na afloop maken we nog even een praatje met de zanger die enige tips of opmerkingen ten harte neemt, en vervolgen dan onze weg naar buiten voor wat frisse lucht.

DAUTHUZ

En dan is het tijd voor Dauthuz, bij aanvang van de set zijn er wat technische problemen. Maar wanneer deze opgelost zijn starten ze hun set sterk! Direct meer tempo wat in ons geval net wat lekkerder binnenkomt.

Dauthuz is een ‘old school death metal’ band uit de omgeving van Zaandam. Met bandleden uit bands als: ‘Nembrionic, Dissect, Consolation, Facelifter en Eternal Solstice. Heeft de band hun voeten stevig in de Nederlandse death metal scene weten te zetten. In November ’24. Komt hun nieuwe album ‘The Pale Death’ uit.

Het is jammer genoeg niet heel veel drukker geworden in Cafe the Jack, het publiek staat wel wat dichter bij het podium maar is nog steeds vrij rustig.

Aan de stage presence van de zanger zal het niet liggen, met wat “humoristische” opmerkingen en zijn expressies tijdens en tussen de nummers door blijft het publiek geboeid. Zo nu en dan start hij voor het podium, wat hij gewoonlijk niet doet maar dit podium was niet erg groot dus nam hij af en toe de ruimte door ervoor te gaan staan. Op de rand van het podium zittend vertelde hij het publiek dat hij ontzettend moe was, omdat hij de vorige dag zijn vrijgezellen feest had gehad. Hierop volgde felicitaties en condolences (met een knipoog natuurlijk.) vanuit het publiek.

*Nogmaals van harte!*

Ook de Bassist neemt zo nu en dan de voorgrond, al hebben we zijn gezicht niet kunnen zien want daar hangt voornamelijk een bos haar voor tijdens de set. De overige bandleden lijken met name erg gefocust op hetgeen dat ze spelen.

Op ongeveer een kwart van de set laat de microfoon kabel los, wat ook al gebeurde tijdens de set van Mancuerda. Gelukkig was dit snel opgelost en konden ze verder.

Dauthuz speelt Old school Death Metal met een hardcore achtig randje en melodische passages, en starten hun set met nummers die we gaan tegenkomen op het aankomende gelijknamige album ‘The Pale Death’. Vervolgd met nummers van het album ‘Cold’. En sluiten de set af met het nummer ‘Destined for death’ waarbij de zanger van Mancuerda op het podium word gevraagd om deze vocaal gezamenlijk af te sluiten.

Aan het einde van de avond praten we met de zanger en later ook andere bandleden want de molen die op het net aangekochte shirt staat, heeft schijnbaar nog wat oud Hollandse geschiedenis. Altijd interessant om iets te leren, helemaal als de molen een grote rol speelt met betrekking tot het aankomende album. Maar voor uitleg over de molen moesten ze even opzoek naar de gitarist, die vervolgens het hele verhaal enthousiast vertelde. Een verrassende avond en erg gezellig!

-Roy & Kimberley-

01.11.2024, Vondelbunker Amsterdam

Op 1 november organiseerde Degenerate een metalavond in de Vondelbunker, een autonoom cultureel centrum. Hoewel de Vondelbunker niet gekraakt is, heeft het wel die krakervibe, en wordt volledig gerund door vrijwilligers. Er is geen podium, het licht en geluid is een bonte verzameling, de het publiek is alternatief en divers. Deze interessante avond werd gevuld door Lord Of The Flies, Molton Grove, Skyloth en Degenerate. Helaas was ik er alleen voor de eerste twee bands.

Lord Of The Flies

Lord Of The Flies is een jong blackmetal trio. Ik kende de band nog niet, en wist ook niet wat ik kon verwachten toen ik deze jonge gasten het podium op zag komen. In de soundcheck was echter al goed te horen dat deze band niet voor niets uitgenodigd was. Progressieve, technische riffjes, ultra lage grunts, en ijzingwekkende schreeuwen zorgen voor een interessant stukje black metal, wat ver buiten de gebaande paden gaat.

Het duurde even voor de geluidsman het geluid goed had, maar drie nummers verder in de set was het geluid prima, en stond menigeen hoofdschuddend te luisteren.

Molton Grove

Ook op een klein ‘podium’ weet Molton Grove zich goed te handhaven, en straalt de energie van het podium af. Dat is wel vooral naar binnen gerichte energie – de muziek van Molton Grove is emotioneel en de expressie van de band werkt aanstekelijk. Naast een aantal nummers van hun debuut EP, kwamen er ook wat nieuwere tracks aan bod deze set. Vooral de track over stres (stress relieve? ik heb niet goed geluisterd blijkbaar) kwam lekker binnen. Ik ben benieuwd wanneer de band weer eens iets nieuws uitbrengt!

Check hier nog meer foto’s:

Releasedate 25.10.2024

Het is niet niks om als band voor het eerst op te treden in de Tilburgse Hall of Fame tijdens Roadburn. Op deze liveopname horen we de resultaten van een alchemistisch experiment van Roadburn en de Eindhovense Metal Factory. Alkahest zet een ontzettend strakke set neer waarin zij in acht hoofdstukken een verhaal over onsterfelijkheid vertellen en waarbij onder meer post-metal, death metal, sludge metal en met vlagen zelfs wat invloeden uit de black metal en doom metal voorbijkomen.

Zelf kan ik mijn eigen eerste optredens in een Belgisch jeugdhonk en een klein café in Arnhem nog maar al te goed herinneren. Die optredens werden onder meer gekenmerkt door een publiek dat op één hand te tellen was, maar waren bovendien een stuk minder strak dan wat Alkahest op deze liveplaat ten gehore brengt.

Marked for Death

De concertregistratie begint met “Marked for Death”, een nummer dat op het eerste gezicht niet zou misstaan op post-metalalbums in de stijl van Cult of Luna of Amenra ten tijde van Mass VI. In den beginne was er slechts een licht distorted gitaarloopje, maar gedurende de intro sluiten zoete, bijna ambient-achtige, gitaartonen, bedekt met een stevige laag reverb zich aan bij de eerste gitaar. De drums, gepaard met een moddervette bas, komen impactvol binnen en het feest kan beginnen. Na twee minuten zet de, naar verluidt, piepjonge drummer een dubbelbaspartij in. Eigenlijk kun je daar nooit genoeg van hebben. Intussen zwellen de gitaren aan en geeft Alkahest in wezen een masterclass in spanning opbouwen.

Een minuut later gaat het tempo omhoog en gaat het death-gehalte in de riffs enorm omhoog. Growls vervangen de clean vocalen en de Metal Factory-makkers zitten in volledige death metalmodus. Het beukwerk en de post-metal wisselen elkaar af totdat er in de brug van dit nummer een nieuw knalniveau wordt bereikt. Riffs worden als machinegeweersalvo’s de zaal in gevuurd en de zang van slechts enkele minuten geleden is overgegaan in ijzingwekkende krijsen. Er is zelfs wat ruimte voor dissonantie in de gitaarpartijen.

De clean zang in de eerste helft van dit nummer doet me eerlijk gezegd denken aan het geluid van de zangeressen in alternative rockbands zoals Metric en The Jezabels. Het is niet de meest voor de hand liggende combinatie, maar de vocalen sluiten ontzettend goed aan bij de instrumentale amalgaam waarvan alle facetten in het openingsnummer de revue al passeren.

Aan het einde van de rit, zo’n acht minuten later, klinken de gitaren lekker lang uit. De eerst riff uit de intro wordt nog zachtjes herhaald en de bas loodst ons aangenaam richting het volgende nummer. Smooth!

Posthuman Essence

Dit tweede hoofdstuk, “Posthuman Essence” genaamd, wordt afgetrapt met meer chuggy riffs. Het geheel is een stuk agressiever dan zijn voorganger, met harsh vocalen vanaf het begin. De drums dubbelbassen lekker door. Op dit punt valt de goede audiokwaliteit me pas echt goed op. Natuurlijk, we hebben het hier over een liveopname van Roadburn, maar dat maakt het niet minder prijzenswaardig. Naarmate dit nummer voortraast, introduceert de band meer dissonantie, blastbeats, tremolo riffs en stevige dosis reverb. Met die vier grondelementen zit je bij mij eigenlijk altijd wel goed, ongeacht de methode van alchemistische synthese.

Wat volgt zijn twee kortere composities. Op “Prayer” is gekozen voor een stuk spoken word bij wijze van interlude. Na het geweld van de eerste twee nummers is het een welkom rustmoment. “Purification” bestaat bijna volledig uit een heerlijke drumpartij. Complimenten gaan uit naar drummer Abe die op elk nummer een oersterk ritmisch fundament neerlegt. Een beetje gitaarfeedback leidt vervolgens “WAR (Death follows Fate)” in.

De tweede helft

Na de korte break in het midden van de set is het weer tijd voor vuurwerk. Op “WAR (Death follows Fate)” herhalen zangeres Cheyenne en gitaristen Konstantin en Martín de mantra “death follows fate” samen. In de tussentijd laat het snarentrio, gecompleteerd door bassist Sian, zich van zijn beste kant zien. Ook op “Futile Existence”, het voorlaatste nummer, komen loodzware beukriffs voorbij. Dit stuk bevat elementen van een specifieke stijl black metal (misschien hebben de genrepuristen onder ons het liever over blackened death metal) die op Roadburn ieder jaar erg populair blijkt. Het is een zeer fraai geheel en ik zal nog maar eens herhalen dat het allemaal uitermate strak wordt gespeeld.

Als kleine kanttekening wil ik overigens opmerken dat er een stukje vocalisatie is op “Futile Existence” dat me erg doet denken aan een bepaald stuk uit het nummer “Smack My Bitch Up” van The Prodigy. Dat doet verder niet ter zake, maar ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Als ik dan toch een intermezzo inlas, kan ik dat beter gebruiken om te zeggen dat de momenten die meer richting de post-sludge leunen me doen denken aan landgenoten, en eveneens fantastische Roadburn-esque band, Yantras. Het bewijst maar weer dat het Nederlandse muzikale landschap op dit moment enorm veel te bieden heeft.

Het sluitstuk van het optreden heet “The Curse of Resurrection”. Er wordt nog één keer vol gas gegeven en het onsterfelijkheidsverhaal komt tot een einde. De inmiddels tot godheid verheven ik-persoon pleegt zelfontbranding, maar het is tevergeefs: geest en bewustzijn blijven volhardend voortbestaan. Een hypnotiserende gitaarmelodie, gepaard met wederom wat gitaarfeedback blaast het verhaal uit. Het publiek wordt bedankt en de laatste minuut van de plaat wordt vooral gevuld met luid applaus van het publiek (een al met al geinige tradities in de wereld van livealbums).

Het Alkahest-concept en alchemie

Alkahest is tot stand gekomen door een samenwerking tussen de internationale Metal Factory-opleiding en Roadburn, het Tilburgse festival voor herrieliefhebbende experimentalisten aller landen. Het gaat hier eigenlijk om een experiment waarbij er gekeken werd naar wat er behaald kon worden als een nieuwgevormde band onder veel druk moet presteren. Voeg daar een bandcoach die deel uitmaakt van metaltovenaarscollectief Autarkh aan toe en het eindresultaat is een geweldige prestatie.

Alkahest, de zogeheten universal solvent waarin elk materiaal opgelost zou kunnen worden, is een term uit de alchemie. Ik heb weinig kennis van die wereld (ik kan slechts toevoegen dat ik zowel de Australische progmetallers als de Amerikaanse hiphopproducent genaamd Alchemist gaaf vind), maar als ik het Instagramfilmpje van de band waarin wordt uitgelegd wat het concept achter deze zeven nummers is zo beluister, intrigeert het me wel degelijk. Er wordt gewezen op homunculi en de steen der wijzen als voorbeelden uit de alchemie, maar de focus ligt op onsterfelijkheid. Waar het idee van continue zelfontplooiing op het eerste gezicht erg verleidelijk lijkt, besteedt Alkahest ook aandacht aan de keerzijde. Wat gebeurt er als de onsterfelijke na duizenden jaren wordt verheven tot godheid? Het vijftal beschrijft het diepe verdriet dat in hun ogen ontstaat als degene met het eeuwige leven ziet dat er talloze oorlogen zijn gestreden in diens naam. Als concept is het niet voor de poes.

De versmelting van verschillende muziekstijlen en de diepe materie zijn een perfecte match voor Roadburn. Niet zozeer in de zin dat een muzikaal experiment als het onderhavige of ieder individueel onderdeel ervan eerder is uitgevoerd; integendeel. Alkahest brengt met deze liveregistratie juist alle vernieuwende aspecten van deze scene samen en laat zien wat metal anno 2024 (een jaar na hun eerste optreden) nog steeds zo spannend maakt. Ik ben benieuwd wat deze veelbelovende muzikanten op termijn nog meer zullen bedenken.

Meer zien van Alkahest? Check hun Facebookpagina.

Tracklisting:

Marked for Death – Live at Roadburn 2023
Posthuman Essence – Live at Roadburn 2023
Prayer – Live at Roadburn 2023
Purification – Live at Roadburn 2023
WAR (Death follows fate) – Live at Roadburn 2023
Futile Existence – Live at Roadburn 2023
The curse of resurrection – Live at Roadburn 2023

Releasedate: 01.11.2024

De Deathcore-scene is booming in Nederland. Dat weet de Nederlandse metalliefhebber al een tijdje. Maar bands zoals Distant en nu ook Changing Tides zorgen ervoor dat dit internationaal bekend wordt. Deze albumrelease maakt 2024 echt het jaar van Changing Tides: De overwinning van No Guts No Glory, hun show op Jera on Air en dan nu de internationale aandacht van onder andere Adam on Earth van Oceano, Nik Nocternal, en de Australische To The Grave. Ook zijn ze op dit moment mee aan het doen aan de Popronde, waar zij bijvoorbeeld in Heerlen op straat speelden. 

Over de band Changing tides

Voor wie Changing Tides nog niet kent: Changing Tides is een metalcore/deathcore band uit Noord-Brabant die al sinds 2018 muziek uitbrengt. De combinatie van metalcore, deathcore, mysterieuze zangorchestraties en zware breakdowns, zorgen ervoor dat de zaal steeds wordt afgebroken. Hun eerste album Impair the Vision hebben ze in 2022 uitgebracht en dit jaar is het de beurt aan hun tweede album: Amidst the Gray. Het album telt 10 nummers waarvan eerder al 4 nummers zijn uitgegeven. 

Sirens song

Hun album begint met een mooie compositie van strijkers en trommels die omslaat in een opbouw met steady double bass kicks gevolgd door een mokerslag van een groove. De rest van het nummer houdt diezelfde spanning vast tot de breakdown die voor menig violent moshers zeker gewaardeerd gaat worden.

Desolate (ft. Dane Evans of To The Grave and Josh Muncke of Sugar Spine)

Dit nummer begint weer totaal anders. De strijkers en kerkelijke sfeer zijn ingeruild voor een meer sinistere 8-bit achtige backingtrack. De combinatie van de 3 vocalisten zorgt ervoor dat dit nummer een knaller van een plaat is met een stevige breakdown. 

The Thrill

The Thrill lijkt op hun vorige album, maar de solo in dat nummer gevolgd door de breakdown zorgt voor een hele grove vieze deathcore accenten.

Not quite close

Deze plaat begint melodisch maar schiet erna gelijk door naar een blast beat. Het nummer is wel heel breakdown vriendelijk. Het is namelijk voor de helft van de tijd een zware breakdown die steeds trager en zwaarder wordt. 

Louder than Words

Het 5e nummer van de EP kun je wellicht al kennen van de videoclip. Het was de grote verrassing van Changing Tides op Jera on Air omdat ze tijdens die show de videoclip voor dit nummer hebben opgenomen. Heeft iemand trouwens al gezegd of geschreven dat dit een luid nummer is? Het nummer doet wel zijn naam eer aan. 

Amidst the Gray

Als je dacht dat het album tot hier al heftig was, dan doet Changing Tides er bij Amidst the Gray nog een schepje bovenop. Ze starten met een beatdown down en gaan vandaar alleen maar sneller tot we binnen 1 minuut alweer een breakdown ingaan. 

Sabotage

Sabotage is een van de meer uptempo nummers met meerdere metalcore stukken. Dit zorgt voor een stevige groove met tempowisselingen. 

Lifeline

Dit nummer begint met een opbouw en knalt daarna keihard in met een vieze groove. De melodische ambiance die erna volgt, geeft het nummer zijn uiteindelijke snelheid. Aan het einde neemt de snelheid af door zware breakdowns.

Sands of time ft Adam on Earth

Het zou je maar gebeuren als band: ineens krijg je de kans om met de zanger van een Deathcore legende te werken op je album. En die kans hebben ze goed benut! Het geschreeuw van beide zangers mengt goed en past goed bij elkaar. Ik hoop dat wanneer Oceano naar Nederland komt, dat Changing Tides voor ze mag openen. Het lijkt me heel vet om dit nummer live te horen met beide zangers.

Bleeding wrists

Het laatste nummer van het album had Changing Tides al op 13 september uitgebracht. Dit nummer begint gelijk in een breakdown met een melodieuze gitaarlijn. Het hele nummer is eigenlijk een grote breakdown met verschillende varianten. In stijl sluiten ze het album en het nummer af met nog een laatste zware breakdown. 

Eindoordeel

Amidst the Gray van Changing Tides is een mooie opvolger van hun eerste album: Impair the Vision. Hun eerste album voelt zwaarder, logger en metalcore, terwijl dit album sneller, heftiger en meer deathcore aanvoelt. Dat komt door de tempo switches en de muziek, maar ook de mix en de verschillende collabs dragen hieraan bij. Alle nummers zijn het waard om te luisteren, maar Desolate, Louder than Words, Amidst the Gray, Sabotage zijn echte aanraders. 

Ben je nieuwsgierig geworden naar het album, luister deze dan op Spotify. En wil je meer weten over de band? Volg ze dan op Instagram, Spotify en TikTok. Kom vooral langs bij de album release show van Amidst the Gray op zondag 10 november in 013. De release party viert Changing Tides samen met Sugarspine, Deeproot en Knives to a Gunfight.

Tracklist:

• Sirens song
• Desolate (ft. Dane Evans of To The Grave and Josh Muncke of Sugar Spine)
• The Thrill
• Not Quite Close
• Louder than Words
• Amidst the gray
• Sabotage
• Lifeline
• Sands of Time (ft. ADAM ON EARTH of Oceano)
• Bleeding Wrists

Afgelopen weekend stond Bibelot weer op z’n kop met een nieuwe editie van Dordrecht Metalfest. Met vijf (deathmetal) bands op het podium was het een avond vol energie, waarin bands op een hoog tempo de zaal meenamen in headbangsessies en moshpits. We hebben het eerder al gezegd, maar ook hier bleek het weer waar: de metalscene is aan een opmars bezig. Opnieuw een zaal waarbij niet 80% van de aanwezigen een gemiddelde leefijd van 40+ had. Dat had misschien ook iets te maken met de gemiddelde leeftijd van de bands; met Rectum Stretchers en Inherited werd dat gemiddelde namelijk flink naar beneden gehaald. Goed nieuws voor de metalscene, it definately ain’t dead. 

Meer foto’s vind je onderaan dit verslag.

Rectum Stretchers

De jonge Dordrechtse goregrind party band Rectum Stretchers opende de avond, zonder instrumenten op het podium. Op het moment dat de drummer vanaf het podium in het publiek sprong en de feestverlichting aanging, was duidelijk dat deze band zichzelf niet heel serieus neemt, en dat we vooral op feest konden rekenen. Na een eerste polonaise door de zaal, bleek de band ineens toch over instrumenten te beschikken en werd de overgang gemaakt naar keiharde blastst en diepe grunts. Helaas gooide technische problemen wat roet in het eten. Daar raakte de band zichbaar van in de war en het duurde even voordat ze zichzelf hadden herpakt. 

Twee of drie nummers verder in hun set (tja, grindcore, dus het duurt allemaal een minuut of twee) komt de energie weer een beetje terug op het podium, en gaan vooral de gitarist en de zanger lekker los en nemen het publiek hierin mee.

Rectum Stretchers zet vooral een set neer met heel veel humor. Het verhaal over het zaadmonster en een cover van ‘ik zag twee beren’ zijn daar prima voorbeelden van. De frontman had net zo goed een standup comedy show kunnen beginnen, en eigenlijk is dat wat hun show is. Stand Up Comedy, met blasbeats, grunts, en piemel waterpistooltjes. Grindcore is meestal niet zo mijn ding, maar ik heb een aantal keer keihard moeten lachen. 

Meer weten over Rectum Stretchers? Je vind ze op Facebook en Instagram of in onze database.

Inherited

Een half uur later is het tijd voor Inherited. Als je de metalbattle van afgelopen jaar een beetje hebt gevolgd, dan weet je dat we fan zijn van deze band. En als je Failed To Resist op Spotify hebt gehoord, dan weet je ook waarom. Deze jonge band combineert groove, death en trash metal tot een eigen unieke sound, die super aanstekelijks is en tot in de puntjes goed is uitgevoerd. Vandaag horen we dat de band tegenwoordig ook wat nu-metal invloeden erdoorheen mixt, en ik moet zeggen, ook dat smaakt zeker naar meer. 

Check ons Instagram account voor een kleine snippet van een van de nieuwere nummers van Inherited. Vooral de combinatie van de clean vocals met de diepe grunts van de frontman maken dat deze band net even die next-level aantikt. We hoorden ze al in Failed To Resist, in een bijna Machine Head-achtig stukje. In de nieuwe track krijgen we een vergelijkbare passage, en we kunnen niet wachten tot deze uitgebracht wordt. 

Meer weten over Inherited? Je vind ze op Facebook en Instagram

Necrotesque

Door met de oldschool deathmetal van Necrotesque. Deze band hebben we afgelopen jaar ook al live gezien tijdens Stonehenge festival. Wat vooral opvalt, is dat de band zelf enorm veel plezier op het podium heeft. Met dansjes en grapjes over en weer speelt de band een relaxte, maar super strakke set waarin zowel tracks van hun EP The Necrotique Grotesque en hun laatste album The Perpetual Festering de revue passeren. 

De intensiteit waarmee de band live speelt, zorgt ervoor dat weinig mensen stil kunnen blijven staan. Of, zoals de band zelf zegt, ‘wij zijn kaal, dus jullie moeten voor ons headbangen’. Dat doet het publiek graag, ook zonder dat de band er om vraagt. 

Meer weten over Necrotesque? Je vind ze op hun eigen website of socials

Sad Whisperings

Na het geweld van Necrotesque is het tijd voor een andere kijk op het deathmetal genre met Sad Whisperings. Deze band combineert deathmetal met doom, en zet meteen de toon door met een keyboard op het podium te staan. Je weet dat het melodische metal wordt als er strings bij te pas komen.

Qua muziek staat Sad Whisperings dan ook als een huis. Dat mag ook wel, de band bestaat al sinds 1992. Vorig jaar kwam er een album uit met tracks die oorspronkelijke op de allereerste demo stonden van de band. In de setlist van vandaag vinden we dan ook tracks van zowel hun album Sensitive to Autumn als Return to Autumn terug. De band is bezig met het schrijven van nieuwe nummers, dus wie weet wat we komend jaar kunnen verwachten van de band. 

Meer weten over Sad Whisperings? Je vind ze op Facebook en Instagram

https://www.instagram.com/sadwhisperings

Helaas moet ik voor Sepiroth begint alweer naar huis. Hoe dan ook; het was een meer dan geslaagde avond in Dordrecht, waarbij de zaal van begin tot einde goed vol stond. Volgende keer kom ik zeker terug!

Foto’s

Rectum Stretchers

Inherited

Necrotesque

Sad Whisperings

Releasedatum: 20.09.2024

Het gaat goed met de Nederlandse deathmetal. Niet alleen hebben we in Nederland een aantal toffe underground festivals zoals Stonehenge en Graveland festival waar een breed scala aan deathmetal bands staat, ook zijn er steeds meer death metal bands die toffe dingen uitbrengen. Deadspeak liet eerder dit jaar al van zich horen met een aantal singles van hun debuut album en op 20 september kwam Plagues Of Sulfur Bound dan officieel uit. Ingeborg ging er goed voor zitten. In hoe verre het lukte om te blijven zitten lees je hieronder. 

Entering Realms Infernal

We beginnen met een welkom in de (Entering) Realms Infernal. Een instrumentaal begin van 1:48 op deze EP. Het is duister, onheilspellend en het zet dan ook meteen de toon van Plagues of Sulfur Bound.

Plagues of Sulfur Bound

Na de instrumentale interlude, gaan we door met de self titled track Plagues of Sulfur Bound van dit album. De oldschool deathmetal sound is meteen goed hoorbaar. Ik zet mijn volume een tandje harder en ga op in de vibe van dit album. Lekkere groove zet de toon en de welbekende stankface komt tevoorschijn. Ik ben gecharmeerd van het algemene geluid en de productie, de vocalen liggen er goed in (en niet te veel op) en wordt nog getrakteerd op een smaakvolle solo. 

Parallel Existence

De dubbele bass zet in en mijn hoofd gaat dan ook meer op en neer. En ik wordt wederom weer getrakteerd op een heerlijk potje stevige deathmetal. Wat mij nu al opvalt, is dat de sound van dit album echt zo tussen het rijtje ‘klassiekers’ past. De sound klinkt wel van nu maar met een knipoog naar de sound van de jaren 90. Mij hoor je niet klagen want ik hoor ineens een phaser in de verte en ineens is daar weer een solo. De drums zetten weer in, de vocalen bulderen weer verder en we eindigen weer met onheilspellend. Is dit een aankondiging voor wederom een instrumentaal nummertje?

Tidal Disruption & Knee Deep in Death

Zagen, zagen en nog eens zagen! Tidal Disruption & Knee Deep in Death zijn toch wel mijn persoonlijke favorieten van Plagues of Sulfur Bound. Het is lekker lomp, zwaar, de gitaren snijden er heerlijk doorheen en de vocalen klinken goed. Het geheel wordt afgewisseld met de nodige tremolo’s en een tasty solo’s. En blijven zitten wordt inderdaad steeds moeilijker, want een moshpitje in de huiskamer zou nu best goed van pas komen eerlijk gezegd.

Polarisation in Times of Disposession

Ja, daar is hij dan zoals ik al had voorspeld bij Parallel Existence, de muzikale interlude. Nog onheilspellender en duisterder dan de eerste maar ook ergens teder en beetje hoopvol?

Into Endless Divinities

Het intro van Into Endless Divinities zou zo een nummer van de begintijden van George bij Cannibal Corpse kunnen zijn. Ik ben enthousiast! De vocalen zijn in dit nummer bijzonder sterk moet ik zeggen, er zit wat meer variatie en emotie in dan bij de andere nummers. I like.

Death Shall Rise

We knallen er uit met Death Shall Rise. Het einde van dit verhaal en dit erg solide album. Het geheel wordt weer sterk aan elkaar gebreid met als einde het geluid van een ijzige wind die je achterlaat in een leegte. Ik ben enthousiast.

Tot slot

Een dijk van een album. Punt. Deze moet je zeker in je collectie hebben als je fan bent van de oldschool death metal legendes. De productie is top en de nummers wijken niet te veel van elkaar af wat het 1 solide geheel maakt. Niks meer aan toe te voegen. 

Tracklisting:

1. Entering Realms Infernal
2. Plagues of Sulfur Bound
3. Parallel Existence
4. Tidal Disruption
5. Knee Deep in Death
6. Polarisation in Times of Disposession
7. Into Endless Divinities
8. Death Shall Rise

Meer weten over Deadspeak?Je vindt ze op Facebook . Check ook het interview met de band. 

DeadSpeak

Check het album hier:

4.10.2024 in Vorstin, Hilversum.

Meer fotos bekijken? Scroll naar beneden!

Downcast Collision

Downcast Collision opende Metalcafe Live in de Vorstin deze avond. Vanaf het begin zat de sfeer er al lekker in, en stond het aardig vol. De band heeft al een tijdje geen nieuwe muziek meer uitgebracht, maar is duidelijk wel bezig met nieuwe tracks. Ze openen dan ook met een track die ik in ieder geval nog niet eerder van ze had gehoord. Deze gasten hebben duidelijk veel ervaring op het podium. Niet alleen het geluid staat vanaf de eerste seconden als een huis, ook de podium presentatie zit goed in elkaar.

Axis Mundi

Wat line-up betreft, is het gek dat Axis Mundi op de tweede plek staat. Insurrection als headliner snap ik. Deze band doet het super goed in het buitenland, met name in Duitsland, en gooide hoge ogen met hun laatste plaat. Axis Mundi daarintegen heeft sinds 2022 niet zo heel veel meer van zich laten horen. Al geldt dat natuurlijk ook een beetje voor Downcas Collision. Maar feit is wel dat de leden van Downcast Collision door hun jarenlange ervaring in andere bands, wel weten wat er nodig is. Axis Mundi is op plaat super vet, maar live valt het nog wat tegen. De muziek staat nog steeds als een huis, maar wellicht heeft de band nog wat meer oefening op het podium nodig om ontspannen voor publiek te kunnen staan. 

Insurrection

Tot slot tijd voor Insurrection. Waar het bij Axis Mundi wellicht nog de vraag was of de band er zelf wel zin in had, was daar bij Insurrection absoluut geen twijfel over. De thrashy energieke punk uitstraling van de bandleden draagt daar natuurlijk ook aan bij. Maar het feit dat de band een videoclip met kippen maakt, zegt ook wel wat over de instelling van de band.

Meer metal in Hilversum beleven? De volgende editie van metalcafe, met dj’s dit keer, staat al weer gepland. Zet 29 november maar vast in je agenda. Daarnaast heeft Metalcafe de primeur in Nederland met de enige vertoning van Heavier Trip in FilmTheater Hilversum. Deze once-in-a-livetime screening wil je niet missen, dus ook 25 oktober kun je in je agenda noteren. Hou verder de socials van Metalcafe in de gaten voor meer events. 

Downcast Collision

Axis Mundi

Insurrection