Anderhalve maand geleden kwam het debuutalbum Headbanger van Phobia Unleashed uit. Hoewel dit album uit is gebracht in 2025, neemt Headbanger je terug naar het einde van de jaren 80 en begin jaren 90. De jaren waarin heavy metal en thrash metal de grootste genres waren en Metallica nog maar net was begonnen.
Over Phobia Unleashed
Phobia Unleashed is een metal/hardrock studio project van Robbie Pennings en verschillende muzikanten uit Noord-Limburg. Robbie schrijft de muziek, speelt de bas- en gitaarlijnen in en programmeert de drums. De tekst en zang zijn gedaan door Bob Paulus, Joost Silvrants, Dorus van Ooij, Eric Schoemakers, John Holterman, Wouter Wagemans en Jeroen Joosten. Michel Zeelen, Frans Wulms, Sander Thonen en Paul Janssen hebben extra lead gitaarstukken toegevoegd aan de nummers.
Headbanger
Het debuutalbum Headbanger is een mix van onder andere heavy metal, thrash metal, punk en hardrock. Alle 14 nummers tikken elke keer een ander genre aan. De verschillende zangers en zangstijlen zorgen ervoor dat je niet naar één brij metal aan het luisteren bent, maar dat er veel afwisseling is tussen de nummers.
Bij verschillende nummers kun je goed horen door wie deze zijn geïnspireerd. Bratwurst mit Sauerkraut begint bijvoorbeeld met een deel van de cover van het Amerikaanse volkslied dat Jimi Hendrix speelde tijdens Woodstock. Ook lijken stukken uit bepaalde nummers op die van andere artiesten. Door de zangstijl en gitaar lijkt bijvoorbeeld Deathcult op de oude Trivium en Die Welt brennt op Rammstein. Ook stukken geïnspireerd door Metallica, Motörhead, Megadeath en andere grote bands uit het genre zijn terug te horen in de nummers. De hardrock en punk invloeden zijn vooral goed te horen in nummers zoals Headbanger, Rubber Duck, Schmetterling en Verdammte Scheisse.
De lyrics op het album gaan alle kanten op. Maar met nummers zoals Unkraut vergeht nicht, Schnurrbart, Schmetterling en Rubber Duck weet je al dat de tekst niet heel diepgaand zal zijn. De verschillende zangstijlen passen vaak bij de verschillende nummers, maar niet altijd. Bijvoorbeeld bij Schweinhund, Schnurrbart en Rubber Duck vind ik de vocals een beetje vreemd in combinatie met de instrumentale muziek.
Black hole vindt ik persoonlijk een van de mindere nummers op het album. Het instrumentale nummer heeft voor mijn gevoel weinig variatie en voelt eentonig.
Conclusie
Headbanger is gemaakt met plezier, vriendschap en passie voor muziek. Dat hoor je terug in alle nummers op het album. De verschillende genres met hun eigen clichés, de invloeden van verschillende bands, de verschillende muzikanten die hebben meegewerkt en de absurde titels van de nummers. Alles op dit album wijst erop dat er met veel plezier aan gewerkt is. Headbanger is een goed album om iemand te introduceren aan de genres van die tijd of om oude tijden te herbeleven. Bij sommige nummers hoor je duidelijk dat niet elke zanger even goed is, maar het zijn allemaal leuke nummers. Headbanger, Bratwurst mit Sauerkraut, Deathcult en Schmetterling zijn aanraders om een keer te luisteren.
Wil je meer weten over Phobia Unleashed? Bekijk dan de facebookpagina, of luister Headbanger op Spotify en YouTube.
Alweer bijna een maand geleden kwam de laatste EP van Sacramental Carnage uit; een EP die meer dan 20 jaar op zich liet wachten. Death Is On The Way is de debuut EP van de band, en markeert de terugkomst van de band in de Nederlandse metalscene. Wat vonden we van deze zes nieuwe tracks?
About Sacramental Carnage
Sacramental Carnage werd in 1994 opgericht in het Friese Dokkum. In 2002 bracht de band een demo uit, maar verdween daarna uit de schijnwerpers. Na meerdere wisselingen in de drummers besloot de band in 2006 definitief te stoppen. Vorig jaar blies oprichter Rutger het project nieuw leven in, en op 15 januari verscheen de debuut-EP Death Is On The Way. Voor zover ik kan zien, lijkt Sacramental Carnage nu een soloproject van Rutger. De band speelt blackened death metal, waarbij de nadruk op death metal ligt, met sporadische invloeden uit de black metal.
Death is on the way
Met Death is on the Way levert Sacramental Carnage een rauwe en ongeslepen EP af die teruggrijpt naar de DIY-vibe van de jaren ‘90 black en death metal. De productie klinkt wat dat betreft ook echt als een thuisopname, wat zowel een charme als een beperking met zich meebrengt.
Een van de meest opvallende aspecten van de EP is de drumproductie. De drums klinken vaak als een drumcomputer, met weinig variatie in patronen en een beperkte hoeveelheid fills. Dit geeft de nummers een repetitieve vibe, wat in sommige gevallen werkt, maar vaak ook ten koste gaat van de dynamiek. Het ontbreken van duidelijke eindes versterkt dit onaffe gevoel.
De gitaarpartijen zijn over het algemeen simpel en rechttoe rechtaan. Vooral bij de titeltrack Death is on the Way valt op dat de opnamekwaliteit wisselvallig is; de gitaren klinken alsof ze in een badkamer zijn opgenomen, en de aanslag van de plectrum is duidelijk hoorbaar. Dit roept de vraag op of deze track live is ingespeeld. Tegelijkertijd draagt deze gruizige sound bij aan het oldschool karakter van de EP, wat voor fans van vroege black en death metal aantrekkelijk kan zijn.
Death is on the Way in detail
Zoals eerder al genoemd, is Death is on the Way vooral simpel, met weinig variatie. De plaat opent met de track Reclaiming my Soul, die wat mij betreft vrij plotseling eindigt en het lijkt alsof de track nog niet af is. The End is Near heeft een groovy riff die uitnodigt tot headbangen, maar biedt weinig variatie. Een sample van een luchtalarm voegt een extra laag toe, maar de track heeft wederom een vreemd einde. Death is on the Way toont iets meer variatie in de riffs en heeft moshpit-potentie. Opvallend is dat de drums hier minder als een drumcomputer klinken, wat doet vermoeden dat er misschien toch een echte drummer aan het project is toegevoegd. A Price to Pay komt het meest in de buurt van oldschool death metal. De track heeft potentie, vooral door de mainriff, maar mist variatie en een solide einde. Verlaten Woudis de meest pure black metal track op de EP. De simpele drumpatronen en minimalistische gitaarpartijen passen hier beter dan bij de meer death metal georiënteerde nummers. Deadly Twist heeft de meeste melodie, met een clean intro, dat helderder klinkt dan alle gitaar partijen verder op de EP. Deze gaat over in eenzelfde riff met distortion, die dan weer een heel stuk zachter staat en veel droger klinkt, waardoor we toch weer in de gritty crunchy 90’s sound belanden. Er is in deze track wel iets meer aandacht besteed aan de drumpartijen, met tomfills en variatie in de riffs. Echter, er zit een hoorbare fout in de gitaar die niet is weggewerkt, wat eigenlijk gewoon zonde is.
Final thoughts
Death is on the Wayvoelt als een EP die te gehaast is uitgebracht. Met een extra laag gitaren, minder fouten en een meer gebalanceerde mix zouden de nummers sterker tot hun recht komen. Hoewel de gritty sound past bij het blackened death metal-genre, had de kwaliteit van de opname, en ook van de mix, echt wel beter gekund.
Sacramental Carnage slaagt erin om een rauwe, nostalgische sfeer neer te zetten, maar mist verfijning in zowel compositie als uitvoering. Vooral de bas mist een prominente rol, en een extra laag gitaren zou de tracks voller kunnen maken. Desondanks zitten er momenten in de EP die potentie tonen, vooral bij A Price to Pay en Deadly Twist. Voor een toekomstig project zou een betere mix en iets meer aandacht voor detail deze band een niveau hoger kunnen tillen.
Tracklist:
Reclaiming my soul
The end is near
Death is on the Way
A Price to Pay
Verlaten Woud
Deadly Twist
Meer weten over Sacramental Carnage? Je vindt ze op Instagram en op Bandcamp.
Gelukkig nieuwjaar! Op zaterdag 4 januari trapte Hedon Zwaar het nieuwe metal jaar af met een zeer druk bezochte nieuwjaarsborrel met als titel Hedon Zwaar NieuwJaar. Met een dikke line-up van Nederlandse en internationale acts was dit een mooie start van 2025. Wij waren er (een deel van de avond) bij en maakte wat foto’s.
Voor de foto’s, scroll naar beneden
HESKEN
HESKEN heeft een bewogen jaar achter de rug met het uitkomen van hun plaat Architect of Chaos en het vertrek van de drummer. Het vinden van een nieuwe drummer die hun muziek aankan heeft even geduurd. Inmiddels is de line-up weer compleet. Voor mij was dit het eerste optreden waar ik de nieuwe drummer live zag, en ik kan alleen maar zeggen dat de wisseling van de wacht wellicht nog wel eens goed kan uitpakken voor de band.
De vorige drummer was goed, maar hier zit duidelijk veel talent achter de trommels. Met vooral veel accentjes en cymbals op de juiste plaats weet Jelle absoluut te overtuigen.
HESKEN speelt een thuiswedstrijd hier in Zwolle, en de kleine zaal staat ondanks het relatief vroege begin vol. En sterker nog, doet ook gewoon gezellig mee met de moshpits. Je begint het nieuwe jaar goed, of niet. Hoewel we nog geen nieuwe muziek horen van de mannen deze set, weet HESKEN wel weer te overtuigen met tracks als Conspiracy, Desolation en natuurlijk Curtain Call. Hopelijk krijgen we in 2025 weer nieuwe muziek van de mannen voorgeschoteld, maar dit was een mooi begin van de avond.
Haliphron
Ook Haliphron speelt deze avond nummers van hun meest recente plaat, Anatomy of Darkness. Deze tweede plaat van de relatief nieuwe band kwam 25 oktober uit, en scoorde hoge ogen. De introtrack duurt, net als op Stonehenge, misschien nog steeds net een beetje te lang. Hier staat de band nog niet op het podium dus dan komt het in ieder geval beter over. Het is wel echt een band die thuis hoort op het hoofdpodium.
Ze hebben het ook duidelijk naar hun zin; vocaliste Marloes blijft ons maar vragen of we genoeg te drinken hebben en maakt grapjes tussendoor, om vervolgens een enorme strot open te zetten bij tracks als Feasting on Flesh en Silent Escape.
Naast tracks van de nieuwste plaat duikt Haliphron ook nog even terug in de archieven voor de titel track van hun debuutalbum, Prey. Het zou me niet verbazen als we Haliphron binnenkort op de zomerfestivals gaan zien.
Insurrection
Uit Friesland overgevlogen Insurrection zagen we afgelopen jaar in Vorstin, Hilversum voor METALCAFE. Daar hadden we ook een interview met deze gasten, dus houd onze YouTube in de gaten daarvoor. Hun laatste EP, Exiled to Earth, is inmiddels al weer meer dan een jaar uit. Later dit jaar komt er voor de veramelaars onder ons wel een re-release van deze EP, op casetten, MET niet eerder gebrachten 8-bit versies van deze tracks als toevoeging. Hoe vet is dat!
Insurrection gaat al meer dan 10 jaar mee, en als ze was oude nummers spelen blijkt dat in ieder geval de eerste drie rijen van de zaal de tekst keihard meer kunnen schreeuwen. Het enthousiasme van frontman en bassist Pieter werkt aanstekelijk, ook als je de tekst nog niet zo goed kent.
Zijn bijzondere stemgeluid is misschien niet voor iedereen, maar maakt wel dat, naast scheurende gitaren en interessante gitaarsolo’s, Insurrection een heel eigen sound weet neer te zetten. Het optreden is hoe dan ook van het begin tot einde feest. Dat is ook duidelijk te zien aan drummer Douwe, die de glimlach de hele set niet van zijn gezicht krijgt.
Bezerker Legion
Bezerker Legion speelde op Hedon Zwaar vandaag hun allereerste show in Nederland ooit. Deze all-star deathmetal band, met leden uit Asphyx, Dark Funeral en Hypocrisy kwam in 2020 en 2023 met een album, maar 2024 bleef het stil. Dat de band nog actief is bewijzen ze vanavond in Zwolle. Met misschien wel het beste geluid van de avond blazen ze de grote zaal omver en zetten een ijzersterke show neer.
Ik had persoonlijk nog niet eerder van deze band gehoord, maar de Gothenburg inspired deathmetal van deze mannen smaakt zeker naar meer. Dat ze dit live overtuigend neer weten te zetten is met deze namen natuurlijk geen verassing.
Verder op de avond speelde Keitzer, Bloodbath en Teethgrinder nog. Ik heb deze bands helaas overgeslagen, omdat ik nog veilig thuis wilde komen met de verwachte sneeuwval. De avond was sowieso hoe dan ook geslaagd, ook zonder de legends van Bloodbath te zien. Volgende keer beter!
Distant is niet meer weg te denken uit de Nederlandse en internationale Deathcore scene. Na hun Amerika tour met niemand minder dan Fit for an Authopsy, Sylosis, Bodysnatcher en Judicairy heeft de Nederlandse Deathcore band op 22 november hun tweede EP opnieuw uitgebracht.Tsukuyomi: The Origin is het album waarmee de band terugblikt op waar ze vandaan komen en wat ze de afgelopen 7 jaar hebben bereikt.
Over de band Distant
Distant is een 4-koppige downtempo deathcoreband met leden uit het Sloveense Bratislava en het Nederlandse Rotterdam. Na de release van hun eerste EP Slither in 2015, brachten ze in 2017 de EP Tsukuyomi uit. Tsukuyomi heeft DIstant op de kaart gezet in de Nederlandse metalscene. Met de release van Tyrannotophia in 2019 wist de metal/deathcorescene over de wereld dat er een nieuwe band is om rekening mee te houden. En dat is ze goed gelukt! Ze touren door Europa en Amerika en hebben nummers samen met verschillende artiesten zoals Will Ramos van Lorna Shore. Ook heeft WaveMind Audio in samenwerking met gitarist Nouri Yetgin een Distant Tone Suite uitgebracht.
The Origin
In 2017 bracht Distant de Tsukuyomi EP uit. Deze EP bestond uit 5 nummers en had verschillende features zoals de Nederlandse band Colombian Necktie. De 2024 versie heeft de 5 nummers van de EP en 7 nieuwe nummers. Een van de verschillen tussen deze en de release uit 2017, zijn de feature artiesten. In plaats van Nederlandse bands, zijn dit artiesten zoals Matthew K. Heafy van Trivium en Ibaraki, Alex Erian van Despised Icon, Travis Worland van Enterprise Earth en David Simonich van Signs of the Swarms. Ook kun je duidelijk horen dat de mix flink is veranderd sinds 2017.
The Pale moonlight
Het album opent met een EDM/trap beat die langzaam opbouwt naar een zware breakdown. Na ongeveer anderhalve minuut komen de eerste vocals schreeuwend de track binnen.
Fleshweaver
Het tweede nummer begint met vocals, pitchshifter/tremolo riff, snelle drums en een breakdown. Hiermee zet het nummer gelijk een zware toon en groove neer die het hele nummer doorgaat. Dit nummer heeft alles waar een deathcore fan van kan houden. Snelle en zware riffs, veranderingen van tempo en een snelle solo die weer eindigt in een zware breakdown.
Feast of Misery begint met een snelle opbouw en couplet naar een steady groove. Het refrein biedt de vocals en gitaren genoeg ruimte om een mooie scape te maken en de ruimte op te vullen. Daarna slaat dit weer om in een zware breakdown.
Torturous Symphony ft. Matthew K.Heafy
Het nummer begint met een Japanse sample en slaat daarna om in een blastbeat groove. De zanger van Trivium en Ibaraki, hoor je het meest duidelijk tijdens het refrein. Ook proef je dat er een klein hintje Trivium in de solo zit verwerkt qua sound.
Cradled in Shards of Glass
Cradled in Shards of Glass laat goed horen waarom Distant een downtempo deathcore band is. Hoewel het aantal bpm niet hoog is, vermaakt de drummer zich goed met snel voetenwerk. Ook zorgt de downbeat accenten ervoor dat het nummer zwaar aanvoelt. De laatste paar breakdowns worden er extra vocal effecten gebruikt om extra zwaar effect mee te geven.
Loveless Suffering
Als Loveless suffering als zesde nummer aan de beurt is en voelt net wat anders dan de andere nummers. De vocals van dit nummer hebben net een andere techniek waardoor de track net een andere agressieve sfeer krijgt. Het nummer lijkt erg op het materiaal van Within Destruction en dat is niet geheel toevallig. In de credits van de videoclip wordt Howard Fang van Within Destruction genoemd als een van de producenten van het nummer.
Ook Loveless Suffering heeft ook een videoclip op YouTube. Let wel op: de video heeft een triggerwarning.
The Undying
The Undying begint vrij rustig voor een deathcore nummer, maar bouwt op naar een zware breakdown waar ze ook alles bij uit de kast halen. Snelle drums, pitchshifters, tempoveranderingen. Daarna glijdt het nummer door naar een langere solo met veel ambience. De solo voelt meer metalcore dan deathcore, maar door de ambient effecten is het een goede afwisseling. Er is genoeg ruimte voor de gitaar en alle ruimte wordt ook gebruikt tijdens de solo. Het nummer eindigt uiteindelijk in een breakdown die steeds langzamer en langzamer gaat.
De nummers Apex, Acolytes of Damnnation, Tsukuyomi, Malice en Broken Cross komen van de originele Tsukuyomi EP uit 2017. Door de nieuwe mix en de andere feature artiesten, klinken deze 5 nummers een stuk harder, heftiger en bruter dan hun voorgangers. Helemaal als je de oude en nieuwe tracks na elkaar luistert, hoor je duidelijk de verschillen. In hun nieuwe sound zijn de gitaren meer aanwezig, heeft de drum een flinke boost gekregen en zijn de vocals nog agressiever dan op de oude versie.
Eindoordeel
Tsukuyomi: The Origin is een mooi eerbetoon aan de groei van Distant van de afgelopen 7 jaar. De nummers op het album en de mix in vergelijking met de versie uit 2017, laten zien dat de band tijdens het schrijven, touren, mixen en releasen veel heeft geleerd. Ook met de features laat de band zien dat ze niet net begonnen zijn, maar al bijna 10 jaar hard aan het werk is. Het zou mij niets verbazen als het album net zo’n goede indruk gaat maken als dat het 7 jaar geleden deed. De nieuwe mix voegt een nieuwe ervaring toe aan de originele nummers en de extra nummers geven meer content om van te genieten. Mijn favorieten van dit album zijn Fleshweaver, Loveless suffering, Acolytes of Damnation en Tsukuyomi.
Wil je ook horen hoe deze nieuwe 2024 versie klinkt? Luister het album dan op Spotify. Volg ook Distant op Instagram, Spotify, YouTube of een van hun andere kanalen voor de nieuwste updates van de band, hun muziek en de tours. Vrijdag 31 januari staat Distant samen met Enterprise Earth, The Last Ten Seconds Of Life en Harbinger in 013 voor een show die je niet snel gaat vergeten. Voor de show zijn nog tickets beschikbaar op de website van 013.
Tracklist:
The Pale Moonlight
Fleshweaver
Feast of Misery
Torturous Symphony (feat. Matthew K. Heafy)
Cradled in Shards of Glass
Loveless Suffering
The Undying
The Apex
Acolytes of Damnation (feat. Alex Erian of Despised Icon)
Tsukuyomi ( Feat. Travis Worland of Enterprise Earth)
Malice (feat. David Simonich of Signs of the Swarms)
Net op tijd voor de jaarwisseling, komt er TOCH nog een nieuwe plaat uit van Nederlandse bodem. Reality Spill, een metalcore band uit Deventer, lanceert vandaag op 28.12.2024 hun debuut album ‘The End Of The World’. Met 8 tracks is het een mooie kennismaking met de band, voor wie de naam nog onbekend is. We mochten er vast naar luisteren, en vanaf vandaag kunnen jullie dat ook, dus check vast welke tracks je niet mag missen!
Ik ken Reality Spill sinds ze vorig jaar de single ‘Make Waves’ de wereld in stuurden. Die track, met hele technische riffs, hardcore vocals, en vooral veel rauwe energie smaakte naar meer. De heavy breakdowns gecombineerd met de technische snelle riffs is een sound die we in metalcore Nederland verder niet echt voorbij zien komen. Maar toen dit jaar Spoils of an Empire uitkwam, een totaal andere track wat sound betreft, werd ik helemaal enthousiast. Niet alleen vanwege de totaal andere sound, maar Spoils of an Empire is mijn top track van afgelopen jaar. Dat is vooral vanwege de goeie melodielijn waar het nummer mee begint en afsluit, en die ook weer terugkomt in de chorus. Na die track was ik dan vooral benieuwd welke kant het album op zou gaan; meer zoals Make Waves, of meer zoals Spoils of an Empire?
Allereerst krijgt Reality Spill bonuspunten, omdat ze geen waterfall release hebben gedaan. Op ‘The End of the World’ vinden we gewoon 8 nieuwe tracks, 7 als je de losse release van de titeltrack niet meerekent. Van die 8 tracks is het grootste deel gewoon hard, maar een vergelijking met Make Waves of Spoils of an Empire is eigenlijk niet te maken. Reality Spill is een hele veelzijdige band, en zet met The End Of The World een goed samenhangend album neer, met een sound die herkenbaar is, maar afwijkt van wat we eerder dit jaar van de band hoorden. Behalve wellicht de titel track, die met de toevoeging van de synths en het herkenbare chorus toch wel aan Spoils of an Empire doet denken.
Een herkenbaar chorus vind je ook terug in The Storm, wat qua sound doet denken aan Loyalty Ends Here, maar vanwege de clean melodie in de chorus toch weer totaal anders. Door die chorus brengt het me eerder terug naar de 90’s van, bijvoorbeeld, Sum41. Want niet alle tracks zijnhard en agressief.
Aftermath is de punkrock anthem van de band, en hoewel totaal anders in stijl, een welkome break aan al het geweld. Aftermath doet vooral denken aan bands als Sum 41 en Blink 182, en is met recht een blije partytrack, die het goed doet op een roadtrip naar een festival in de zomer.
Het album zit vol groovy riffjes, hardcore vocals, af en toe wat technische gitaar riffs. Het geheel is vooral hard, beukend, aggressief. De toevoeging van de synths op sommige stukken is meer een aanvulling om het geluid nog voller en dikker te maken, in plaats van dat het een eigen melodielijn toevoegt. Wat melodien betreft trouwens, er zitten vooral veel dissonante chords in dit album, wat bijdraagt aan de agressieve vibe. Mask On is daar trouwens een goed voorbeeld van.
Ook met de drie tracks aan het einde van het album krijgen we weer iets meer ademruimte. Stargazing (overture) is een korte interlude, en een warm-up voor Until The Sky Falls Down. Dat is dan misschien ook wel mijn favoriete track van dit album, vanwege de herkenbare chorus, de goede melodielijnen. Vergis Het is met bijna 4 minuten ook de langste track van het album.
Het album wordt afgesloten met de outtro track And Nothing Remains (coda). Ik snap dat ze dit als losse track op het album hebben gezet, zodat je ‘m kan skippen. Zo’n track werkt natuurlijk live heel goed aan het einde van je set, ik had hem zelf misschien gewoon aan Until The Sky Falls Down vastgeplakt, want als losstaande track slaat het niet echt ergens op.
Final Thoughts
The End of the World is een toffe, diverse debuutplaat van Reality Spill, waarin ze vooral hun rauwe energie goed over weten te brengen. Met tracks als The Storm en daarna Aftermath weet de band me absoluut te verassen. Reality Spill komt binnen met een eigen geluid, en weet zich in het (best wel volle) core landschap van Nederland wel te onderscheiden. Favoriete track van dit album is denk ik Until The Sky Falls Down, maar ik moet eerlijk toegeven dat Aftermath inmiddels toch wel mijn guilty pleasure is.
Twintig jaar Frisian Metal Night. Dat is een hele lange tijd, en deze afgelopen dinsdagavond bewijst dat de Friese Metalscene nog steeds meer dan levend is. In een uitverkochte Neushoorn stonden 10 topacts uit de Friese Metalscene. Op een avond die om 20.00u begint en tot 01.00u duurt, betekent dat wel dat alle bands maar 20 minuten speeltijd hebben, maar dat is misschien net genoeg om het allerbeste van jezelf te laten zien Het zorgt in ieder geval voor een afwisselende, energieke avond. Als de pyrotechnics op het hoofdpodium aangaat, is het feest compleet. Een betere kerstavond had ik in ieder geval niet kunnen wensen!
(voor meer foto’s, scroll naar beneden)
Terwijl de Neushoorn nog langzaam volstroomt, begint de hardcore-punk act Kronol aan de eerste set van de avond. Met nr’s van nog geen 3 minuten, en een frontvrouw die over het podium stuitert zit de sfeer er meteen goed in. Ik kende de band nog niet en wist niet wat ik kon verwachten toen zij haar strot open trok. Beheerste agressie is misschien een goede omschrijving.
Na Kronol de beurt aan Deafened to Death, een band die afgelopen jaar hun self-titled debuut EP uitbracht en komend jaar meedoet aan de Wacken Metal Battle. Deze band had in het interview wat ik met ze had aangegeven dat ze altijd alles geven en helemaal kapot van het podium komen – en na het zien van dit optreden geloof ik dat laatste meteen. Het geluid is uitmuntend, en de mannen hebben er duidelijk zin in. De zaal staat inmiddels ook goed vol, en de energie van het publiek straalt duidelijk over op het podium.
Drovich is ook bezig om hun debuut plaat met de wereld te delen, en ze openen hun set dan ook met de eerste track die ze deelde van hun nieuwe album, De Stoarm.
Drovich biedt met hun black metal weer een heel ander genre, maar de invloeden van heavy thrash en death zijn bij deze band duidelijk aanwezig. De momenten waarop bassist Mike een deel van de vocalen voor zich neemt zijn wat mij betreft wel een hoogtepunt in de set – ik hoop daar meer van te horen op het album wat in Februari uit gaat komen.
Het rustpuntje deze avond is de set van Dimaeon. Dimaeon opent hun set met het vermelden dat ze 5 jaar geleden voor het laatst op het podium hebben gestaan. De band is na wat line-up wisselingen inmiddels weer compleet, en laat met nieuwe muziek horen nog steeds onderdeel te zijn van de Friese scene.
Hun oorspronkelijke post-metal heeft inmiddels wel een metalcore randje gekregen (wat wij absoluut kunnen waarderen), dus er is zeker ruimte om te headbangen. Ze spelen wel de kortste set van de avond, of in ieder geval, dat voelt zo, want net op het moment dat we er lekker in beginnen te komen kondigt de zanger aan dat ze klaar zijn. Op zich een goed teken als je meer van een band had willen horen, dus kom maar door met die nieuwe muziek Dimaeon.
De rust duurt echter niet lang, want na een korte break, knallen de blasts van My Minds Mine je om de oren. My Minds Mine was eigenlijk uit elkaar, en had ook al lang niet op een podium gestaan.
Speciaal voor de Frisian Metal Night heeft de band echter de instrumenten weer uit de kast getrokken, en zetten met een setlist van meer dan 20 nummers in 20 minuten een enorme bak pleurisherrie neer. Zoals het hoort, bij een grindcore band. Het publiek gaat hier goed op, en vanaf het eerste riff staat de moshpit aan.
Voordat Bildtstar aan hun set op het hoofdpodium begint, komt de organisatie even op het podium om kort wat te vertellen over de Friese scene en het initiatief van de Vinylclub
Zij hebben namelijk speciaal voor het 20 jarig jubileum van deze avond een plaat gemaakt met bands uit de regio. Van de oplage van 300 stuks, zijn er op het moment dat hij het podium op komt, nog slechts 10 beschikbaar. Het is dat ik geen platenspeler heb, maar ik snap dat je zo’n collectorsitem in huis wil hebben. Gefeliciteerd met 20 jaar toffe metal avonden, en op naar nog 20 meer, zou ik zeggen.
Of je de muziek van Bildtstar nou kan waarderen of niet, je kan er niet omheen dat deze band heel goed is. En niet alleen op muzikaal vlak. Van podium aankleding (met lampen, een enorme backdrop en zelf pyro) tot de gecoördineerde outfits, de technisch flawless gitaarriffs, de slappende bass en de impressive vocals van de vocalist aan toe, deze band gaat hard. Het feit dat ze doen alsof ze headliner zijn, nemen we voor lief. Dit is wel een van de optredens waar de meeste mensen voor zijn gekomen, lijkt het, want het staat bij niemand zo vol als nu. Zowel de vloer als het balkon boven; er is haast geen ruimte om te bewegen, en terecht, Bildtstar zet een show neer die je wil zien. Alles is tot in de puntjes goed uitgedacht, en wordt vol overtuiging neergezet. Dat nog niet iedereen de tekst van Burning After Midnight kent, maakt niet uit, het feestje gaat gewoon door.
Naast nieuwere bands, is er deze avond ook genoeg tijd om herrineringen op te halen van 20 jaar Friese Metal. Braincasket stond 20 jaar geleden op de 1e editie van Frisian Metal Fest, maar ze zijn ook het levende bewijs dat leeftijd helemaal niets zegt. Gewapend met een drummer in een laptop, zet Braincasket met recht de hardste show (en wat mij betreft de leukste!) show van de avond neer. Wat een geluid komt er uit die strotten van de vocalisten! Nou staan ze met twee man sterk op het podium te brullen, dat helpt, maar het geluid is de hele avond nergens zo goed als bij Braincasket.
En om nog even in die high te blijven; Atmoran zet de toon van Bildtstar voort met een energiek live performance, met again, vuur en vuurwerk. Deze band heeft natuurlijk ook zijn sporen verdiend in de scene met optredens over diverse festivals, onder andere Dokkum Open Air, en het bereiken van de finale van de Wacken Metal Battle. De meer oldschool vibes van deze band slaan goed aan bij de toch vooral oudere metalheads in de zaal.
Inmiddels is een groot deel van het aanwezige publiek op z’n zachst gezegd niet meer nuchter. Dat past goed bij de humor van volgende band. Stoflik Omskot is zo’n band die zichzelf absoluut niet serieus neemt, maar hun muziek des te meer. Again een band waar ik vooral onder de indruk ben van de impressive vocals tijdens hun live set. Met de BBQ al klaar op het podium, komen de mannen van Stoflik Omskot in hun boeren outfit met scheppen het podium op. Voordat de band begonnen is, is de moshpit al begonnen. Voor de hongerigen onder ons wordt er tijdens de set een aantal keer ‘spek’ de zaal in gegooid. Eet smakelijk.
Deadspeak is de afsluiter van de avond, en ondanks dat er oorspronkelijk een eindtijd op het programma stond, gaat de band gewoon nog even door. De Friese metalscene is hecht, en om dat beeld nog even kracht bij te zetten, wordt de zanger van Bladecrusher gevraagd om nog even op het podium te komen aan het einde van de set.
De band had eerder dit jaar al een uitverkochte albumrelease, en ook vanavond spelen ze vooral tracks van Plagues of Sulfur Bound. Met slechts drie bandleden is het lastig een groot podium als dit te vullen, maar vooral de tweede helft van de set spreekt voor zich. Het publiek maakt het allemaal niet meer uit, het enthousiasme van de zanger is aanstekelijk en iedereen is dronken. De avond eindigt, zoals verwacht, in een gezellige chaos.
Het Katwijkse viertal HERETIX presenteert met hun debuut “The Darkness Surrounds Us” een krap halfuur aan catchy maar beukende metalcore waar fans van bands als While She Sleeps, Architects en Bleed From Within hun lol mee op kunnen.
Woord vooraf
Katwijk, onder meer vermaard om zijn stroopkoeken en Dirk Kuijt, heeft er een nieuw exportproduct bij in de vorm van metalcoreband HERETIX. De mannen spelen een aanstekelijke mix van breakdowns, melodische refreinen en complex klinkende leadpartijen.
Vooraf moet gezegd worden dat ik vaak een hele lichte spanning ervaar voor ik een nieuwe metalcoreband beluister. Het is meestal vooraf immers niet duidelijk welke interpretatie aan het genre wordt gegeven: belanden we in het straatje van Converge, Killswitch Engage of wellicht zelfs Asking Alexandria? Ondanks deze onzekerheid ben ik elke keer weer dapper genoeg om de nieuwe metalcore-plaat gewoon aan te zetten en me te laten verrassen door wat er staat te komen. Met hier en daar een chug en een breakdown ben ik per slot van rekening al snel tevreden.
The Bottom en Scorched Earth
“The Darkness Surrounds Us” begint met een intro van ongeveer een minuut. “The Bottom” introduceert al snel een aantal belangrijke onderdelen van deze verzameling nummers. We horen een dissonante riff, er wordt gechugd, er zijn palm mutes en de drums rammen lekker door. Vervolgens tikken de drumstokken vier tellen af en zetten de vier metalcorematen het nummer “Scorched Earth” in. De overgang verloopt vlot en er volgt een warm onthaal met double bass-drumpartijen en een zich herhalend beukriffje. Binnen de eerste minuut van de tweede track wordt “fuck” geschreeuwd en wordt tegelijkertijd overgestapt op een nieuwe gitaardeun. Classic! De backing vocals zijn een aangename toevoeging die ook later op “The Darkness Surrounds Us” nog vaak de revue passeren.
Als het refrein aanbreekt is het ook tijd voor de eerste clean vocalen van de plaat, die ik persoonlijk niet direct zag aankomen. Hoewel ik mijn metalcore zelf veelal van de 100% screams-afdeling haal, moet ik toegeven dat de dynamiek van harsh vocalen in de coupletten en clean zang in de refreinen goed werkt in de moderne stijl die HERETIX hier aan de man brengt. Wat vooral prijzenswaardig is, is dat de zang een flink rauwer randje heeft dan de clean vocalen die me altijd wat minder aanspraken in de Rise Records-core van zo’n tien à vijftien jaar geleden. Gelukkig zitten de mannen van HERETIX meer in standje Bury Tomorrow of While She Sleeps.
Het kan niet op met de pret bij wat slechts de tweede track is: de luisteraar wordt ook nog eens getrakteerd op een smaakvolle gitaarsolo. Wat volgt is een stilte, onderbroken door onheilspellende piepjes, gelijk een hartmonitor. Op het moment van de flatline in het hartritme, tovert de band een breakdown tevoorschijn compleet met gitaarscrapes in de stijl van de Franse titaten Gojira. Een sterk eerste hoofdstuk!
Comedown
Als de gedown-tunede gitaren “Comedown” aftrappen moet ik even checken of ik niet per ongeluk in een Lamb of God-liedje beland ben. Het betreft hier een aangename, goed groovende riff die ofwel op een zevensnarige gitaar ofwel in drop B of lager gespeeld lijkt te worden. In dat kader ben ik een makkelijk mens: als de gitaar klinkt als een bas en de bas klinkt als de brown note, ben ik eigenlijk altijd wel content.
Verderop in het nummer is er een passage waarbij er een bijna glitchy delay-effect op een terugkerend gitaarakkoord is gezet, wat ik erg kon waarderen. Een volgende beukriff, afgewisseld met snelle harmonics op de gitaar, maakt nog even ruimte voor een nepeinde, waarna het viertal nog even vrolijk verder ramt.
Het valt tot nu toe op dat de plaat wordt gekenmerkt door een fraaie, moderne productie. Daarbovenop hebben de mannen aanleg om catchy gitaarpartijen te schrijven en zijn de drums heerlijk opzwepend. Dat zijn belangrijke kunsten die men onder de knie moet hebben om zich te kunnen onderscheiden in de toch ietwat verzadigde metalcoremarkt.
Erase Me
Op “Erase Me” is aan het begin aan synthesizer te horen waarop arpeggio’s worden gespeeld. Als dit loopje wordt overgenomen door de gitaar ontstaat een mooi effect, zeker in combinatie met het drumwerk dat voor het eerste deel bestaat uit ouderwets hameren. De clean vocalen keren ook hier weer terug, ditmaal gepaard met screams die wat meer op de achtergrond treden, in de vorm van backing vocals. In dit nummer zijn meer melodieuze akkoorden te horen, hetgeen een aangename afwisseling is van het gitaargeweld tot nu toe. Dan is er nog een complex klinkend riffje net voor breakdown dat doet denken aan geluiden die Architects in het verleden ten gehore bracht. De spanning wordt hier goed opgebouwd. In dit nummer valt me voor het eerst een cruciaal element binnen dit genre op. In vakjargon wordt het een “breakdown callout” genoemd; een kreet die de breakdown inluidt. Bands als Emmure, A Day To Remember en Knocked Loose hebben er elk op hun eigen manier een meme van gemaakt, maar HERETIX kiest voor een serieuzere toon met de zin “separate me from my skull”. Intussen heb ik naar schatting duizenden breakdowns gehoord, maar het blijft toch elke keer een klein feestje. Even dacht ik dat de ogenschijnlijke outro met relatief ambient gitaargeluid en elektronische effecten het einde van dit nunmmer was, maar de Katwijkse kabaalmakers laten het refrein nog één keer terugkeren bij wijze van toegift.
Death of Me en In Nothingness I Dwell
De B-kant van deze EP begint met “Death of Me”. Een introspectieve gitaarmelodie wordt begeleid door een weelderige laag reverb. Het down-tuned gitaargeweld is hier in eerste instantie minder aanwezig; melodie voert juist de boventoon. Ook in de zwaardere stijlen is afwisseling zo nu en doen aan te raden. Er worden emotioneel beladen teksten gezongen: “Why do I feel so sad / Every man has a secret sorrow of which the world does not know / There are wounds that never show”. HERETIX geeft hier aan dat het even tijd is voor wat openhartigheid, voor een kwetsbare houding tussen alle chugs door. De eerste coupletten culmineren in dat prachtige, langverwachte moment, de primus inter pares van alle woorden in het wereldwijde metalcore-vocabulaire: het alomtegenwoordige pareltje “undertow” wordt met een uithaal aangereikt. Na al die jaren zitten veel corezangers nog steeds vast in een metaforische onderstroom en het is tijd dat we hier als gemeenschap iets aan doen!
De band laat op ditzelfde nummer ook sterk zien dat ze beschikken over degelijke pop sensibilities. De mannen hebben de meezingrefreinen aardig in de vingers. De meer mellow-aspecten worden zo nu en dan verruild voor de rauwe kant die we al eerder hoorden en het viertal raast knallend de brug van het nummer in. “What is it that you want from me? / Will this be the death of me?” wordt er geschreeuwd richting een voor de luisteraar onbekende antagonist. Er volgt een sereen gitaargeluid dat slechts voor een seconde aanhoudt, waarna weer wordt teruggegrepen op dat prettige refrein van eerder.
“In Nothingness I Dwell” wordt geïntroduceerd met het schreeuwen van de titel en direct weer een UK metalcore-achtige beukriff. De titel van de EP komt overigens uit dit nummer. De samensmelting van de chuggy morsecode-riffs, een leadpartij die er later bijkomt en de pakkende refreinen wijst erop dat de lui van HERETIX hun inspiratie voor een groot deel uit het Verenigd Koninkrijk halen. De breakdown callout “Tell me how the fuck it feels / Blegh” sterkt dat vermoeden. Een breakdown met dissonante intervals en sinistere china hits volgt. Voeg daar ieders favoriete onomatopee aan toe en je hebt een gegarandeerd succes!
Richting het einde
Op “Devour You” wordt eveneens fraai stukje moderne metalcore gespeeld, waarbij de eerder gehoorde scrapes weer terugkomen. Het sluitstuk van de EP, “Stranger”, deed me met mijn beperkte kennis van Slipknot een beetje aan Slipknot denken. In dit nummer worden de leadvocalen geassisteerd door gangvocalen en lijken de screams over het algemeen wat feller en rauwer dan op de vorige zeven nummers. Ook hier bewijst HERETIX een opzwepend stuk muziek neer te kunnen zetten waarbij er naast agressie ook genoeg ruimte is voor de melodie. Na interessant staccato gitaarspel met een Quad Cortex-achtige toon eindigt dit laatste liedje vrij abrupt, wat een bijzondere onverwachte wending vormt.
De heren hebben onlangs hun EP-releaseshow gespeeld in JVC de Schuit in hun hometown. Met 28 minuten aan muziek verdeeld over acht minuten is “The Darkness Surrounds Us” in principe ook wel een album te noemen, bedenk ik gaandeweg. De stilistische samenhang en goed doordachte flow van de verzameling tracks zou daar ook voor pleiten. Hoe deze release ook bestempeld wordt, het is een knap staaltje metalcore dat er vooral qua productie uitspringt. Is het geheel vernieuwend of hyperorigineel? Nee, dat dan weer niet. Heb ik 28 minuten fanatiek met mijn hoofd geknikt? Absoluut.
Phoenix Ashes heeft al meer dan 150 optredens op hun naam staan, met een aantal festivals (Rock Circus, Bevrijdingsfestival) en openen voor grotere namen in de scene als hoogtepunten. In corona tijd nam de band een break van drie jaar, onder andere om nieuwe muziek te schrijven. 2024 is het jaar van hun come-back met de succesvolle release van twee singles, en dan nu ook eindelijk een nieuwe EP!
Phoenix Ashes
Phoenix Ashes is een post-hardcore formatie uit het zuiden van Nederland. Oorspronkelijk begon de band als een hardcore band, maar langzaam aan kwamen er steeds meer andere invloeden in hun muziek naar voren. True to their hardcore nature heeft de band een duidelijke boodschap in hun teksten, vaak over ongelijkheid en het trouw blijven aan jezelf. Dat is ook zeker op hun nieuwe EP The End Of The World terug te horen.
The End of the World
The End of The World start, zoals we inmiddels weten van Phoenix Ashes, met heavy techno beat. Die combinatie van dansbare riffs, melodische riffjes en vocalen en hardcore invloeden is wat ons betreft uniek, zeker in Nederland, en werkt ook hier weer erg goed. Het maakt de tracks heel toegankelijk, met net genoeg edge om voor veel verschillende doelgroepen interessant te zijn. Het doet me qua toegankelijkheid denken aan Foo Fighters. In de breakdown is echter duidelijk te horen dat Phoenix Ashes toch echt wel een metalband is.
Puur muzikaal gezien gebeurt er super veel in de eerste anderhalve minuut, van de opbouw en de balans tussen de gitaren en de backingtrack tot de multi-layered vocals. De riffjes klinken simpel, maar als je beter luistert, zijn het allemaal melodien die gespeelt worden. Het is perfect in balans, en daarmee voelt het episch, grootst, en zet het de toon voor de rest van de EP. Ik ben een sucker voor sterke vocalen, en daar is Phoenix Ashes heel goed. En niet alleen de muziek is goed uitgedacht. Als je dieper op de teksten induikt, zie je dat Phoenix Ashes die toegankelijke muziek gebruikt om een heftige boodschap neer te zetten. Dat was al eerder te horen in zowel Oceans als Defiance, maar ook hier zit weer een super krachtige line in: ‘It is living a lie when you’re living the dream’ . Als je wil weten waar dat op slaat – check de track.
Oceans
Oceans is de tweede track op de EP. Dit was de eerste track die ik van de band hoorde, en daarmee ook meteen de comeback track van Phoenix Ashes. Na de ominous pianoklanken de de haast acaplla versie van de chorus, horen we hier ook weer de techno drums. Helaas blenden ze hier iets minder goed in de track. Gelukkig is de track verder wel heel sterk, met krachtige hardcore vocals, hoog in energie, en een heel toegankelijk refrein. Die zijn ook weer makkelijk te zingen, wat maakt dat het lekker in je hoofd blijft hangen. Wat meer een emotionele track dan de party energy van The End of the World, met opnieuw sterke teksten. Vooral de tekst van de in- en outro, ook omdat het het in meerdere vocal harmonies wordt gelaagd, is heel sterk.
The Shores of the Lethe
The Shores of the Lethe is een nieuwe track op deze EP, en veel meer een black-metal influenced track dan de andere tracks op deze EP. Phoenix Ashes laat daarmee zien een veelzijdige band te zijn. De track opent net als Oceans met clean vocal harmonies, maar stort zich daarna in een black-metal riff. Om vervolgens in een heavy riff met bijna Muse-achtige vocals te springen. Wat ik heel knap vindt is dat deze track ik geloof wel 10 verschillende parts heeft, maar steeds al een geheel blijft klinken. Zeker wat dat betreft niet straigh-forward, en daarmee wat mij betreft heel interessant. Maar door de groovy riffs en met name de krachtige vocals, blijft het geheel heel toegankelijk. Wat dat betreft, doet het ergens ook aan Enter Shikari denken; de up-tempo riffs, de meezingbare chorus parts, en de energie. Een andere insteek wat vocals betreft, in deze track die vooral gaat over (hoe kan het anders met zo’n title) de Dood.
Defiance
Defiance is de laatste track van de EP, en ook na het horen van de twee nieuwe nummers, absoluut mijn favoriete track. Met recht een party-track, die straight of the bat start als een blije Enter-Shikari inspired party track. Met, again, sterke lyrics met een behoorlijke politieke boodschap. Ook hier laat Phoenix Ashes hun diversiteit zien, met wat progressive invloeden in de vocal lines en timing, en met name in de break. Voor deze track heeft de band overigens een hele toffe video gemaakt – ga die vooral even kijken op Youtube als je hem nog niet gezien hebt. Dan zie je ook meteen kleine stukjes van de band in actie – wat laat zien dat de band minstens net zoveel energie op het podium heeft als op de track.
Final Thoughts
De hele plaat zit goed in elkaar, en de kwaliteit van zowel de songwriting als de productie laat zien dat Phoenix Ashes al langer meedraait in het circuit. Het is duidelijk dat de band in de afgelopen drie jaar goed heeft nagedacht over hun come-back en de muziek die ze neer willen zetten, en wat mij betreft hadden ze het niet beter kunnen doen. Welllll….. Misschien hadden ze MEER nummers uit kunnen brengen, want een EP met vier tracks, dat smaakt naar meer.
Tracklist
The End Of The World Oceans The Shores Of The Lethe Defiance
Check Phoenix Ashes op Facebook, vind ze op hun eigen website, en check natuurlijk de video’s die de band uitgebracht heeft.
Argwaan is een Depressive Black Metalband uit Nederlands. In 2019 kwam hun debuut single ‘Drown, Drown Mistress of Sorrow’ uit en sindsdien kwamen er nog twee albums uit. Nu is de band terug met hun derde plaat, ‘Violable’. Met in totaal 7 nummers en iets meer dan 30 minuten muziek hebben we genoeg om naar uit te kijken.
Argwaan is van oorsprong een twee-mans project van twee vrienden, met de toepasselijke artiesten namen ‘Smaad’ en ‘Stilte’. Hoewel ik op de foto’s inmiddels nog een derde persoon voorbij zie komen die waarschijnlijk de drumpartijen voor zijn rekening neemt, kan ik er online weinig over vinden. Argwaan combineert heavy rock, alternative rock en black metal tot een unieke eigen sound. Veel bands zeggen dat over zichzelf, maar in het geval van Argwaan klopt dat ook wel aardig. Dark rock, depressive rock, post-black metal, allemaal labels die naast hun eigen gekozen label ‘depressive black metal’ denk ik ook de lading wel dekken.
Voor wie net als ik een hekel heeft aan labeltjes plakken; wat je kan verwachten is een lekkere rock sound, met de nodige black metal invloeden zowel in vocalen als in gitaar geluid en bij vlagen, gitaar riffs. Soms wat blasts, maar over het algemeen groovy, dissonant, maar vooral; heel lekker. Er is zeker een groep truie blackmetal liefhebbers die dit niet weten te waarderen, maar daar richt Argwaan zich gelukkig niet op. De boodschap is duidelijk; ze doen wat ze zelf tof vinden, stoppen hun volle emotie in de tracks, en geven zichzelf helemaal bloot in hun muziek en wie dat niets vindt, heeft pech. De titel van het album spreekt wat dat betreft voor zich.
Violable
Violable heeft een weemoedige, melancholische vibe. De tracks zijn melodisch, met vlagen behoorlijk groovy (bijvoorbeeld The Undyed) maar vooral, heel divers. Dit is weer zo’n album waar je echt even voor moet zitten en wat het best tot z’n recht komt als geheel. Van atmospherische passages wordt je ruw de diepte ingeworpen en voel je de rauwe emotie binnenkomen. Die emotie is vooral goed te horen op tracks als Violable, en With Love & Self Hatred.
Uit het Dorre Hout gesneden is wat dat betreft een vreemde eend in de bijt (maar zeker niet minder de moeite waard). Een instrumentale interlude, die zo op een Dream Theater album had kunnen staan, is de opwarmer voor Onstuimig. Die progressieve invloed zet zich overigens ook voort in de ritmes van Onstuimig, om nog maar weer eens te bewijzen dat labeltjes plakken nergens voor nodig is. It makes sense, het past perfect, en ik geniet ervan. De intense vocalen staan ver genoeg om wel impact te maken, maar niet af te leiden van de muziek.
Met Gemeinsam komt een einde aan de muzikale reis van Argwaan, en keren we terug naar waar we mee begonnen: toch wel echt black metal. Waar we met With Love & Self-Hatred en Dartel de Duisternies In wel echt een uitstapje buiten dit genre maakten, wat we overigens in dit geval alleen maar toejuichen. Want Argwaan maakt het zich eigen. Veel bands zeggen een eigen, unieke blend van metal te maken, en Argwaan doet dat ook echt.
Final Thoughts
Ik vind het moeilijk EEN favoriete track aan te wijzen, juist omdat de tracks zo divers zijn. The Undyed staat hoog op mijn lijstje, maar Onstuimig maakt ook zeker een goede kans. Nou is het totale album net iets meer dan 30 minuten, dus het is helemaal niet nodig om slechts EEN track te luisteren. Pak een kopje thee en een warm kleedje, en ga even 30 minuten bij jezelf te raden tijdens het luisteren van deze plaat. Wij doen dat in ieder geval zeker nog een aantal keer deze winter.
Het verjaardagsfeestje van 35 jaar Zaanse deathmetal. Je zou bijna denken dat de Zaanstreek de belangrijkste bakermat is voor de Nederlandse deathmetal scene, als je ziet (en vooral hoort) hoeveel death metal er uit deze regio komt. Voor de laatste editie van NH Metalfest stonden maar liefst 5 deathmetal bands uit de regio op het podium. Een groot familiefeest, waar vooral heel veel overlap in de bands zit en de vriendschap onderlin van het podium spat. Wij waren er op deze regenachtige zaterdagavond bij om te kijken bij dit familiefeestje.
Voor de foto’s scroll down.
Dennis Jak, organisator van NH Metalfest in podium de Flux in Zaandam, heeft een leuke, maar zware avond achter de rug. Niet alleen was hij de drijvende kracht achter de avond; ook stond hij bij elke band op het podium, omdat hij in elke band gitaar heeft gespeeld. Over overlap gesproken. Als ik de bandleden, en vooral ook de ex-bandleden, van alle bands die vandaag het podium betraden bekijken, zie ik toch een aantal namen terugkomen.
Met name Dennis Jak en Manoloxx zijn actief geweest in de meeste bands die vandaag op het podium staan, maar ook Emiel, Toep en Marco hebben het niet bij een band gehouden. Overigens, als je er wat verder in zou duiken zal je zien dat deze mannen actief zijn of zijn geweest in nog veel meer (brutal)death, black en grindcore projecten. We zeiden het eerder over de regio rondom Eindhoven, maar, wat zit er in dat water in de Zaan? Zouden de zware metalen uit de rook van IJmuiden toch invloed hebben hier?
Vanaf de eerste tonen van Cardinal staat de Flux, ondanks het slechte weer, tot de nok toe vol. Het is duidelijk dat het publiek niet slechts een band support, en het is ook heel duidelijk dat het vooral een vriendenfeestje is. Iedereen kent elkaar, iedereen heeft het gezellig, en ik zie veel bekende gezichten uit de Nederlandse metalscene.
Cardinal trapt de avond af met een korte set extreme / technical deathmetal. De snelle riffs en vooral hele technische riffs zetten de toon voor de avond. Beuken is het thema van de avond. Deze mannen met baarden zijn niet alleen een imposante verschijnen, ook de gitaar solo’s smeken naar meer.
Cardinal is oorspronkelijk begonnen onder de naam Consolation, heeft vervolgens onder de naam Cardinal gespeeld, en is volgens Metal Archives inmiddels weer actief als Consolation. De band (met Michiel van Man As Plague) heeft in 2003 een EP uitgebracht van 20 minuten, en kijkend naar de tijd die de band op het podium stond, kunnen we ervan uitgaan dat ze ongeveer de hele EP hebben gespeeld.
Dauthuz volgt Cardinal op op het podium. De band zou vandaag hun nieuwste album presenteren, maar helaas heeft de plaat wat vertraging opgelopen. Gelukkig voor ons spelen ze wel een aantal tracks van die nieuwe plaat en ik kan je zeggen; die wordt zeker de moeite waard. Om vast een sneak peek te geven; de track Morbid Delight begint als een snelle trash-death riff, om vervolgens in een zware groovy riff te eindigen.
Natuurlijk werden ook tracks van hun voorgaande albums gespeeld. Onder andere het vandaag toepasselijke Cold passeerde de revue. Het is vooral leuk om te zien hoe zanger Mike van humor en onzin omschakelt naar total chaos en destruction op het moment dat de tracks beginnen. Om het familiefeestje compleet te maken, nodigt zanger Mike Manoloxx en Hans Bijland (van Arising Rebellion) uit om Face the Fury te spelen op het podium.
Consolation speelt vanavond hun allerlaatste gig, en ook zij lenen een aantal bandleden om hun performance compleet te maken, want ook hier heeft de zanger van Cardinal een rol in gehad. Consolation is een deathmetal / grindcore band met, ik moet zeggen, best wel wat core invloeden. Deze band bestond sinds 1989, en houdt er vandaag na een lange carriere van 35 jaar mee op. Ook hier weer voor ons bekende gezichten op het podium, met onder andere Robert van der Mijle en Toep Duin van Aum Zorion.
De keerzijde van mijn anxiety is dat ik grote groepen mensen die ik niet ken, nogal ingewikkeld vind. Mijn sociale batterij voor de avond was dan eigenlijk aan het begin van de avond ook al leeg, en tijdens de set van Consolation ben ik weer richting huis gegaan. Helaas heb ik daardoor het eerste en tevens laatste optreden van de Zaanse blackmetal band Unlord moeten missen, net als de set van Nembrionic. Ook die twee sets waren ongetwijfeld een gezellig feestje.
Stay tuned voor de volgende editie van NH Metalfest in de Flux; er zijn nog genoeg regionale bands om de programmering mee te vullen!
