Category: Reviews

De eerste echte studio EP van het Nijmeegse vijftal Kelsey arriveert bijna precies vijf jaar na hun livesessie “Dead Aesthetic”. Deze nieuwe EP weet die live-energie ook geweldig te vangen. De zes tracks kwamen op Valentijnsdag al uit; op het moment van schrijven ruim anderhalve maand geleden. Ik heb hier dus in elk geval niet de meest exclusieve scoop in handen, maar het is natuurlijk nooit te laat om een stukje te schrijven over een plaat die zo fijn is als “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Lees vooral verder als je The Chariot, Every Time I Die en The Ghost of a Thousand net zo erg mist als ik.

Kennismaking met Kelsey

In de regio Nijmegen heb ik regelmatig sticker zien hangen met daarop een beeld uit de film Psycho van Alfred Hitchcock. Het betreft het schreeuwende gezicht van actrice Janet Leigh slechts een moment voordat (spoiler alert?) haar personage in de douche vermoord wordt. De legendarische scream queen wordt op het plakplaatje vergezeld door het logo van het post-hardcorekwintet Kelsey. Ik moet opbiechten dat ik naar aanleiding van de stickers nooit actie ondernomen hebben; in al die jaren zocht ik nooit op internet naar wat “Kelsey” in deze context dan wel niet had te betekenen. Spijtig, want deze Gelderse wrecking crew produceert een mengelmoes aan chaotische stijlen die ik sinds jaar en dag erg kan waarderen.

Het duurde tot het najaar van 2024. Kelsey was net een maand daarvoor begonnen aan het maandelijks uitbrengen van een single van hun nog te verschijnen EP “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Plotseling was daar het nummer “Laissez-faire Support System”, met zijn onheilspellende gitaarpartij met een golvend phaser-effect, of een misschien flanger-effect, of wellicht toch allebei. Gaandeweg het nummer schreeuwt vocalist Nik “fuck the bullshit”. Rauwe punkenergie wordt gecombineerd de kenmerkende complexiteit van mathcore. Tegen het einde van dit fraaie stukje muziek voegt een dromerige synthesizer zich bij het geheel; de vocalen die eerder pontificaal op de voorgrond verschenen, klinken nu vanuit de verte. Maanden later zal deze outro een prettig rustmomentje vormen in een eenentwintig minuten durende intensieve stoomcursus chaos.

We trappen af

De EP begint met “Celia Became a Small Volcano”, dat tevens de eerste single is die Kelsey in de aanloop naar de overkoepelende release uitbracht. Gitaristen Rob en Joep zetten direct in met stevige riff die ergens tussen post-hardcore, metalcore en mathcore valt, maar toch bovenal een stevige portie punk beukwerk oplevert. Een hoekerige, duizelingwekkende leadpartij sluit aan. Op deze opener introduceert Kelsey al gauw de stop-en-startstructuur die later ook een belangrijk kenmerk van deze verzameling nummers zal vormen. “Watch in horror as your family is cast aside” wordt geschreeuwd over een frenetieke breakdown. Naarmate het nummer richting einde raast worden de laatste woorden van die zin vervangen door “burnt alive” en “torn to shreds” (to shreds, you say?). De toon is gezet.

Versterkerfeedback en noise van onbekende kom fungeren als transitie tussen de nu, zoals hoorbaar is voor en na “Unfamiliar Passage”. Het sonische buffet bestaat uit dissonantie, tempowisselingen en een dubbele dosis screams. Op deze tweede track zijn backing vocals te horen van bassist toon, die overigens ook beheerser van de synths is in dit

corekameraadschap. De duale gitaarpartij, versterkt met een moddervette basstoomwals vormen samen een hectische muur aan geluid, die gecompleteerd wordt door passievolle tweestemmige vocalen. Het doet denken aan bands als Every Time I Die en bepaald werk van Converge, op de best mogelijke manier.

Afwisseling

De speelse riff op “This is the Girl” lijkt grotendeels gebaseerd te zijn op één akkoord en wordt tussendoor afgewisseld met mathy chaos. In de rustigere momenten waan ik me even in het grensgebied tussen Bloc Party en The Dismemberment Plan, maar Kelsey rukt me als luisteraar echter snel uit die illusie: nog steeds kan de chaos elk moment losbarsten. Op het laatste deel van dit nummer vindt het vijftal ruimte voor een partij ouderwets chuggen, aangevoerd door het energieke en chaotische slagwerkspel van drummer Tommie. Lagere gutturals maken hier eveneens hun intrede. Het leven, maar vooral deze EP, zit vol onverwachte wendingen.

Zo ook op “Burnout Artist”, waarop, na een basbreak, meer atmosferische gitaren te horen zijn, terwijl in het vocale departement gekozen wordt voor spoken word. “Backlash induced cultural whiplash still reverberates in these walls” wordt uitgesproken aan het einde van de eerste paar strofen. Of ik de betekenis helemaal kan doorgronden is irrelevant, omdat deze woorde gewoonweg één van die volzinnen vormen die zuiver fonetisch als fantastisch klinkt. Het roept herinneringen op aan de eloquente woordentovenarij van At The Drive-In, maar ook tot op zekere hoogte aan nummers als “The Approaching Curve” van Rise Against

Bij het slotstuk “Social Claustrophobia”, tevens het langste nummer van deze seminar in mindfulness is mijn eerste associatie Chat Pile. Kelsey trekt inspiratie uit vele bronnen en weet dat te combineren in een geheel eigenzinnig pakket audiogeweld. Over het algemeen is deze afsluiter in de eerste helft wat kalmer dan haar voorgangers; het tempo ligt wat ligger en het geheel klinkt net wat melodieuzer. Het contrast tussen agressieve rechttoe-rechtaan teksten als “Who the fuck do you think you are, I fucking see right through you” en de academische tekst die wordt uitgesproken voor het laatste deel begint, vat de veelzijdigheid van Kelsey perfect samen. “As I slowly rescinded back into my cave, the world forgot about me”. Deze zin luidt het einde van “Mindfulness Seminar at the End of the World” in. Mijn vermoeden is echter dat de muziekwereld niet snel de band Kelsey zal vergeten.

Meer weten over Kelsey? Je vindt ze op hun eigen website.

Releasedate: 07.02.2025

Xavernah is a one-man project based in Rhenen, in the Utrecht province, the Netherlands, and was spawned by (Ramón Roest) in 2022. Ramón is a 24 year old drummer from Ede, the Netherlands, and he also plays drums for the Dutch Melodic Death Metal band Epistulum. Xavernah’s album ‘Absence’, released in February 2025, marks the project’s first full length that is released independently. Ramón wrote the album, played drums and did whispers and clean vocals, as well as the orchestration and sample programming. For the album ‘Absence’, Ramón employed several musicians such as (Thijs Ronteltap) on guitars and harsh vocals, (Martin Jaramillo) on guitars and (Siebe Sol Sijpkens) on bass.

Composition:

The record consists of 6 tracks and clocks in at 44 minutes. It is important to point out right off the bat that lyrically, the album is quite dense. An exploration of the state of desolation, nihilism, emptiness and Lovecraftian cosmic horror. This matters because the sonic analysis of album’s vibe is undeniably connected to the lyrical themes. That being said, the overall atmospheric sound of the album resembles a cosmic vortex where you feel like being devoured into a bottomless black hole of dread and despair. The album can be easily described as one (or all) of these adjectives; atmospheric, progressive, eerie, and epic. I would even dare to use the word “trippy” to describe some of the songs and passages, which are best showcased on the instrumental track ‘Thalassic Dream’. This song takes you on a hypnotic journey into haunted cosmic corridors and provides a fittingly gloomy, psychedelic soundtrack with the carefully composed synth work, tasteful drums and use of the ride cymbal throughout the beat.

In fact, from the very first couple of notes on the opening intro track ‘Absence (A Prelude)’, the listener realizes that the album relies heavily on a menacing and melancholic atmosphere. Moreover, the record has a good chunk of speed diversity. A prevalent characteristic is the slow “doomy” vibe that leaves you in a state of unease and anticipation. However, the sudden transitions from paralyzing atmosphere and hauntingly slow melodies to ferocious blast beats (as heard on tracks such as ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and the 14 minute epic ‘Desolate Sands’) are seamless. They even almost seem mandatory. They drag the listener from the state of hypnosis and throw them into a merciless storm of lunacy. These contrasting elements play an important role in completing the grim celestial art piece that Ramón has painted.

The track ‘Ozymandias’, which is one of my favourites on the record, is visceral. It literally sounds like a soundtrack to the end of the world, especially when the black metal shrieks burst at the 2 min mark. They send shivers down the spine as they create a wormhole of paralyzing void and bleak nothingness. The solo in this song is devastatingly melodic and emotional, and I certainly wish there were more lead work like that on the album. However, there are some fantastic licks on ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and ‘Desolate Sands’ which give the songs a transcending layer of emotion. Furthermore, the synth work throughout the record is creative and compliments the music and lyrics perfectly. It varies from gloomy, horrifying note choices, to hauntingly sad and sensational keys. This is adequately illustrated in the brilliant song ‘Perpetual Gloom…’ (min 6:15 onwards).

The closing track ‘Celestial Ruin’ creates a dissonant and eerie ending to this gloomy journey. The use of those numbing acoustic chords and clean vocals layered with the spellbinding whispers in the beginning of the track, and the sudden, yet smooth, transition to the frantic blast beats in the second half, set the proper tone for a disturbing and epic finale. Definitely a standout track on this album.

Performances:

The distorted guitar riffs and tremolo picking, melodic licks thrown here and there and acoustic passages are done tastefully by the duo (Thijs Ronteltap) and (Martin Jaramillo). One can hear the flooding emotions especially in the slower sections where the listener is left disturbed and alarmed. Although there isn’t much of a technical showdown on the record, the 2 guitarists are obviously capable musicians and that is conveyed in the tightness and accuracy of the riff execution, as well as the fast licks in ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and “Desolate Sands, and the brilliant solo in ‘Ozymandias’.

The bass sits comfortably in the songs and provides a solid ground for the album’s dismal sound. Though there isn’t any acrobatic display, the bass has its shining moments as heard on ‘Thalassic Dream’ and ‘Ozymandias’ where (Siebe Sol Sijpkens) lays some cool licks and melodies that eloquently compliments the atmosphere of the songs.

Ramón’s drumming is pretty solid and well-constructed throughout the album. His implementation of pummeling blast beats on a couple of songs where one feels as if a tornado is sweeping them off of the face of the earth (or any other planet), to the plotting and haunting slow drum work, provide an addictive layer of melancholy and hopelessness to the overall sound, especially when taking into account the eerie musical passages behind those slow beats.

I thoroughly enjoyed Thijs Ronteltap’s vocal diversity and shifts between low growls and punishing high shrieks. Additionally, the spoken words/whispers on ‘Desolate Sands’, ‘Ozymandias’ and ‘Celestial Ruin’ laid by both Ramón and Thijs are cleverly implemented and placed by Ramón and Thijs. Moreover, the word whispering on ‘Ozymandias’ reminds me of the serene and melancholic atmosphere of Sweden’s Doom Death veterans Godgory and the song ‘Resurrection’ in particular. It is certainly a positive nostalgic moment for me. Furthermore, the clean vocals on numbers like ‘Desolate Sands’ are reminiscent of Opeth’s (Mikael Akerfeldt) eerie clean vocal passages, which definitely add an interesting catchy layer to the overall vocal performance that is predominantly brutal growls and piercing black metal shrieks. Same thing can be said about the acoustic guitar passages on the same song, it cannot but remind me of the progressive transitions that are prevalent on almost every Opeth album which, I assert, is a positive thing.

Lyrics:

The lyrics certainly fit with the dark eerie atmosphere of the record and appropriately emphasize the visions of despair and dreadful existential void. I would add the word “poetic” to the description of the lyrical themes, and I wouldn’t be far from the truth. This is delineated in the literal use of the early 19th century poem ‘Ozymandias’, written by English romantic poet (Percy Bysshe Shelly). The song utilizes words from Shelly’s sonnet, and the title is a reference to “A tyrant dictator, a megalomaniac; someone or something of immense size, a colossus”. The poem (and song) elaborates on the fragility of human power when compared to the power of nature. No matter how brutal and tyrannical the powerful human is, the sands of nature (and time) will eventually prevail and all else will decay.

Another example to be mentioned is the song ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and with lyrics such as; “I await the dawn to arise across the basaltic horizons. I wait..I wait.. The brightest star fails to see. The depths of this abyssal reach. Faith in a fallacy. That this planet still thrives and breathes. And I will never see the light again! I will never see the light again!”, the listener gets devoured and consumed by the feeling of anguish and hopelessness in life and all its grandeur.

A very interesting and clever lyrical usage is showcased on the final track ‘Celestial Ruin’, which is predominantly instrumental. The song (and album) lyrics end with the word Absence, which is the album title. I give extra bonus to artistic details such as this.

Production:

The production is really crisp. A mix of old school and modern production that lets the music breathe and every instrument shine. The drums in particular sound a bit modern-ish, but at the same time there is that old school fuzz sound on the guitars, which makes the whole thing sound human and organic. Even the samples sound cohesive and engaging, not robotic and awkward. The vocals cut through the mix very nicely and the effects used on certain parts of the whispers and clean voice are very tactful. The whole album sounds dreamy and dense in details, which is very fitting for an epic record like this.

Critique:

If I have to nitpick a flaw on the album for the sake of objectivity, it would be that, at points, the eerie instrumental passages drag on in a loop a bit too long. This is best exemplified in the clean guitar lick at the end of ‘Desolate Sands’. The melody repeats for over 5 minutes until the song is wrapped up. Granted, the stopping and resuming of the acoustic rhythm guitar add a tasteful layer to this closure. Again, I’m splitting hairs here just to avoid sounding biased because I enjoyed this record a ton. I’m aware of the purpose of these repetitive patterns and long licks; to provide the disturbing and mesmerizing atmosphere that permeates the whole record. Moreover, they fit with the lyrical themes that explore existential dread, emptiness, loss and the horrors of the “deathlike silence” of the cosmos. But I could do with shorter or less repetitive passages though, because I feel that they took away from the power of the RIFF just a tad.

In conclusion, this is a solid effort and great debut by Xavernah and the visionary artist behind it; (Ramón Roest), and fantastic performances by all the artists on this record. Very dark, engaging, hypnotic, innovative and disturbing at the same time. Definitely enjoyed it.

Rating (9/10)

Tracklisting:
Absence (a prelude)
Perpetual gloom across basaltic horizons
Thalassic dream
Desolate sands
Ozymandias
Celestial Ruins

Want to know more about Xavernah? You can find Xavernah on Facebook or Instagram.

De Nederlandse metal-scene zit vol talent, dat is duidelijk. Maar tussen alle bands en projecten steekt er eentje bovenuit. Cryptosis brak in 2021 door met Bionic Swarm, een conceptalbum dat meteen opviel door zijn unieke stijl en dystopische sfeer. Nu zijn ze terug met hun tweede album Celestial Death, en de verwachtingen zijn hoog.

Dit album is een intense luisterervaring van begin tot eind. De dystopische wereld die in Bionic Swarm werd neergezet, wordt hier verder uitgewerkt met een dringende toon en een duidelijke boodschap. Celestial Death is geen verzameling losse nummers, maar een samenhangend geheel. Toch heeft elk nummer een eigen identiteit die je aandacht vasthoudt. De productie is scherp en uitgebalanceerd, zodat elk instrument goed naar voren komt zonder de samenhang te verliezen.

Prologue – Awakening

De plaat begint met een dreigende, atmosferische intro. De synths bouwen spanning op en zetten de toon voor wat volgt. De dreigende ondertonen en subtiele geluidseffecten scheppen een beeld van een onheilspellende toekomst, alsof de luisteraar zich in een verlaten ruimteschip bevindt waar elk moment iets kan gebeuren. Dit opent de deur naar de duistere wereld die Celestial Death zal neerzetten.

Faceless Matter

Vanaf de eerste seconde is het raak. De riffs, achtergrondkoren en drums doen denken aan Dimmu Borgir, maar met een eigen twist door de wisselende partijen en structuren. De vocalen en dynamiek maken dit een krachtig nummer. De afwisseling tussen razendsnelle passages en zwaardere, slepende secties zorgt ervoor dat het nummer constant verrast. De tekst reflecteert op het verlies van individualiteit in een maatschappij die steeds verder mechaniseert, wat perfect aansluit bij de dystopische thematiek van het album. De videoclip die uitkwam voor dit nummer is misschien de meest interessante van het album, met vervreemdende beelden en de band als silhouette op de achtergrond.

Static Horizon

Dit nummer brengt meer melodie en een opzwepende energie. Het voegt spanning toe en laat horen dat er nog veel gaat komen. De gitaarriffs zijn minder zwaar dan in het vorige nummer, maar zorgen voor een meeslepende flow die de luisteraar naar de volgende fase van het album trekt. De drumfills en subtiele synths maken het geheel dynamisch en toegankelijk, zonder in te boeten op intensiteit. De opbouw naar de climax is zorgvuldig uitgedacht en laat de spanning oplopen tot het breekpunt. Cryptosis heeft voor Static Horizon ook een vette videoclip opgenomen, te vinden op het Youtube kanaal van Century Media.

The Silent Call

Dit nummer stond al op de gelijknamige EP uit 2024 en is opnieuw gemasterd. De vernieuwde versie klinkt nog krachtiger en laat zien waarom Cryptosis zo uniek is. De strakke productie geeft elk element een extra laag scherpte, waardoor de gelaagde compositie nog beter uit de verf komt. Het nummer voelt als een schreeuw om verlossing, een oproep in de leegte van een ineenstortende wereld. De balans tussen agressie en melodie is hier uitstekend, en de technische vaardigheden van de band komen duidelijk naar voren.

Ascending

Dit is misschien wel het meest opbeurende nummer op de plaat. Het refrein blijft hangen en de gitaarriffs springen eruit. Dit is een van de hoogtepunten. De energie is aanstekelijk en de melodieële lijn zorgt ervoor dat het nummer zich onderscheidt van de meer destructieve tracks op het album. Toch blijft er een gevoel van urgentie aanwezig, alsof de band probeert uit te reiken naar een hogere waarheid te midden van de chaos. De solo in het midden van het nummer is zowel technisch indrukwekkend als emotioneel meeslepend. Van dit nummer verscheen ook een videoclip, dus check hem ook even op Youtube.

Motionless Balance & Reign of Infinite

Een korte, instrumentale synth-track leidt naar Reign of Infinite, de climax van het album. Dit nummer heeft alles: pakkende riffs, snelle drums en felle vocalen. De structuur en opbouw maken het een van de sterkste tracks. De overgang van Motionless Balance naar Reign of Infinite voelt naadloos en geeft het gevoel dat je een nieuw hoofdstuk binnenstapt. De razende energie van de track is bijna overweldigend, met een drumwerk dat ongenadig doorbeukt en gitaarlijnen die voortdurend schakelen tussen furieus en melodieus. De agressie spat ervan af, maar het nummer blijft gefocust en goed doordacht.

Absent Presence

Een rustiger nummer vergeleken met de rest, maar met een onderhuidse spanning. Het biedt een adempauze zonder aan impact in te boeten. De langgerekte, slepende riffs en spaarzame percussie zorgen voor een beklemmende sfeer. Hier laat Cryptosis zien dat ze ook met minder snelheid en intensiteit een diepe indruk kunnen achterlaten. Het nummer roept een gevoel van isolatie en vervreemding op, alsof de luisteraar zich bevindt in een verstilde wereld waar de tijd stil lijkt te staan.

In Between Realities

Progressief en gelaagd. Dit nummer vraagt meer aandacht door de complexe opbouw en experimentele klanken, maar is de moeite waard. De songstructuur is minder voorspelbaar en speelt met ritmische wendingen en onverwachte melodielijnen. Dit is een track die je meerdere keren moet beluisteren om alle nuances te ontdekken. De afwisseling tussen zwaardere, chaotische secties en atmosferische intermezzo’s maakt dit een van de meest intrigerende nummers van het album.

Cryptosphere

Cryptosis trekt hier alle registers open. Het tempo ligt hoog en de energie spat ervan af. Dit is een echte headbanger en een van de hardste nummers op het album. De band houdt geen moment in en jaagt de luisteraar in volle vaart richting de finale van de plaat. De riffs snijden als messen door de mix, terwijl de vocalen de laatste restjes hoop verbrijzelen. Dit nummer laat nog één keer horen waarom Cryptosis tot de top van de moderne metal behoort.

Coda – Wander into the Light

Na al het geweld komt een instrumentaal einde. De orkestrale klanken geven een kalme afsluiting, alsof het album langzaam wegglijdt in de verte. De harmonieuze melodieën en subtiele strijkers geven een gevoel van afsluiting, maar ook van een nieuw begin. Het voelt als een reflectie op alles wat voorafging, een moment van berusting na de storm.

Eindoordeel

Dit album voelt als een reis. Het concept en de muziek grijpen je vast en laten niet los. Celestial Death zit vol vernieuwende elementen zonder de hardheid te verliezen. Dit is progressieve metal op hoog niveau en een must-listen voor liefhebbers van het genre.

Cryptosis laat zien dat ze niet zomaar een metalband zijn, maar een band die blijft vernieuwen en grenzen verlegt.

Tracklisting:

Prologue – Awakening

Faceless Matter

Static Horizon

The Silent Call – Version 2024

Ascending

Motionless Balance

Reign of Infinite

Absent Presence

In Between Realities

Cryptosphere

Coda – Wander into the Light

Meer weten over Cryptosis? Je vindt ze op hun eigen website.

Mijn vorige recensie schreef ik over het debuut van de Friese black metal-formatie Drôvich en het toeval wil dat ik voor deze recensie in dezelfde provincie blijf. De noorderlingen van Ter Ziele hebben onlangs namelijk hun eerste langspeler uitgebracht. Drie jaar na hun eerste dubbelsingle presenteert het viertal vijf nummers waarin doom metal verrijkt wordt met invloeden uit de post- en black metal. Fans van bands als Amenra en Old Man Gloom, spits uw oren!

Blackened post-doom, of geef het maar een naam

“Embodiment of Death” vangt direct aan een onheilspellende sfeer te creëren op introstuk “As Long As I Breathe”. Of het nu aanzwellende ambient gitaren zijn of juist een fraai staaltje synthesizerwerk is (of een combinatie van die twee), de toon wordt hoe dan ook direct gezet: Ter Ziele is hier niet om een verzameling plezierige liedjes ten gehore te brengen. Dat wordt nog een beetje duidelijker wanneer op “The Separation of Body and Soul” meteen na de korte introductie van zojuist een logge doomriff wordt ingezet. De titel lijkt overigens te verwijzen naar het dualisme zoals Descartes dat ooit beschreef.

Zodra de vocalen hun intrede maken, bewijst het Friese kwartet nogmaals dat het hier geen dertien-in-een-dozijn-doomalbum betreft. De screams neigen eerder naar black metal dan wat typisch te horen is op een plaat in dit genre. Ergens zou echter ook de vergelijking met een band als Amenra gemaakt kunnen worden, maar wellicht is dat ook te makkelijk.

Hoewel ik persoonlijk vaak sneller neig naar de simpele zielen-doom met non-stop logge beukriffs en teksten die uitsluitend over drugsgebruik en alcoholconsumptie gaan, kan ik sonische experimenten en bovenal afwisseling in een ietwat statisch genre ook altijd heel erg waarderen. Niet alleen op muzikaal vlak, maar ook tekstueel lijkt Ter Ziele behoorlijk diep te graven. De titel van “Of Noumenon Reality” verwijst, althans, dat denk ik, naar het “Ding an sich”-principe dat een grote rol speelt in de Kantiaanse filosofie. Niet mals!

Spanning en dynamiek

Waar de voorganger direct met zware, sludgy doom-riffs begon, wordt op “Of Noumenon Reality” wat tijd genomen om rustig op te starten. De vocalen schuiven pas na ruim anderhalve minuut aan en de drummer hoeft gedurende de eerste twee minuten niet veel meer te doen dan af en toe de hi-hat aan te tikken. Een paar stevige rammen op de toms geven vervolgens aan dat het tijd is om te beuken. Op nummers als deze laat Ter Ziele zien uitstekend een heftige sfeer te kunnen creëren. Bovendien hebben de mannen sinds hun debuutsingle voldoende tijd gehad om zich de opbouw van een post-metalnummer meester te kunnen maken en dat blijkt op deze langspeler: ze weten voortdurend de spanning vast te houden en spelen doorgaans op interessante wijze met dynamiek.

De titel van het voorlaatste nummer, “This Mortal Coil”, roept tussendoor de vraag op of de mannen van Ter Ziele zich hebben laten inspireren door het Britse gothic-collectief met dezelfde naam uit de jaren 80, een bepaalde passage uit Hamlet of toch de Californische psych-proggers Spirit, die ook naar het begrip van een sterfelijke spoel verwezen. De dromerige intro lijkt in de zoektocht naar een antwoord op deze vraag een bepaalde kant op te sturen, maar gelet op de tekstuele inhoud die Ter Ziele tot nu toe heeft gepresenteerd, valt

Shakespeare toch ook zeker niet uit te sluiten. “Embodiment of Death” bespreekt immers zware thema’s als vergankelijkheid, menselijk leed, existentialisme, gitzwarte toekomstbeelden en eenzaamheid. Het is simpelweg een duister geheel; een epos waarin alle facetten van zielesmart de revue passeren.

Afsluitend

De titel van de intro wordt in verlengde versie gebruikt als titel van het laatste nummer, “As Long As I Breathe, I Am To Suffer”. Het vormt een mooi full circle-moment. Het nummer begint met een uitgebreide inleiding waarin de huiveringwekkende, desolate sfeer die de luisteraar vanaf het begin gegrepen heeft wederom in vol ornaat aanwezig is. De eerste knallende riff na de intro toont het meest evident de black metal-invloeden die Ter Ziele meeneemt. Let wel, het gaat hier om invloeden uit black metal in zijn meest melancholische en nihilistische vorm en dat sluit natuurlijk perfect aan bij de mistroostige en vreugdeloze sludge en doom die op dit album voornamelijk de boventoon heeft gevoerd.

Na de muur aan geluid is er halverwege het nummer even tijd om bij te komen. Er wordt afgesloten met een goede minuut aan instrumentale chaos, waarin er met de knoppen van een delay-pedaal gespeeld lijkt te worden en plots is daar het einde van het album.

In zo’n 38 minuten, verdeeld over vijf tracks, weet Ter Ziele te bewijzen dat ze de intensiteit van hun liveshows (waarvan ze er de afgelopen jaren flink wat hebben gehad!) ook buitengewoon goed over kunnen brengen op band. Tussen de loodzware instrumentale passages en zwartgallige materie is er voldoende tijd en ruimte voor introspectie, waarna de luisteraar vervolgens weer het diepe dal ingesleurd wordt. Tijdens de speelduur van dit debuutalbum is er nagenoeg geen ruimte voor andere tinten dan zwart, grijs en al wat grauw is. Dat kan een overweldigende luisterervaring opleveren, maar als het zo vakkundig als hier wordt opgediend, ben ik best bereid me even te wanen in een wereld waar de zon daadwerkelijk nooit meer schijnen zal.

Meer weten over Ter Ziele? Je vindt de band op Facebook, of natuurlijk op hun eigen website.

De derde maand van het jaar begint goed! Reformist heeft hun debuutalbum Voyages aangekondigd en meteen hun nieuwe single Refraction uitgebracht, met een videoclip. De album release show is op zondag 1 juni in 013, samen met Changing Tides en Torn From Oblivion.

Reformist

De vierkoppige band uit Rotterdam en Eindhoven is alweer een aantal jaar aanwezig in de scene. De afgelopen jaren, laten ze elk jaar wel iets van zich horen. In 2021 kwam hun debuut EP “Reform, Rebuild” uit, in 2022 deden ze mee aan de Popronde, in 2023 brachten ze de singles Hivemind en Oblivion uit. Tot slot brachten ze vorig jaar nog het nummer “Venomous” uit met de band Changing Tides en hebben ze meerdere shows in Nederland en Europa gespeeld. 

Refraction

Bij dit nummer heeft reformist van alles uit de kast gehaald. De gitaren zetten in met een zware groovy riff die je meeneemt naar het refrein. De catchy melody in het refrein zorgt voor veel ruimte en sfeer in het nummer. De overgang van de solo naar de laatste breakdown komt ook lekker hard binnen. 

De songtekst van “Refraction” gaat over het herstel na een periode van trauma of verslaving, de mentale strijd met jezelf en de meest donkere hoeken van je gedachten waarin je gevangen kunt zitten. Uiteindelijk draait het om losbreken want er is altijd licht aan het einde van de tunnel.

De clip benadrukt het vast zitten in je gedachten en de industriële setting maken het helemaal af.

Conclusie

Reformist heeft weer een banger van een plaat gemaakt. De zware riffs, het catchy refrein en de smerige breakdown op het einde smaken naar meer. Als Refraction de toon zet voor het album, ben ik heel benieuwd wat er nog meer uitkomt. 

Wil je meer van Reformist horen en zien? Luister hun muziek op Spotify, bekijk de videoclip van Refraction op YouTube en volg ze op Instagram, Facebook en Bandcamp. Of kom langs bij de album release show van in 013.

Het Friese black metal-drietal Drôvich presenteert hun debuutalbum “Weagen fan pine”. Met teksten in het Fries trekken de Noorderlingen inspiratie uit de black metal van weleer, maar putten ze ook uit death- en thrashvaatjes. Fans van klassiekers als Mayhem, Gorgon, Marduk en Darkthrone kunnen hun lol op, maar er is op “Weagen fan pine” ook genoeg te genieten voor zij die toe zijn aan een frisse wind in hun black metal.

Yntro en De Stoarm

“Yntro” begint met een sample van onheilspellend onweer, overeenkomstig de weersomstandigheden op de albumhoes. Drôvich windt er op die afbeelding geen doekjes omheen: een verdorde treurwilg, donkere wolken, bliksemschichten en in het midden een figuur dat pas uit de dood lijkt te zijn opgestaan. Voeg daar het bandlogo met al zijn vertakkingen aan toe en het is absoluut duidelijk: we hebben hier met een black metalband te maken.

De drums die al snel hun intrede maken, hebben op zichzelf staand iets weg van een marching band. Na ongeveer een halve minuut sluiten gitaar en bas aan en wordt er een signaal gegeven dat het hier toch echt om een metalplaat gaat. Pick scrapes introduceren “De Stoarm”. Drôvich is hier om ouderwets te rammen, blastbeats en tremolo riffs vliegen je om de oren, gepaard met de ijzingwekkende krijsen. Opvallend is de cleane zang die als tweede stem aansluit in de refreinen. Het doet bijna denken aan de klaagzang van een geest die al eeuwen opgesloten zit in een verlaten kasteel. De Friezen weten zeker aan sfeer te creëren.

Het middelste hoofdstuk

Na iets meer dan twee minuten, heeft de luister krap een seconde de tijd om bij te komen. “De Balt Fan Myn Siel” pakt de draad direct weer op met volop gebeuk. De riffs doen hier wat meer denken aan de punkier kant van thrash metal. De tweede stem die op “De Stoarm” zong stapt hier met vlagen over spoken word. Dit keer zijn er daarnaast ook screams te horen in de backing vocalen. Uit het niks volgt een solo, ongetwijfeld geïnspireerd 80’s thrash en misschien een band als Bulldozer. De solo blijft niet lang hangen: een paar seconden shredden en daarna weer door naar het rammen.

Het tempo wordt wat verlaagd op “Drôvich”. We naderen doomsnelheden totdat de drums plotseling versnellen. Hiermee wordt er een fraaie dynamiek toegevoegd aan het album. “Ik bin drôvich” wordt door het hele nummer herhaald. Dat past zonder meer bij de sfeer, want het trio weet de treurnis en ellende goed over te brengen. In de laatste minuut is er dan toch nog even tijd om terug te keren naar het geram van de twee nummers hiervoor. Dynamiek is prima, maar er moet natuurlijk ook gebeukt worden.

Wat volgt is “Kannibalisme Yn Holodomor”, dat eind 2022 al in iets andere vorm als debuutsingle werd uitgebracht. Zoveel als ik ook van de abstractere vormen van black metal houd die bands als Liturgy en Wiegedood presenteren, gaat mijn hart toch ook altijd wat sneller kloppen van onverdund hakken en zagen. “Aesthetica” vind ik fantastisch, maar vaak is het toch ook gewoon tijd voor “A Blaze In The Northern Sky”

De bas klinkt op de hele plaat overigesn vrij clean en ligt lekker in de mix. Dat doet me in eerste instantie denken aan Florida death metal-legendes Death, die daar vaak ook een voorkeur voor hadden. De korte solo in dit nummer die meer neigt naar death metal lijkt die invloed toch ergens te bevestigen. De toevoeging van een guitig basloopje op een moment van rust in “Kannibalisme Yn Holodomor” maakt dit één van de meest diverse nummers op het album. De eerder gehoorde klaagzang keert ook hier weer terug en is een perfecte match voor een nummer dat de verschrikkelijke hongersnood in Oekraïne ten tijde van de vroege Sovjet-Unie beschrijft.

Myn Bestean in drie delen

Het Drieluik Myn Bestean vangt aan met een rustige gitaarpartij die me direct in Middeleeuws sferen plaatst. Later sluit een kalmerende piano aan en een akoestische gitaar vervangt de Middeleeuwse riff van eerder. Er wordt zelfs plaats gemaakt voor een gastsolo. Als er dan ook nog fijne, laid-back percussie wordt toegevoegd, ben ik voor zo’n vijf minuten even vergeten dat ik middenin een black metal-album zit. Eerlijk gezegd waan ik me min of meer in een Twarres-album bij “Myn Bestean I”. Dat is natuurlijk cliché om te noemen in een recensie over de muziek provinciegenoten enok niet heel trve kvlt, maar toch doet het me specifiek denken aan Children van het voornoemde Friese duo. Dat is zeker niet negatief en maakt eigenlijk ook helemaal niet uit, omdat de mannen van Drôvich hun black metal-sporen dubbel en dwars verdiend hebben met de knallers op deze plaat. Het is juist prijzenswaardig dat de black metal-makkers een geheel andere stijl weten te presenteren die ook nog eens goed binnen het album past.

“Myn Bestean II” trekt je overigens direct uit de weelderige droom van deel I. Er wordt meteen in de hoogste versnelling gescheurd. Tussen de tremoloriffs door is nog ruimte voor een smaakvolle solo en samen met het derde deel van deze trilogie zet Drôvich hier een mooi black metal-opus neer.

Naar het einde

“Heap” heeft instrumentaal, toepasselijk, een wat hoopvollere toon. Het klinkt triomfantelijk tussen de melancholiek die dit genre, en een groot deel van “Weagen fan pine” zo kenmerkt. Het refrein van “Kom werom” heeft diezelfde hoopvolle sfeer ook en staat in mooi contrast met de sombere teksten. Die triomfantelijke toon is zeker verdiend, want we hebben het hier over een sterk en goed geproduceerd debuutalbum. Drôvich is overduidelijk zeer bekend met de geschiedenis van dit genre en alle mijlpalen door de jaren heen. Met titels als “Stjerrend Pracht” en “Ein Fan’e Tiid” is dit ook onmiskenbaar een black metal-album. Ook de golven van pijn die de albumtitel beschrijft zouden dat eigenlijk direct duidelijk moeten maken. Toch weet Drôvich hier een interessante mix van stijl neer te zetten. In “Stjerrend Pracht” denk ik zelfs wat van crustpunkers Wolfbrigade terug te horen.

Wat Drôvich ook siert is dat alle teksten en titels in het Fries zijn. Dat geeft net wat meer eigenheid aan het geheel en sluit behoorlijk goed aan bij de sfeer. De mannen kiezen ervoor om nog één keer knallen op het slotnummer en daarmee is de langspeler met een speeltijd van ruim driekwartier alweer voorbij. Tussen alle mistroostigheid is “Weagen fan pine” vooral een vermakelijke plaat en een goede toevoeging aan de verzameling van Nederlands beukwerk.

Meer weten over Drôvich? Je vindt ze op socials.

Vier jaar na het debuutalbum is de Tilburgse post-black metalformatie Noctambulist terug met een nieuwe langspeler. Op “De Droom” combineert het Brabantse vijftal net als op voorganger “Elegieën” onder meer blackgaze, post-metal en post-punk, maar lijkt er nog meer ruimte te zijn voor de shoegaze- en überhaupt niet-metalkant. De mannen beschrijven onder meer ogenschijnlijk onbereikbare dromen en hartzeer en beschilderen het sonische canvas met melancholiek en hoop.

De ondraaglijke last van de blackgazeband

Bands die zich ook maar enigszins begeven in het domein van de blackgaze en post-black metal hebben het sinds 11 juni 2013 net een tikkeltje zwaarder dan daarvoor. Vanaf die dag is het namelijk verplicht geworden voor iedere minder creatieve recensent in het hippere segment om te verwijzen naar en waar mogelijk een vergelijking te maken met “Sunbather” van Deafheaven.

Ik beloof hierbij plechtig dat ik dergelijke verwijzingen en vergelijkingen koste wat het kost zal mijden in deze recensie. Andere verboden woorden zijn onder meer “MØL”, “Alcest”, “Bosse-de-Nage” en “Harakiri for the Sky”. Het naast elkaar leggen van quasi-genregenoten doet immers tekort aan de eigen stijl waaraan de leden van Noctambulist hard hebben gewerkt en die zij hebben weten te bevatten in zo’n drie kwartier aan muziek. Wel plaats ik daar maar al te graag de kanttekening bij dat het voor liefhebbers van eender welke van de eerdergenoemde bands absoluut de moeite waard is om deze nieuwe lp van dit kwintet uit Kruikenstad eens aandachtig te gaan beluisteren. We trappen af!

De droom is dood en Petrichor

“De droom is dood” begint met rustig gestrumde gitaarakkoorden die niet zouden misstaan aan het begin van een Touché Amoré-plaat. Na een halve minuut sluiten de andere instrumenten en de vocalen ook aan en ontstaat er een heerlijk muzikaal samenspel dat je qua stijl ergens tussen dreampop en een bepaalde stroming emo zou kunnen plaatsen. Twee verzen over gestorven dromen, willen dansen en willen schreeuwen worden plechtig uitgesproken. De spoken word-intro maakt al gauw plaats voor het eerste volledige nummer van het album.

Bij de opening van “Petrichor” zwellen de gitaren aan gelijk een accelererende motor. Het geheel komt snel op tempo en de eerste krijs van de plaat maakt ondubbelzinnig kenbaar dat we begonnen zijn. De teksten beschrijven stedelijk verval en de thematiek van verloren gegane dromen komt direct al duidelijk naar voren. Na de post-black metal van de eerste minuten gaan de drums kortstondig over in een soort new wave- of post-punkdrumbeat, om vervolgens weer volop door te beuken. Het is een fraaie dynamiek die uiteindelijk opbouwt naar de verlossende coda. Samen met de intro is dit nummer een ijzersterk één-tweetje om de plaat mee af te trappen.

Petrichor verwijst overigens naar de geur die ontstaat als droge grond natgeregend wordt. Het is een geur waarmee we in Nederland met enige regelmaat worden geconfronteerd en die wordt geassocieerd met sterke nostalgische gevoelens. Gezien de tekstuele inhoud van niet alleen dit nummer, maar ook de rest van het album, is het een niet onlogische titelkeuze.

De singles

“Aderlater” was het eerste voorproefje van dit album dat in de herfst van 2024 als single online kwam. De openingsriff wordt omhuld door een goede laag galm en chorus en zou zo uit de koker van Robert Smith kunnen komen. De cleane zang van de coupletten maakt plaats voor karakteristiek black metal-geschreeuw in de refreinen; de vocalen beschrijven het continu spelen van een rol in het circus van het leven. Los van enige dikdoenerij is het soms ook op zijn plaats om domweg te zeggen: “vette plaat”, en daar is dan geen woord aan gelogen.

De singles “Lichteter” en “Gevoelsmens” laten ook voldoende ruimte voor wat kalmere instrumentele passages; gitaren en bas die niet altijd in standje tremolo staan en drums die even pauze nemen van blastbeats. Even pauze, want gelukkig zijn er nog genoeg momenten waarop Noctambulist heerlijk beukwerk presenteert. Thema’s omtrent het dromen over en verlangen naar betere tijden, toekomstig of in het verleden, lopen als een rode draad door het album. Ondanks de misère die in menig lied beschreven wordt, lijkt “De Droom” vaak ook juist erg hoopvol in toon. Het is een delicate balans.

Andere hoogtepunten

In “Godvormig gat” staat de worsteling met de plek die men op de wereld in kan of moet innemen en het in dat kader verkennen van theïsme centraal. Een dusdanig genuanceerde en level-headed verkenning van religie kom je maar zelden tegen in de black metal van weleer.

De gelaagde gitaren neigen erg naar de shoegaze-kant en roepen zo nu en dan herinneringen aan My Bloody Valentine op. Op dit lied komen de uiteenlopende inspiratiebronnen die Noctambulist heeft verzameld voor deze tweede langspeler prominent in beeld.

De voor velen ogenschijnlijk onbereikbare droom om een koophuis te bemachtigen komt aan bod in “Vinex”. Het toeval wil dat ik “De Droom” voor het eerst luisterde op de terugweg van de zoveelste bezichtiging op een markt waarop het lijkt alsof je een ton aan eigen geld nodig hebt om kans te maken op een huis in een hogere klasse dan “krot” of “opknapper”. Noctambulist weet deze treurnis kleurrijk te verpakken in rijke instrumentatie en gooit zelfs wat metalcore-chugs in de mix die een aangename verrassing waren.

Afsluiting

Natuurlijk zijn er nog veel meer gave aspecten van dit album om te benoemen: of het nu de prachtige sfeer op afsluiter “Lang leve de droom” is of het gebruik van het woord “bazuingeschal” op het emotionele “Duivenbloed & suiker”. Toch moet er ook nog wat overblijven voor alle potentiële luisteraars om zelf te ontdekken op dit prachtige album.

Buiten de digitale variant op streamingdienst of downloadwebsite naar keuze, heeft Noctambulist ervoor gekozen “De Droom” ook een fysieke vorm te geven. De plaat is namelijk op het in 2023 opgerichte Italiaanse label These Hands Melt uitgebracht (in zeer smaakvol roze vinyl!). Gelukkig heb ik zelf een exemplaar bij de (stijf uitverkochte!) releaseshow in de Tilburgse Little Devil weten te bemachtigen, want naar het schijnt was de eerste batch van de lp in no-time uitverkocht. Niet gek, want “De Droom” is een meer dan waardige opvolger voor het debuut uit 2021.

Meer weten over Noctambulist? Je vindt ze op socials.

Anderhalve maand geleden kwam het debuutalbum Headbanger van Phobia Unleashed uit. Hoewel dit album uit is gebracht in 2025, neemt Headbanger je terug naar het einde van de jaren 80 en begin jaren 90. De jaren waarin heavy metal en thrash metal de grootste genres waren en Metallica nog maar net was begonnen.

Over Phobia Unleashed

Phobia Unleashed is een metal/hardrock studio project van Robbie Pennings en verschillende muzikanten uit Noord-Limburg. Robbie schrijft de muziek, speelt de bas- en gitaarlijnen in en programmeert de drums. De tekst en zang zijn gedaan door Bob Paulus, Joost Silvrants, Dorus van Ooij, Eric Schoemakers, John Holterman, Wouter Wagemans en Jeroen Joosten. Michel Zeelen, Frans Wulms, Sander Thonen en Paul Janssen hebben extra lead gitaarstukken toegevoegd aan de nummers.

Headbanger

Het debuutalbum Headbanger is een mix van onder andere heavy metal, thrash metal, punk en hardrock. Alle 14 nummers tikken elke keer een ander genre aan. De verschillende zangers en zangstijlen zorgen ervoor dat je niet naar één brij metal aan het luisteren bent, maar dat er veel afwisseling is tussen de nummers. 

Bij verschillende nummers kun je goed horen door wie deze zijn geïnspireerd. Bratwurst mit Sauerkraut begint bijvoorbeeld met een deel van de cover van het Amerikaanse volkslied dat Jimi Hendrix speelde tijdens Woodstock. Ook lijken stukken uit bepaalde nummers op die van andere artiesten. Door de zangstijl en gitaar lijkt bijvoorbeeld Deathcult op de oude Trivium en Die Welt brennt op Rammstein. Ook stukken geïnspireerd door Metallica, Motörhead, Megadeath en andere grote bands uit het genre zijn terug te horen in de nummers. De hardrock en punk invloeden zijn vooral goed te horen in nummers zoals Headbanger, Rubber Duck, Schmetterling en Verdammte Scheisse. 

De lyrics op het album gaan alle kanten op. Maar met nummers zoals Unkraut vergeht nicht, Schnurrbart, Schmetterling en Rubber Duck weet je al dat de tekst niet heel diepgaand zal zijn. De verschillende zangstijlen passen vaak bij de verschillende nummers, maar niet altijd. Bijvoorbeeld bij Schweinhund, Schnurrbart en Rubber Duck vind ik de vocals een beetje vreemd in combinatie met de instrumentale muziek.

Black hole vindt ik persoonlijk een van de mindere nummers op het album. Het instrumentale nummer heeft voor mijn gevoel weinig variatie en voelt eentonig.

Conclusie

Headbanger is gemaakt met plezier, vriendschap en passie voor muziek. Dat hoor je terug in alle nummers op het album. De verschillende genres met hun eigen clichés, de invloeden van verschillende bands, de verschillende muzikanten die hebben meegewerkt en de absurde titels van de nummers. Alles op dit album wijst erop dat er met veel plezier aan gewerkt is. Headbanger is een goed album om iemand te introduceren aan de genres van die tijd of om oude tijden te herbeleven. Bij sommige nummers hoor je duidelijk dat niet elke zanger even goed is, maar het zijn allemaal leuke nummers. Headbanger, Bratwurst mit Sauerkraut, Deathcult en Schmetterling zijn aanraders om een keer te luisteren. 

Wil je meer weten over Phobia Unleashed? Bekijk dan de facebookpagina, of luister Headbanger op Spotify en YouTube. 

Tracklist:

1. Headbanger
2. Loss of sanity
3. Unkraut vergeht nicht
4. Schweinhund
5. Bratwurst mit Sauerkraut
6. Die Welt brennt
7. Deathcult
8. Black hole
9. Schnurrbart
10. Doom eternal
11. Rubberduck
12. Schmetterling
13. Augwiedersehen
14. Verdammte Scheisse