Op 1 november organiseerde Degenerate een metalavond in de Vondelbunker, een autonoom cultureel centrum. Hoewel de Vondelbunker niet gekraakt is, heeft het wel die krakervibe, en wordt volledig gerund door vrijwilligers. Er is geen podium, het licht en geluid is een bonte verzameling, de het publiek is alternatief en divers. Deze interessante avond werd gevuld door Lord Of The Flies, Molton Grove, Skyloth en Degenerate. Helaas was ik er alleen voor de eerste twee bands.
Lord Of The Flies
Lord Of The Flies is een jong blackmetal trio. Ik kende de band nog niet, en wist ook niet wat ik kon verwachten toen ik deze jonge gasten het podium op zag komen. In de soundcheck was echter al goed te horen dat deze band niet voor niets uitgenodigd was. Progressieve, technische riffjes, ultra lage grunts, en ijzingwekkende schreeuwen zorgen voor een interessant stukje black metal, wat ver buiten de gebaande paden gaat.
Het duurde even voor de geluidsman het geluid goed had, maar drie nummers verder in de set was het geluid prima, en stond menigeen hoofdschuddend te luisteren.
Molton Grove
Ik volg de mannen van Molton Grove al een tijdje, en ben elke keer weer opnieuw in awe door de vocals van frontman Nicolai. Vandaag liet de band zien dat niet allen Nicolai over een goude keeltje bezit; ook de gitaristen deden een aardige duit in het zakje met wat vocal harmonies op de achtergrond.
Ook op een klein ‘podium’ weet Molton Grove zich goed te handhaven, en straalt de energie van het podium af. Dat is wel vooral naar binnen gerichte energie – de muziek van Molton Grove is emotioneel en de expressie van de band werkt aanstekelijk. Naast een aantal nummers van hun debuut EP, kwamen er ook wat nieuwere tracks aan bod deze set. Vooral de track over stres (stress relieve? ik heb niet goed geluisterd blijkbaar) kwam lekker binnen. Ik ben benieuwd wanneer de band weer eens iets nieuws uitbrengt!
Het is niet niks om als band voor het eerst op te treden in de Tilburgse Hall of Fame tijdens Roadburn. Op deze liveopname horen we de resultaten van een alchemistisch experiment van Roadburn en de Eindhovense Metal Factory. Alkahest zet een ontzettend strakke set neer waarin zij in acht hoofdstukken een verhaal over onsterfelijkheid vertellen en waarbij onder meer post-metal, death metal, sludge metal en met vlagen zelfs wat invloeden uit de black metal en doom metal voorbijkomen.
Zelf kan ik mijn eigen eerste optredens in een Belgisch jeugdhonk en een klein café in Arnhem nog maar al te goed herinneren. Die optredens werden onder meer gekenmerkt door een publiek dat op één hand te tellen was, maar waren bovendien een stuk minder strak dan wat Alkahest op deze liveplaat ten gehore brengt.
Marked for Death
De concertregistratie begint met “Marked for Death”, een nummer dat op het eerste gezicht niet zou misstaan op post-metalalbums in de stijl van Cult of Luna of Amenra ten tijde van Mass VI. In den beginne was er slechts een licht distorted gitaarloopje, maar gedurende de intro sluiten zoete, bijna ambient-achtige, gitaartonen, bedekt met een stevige laag reverb zich aan bij de eerste gitaar. De drums, gepaard met een moddervette bas, komen impactvol binnen en het feest kan beginnen. Na twee minuten zet de, naar verluidt, piepjonge drummer een dubbelbaspartij in. Eigenlijk kun je daar nooit genoeg van hebben. Intussen zwellen de gitaren aan en geeft Alkahest in wezen een masterclass in spanning opbouwen.
Een minuut later gaat het tempo omhoog en gaat het death-gehalte in de riffs enorm omhoog. Growls vervangen de clean vocalen en de Metal Factory-makkers zitten in volledige death metalmodus. Het beukwerk en de post-metal wisselen elkaar af totdat er in de brug van dit nummer een nieuw knalniveau wordt bereikt. Riffs worden als machinegeweersalvo’s de zaal in gevuurd en de zang van slechts enkele minuten geleden is overgegaan in ijzingwekkende krijsen. Er is zelfs wat ruimte voor dissonantie in de gitaarpartijen.
De clean zang in de eerste helft van dit nummer doet me eerlijk gezegd denken aan het geluid van de zangeressen in alternative rockbands zoals Metric en The Jezabels. Het is niet de meest voor de hand liggende combinatie, maar de vocalen sluiten ontzettend goed aan bij de instrumentale amalgaam waarvan alle facetten in het openingsnummer de revue al passeren.
Aan het einde van de rit, zo’n acht minuten later, klinken de gitaren lekker lang uit. De eerst riff uit de intro wordt nog zachtjes herhaald en de bas loodst ons aangenaam richting het volgende nummer. Smooth!
Posthuman Essence
Dit tweede hoofdstuk, “Posthuman Essence” genaamd, wordt afgetrapt met meer chuggy riffs. Het geheel is een stuk agressiever dan zijn voorganger, met harsh vocalen vanaf het begin. De drums dubbelbassen lekker door. Op dit punt valt de goede audiokwaliteit me pas echt goed op. Natuurlijk, we hebben het hier over een liveopname van Roadburn, maar dat maakt het niet minder prijzenswaardig. Naarmate dit nummer voortraast, introduceert de band meer dissonantie, blastbeats, tremolo riffs en stevige dosis reverb. Met die vier grondelementen zit je bij mij eigenlijk altijd wel goed, ongeacht de methode van alchemistische synthese.
Wat volgt zijn twee kortere composities. Op “Prayer” is gekozen voor een stuk spoken word bij wijze van interlude. Na het geweld van de eerste twee nummers is het een welkom rustmoment. “Purification” bestaat bijna volledig uit een heerlijke drumpartij. Complimenten gaan uit naar drummer Abe die op elk nummer een oersterk ritmisch fundament neerlegt. Een beetje gitaarfeedback leidt vervolgens “WAR (Death follows Fate)” in.
De tweede helft
Na de korte break in het midden van de set is het weer tijd voor vuurwerk. Op “WAR (Death follows Fate)” herhalen zangeres Cheyenne en gitaristen Konstantin en Martín de mantra “death follows fate” samen. In de tussentijd laat het snarentrio, gecompleteerd door bassist Sian, zich van zijn beste kant zien. Ook op “Futile Existence”, het voorlaatste nummer, komen loodzware beukriffs voorbij. Dit stuk bevat elementen van een specifieke stijl black metal (misschien hebben de genrepuristen onder ons het liever over blackened death metal) die op Roadburn ieder jaar erg populair blijkt. Het is een zeer fraai geheel en ik zal nog maar eens herhalen dat het allemaal uitermate strak wordt gespeeld.
Als kleine kanttekening wil ik overigens opmerken dat er een stukje vocalisatie is op “Futile Existence” dat me erg doet denken aan een bepaald stuk uit het nummer “Smack My Bitch Up” van The Prodigy. Dat doet verder niet ter zake, maar ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Als ik dan toch een intermezzo inlas, kan ik dat beter gebruiken om te zeggen dat de momenten die meer richting de post-sludge leunen me doen denken aan landgenoten, en eveneens fantastische Roadburn-esque band, Yantras. Het bewijst maar weer dat het Nederlandse muzikale landschap op dit moment enorm veel te bieden heeft.
Het sluitstuk van het optreden heet “The Curse of Resurrection”. Er wordt nog één keer vol gas gegeven en het onsterfelijkheidsverhaal komt tot een einde. De inmiddels tot godheid verheven ik-persoon pleegt zelfontbranding, maar het is tevergeefs: geest en bewustzijn blijven volhardend voortbestaan. Een hypnotiserende gitaarmelodie, gepaard met wederom wat gitaarfeedback blaast het verhaal uit. Het publiek wordt bedankt en de laatste minuut van de plaat wordt vooral gevuld met luid applaus van het publiek (een al met al geinige tradities in de wereld van livealbums).
Het Alkahest-concept en alchemie
Alkahest is tot stand gekomen door een samenwerking tussen de internationale Metal Factory-opleiding en Roadburn, het Tilburgse festival voor herrieliefhebbende experimentalisten aller landen. Het gaat hier eigenlijk om een experiment waarbij er gekeken werd naar wat er behaald kon worden als een nieuwgevormde band onder veel druk moet presteren. Voeg daar een bandcoach die deel uitmaakt van metaltovenaarscollectief Autarkh aan toe en het eindresultaat is een geweldige prestatie.
Alkahest, de zogeheten universal solvent waarin elk materiaal opgelost zou kunnen worden, is een term uit de alchemie. Ik heb weinig kennis van die wereld (ik kan slechts toevoegen dat ik zowel de Australische progmetallers als de Amerikaanse hiphopproducent genaamd Alchemist gaaf vind), maar als ik het Instagramfilmpje van de band waarin wordt uitgelegd wat het concept achter deze zeven nummers is zo beluister, intrigeert het me wel degelijk. Er wordt gewezen op homunculi en de steen der wijzen als voorbeelden uit de alchemie, maar de focus ligt op onsterfelijkheid. Waar het idee van continue zelfontplooiing op het eerste gezicht erg verleidelijk lijkt, besteedt Alkahest ook aandacht aan de keerzijde. Wat gebeurt er als de onsterfelijke na duizenden jaren wordt verheven tot godheid? Het vijftal beschrijft het diepe verdriet dat in hun ogen ontstaat als degene met het eeuwige leven ziet dat er talloze oorlogen zijn gestreden in diens naam. Als concept is het niet voor de poes.
De versmelting van verschillende muziekstijlen en de diepe materie zijn een perfecte match voor Roadburn. Niet zozeer in de zin dat een muzikaal experiment als het onderhavige of ieder individueel onderdeel ervan eerder is uitgevoerd; integendeel. Alkahest brengt met deze liveregistratie juist alle vernieuwende aspecten van deze scene samen en laat zien wat metal anno 2024 (een jaar na hun eerste optreden) nog steeds zo spannend maakt. Ik ben benieuwd wat deze veelbelovende muzikanten op termijn nog meer zullen bedenken.
Marked for Death – Live at Roadburn 2023 Posthuman Essence – Live at Roadburn 2023 Prayer – Live at Roadburn 2023 Purification – Live at Roadburn 2023 WAR (Death follows fate) – Live at Roadburn 2023 Futile Existence – Live at Roadburn 2023 The curse of resurrection – Live at Roadburn 2023
De Deathcore-scene is booming in Nederland. Dat weet de Nederlandse metalliefhebber al een tijdje. Maar bands zoals Distant en nu ook Changing Tides zorgen ervoor dat dit internationaal bekend wordt. Deze albumrelease maakt 2024 echt het jaar van Changing Tides: De overwinning van No Guts No Glory, hun show op Jera on Air en dan nu de internationale aandacht van onder andere Adam on Earth van Oceano, Nik Nocternal, en de Australische To The Grave. Ook zijn ze op dit moment mee aan het doen aan de Popronde, waar zij bijvoorbeeld in Heerlen op straat speelden.
Over de band Changing tides
Voor wie Changing Tides nog niet kent: Changing Tides is een metalcore/deathcore band uit Noord-Brabant die al sinds 2018 muziek uitbrengt. De combinatie van metalcore, deathcore, mysterieuze zangorchestraties en zware breakdowns, zorgen ervoor dat de zaal steeds wordt afgebroken. Hun eerste album Impair the Vision hebben ze in 2022 uitgebracht en dit jaar is het de beurt aan hun tweede album: Amidst the Gray. Het album telt 10 nummers waarvan eerder al 4 nummers zijn uitgegeven.
Sirens song
Hun album begint met een mooie compositie van strijkers en trommels die omslaat in een opbouw met steady double bass kicks gevolgd door een mokerslag van een groove. De rest van het nummer houdt diezelfde spanning vast tot de breakdown die voor menig violent moshers zeker gewaardeerd gaat worden.
Desolate (ft. Dane Evans of To The Grave and Josh Muncke of Sugar Spine)
Dit nummer begint weer totaal anders. De strijkers en kerkelijke sfeer zijn ingeruild voor een meer sinistere 8-bit achtige backingtrack. De combinatie van de 3 vocalisten zorgt ervoor dat dit nummer een knaller van een plaat is met een stevige breakdown.
The Thrill
The Thrill lijkt op hun vorige album, maar de solo in dat nummer gevolgd door de breakdown zorgt voor een hele grove vieze deathcore accenten.
Not quite close
Deze plaat begint melodisch maar schiet erna gelijk door naar een blast beat. Het nummer is wel heel breakdown vriendelijk. Het is namelijk voor de helft van de tijd een zware breakdown die steeds trager en zwaarder wordt.
Louder than Words
Het 5e nummer van de EP kun je wellicht al kennen van de videoclip. Het was de grote verrassing van Changing Tides op Jera on Air omdat ze tijdens die show de videoclip voor dit nummer hebben opgenomen. Heeft iemand trouwens al gezegd of geschreven dat dit een luid nummer is? Het nummer doet wel zijn naam eer aan.
Amidst the Gray
Als je dacht dat het album tot hier al heftig was, dan doet Changing Tides er bij Amidst the Gray nog een schepje bovenop. Ze starten met een beatdown down en gaan vandaar alleen maar sneller tot we binnen 1 minuut alweer een breakdown ingaan.
Sabotage
Sabotage is een van de meer uptempo nummers met meerdere metalcore stukken. Dit zorgt voor een stevige groove met tempowisselingen.
Lifeline
Dit nummer begint met een opbouw en knalt daarna keihard in met een vieze groove. De melodische ambiance die erna volgt, geeft het nummer zijn uiteindelijke snelheid. Aan het einde neemt de snelheid af door zware breakdowns.
Sands of time ft Adam on Earth
Het zou je maar gebeuren als band: ineens krijg je de kans om met de zanger van een Deathcore legende te werken op je album. En die kans hebben ze goed benut! Het geschreeuw van beide zangers mengt goed en past goed bij elkaar. Ik hoop dat wanneer Oceano naar Nederland komt, dat Changing Tides voor ze mag openen. Het lijkt me heel vet om dit nummer live te horen met beide zangers.
Bleeding wrists
Het laatste nummer van het album had Changing Tides al op 13 september uitgebracht. Dit nummer begint gelijk in een breakdown met een melodieuze gitaarlijn. Het hele nummer is eigenlijk een grote breakdown met verschillende varianten. In stijl sluiten ze het album en het nummer af met nog een laatste zware breakdown.
Eindoordeel
Amidst the Gray van Changing Tides is een mooie opvolger van hun eerste album: Impair the Vision. Hun eerste album voelt zwaarder, logger en metalcore, terwijl dit album sneller, heftiger en meer deathcore aanvoelt. Dat komt door de tempo switches en de muziek, maar ook de mix en de verschillende collabs dragen hieraan bij. Alle nummers zijn het waard om te luisteren, maar Desolate, Louder than Words, Amidst the Gray, Sabotage zijn echte aanraders.
Afgelopen weekend stond Bibelot weer op z’n kop met een nieuwe editie van Dordrecht Metalfest. Met vijf (deathmetal) bands op het podium was het een avond vol energie, waarin bands op een hoog tempo de zaal meenamen in headbangsessies en moshpits. We hebben het eerder al gezegd, maar ook hier bleek het weer waar: de metalscene is aan een opmars bezig. Opnieuw een zaal waarbij niet 80% van de aanwezigen een gemiddelde leefijd van 40+ had. Dat had misschien ook iets te maken met de gemiddelde leeftijd van de bands; met Rectum Stretchers en Inherited werd dat gemiddelde namelijk flink naar beneden gehaald. Goed nieuws voor de metalscene, it definately ain’t dead.
Meer foto’s vind je onderaan dit verslag.
Rectum Stretchers
De jonge Dordrechtse goregrind party band Rectum Stretchers opende de avond, zonder instrumenten op het podium. Op het moment dat de drummer vanaf het podium in het publiek sprong en de feestverlichting aanging, was duidelijk dat deze band zichzelf niet heel serieus neemt, en dat we vooral op feest konden rekenen. Na een eerste polonaise door de zaal, bleek de band ineens toch over instrumenten te beschikken en werd de overgang gemaakt naar keiharde blastst en diepe grunts. Helaas gooide technische problemen wat roet in het eten. Daar raakte de band zichbaar van in de war en het duurde even voordat ze zichzelf hadden herpakt.
Twee of drie nummers verder in hun set (tja, grindcore, dus het duurt allemaal een minuut of twee) komt de energie weer een beetje terug op het podium, en gaan vooral de gitarist en de zanger lekker los en nemen het publiek hierin mee.
De bassiste, die op het podium staat in een dokterspakje met afgerukte ledematen aan haar riem (waarom ook niet) speelt haar doodse rol goed, maar het contrast met de energie van de andere bandleden is daarmee wel groot.
Rectum Stretchers zet vooral een set neer met heel veel humor. Het verhaal over het zaadmonster en een cover van ‘ik zag twee beren’ zijn daar prima voorbeelden van. De frontman had net zo goed een standup comedy show kunnen beginnen, en eigenlijk is dat wat hun show is. Stand Up Comedy, met blasbeats, grunts, en piemel waterpistooltjes. Grindcore is meestal niet zo mijn ding, maar ik heb een aantal keer keihard moeten lachen.
Een half uur later is het tijd voor Inherited. Als je de metalbattle van afgelopen jaar een beetje hebt gevolgd, dan weet je dat we fan zijn van deze band. En als je Failed To Resist op Spotify hebt gehoord, dan weet je ook waarom. Deze jonge band combineert groove, death en trash metal tot een eigen unieke sound, die super aanstekelijks is en tot in de puntjes goed is uitgevoerd. Vandaag horen we dat de band tegenwoordig ook wat nu-metal invloeden erdoorheen mixt, en ik moet zeggen, ook dat smaakt zeker naar meer.
Hoewel deze band eigenlijk pas kort op het podium staat, komt dat op het podium absoluut niet zo over. De band weet wederom een goeie show neer te zetten; veel energie, interactie onderling en een zelfverzekerdheid van doorgewinterde veterarnen. Deze jongens weten wat ze doen, en ze doen het goed.
Check ons Instagram account voor een kleine snippet van een van de nieuwere nummers van Inherited. Vooral de combinatie van de clean vocals met de diepe grunts van de frontman maken dat deze band net even die next-level aantikt. We hoorden ze al in Failed To Resist, in een bijna Machine Head-achtig stukje. In de nieuwe track krijgen we een vergelijkbare passage, en we kunnen niet wachten tot deze uitgebracht wordt.
Door met de oldschool deathmetal van Necrotesque. Deze band hebben we afgelopen jaar ook al live gezien tijdens Stonehenge festival. Wat vooral opvalt, is dat de band zelf enorm veel plezier op het podium heeft. Met dansjes en grapjes over en weer speelt de band een relaxte, maar super strakke set waarin zowel tracks van hun EP The Necrotique Grotesque en hun laatste album The Perpetual Festering de revue passeren.
Hun laatst uitgebrachte nummer Mary Wept Blood, waar overigens ook een videoclip van verscheen, was misschien wel een van de hoogtepunten van de set.
De intensiteit waarmee de band live speelt, zorgt ervoor dat weinig mensen stil kunnen blijven staan. Of, zoals de band zelf zegt, ‘wij zijn kaal, dus jullie moeten voor ons headbangen’. Dat doet het publiek graag, ook zonder dat de band er om vraagt.
Meer weten over Necrotesque? Je vind ze op hun eigen website of socials
Sad Whisperings
Na het geweld van Necrotesque is het tijd voor een andere kijk op het deathmetal genre met Sad Whisperings. Deze band combineert deathmetal met doom, en zet meteen de toon door met een keyboard op het podium te staan. Je weet dat het melodische metal wordt als er strings bij te pas komen.
Niet alleen de toevoeging van de synthlagen maakt Sad Whiserpings anders. De vocals van de frontman zijn eerder schreeuwerig dan echte grunts, en passen eerder bij heavy rock dan wat we bij deathmetal gewend zijn. Het is misschien even wennen, of misschien moet de frontman er zelf even inkomen, maar na een track of twee, vind ik het prima in de sound van Sad Whisperings passen.
Qua muziek staat Sad Whisperings dan ook als een huis. Dat mag ook wel, de band bestaat al sinds 1992. Vorig jaar kwam er een album uit met tracks die oorspronkelijke op de allereerste demo stonden van de band. In de setlist van vandaag vinden we dan ook tracks van zowel hun album Sensitive to Autumn als Return to Autumn terug. De band is bezig met het schrijven van nieuwe nummers, dus wie weet wat we komend jaar kunnen verwachten van de band.
Helaas moet ik voor Sepiroth begint alweer naar huis. Hoe dan ook; het was een meer dan geslaagde avond in Dordrecht, waarbij de zaal van begin tot einde goed vol stond. Volgende keer kom ik zeker terug!
Het gaat goed met de Nederlandse deathmetal. Niet alleen hebben we in Nederland een aantal toffe underground festivals zoals Stonehenge en Graveland festival waar een breed scala aan deathmetal bands staat, ook zijn er steeds meer death metal bands die toffe dingen uitbrengen. Deadspeak liet eerder dit jaar al van zich horen met een aantal singles van hun debuut album en op 20 september kwam Plagues Of Sulfur Bound dan officieel uit. Ingeborg ging er goed voor zitten. In hoe verre het lukte om te blijven zitten lees je hieronder.
Entering Realms Infernal
We beginnen met een welkom in de (Entering) Realms Infernal. Een instrumentaal begin van 1:48 op deze EP. Het is duister, onheilspellend en het zet dan ook meteen de toon van Plagues of Sulfur Bound.
Plagues of Sulfur Bound
Na de instrumentale interlude, gaan we door met de self titled track Plagues of Sulfur Bound van dit album. De oldschool deathmetal sound is meteen goed hoorbaar. Ik zet mijn volume een tandje harder en ga op in de vibe van dit album. Lekkere groove zet de toon en de welbekende stankface komt tevoorschijn. Ik ben gecharmeerd van het algemene geluid en de productie, de vocalen liggen er goed in (en niet te veel op) en wordt nog getrakteerd op een smaakvolle solo.
Parallel Existence
De dubbele bass zet in en mijn hoofd gaat dan ook meer op en neer. En ik wordt wederom weer getrakteerd op een heerlijk potje stevige deathmetal. Wat mij nu al opvalt, is dat de sound van dit album echt zo tussen het rijtje ‘klassiekers’ past. De sound klinkt wel van nu maar met een knipoog naar de sound van de jaren 90. Mij hoor je niet klagen want ik hoor ineens een phaser in de verte en ineens is daar weer een solo. De drums zetten weer in, de vocalen bulderen weer verder en we eindigen weer met onheilspellend. Is dit een aankondiging voor wederom een instrumentaal nummertje?
Tidal Disruption & Knee Deep in Death
Zagen, zagen en nog eens zagen! Tidal Disruption & Knee Deep in Death zijn toch wel mijn persoonlijke favorieten van Plagues of Sulfur Bound. Het is lekker lomp, zwaar, de gitaren snijden er heerlijk doorheen en de vocalen klinken goed. Het geheel wordt afgewisseld met de nodige tremolo’s en een tasty solo’s. En blijven zitten wordt inderdaad steeds moeilijker, want een moshpitje in de huiskamer zou nu best goed van pas komen eerlijk gezegd.
Polarisation in Times of Disposession
Ja, daar is hij dan zoals ik al had voorspeld bij Parallel Existence, de muzikale interlude. Nog onheilspellender en duisterder dan de eerste maar ook ergens teder en beetje hoopvol?
Into Endless Divinities
Het intro van Into Endless Divinities zou zo een nummer van de begintijden van George bij Cannibal Corpse kunnen zijn. Ik ben enthousiast! De vocalen zijn in dit nummer bijzonder sterk moet ik zeggen, er zit wat meer variatie en emotie in dan bij de andere nummers. I like.
Death Shall Rise
We knallen er uit met Death Shall Rise. Het einde van dit verhaal en dit erg solide album. Het geheel wordt weer sterk aan elkaar gebreid met als einde het geluid van een ijzige wind die je achterlaat in een leegte. Ik ben enthousiast.
Tot slot
Een dijk van een album. Punt. Deze moet je zeker in je collectie hebben als je fan bent van de oldschool death metal legendes. De productie is top en de nummers wijken niet te veel van elkaar af wat het 1 solide geheel maakt. Niks meer aan toe te voegen.
Downcast Collision opende Metalcafe Live in de Vorstin deze avond. Vanaf het begin zat de sfeer er al lekker in, en stond het aardig vol. De band heeft al een tijdje geen nieuwe muziek meer uitgebracht, maar is duidelijk wel bezig met nieuwe tracks. Ze openen dan ook met een track die ik in ieder geval nog niet eerder van ze had gehoord. Deze gasten hebben duidelijk veel ervaring op het podium. Niet alleen het geluid staat vanaf de eerste seconden als een huis, ook de podium presentatie zit goed in elkaar.
Frontvrouw Monica neemt de leiding over de zaal en steekt iedereen aan lekker mee te doen en mee te headbangen. Het publiek moet er wel nog even inkomen, maar aan de band ligt het absoluut niet. Na in een hoog tempo een aantal tracks van hun album Rise Up afgewerkt te hebben, sluit de band af met het vorig jaar uitgekomen ‘Boys’. Tegen dit nummer zit iedereen er lekker in, en is de zaal zeker weten opgewamt voor Axis Mundi.
Axis Mundi
Wat line-up betreft, is het gek dat Axis Mundi op de tweede plek staat. Insurrection als headliner snap ik. Deze band doet het super goed in het buitenland, met name in Duitsland, en gooide hoge ogen met hun laatste plaat. Axis Mundi daarintegen heeft sinds 2022 niet zo heel veel meer van zich laten horen. Al geldt dat natuurlijk ook een beetje voor Downcas Collision. Maar feit is wel dat de leden van Downcast Collision door hun jarenlange ervaring in andere bands, wel weten wat er nodig is. Axis Mundi is op plaat super vet, maar live valt het nog wat tegen. De muziek staat nog steeds als een huis, maar wellicht heeft de band nog wat meer oefening op het podium nodig om ontspannen voor publiek te kunnen staan.
Qua muziek, zijn er overigens weinig bands die deze symphonische, progressieve, technische muziek neer kunnen zetten, laat staan in Nederland. Overigens had Axis Mundi ook goed op de vorige editie, met folk metal, kunnen staan. Ook daar passen ze prima bij. Wat dat betreft gun ik ze vooral heel veel meer optredens, om ook die skills verder te kunnen ontwikkelen.
Insurrection
Tot slot tijd voor Insurrection. Waar het bij Axis Mundi wellicht nog de vraag was of de band er zelf wel zin in had, was daar bij Insurrection absoluut geen twijfel over. De thrashy energieke punk uitstraling van de bandleden draagt daar natuurlijk ook aan bij. Maar het feit dat de band een videoclip met kippen maakt, zegt ook wel wat over de instelling van de band.
Hun live set is een mooie mix van de laatste twee platen van de band, en natuurlijk ontbreken The End of Honesty en Crimson Skies niet. Verassend genoeg sluit de band af met een track die ze al sinds het begin van de band spelen. Insurrection is live minstens net zo goed als op album, misschien wel leuker omdat de energie die ze meebrengen toch lastig naar album vertaalt.
Meer metal in Hilversum beleven? De volgende editie van metalcafe, met dj’s dit keer, staat al weer gepland. Zet 29 november maar vast in je agenda. Daarnaast heeft Metalcafe de primeur in Nederland met de enige vertoning van Heavier Trip in FilmTheater Hilversum. Deze once-in-a-livetime screening wil je niet missen, dus ook 25 oktober kun je in je agenda noteren. Hou verder de socials van Metalcafe in de gaten voor meer events.
Ik kende Klaiton al, voordat ik ook maar een track van ze had gehoord. Dat kwam omdat ik de gasten van Inherited interviewde voor MetalFromNL, en zij heel enthousiast vertelden over de band van hun ouders. Klaiton. Een technische oldschool deathmetal band, die echt MOEST luisteren. Maar ja, er stond nog geen muziek online. Tot nu. Tijd om er eens voor te gaan zitten en te horen waar de winnaars van de Metal Battle hun talent vandaan hebben.
Over Klaiton
Klaiton is een band uit het zuiden van Nederland. Uit de resten van Polluted Inheritance en Burial ontstond in 2013 de nieuwe band Klaiton. Opgericht door Erwin Westdorp (de vader van) en Stefan Verdoorn, aangevuld met dummer Ronald Camonier (ook een vader van) en Steven Vrieswijk ontstond de technische oldschool deathmetal band. De zanger werd uiteindelijk gevonden bij onze zuiderburen, en het plaatje was compleet. In de lokale scene hebben de mannen inmiddels een cultstatus opgebouwd. Het kan dan ook niet anders dat Kashfest, waar de mannen hun debuut EP presenteren, helemaal vol zal staan op 12 oktober.
Behind the Ritual & Fearing the Other
We knallen er meteen met een lekker tempo in en beginnen met Behind the Ritual op deze E.P. Er valt niet omheen te draaien dat Klaiton voor de Oldschool Death Metal sound is gegaan maar met een moderne productie. De HM2 op standje 10 is niet te missen & de zang ligt er lekker op. Het geheel zit goed in elkaar. Behind the Ritual is nog maar een opwarmertje want daarna rammen we door met Fearing the Other. In mijn oren, 1 woord; heerlijke bak herrie. De flow zit er goed in en het tempo neemt dan ook niet af. Ik zit dan ook terwijl ik dit type lekker mee te deinen.
Scavenger
Ik denk toch wel mijn favo van deze EP. We beginnen met een audiosample waar we daarna gelanceerd worden in bruut Death Metal geweld. Heerlijk! Het rappe begin wordt moeiteloos afgewisseld met een lomp maar zeker stankface waardig tempo en bijpassend gitaargeweld. Na dat je je gezicht weer terug in vorm hebt gedrukt gaan we door met een smaakvolle solo die weer moeiteloos over gaat in standje boos kijken. De vocalen op dit nummer vind ik bijzonder sterk trouwens. Chapeau voor de producer.
Silence & Testament to Greed
Er is niks stil aan het nummer Silence. Dit nummer, die wat rustiger van tempo is, is net zo mee-dijnwaardig als de rest van deze E.P. Het voelt bijna doom aan tot de drums het oppakken en het tempo wordt opgevoerd en de solo erover heen walst. Silence is voor mij duidelijk een nummer met wat gemixte stijlen maar de boven toon blijft Death Metal. Het laatste nummer is Testament to Greed, je wordt letterlijk omver geblazen door de thrash beïnvloede riffs en drumwerk. Verder een nummer wat perfect past bij de rest van de E.P. Ik voorzie dat dit nummer live de nodige moshpits zal opleveren trouwens. Neem maar een verbanddoosje mee bij een volgende show van Klaiton, je zal het nodig hebben.
Eindoordeel.
Bruut, lomp en een flinke dosis kettingzaag. Zo kan ik het beste Behind The Ritual van Klaiton omschrijven. Zware gitaren die afgewisseld worden met smaakvolle solo’s en denderende vocalen. Overall; twee duimpjes omhoog voor de papa’s van Inherited, niks meer aan toe te voegen.
Tracklist:
Scavenger Silence Testament To Greed Fearing The Other Behind The Ritual
Release the River, a blackened death metal band from Leiden, presented their album Virtues Of The Vile on Friday the 27th in Nobel, Leiden. They celebrated their debut album together with Beyond The Pale, Black Rabbit and a bunch of their friends. Safe to say, the venue was packed! Of course, we were there to take some pictures and check out their album being played live. Scroll down for pictures of the night!
Beyond The Pale
It had been a while since we’d seen Beyond The Pale live, so I was looking forward to their performance this night. Last year this band released their long-awaited debut EP Monuments in Time, and of course they played a bunch of songs from their EP tonight as well. One of them was Walk The Plank, a pirate-themed song that requires some crowd participation for the chorus. After vocalist Janneke taught the crowd how to shout along, they really got into it.
Beyond The Pale has a lot of energy on stage. At the end of their performance, they decided to take that energy into the crowd when they actually stepped off stage. Speaking of energy; they started with a new track, which even though it was quite long, was quite a banger as well. Nice to hear some new music from these guys!
Black Rabbit
Black Rabbit is steadily growing their following, performing all over the Netherlands currently. They take performing seriously; with a massive backdrop and banners on stage, a lot of interaction and movement on stage and constantly making faces and intereacting with the crowd as well. Their performance starts with the stage lights off, and only light shining from below their side banners for some extra ambiance, which, I have to say, is pretty impressive.
The energy they bring to the stage is contagious, and after Parasite, we get the first (mini) circlepit of the day. It’s obvious most people in the crowd are waiting for the headliner of the day, even though Black Rabbit has some fans shouting along and headbanging to their tunes as well. It wasn’t because of their performance; the tracks are catchy though heavy, they brought all the energy to the stage and their performance was tight AF. I can only imagine what happens when these guys play in front of a crowd that actually knows their music.
Release The River
Time for the headliner of the night, and the band most people had been waiting for: Release The River. Despite it being an album release party, Release The River takes some time to thank friends and family during their show as well. Not just in words; they play some of their older tracks (for instance, Behold The Skygazer) for their fans as well. I personally hadn’t seen this band live yet and I wondered what their live performance would be like. Safe to say Release The River didn’t disappoint.
These guys, though just being a trio, bring a massive wall of sound to the stage. To see Zeno play these intricate riffs while also killing it on vocals, and interacting with the crowd is impressive, and the same goes for their bass player Jeroen.
Release The River is dark and fast; and if you want to know how to kill a drummer, you’d probably need to see them live. I’m amazed Mark was still standing after this performance.
With the red lights still shining and the dark tunes still ringing in Nobel I have to leave during their final song to catch a train, but I’m glad I got to experience their set live.
If you haven’t heard Virtues Of The Vile yet, go check it out on Spotify. Release The River also recorded a video for the track In Crimson Rays, which is available on Youtube. Want to know more about Release The River? You can check out the interview we did with the band on Youtube as well!
Release the River is a Dutch blackened death metal band from Leiden. They have been around since 2021, originally starting out from the leftovers of Illusionless. The band previously released the EP Spirit Corrupt, but now it’s time for a full-length. Virtues Of The Vile is available on Spotify since Wednesday the 25th. However, the album was officially released with an album release party on Friday 27th in Nobel, Leiden. Let’s dive into this dark album together.
Virtues of The Vile
Virtues Of The Vile spans a little over 45 minutes and is inspired by the rings of Hell, mentioned in Dantes’ work. This theme has of course been covered by many artists. Release The River is giving it its own twist, leaving a lot of its lyrics open for interpretation. While most of the tracks offer a view into the band-members state of mind and worldview, the band specifically wants their audience to read their own stories in their music.
Virtues Of The Vile is packed with emotion, energy, and haunting melodies. Being a trio doesn’t affect the impact this band makes at all. On the contrary; it might just enforce that impact. These guys know each other through and through and can cohesively write music that’s both technically complex and easy to follow. That makes for a high standard and an album in which it’s hard to find flaws. In most albums, there are one or two tracks you tend to skip. With Virtues Of The Vile, I can’t really name one. However, I do have a few clear favorites, which I’ve played considerably more than the rest. But we’ll get to that.
As most bands do nowadays, a few of the tracks were released prior to the album. This is the case with the opening track ‘Dark Mirror Of The Soul’. The album opens with a drum intro before diving headfirst into a black metal-inspired riff. Release The River doesn’t come to play, and they grab you by the balls right from the start. Behemoth or Dimmu Borgir are the names you’ll be thinking off when listening to Virtues Of The Vile. Dark Mirror is a particular groovy track, which will for sure get your head banging.
Another one that was released prior to the album release is Enthralled. Remember I mentioned Dimmu Borgir? If you haven’t picked up on that reference, you will definitely notice that on this track. Much more melodic than the previous track, and also more room for bass riffs. Double grunts add another layer of evilness to the track.
Born of Misfortune has some pretty groovy death riffs in there as well as well as some chuggah chuggah. As with most of their tracks, while it at first feels more like melodic black metal, the death metal riffs find their place a little later in the track, and seamlessly the band takes us from one genre to the next. For the track In Crimson Rays, the band actually recorded a video (check that on Youtube or just scroll down). While technically this track wasn’t released on Spotify, we heard it before the rest of the album dropped. It’s pretty evil, with nasty, nasty raspy grunts. Zeno actually has quite a broad spectrum in his grunts, ranging from super low growls to the more raspy black metal grunts. Jeroen also takes on some of the grunt parts and they complement each other nicely. For this track as well; the main riff is mainly black metal, but the chuggah groovy riffs are never far.
The Great Fiery Entity is one of the few tracks that actually have a fade-in and more layers than just one guitar. Again, this might have been one of my favorite tracks on the album. The main melody catches you right from the start and the wave of sound just crashes over you and drowns you in a wave of emotion like only black metal can. Lethean Sorrow just piles more energy on top, being maybe the fastest track on this album. You have to respect Mark (the drummer) for this track, ‘cause it’s just an endless stream of blast beats, at, I don’t know, maybe 200 bpm. Luckily he gets a bit of a break towards the middle of the track, only to finish strong with more blastbeats.
Unbound starts off like a black metal walz in ¾, and that rhythm gets enforced by the main guitar melody. The low grunts on this track are a nice break and complement the almost manic guitar melodies. Every band should have a ballad on their full length, and this probably counts as theirs.
Reflections is a prelude to From The Depths and features a bit of spoken text as an intro the the final track. The longest track is also the most complete of them all, ranging from nice melodic breaks to pounding blastbeats, haunting clean vocal harmonies, and groovy riffs. It’s rightfully the final track of the album, feeling like a Magnus Opus the band had been working towards. But there’s no denying it here; Release The River is mainly a black metal band, ‘cause this would definitely qualify like that in my book. In the end, they cleverly return to the drum intro from Dark Mirror Of The Soul at the end, gearing up for another play-through of Virtues Of The Vile (I know I did).
Having heard the album before speaking with the band about it, I was impressed with the sound quality of their latest release. Even more so, after learning this is a DIY production by the band. From recording to production, Release The River did everything independently, with drummer Mark at the helm. They for sure have all the talent they need, cause many professionally released albums don’t reach the level Virtues Of The Vile is at.
Final Thoughts
Virtues Of The Vile is a great debut album by Release The River. Having heard this recording, I was actually amazed that they were able to play this with just three members. Even more so when I saw them performing it live during their album release. The black metal influence is definitely strong in their music, so much even that I might label it just black metal if it were up to me. I love those dark vibes, and my favorite track, though hard to choose, is probably In Crimson Rays. But honestly, there are only great tracks on this album, so feel free to spin any of them.
Want to learn more about Release The River? Check them out on their Facebook or their page in our database. Or, head over to Youtube for our interview with the band.
Zaterdag 21 september was Into The Core XL Fest in de Astrant in Ede. In deze XL editie stonden acht verschillende Nederlandse -corebands uit het hele land. Ondanks de drukte op de weg door herdenking rondom de Tweede Wereldoorlog en de uitdaging om te parkeren, waren er een flink aantal bezoekers naar Ede afgereisd. De hele dag liet zien hoe hechte community de Nederlandse Metalcore scene is. Bands die elkaar helpen met op en afbouwen, zangers van andere bands die zijn komen kijken of mee hebben gedaan tijdens de shows. Hopelijk komt er snel weer een editie en komen er in de toekomst nog meer XL Fests.
Het festival opende met A Part Of The Problem. De mannen uit Ede lieten tijdens deze ‘thuiswedstrijd’ hun energie los om de zaal goed op te warmen. Met de snelheid dat de zanger schreeuwde en zijn mond bewoog, kon je wel zien dat hij alles gaf om de zaal op zijn kop te zetten.
Ook door hun dikke performance en goeie chemie met de zaal, hebben ze er een knallende show van gemaakt. Het was wel jammer dat de microfoon van de zanger niet zo goed in de mix naar voren kwam, maar dat mocht de pret niet drukken.
Canyon Literature
Canyon Literature is een alternative/ death/ metalcoreband met leden uit Woerden en Ede. Gewapend met nieuwe nummers, gitaar sweeps en meezingers zorgden ze ervoor dat de zaal kon genieten van een muur van muziek.
Ze hadden wel wat pech tijdens hun set: er leek namelijk iets niet helemaal goed te werken en sommige achtergrond tracks leken wat harder door de mix te komen dan de andere. Gelukkig waren dat alleen opstartproblemen. Toen eenmaal de cover “Bier” van Steen werd ingezet, ging de hele zaal mee en ook het podium op.
Botmes
Na Canyon Litrature was het de beurt aan Botmes. Een goeie mix van Hardcore, slam en Nederlandse Punk. Door alle drukte op de weg redde de zangeres het helaas niet om erbij te zijn. De bassist ving een deel van de zang op en zorgde ervoor dat hun ideeën over het huidige systeem gedeeld werden met de zaal. Het niet meezingen met alle nummers gaf ook een ander effect: het, zorgde ervoor dat de hele set één groot beukfeest werd met breakdowns, hardcore grooves en punkritmes. De zaal heeft er goed van genoten.
Swanslaughter
Swanslaughter is wat er gebeurt als Kublai Khan TX en Paleface Swiss een nieuwe powerband zouden maken. De band bestaat uit oud leden van de bands 18 miles, To Heaven Earth is Hell and Death Hounds. De harde vocals van zanger Daan en de dikke breakdows beuken door de volle zaal heen en zorgen voor de meest heftige pits van de dag.
Ook fijn dat de bassist van Suger Spine één van hun gitaristen kon vervangen. Dit laat ook maar eens zien hoe goed de bands binnen de corescene met elkaar optrekken. Naar mijn idee was dit een van de beste acts van de dag
Serve
De week voor Into the core fest XL, stonden de leden van Serve samen met Ontaard en Provisional nog in de ACU in Utrecht om het 5-jarig bestaan te vieren van hun eerste release: ‘Life Isn’t Lived, It Is Suffered Through’’. Maar ook tijdens dit optreden, hebben ze er weer een harde show van gemaakt. De hele performance en het boze geschreeuw van de zangeres zorgde ervoor dat iedereen in de zaal wild ging. Ook de clean vocals tijdens Haze waren spot on.
Torn From Obilivion
De deathcore band uit Eindhoven heeft weer een harde show neergezet. Zanger Mees wordt niet voor niets vaker voor projecten gevraagd om mee te zingen, want zijn unieke stem zorgt ervoor dat de zaal uit hun dak gaat.
De drummer weet ook zeker strak en goed van tempo te wisselen, waardoor je het gevoel krijgt door de nummers heen geslingerd te worden. De show ging zo hard, dat zanger Kasper van Changing Tides het niet kon laten om ook mee te doen.
Sugarspine
Sugarspine laat zien hoe goed het is om je eigen verlichting mee te nemen naar een show. De grote witte lampen op het podium zorgen voor extra vette sfeer en dat alles goed zichtbaar is. Ook hebben ze nieuw materiaal gespeeld en een videoclip opgenomen. Iedereen die bij die show aanwezig was en hun best heeft gedaan, zal zichzelf daar zeker bij terug kunnen vinden.
Ook het nummer Hisashi was weer een feest om te zien. Dit keer samen met de zanger van Another Now. Hopelijk gaan ze in de toekomst vaker samenwerken, want het klonk echt te gek. Hun groovy nummers zorgden ervoor dat de hele zaal mee deed met two-steps en moshpits.
Another Now
Als Another Now begint, zijn de meeste bezoekers helaas al naar huis. Die hebben wel een goeie show gemist. Deze band stond niet voor niets op de Eagle stage van Jera On Air dit jaar. De show zat goed en strak in elkaar. Ook dankzij hun eigen verlichting en rookmachines. Another Now is van deze dag wel de meest traditionele metalcore band. De cleans waren goed zuiver en helder, de mix was goed gemaakt en de show was goed gemaakt en neergezet. De nummers zijn zo goed neergezet, dat het niet van tape te onderscheiden is.
De laatste show van de dag was niet compleet met wat technical issues van een nummer dat ineens stopte en de zaal instructies geven voor een nummer dat later werd gespeeld.
Al met al was de XXL editie van Into The Core een meer dan geslaagde dag, en zeker waard om nog een keer herhaald te worden! Check hieronder de rest van de foto’s, gemaakt door Seth, en volg het instagram account van Into The Core om op de hoogte te blijven van nieuwe events.
