Welkom bij weer een nieuwe MetalFromNL tiplijst, met dit keer eigenlijk vooral alleen maar hele goeie tracks er in. Dat is ook wel eens fijn, gewoon alleen maar vette tracks. Vaak zit er een of twee tussen die niet zo goed zijn of qua mix of qua songwriting, maar eigenlijk is dat bij al deze tracks wel in orde.
Heb je overigens onze enquete al ingevuld? Onder de mensen die hem invullen verloot ik een t-shirtje, misschien wel meer dan 1 omdat er zo veel mensen zijn die hem hebben ingevuld. Je vind de enquete via deze link.
De tiplijst vindt je op Youtube en Mixcloud. Hit subscribe als je het meteen wil weten als hij online staat!
Tracklist:
Deterrent – Spliced Scrotum Cellarpigs – The Gates of Hell Carceri – Crimes against Humanity Marrow of Man – Divine Right Razernij – Sodomy LaMorta – Blood Vengeance Maatkare – Rise To Power Permeator – Ashes
Facing the Madness will officially launch their debut EP ‘Torment’ during a release party on November 30, but the EP is already secretly available for purchase. I got my hands on the record during Stonehenge Festival and have listened to it a few times before writing this review. There is little information available online about Facing the Madness. I saw the band live last year during No Sleep Metalfest and was impressed by their performance. So, I was definitely curious about the debut album from these guys.
Torment
Torment is the debut album from Facing The Madness, who previously only released a demo via Bandcamp. Their new album, Torment, isn’t available online yet, so if you’re eager to listen to their music after reading this review, you’ll need to hunt down a physical copy.
Torment is a very raw and honest album. The mix is quite bare, and not all the drum parts are perfectly aligned, which gives it a personal feel. Depending on how you listen to the album, the mix is well-balanced, and the band’s energy comes through clearly. Whether you’re hearing it through your old computer speakers or a good pair of headphones makes a world of difference. In the first scenario, the guitars are drowned out by the many cymbals, but in the second, everything is much better balanced. The bass is nicely crunchy and audible at key moments, the guitars are tight and sufficiently present, and of course, there are plenty of squeals.
Sometimes you have an album that gets better the more you listen to it. Other times, an album is amazing the first time you play it, but the more critical you get, the more flaws you notice. Torment falls into the latter category. I often listen to an album several times before writing a review. The first few times I listened to Torment, I was really impressed. But now that I’m listening more critically, the songs sometimes feel a bit too simple.
Facing The Madness
Torment starts with a very cool intro track, Carved. This cinematic intro tape was unexpected from this band, mainly because I couldn’t clearly remember how they sounded live, and I couldn’t find anything online. But the epic intro, followed by the intensity of Facing The Madness, definitely leaves you wanting more. Old-school sounding death metal, interesting riffs, and a good mix. For a band that has seemingly come out of nowhere with a little CD, this is pretty impressive. It’s super groovy, headbanging music. Live, I think this wall of sound will hit hard; on the album, I miss just that extra layer of production to really feel it.
Dying World
After the title track, the album continues with Dying World. This track is a bit more chugga-chugga but also has an open chorus that’s easy to shout along with. The vocals on this track might be a bit too simple; it also feels like the flow doesn’t quite sync with the music.
Reconstruct
Reconstruct more than makes up for it. The tempo picks up significantly with this track. Fast blast beats are mixed with more mid-tempo sections featuring groovy riffs. The variety makes this a very diverse track and a good introduction to Facing The Madness. From relentless blast beats to a calm break, this track has it all. The many squeals remind me of Machine Head, but the frontman’s growls give it a unique vibe.
Disregard
Disregard is more of a mid-tempo track, again very groovy, and this track also eventually brings back the blast beats. Kudos for the cool bass riff in the intro of this track; it’s always nice to hear a band that gives the bass some room. The sound of the bass in this intro gives the whole thing a huge old-school vibe. Maybe there could have been some improvements in the mastering here, as the cymbals are very prominent in this track.
Narcissism
Narcissism is again more of a mid-tempo track, groovy, and perhaps one of the heavier tracks on the album. It’s also a fairly diverse track, with many different riffs following one another, some cooler than others. This track also feels a bit simple and lacks the more interesting riffs of Facing The Madness.
Solution
After Narcissism, the melodic intro of Solution might be my favorite riff on this album. It’s also the longest track on the album, but at nearly five minutes, it’s still relatively short. The dissonant verse doesn’t really fit well with the intro riff, in my opinion, but there are enough cool parts in this track. Especially the part where the vocals follow the guitars is really cool. This is also one of the few tracks where a proper guitar solo emerges, allowing the guitarist to showcase his skills.
Your Last Ride
Your Last Ride starts with a fast riff. This track was previously released on YouTube, and rightfully so, because besides Facing The Madness, it’s one of the strongest songs on the new album. However, after the intro, it takes until halfway through the song for the powerful riffs to reappear. The wait is worth it, though: there’s even a breakdown included.
Confronted
Your Last Ride transitions into the final track, Confronted. After an intro with guitar harmonies, a groovy, up-tempo riff follows that immediately grabs your attention. The intro riff clearly signals the end of the album. The song builds up with smooth transitions between breakdowns and energetic sections. Besides the bass riffs that form the foundation, there are also blast beats that increase the speed and intensity. This makes Confronted a fitting and memorable closer for the album.
Final Thoughts
Torment is a worthy debut EP for Facing The Madness. I was quite impressed by the intro and the first real track, Facing The Madness. The old-school sound and the cool riffs weren’t what I expected, and I can definitely appreciate them. But it’s not all praise—some tracks feel a bit too simple, and in the mastering, Facing The Madness might have taken an extra step. Nevertheless, the track Facing The Madness is definitely a gem that everyone should hear.
Tracklisting
Carved Facing The Madness Dying World Reconstruct Disregard Narcissism Solution Your Last Ride Confronted
We hebben een korte tiplijst voor jullie vandaag, met maar zes liedjes. Heel veel langer wordt hij volgende week ook niet, sterker nog, Augustus is een beetje leeg wat releases betreft. Dus misschien dat ik over twee weken wel even een speciale editie maak met de beste tracks van 2024 tot nu toe. Maar voor nu, nog wel wat nieuwe tracks gelukkig! Je checkt de tiplijst op Youtube of op Mixcloud.
Tracklist Baas – Egotrip Indulgence – Denial Dreadmask – Reflections Sietse de Krieger feat. Mike Evans – Illusions Howlett – Alex, Wreak Havoc 3rd Machine – March of the Endless
Op zaterdag 27 juli was het 30e verjaardagsfeestje van Stonehenge. Maar liefst 24 bands brachten van ‘s ochtend 10.00u tot ‘s avonds 0.00u de klanken van de hel naar Steenwijk. Op een prachtige zonovergoten dag genoten we van metal en bier, en schreven we voor de ongelukkigen die er niet bij waren een stukje over de dag. Met elke 30 minuten een nieuwe band was het enigzins intens, maar zeker gezellig.
Scroll naar beneden voor meer foto’s van het festival.
Loyalty Ends Here trapte het festival af ‘s ochtends om 10u. De winnaars van de Nederlandse Wacken Metal Battle in 2023 had de kans om op Stonehenge te spelen. Ondanks het vroege tijdstip waren er toch al wat mensen komen opdagen. Met een nieuwe setlist en ondanks wat technische problemen een goeie energie op het podium, zet deze metalcore band een leuke show neer voor de start van de dag.
Op het andere podium begon klokslag half 11 de volgende Nederlandse band: Icons of Brutality. Met een vrij lange introtape beginnen terwijl je al op het podium staat, is een bijzondere keuze. Het optreden daarna was gelukkig energiek en wat genre betreft, passender bij deze vooral met death-metal gevulde dag.
Sun of the Suns was voor mij een welkome verassing. Progressieve deathcore betekent dikke riffs, vette cleans en natuurlijk headbangen op alle breakdowns. Als je zulk mooi haar hebt als de gitarist is dat natuurlijk extra leuk voor ons als publiek om naar te kijken.
En over haar gesproken; zonder haar kun je ook prima headbangen bewijst het eveneens Nederlandse Necrotesque. Inmiddels staat het gelukkig al iets voller voor het podium. Necrotesque geeft dan ook alles.
Het is nog steeds niet heel erg druk, maar voor Vendetta maakt dat niet uit. De vocalist springt midden in de pit en begint daar gewoon zijn eigen feestje. Daarmee weet hij de eerste moshpit van de dag voor elkaar te krijgen.
Vervolgens gaat het feest verder bij The Lucifer Principle, waar host van de dag Erik laat zien dat hij echt op het podium thuishoort als frontman. Hij weet het publiek goed mee te krijgen in een monster-walk en een moshpitje. Vervolgens moet hij natuurlijk wel Basement Torture Killings aankondigen, dus dat doet hij gewoon vanaf zijn eigen stage, zodat het publiek daarna de oversteek kan maken naar het andere podium.
Basement Torture Killings is vooral bijzonder te noemen. Helaas voor de band is het geluid niet in balans en zijn de gitaren nauwlijks te horene. Wat show betreft zit het echter wel goed, dit is zeker een band om naar te kijken. Maar het is wel jammer om de gitaar solo alleen te kunnen zien, en niet horen.
Het Vlaamse Coffin Feeder maakt dat gelukkig weer helemaal goed met hun technische deathcore. De bas staat ook zeker hard genoeg om de lekkere core riffjes te kunnen horen.
En over core gesproken; Inhume is een Nederlandse grindcore band. Hoewel niet helemaal mijn muziek, moet ik eerlijk toegeven dat ik die snelle riffs en totaal onverstaanbare grunts met een biertje in mijn hand in de zon toch zeker wel kan waarderen. Vooral heel tof om te zien dat het niet uitmaakt hoe oud je bent, om helemaal los te kunnen gaan op het podium. Host van de dag en zanger van The Lucifer Principle Erik doet ook nog even mee met een track, om het feestje compleet te maken.
En wederom van de ene Nederlandse act in de andere, maar dan wel met een totaal ander genre. Haliphron begint ook met een introtape, maar doet dit voordat ze op het podium komen, zodat het een stuk beter werkt.
De leden van Haliphron kennen we natuurlijk van andere projecten als Izegrim en Bleeding Gods. Hun versie van melodische deathmetal is aanstekelijk en de wall of sound staat als een huis. maar de extra maten die zorgen voor wat complexiteit maken headbangen soms wel net een beetje ingewikkeld.
Wat dat betreft is de muziek van Necrot soms wat beter te volgen. Simpeler, wellicht, maar absoluut br00tal.
Zo’n hele dag staan en bier drinken in de zon is wel wat veel, dus Carnation kijk ik vanaf een bankje. Dat kan gelukkig, want de podia staan zo opgesteld dat je eigenlijk precies in het midden van het terrein kan staan en dan beide podia nog net kan zien.
Bij Birdflesh sta ik echter weer vooraan, omdat ik deze Zweedse mannen met rare maskers toch wel graag van dichtbij wil meemaken. Again, blije grindcore die zichzelf zeker niet serieus neemt, maar wel een hele serieuze show neerzet.
En we blijven nog even snel, met de snelle thrash riffs van Defleshed. De gitarist speelt met een ketting als gitaarstrap, en ik kan alleen maar denken dat dit super oncomfortable moet voelen. Maar, een beetje SM on stage past dan ook wel weer bij de metalscene. Ondanks dat ze band vooral oude nummers speelt, hebben ze wat weinig interactie met het publiek.
Incantation doet dat gelukkig wel. Incantation is duidelijk een band die al langer meegaat in de scene. De band weet hoe ze moeten bewegen op het podium. Ze hebben meteen gekke bekken en poses naast hun strakke en foutloze riffs.
Ook deze band speelt vooral oudere tracks, en hoewel ik daar weinig van herken, gaat het publiek hier aardig goed los op. Dat kan ook niet anders met zo’n frontman. Een crowdsurfende rolstoeler wordt door de security snel naar beneden gemaand, ondanks dat de frontman het aanmoedigt.
Benediction is wat mij betreft denk ik het leukste optreden van de dag. Met een enorme hoeveelheid biertjes op het podium vraag ik me wel af wat er nog van de staat van de muzikanten over is, maar het hele optreden is retestrak.
De gitarist en de bassist zijn contant met elkaar aan het geinen op het podium. Het is duidelijk dat ze er zin in hebben. De geintjes van de gitarist zorgen er uiteindelijk voor dat de vocalist bijna over z’n nek gaat, maar de spanning die daardoor onstaat gaat snel weer over een gezelligheid.
Tot nu toe is de hele planning vlekkeloos verlopen. Maar doordat het niet lukt de backingtrack van Butcher Babies goed aan te sluiten, is even spannend of dit optreden uberhaupt door kan gaan. Het publiek laat ook duidelijk merken dat ze dit niet waarderen, en sommigen mensen haken al af voordat de band begint.
Met zo’n strakke planning betekent het voor de band helaas ook dat ze weinig speeltijd overhouden. Ondanks alle issues zetten ze een strakke, professionele show neer en laten ze in ieder geval op het podium niet zien dat ze hier last van hebben.
Suffocation begint gelukkig gewoon op tijd. Hier ontstaat dan ook de eerste echte moshpit van de dag, misschien omdat het nu wat minder warm is. Deze band bewijst ook dat je zonder click nog steeds retestrak kan spelen. Een samplepad bij de drummer zorgt voor de extra bassdrops, en een opblaastakkie in het publiek maakt het feest compleet.
Tijd voor wat black metal met Belphegor. Belphegor is vooral een leuke show om naar te kijken, met de duistere podiumaankleding en de facepaint van de band. Het is een fijne afwisseling met de vele deathmetal van vandaag. De band zet een goeie wall-of-sound, en eigenlijk ook een wall-of-incencse neer. Maar omdat ze zeichzelf heel serieus nemen, is er weinig interactie met het publiek.
I Am Morbid, wat eigenlijk natuurlijk vooral Morbid Angel is, heeft er ook duidelijk zin in. Ze vieren de verjaardag van twee albums dit jaar en spelen daar dan ook de meeste tracks van. Helaas heb ik geen fotos van het moment dat de shirtjes uitgingen tijdens de solos.
De mainact van vandaag, Deicide, is natuurlijk super iconisch, en de meeste mensen lijken ook speciaal voor deze band gekomen. Er wordt gecrowdsurft, er wordt gemoshed, en heel veel mee geschreeuwd. Deze band heeft ook de ruimste tijdslot, dus er is voldoende tijd voor een goeie mix van wat ouder en nieuwe werk.
Tot slot heeft het Nederlandse Graceless de moeilijke taak EN de eer om het festival te mogen afsluiten vanavond. Dat doen ze absoluut overtuigend, en ze maken hun podiumplaats meer dan waar. Wij moeten helaas naar huis, dus het einde van Graceless heb ik niet meer mee kunnen maken.
De tickets voor volgend jaar, en de eerste namen, zijn al bekend. Wij zijn er volgend jaar zeker weer bij. Jullie ook?
We predicted it once we saw all the featured tracks getting released earlier this year, but now it has become real. Sietse de Krieger has released his debut solo EP, ‘Zenith’. Sietse has been making a name for himself in many bands and projects: Wake of Dawn, Crisis Theory, Raven Called Sin, and his latest band, SugarSpine. His name has been all over the internet and with over 9.000 monthly listeners, this guy is going places. Let’s take a look at this long-awaited debut EP.
Sietse de Krieger
Sietse says about Zenith: “The EP explores the disillusionment and inner struggle of an individual caught between conflicting philosophies and societal expectations. The lyrics combine themes of personal introspection, social criticism, and a desire for authenticity. ZENITH delves into the journey of self-discovery and the longing to break free from the constraints imposed by society. This EP takes listeners on a journey through the chaos of existence, where the lines between truth and deception blur.” The need for authenticity and self-discovery is strong with this artist. Going from a guitarist to being a producer, combining various talents in the scene, and being part of collaborative projects like Crisis Theory, it’s clear that Sietse is on a path.
While his previous work has always been instrumental, for ZENITH, Sietse enlisted the help of other artists. SugarSpine’s Josh Mucke has been one of the motivators behind the EP, and features on two of the tracks. The other spots are taken by Mees Stevens from Torn From Oblion and No Permissions, Vincehatred, and Mike Evans (Profiler). Sietse is a very technical guitarist, taking inspiration from Sleep Token, Polaris, and Spiritbox. We get complex riffs, guitar solos, and layers upon layers upon layers of electronic vibes, synths, guitar, and bass.
The Weakest Predator
The Weakest Predator, The Worst and Zenith have been released prior to the EP release. When The Weakest Predator first dropped, even though I love Sietse, I wasn’t a huge fan. There were two reasons for that. I felt like there was too much repetition in the synth loop, and the synth pad had a very slow attack. That just sounded a little off to me.
But that might be a little nitpicky, just because the previous tracks like Divided, Disgrace, and Proton were all really good. And, to be honest, after hearing it at least over 20 times since then, while I still feel the synth loop is too repeating, I can’t help but say that this track slays. It’s the combination of modern, heavy riffs and electronics that makes this a wall of sound you can’t escape.
The Worst
The Worst was a step up from The Weakest Predator. Daniel Brooke is really adding something else to this track with his vocals, and I like the cleans on this track a lot. The groovy riffs and droning synths grab you on this track, and those vocals complement the heavy riffs well. The haunting ‘it’s madness” really stands out. Speaking of songwriting, the breaks make this track a little more dynamic, and therefore more interesting. Oh, and there is a kickass solo on this track.
Zenith
And then there was Zenith. By this time, we were quite sure an EP was on the way. It took Sietse a while to announce it though, but it seems we were right. The title track to this EP takes us right back to his earlier work, with loud, hard, modern riffs and just enough electronic and EDM influences to make it unique and really LOUD. Zenith is a really upbeat track, almost a redemption song. It’s powerful, hopeful, and I’d say, the best thing we’ve heard so far from Sietse.
Illusions
But that’s ‘so far’, ‘cause now we have two more tracks to enjoy! Illusions takes off where Zenith ended. A different vocal sound with Mike Evans. I like his lower cleans a lot, and the vocal melodies on this track are very different than the previous tracks. It’s The vocals take this track a little bit into the nu-metal genre, with a kinda KORN on steroids vibe with the heavy guitars and beats. The slowdown in the end prepares us for what’s to come, and Masquerade kicks in even harder because of it.
Masquerade
Masquerade kicks off with the heaviest riff and screams we’ve heard so far. This is dark. Deathcore even, maybe. The fact that Josh and Mees are doing double vocals on this track makes it even heavier. It might be a touch too heavy for me though (I know, I’m surprising myself by saying that). But the thing is, it’s such a wall of sound, that the intricacies in the synths and guitar get a bit lost because of it. You really have to listen closely to pick up all the details in this track. But, oh man, it slams. The end is SO LOUD and SO LOW that I was worried I would blow up my headphones.
Final Thoughts
Sietse is one of the gems of the Dutch metalscene. The metalcore community have known him for a while know, and I really hope the rest of our Dutch metalscene gets to know him with this release as well. His approach to metal is quiet unique in the scene, combining modern technical guitar riffs with electronic vibes, breaching walls by collaborating with many others. Zenith is probably my favorite track of the EP, but make sure you check out Illusions as well!
Tracklist:
The Weakest Predator (Feat. Sugar Spine & Vincehatred)
The Worst (feat. Daniel Brooke)
Zenith (feat. Mees Stevens)
Illusions (feat. Mike Evans)
Masquerade (feat. Sugar Spine & Mees Stevens)
You can find Sietse de Krieger on socials, or in our database. Oh, and we did an interview with him, so check that out too!
Op Jera on Air speelde Another Now uiteindelijk op de mainstage op zaterdag. We spraken met vocalist Stef Rikken over hun optreden, het schrijfproces van HEX en meer. Scroll down voor de foto’s. Liever het interview bekijken op Youtube? Dat kan ook!
Jullie komen net van het podium af op Jera on Air. Hoe was het?
Dat was geweldig. Als je op de mainstage mag spelen, dat is gewoon geweldig. Die mensenmasa, dat je kijkt in een zee van hoofden,dat is gewoon geweldig. We hebben vaker dat soort shows mogen spelen, waarbij we voor groter publiek staan. En dat blijft een speciaal gevoel. Ook hier. Dit is de tweede keer dat we op Jera op de mainstage stonden. De eerste keer was in 2019, toen we de Guts&Glory battle hadden gewonnen. En nu sta je hier weer, dat is gewoon insane. Super leuk festival, een van de leukste festivals die Nederland heeft op alternatief vlak.
In eerste instantie zouden jullie tegelijk met Changing Tides spelen. Wat vond je van die planning?
Dat vonden we in eerste instantie moeilijk. Dat had er meer mee te maken dat wij de Nederlandse scene willen supporten. Wij gunnen hun, en zij gunnen ons ook, het meeste publiek. Dus dat was wel zuur. Maar dat had er ook mee te maken dat wij gewoon geprogrameerd waren en zij hebben die bandbattle gewonnen. Er had ook een punkband kunnen winnen. En nu stonden er twee bans van hetzelfde genre, dat was wel jammer. Maar uiteindelijk is het goedgekomen. Toen wij het nieuws ook kregen heb ik ook Changing Tides gebeld, we kennen elkaar, dat is toch een beetje Brabants eigen,
2024 is tot nu toe wel echt het jaar van Another Now. Hoe voelt dat voor jullie?
Er zijn veel ontwikkelingen in 2024. We hebben ieder jaar altijd wel highlights gehad waarbij we elke keer denken ‘what’s next’. In 2024 hebben we natuurlijk ons nieuwe album HEX uitgebracht, dus dat is een geweldige highlight. En dan komen er na onze tour nog shows bij waarbij we in het voorprogramma mogen staan van Machine Head. Dat was insane, in de 013, wat altijd een droom van ons geweest is.
En dan hebben we nog Jera, wat ook altijd een highlight is. Dat wekt ook wel een bepaalde drive in ons van, we gaan door. We gaan nog harder werken, in de hoop dat we nog veel gavere dingen kunnen doen. Of dat we dit kunnen doorzetten. Want uiteindelijk is dit waar we het voor doen. Liveshows spelen. En op dit formaat is dat geweldig.
Jullie hebben net iets meer dan twee maanden geleden jullie tweede album HEX uitgebracht. Was het proces om HEX te schrijven heel anders dan voor OMNI?
Ja zeker weten. OMNI was heel erg doordacht, van begin tot eind. Ieder woord in de lyrics was doordacht. Ook de vibes van de tracks waren heel erg met voorbedachte rade geschreven. Daar zijn we volledig vanaf gestapt met HEX. OMNI ging over mental health en het ging heel erg over anderen. Ik ben in mijn werk ook hulpverlener in de GGZ, dan ben ik ook altijd met anderen bezig. Ik heb altijd de focus op anderen, dus ook schrijven over anderen is dan heel makkelijk. Maar als je het op jezelf gaat betrekken, als je gaat reflecteren op jezelf, de dingen waar je mee struggled, dat is dan weer moeilijker. Dat was wel de stap bij HEX, dat we ons veel kwetsbaarder zijn gaan opstellen.
In de studio ging het ook heel anders. OMNI was heel erg doordacht, HEX was echt: de studio induiken, kijken wat het moment brengt. De inspiratie had de lead in dat hele proces. Dus als we de studio in kwamen met de mindset van, ik ben fucking pissed, dan schreven we gewoon een super boos nummer.
En zo is dat bij iedere track gegaan. We hebben wel steeds bedacht bij elk nummer wat de betekenis erachter moest zijn. We hebben eerste alle instrumentale nummers gemaakt. En daarna hebben we iedereen een micorfoon gegeven en gekeken van, wie kan de juiste flow vinden. Op basis daarvan zijn we gaan schrijven. En we merkte dat dat voor ons een hele natuurlijke vibe was. Ook in het bandproces.
Waar we heel erg van houden is elkaar laten lachen. Uiteindelijk kwamen er ook hele gekke ideeen, waar wij heel erg van houden. Juist die onverwachte u-bochten konden we in die improvisatie helemaal exploren, dus dat was super leuk om te doen.
Is het anders om te zingen, als het zo persoonlijk is?
Nee, dat denk ik niet. Maar dat heeft er ook mee te maken dat Engels niet je moedertaal is. Je voelt dan toch altijd een bepaalde afstand in de lyrics. Voor mij hebben bepaalde nummers wel een bepaalde lading. Bijvoorbeeld als we de titletrack HEX spelen, dan voel ik nog steeds wel die frustratie en die woede. Maar in het moment kan ik dat ook niet meer volledig voelen, want je staat gewoon op een supervet festival te spelen. Dus dan overheersen die positieve emoties.
Dat maakt dan ook dat mensen zich afvragen, hoe echt zijn de tracks. Nou, super echt. Want in de studio wordt echt alles ontleed, hoe voelen wij ons. Maar vervolgens ga je als artiest ook een bepaalde muscle memory opbouwen. Je gaat uiteindelijk op de automatische piloot en dat is ergens heel fijn. Je hoeft niet meer na te denken over timing, je hoeft niet bang te zijn dat je in emotie valt. Alles loopt heel natuurlijk, en dat maakt ook dat je vooral van het moment kan genieten.
Behalve muzikale inspiratie, waar laten jullie je nog meer door inspireren? Er zit bijvoorbeeld behoorlijk wat scifi invloeden in jullie videoclips.
Wij houden heel erg van bliepjes en bloepjes. Inderdaad die scifi invloeden. Electronics in het algemeen, en al die samples. Wij houden allemaal ook van andere muziekgenres. Rik is ook actief geweest in het produceren van Drum ‘n Bass achtige tracks. Heel veel mensen zijn opgegroeid met ouders die naar Queen luisteren. Dat heb ik niet, ik ben opgegroeid met ouders die naar DJ Tiesto luisteren, die naar Sensation White gingen. De liefde voor electronische muziek is daar voor mij wel ontstaan. En als je dat kan verwerken in je muziek is dat gewoon heel gaaf.
We zien het ook echt als een extra kanaal. Het moet niet alleen gitaren en andere insturmenten zijn, maar de electronics zijn net zo’n belangrijk onderdeel. Juist die electronische lagen maakt het super dimensionaal. Juist die details. We luisteren ook andere muziek heel erg in detail. En elk detail dat je kan toevoegen maakt het extra gaaf.
Zijn jullie ook perfectionistisch dan?
Ja, zeker weten. Waar wij heel goed in zijn is heel lang doen over tracks schrijven en dan kijken naar wat wel- en niet werkt en waarom. Dat pluizen we helemaal uit. OMNI was wat dat betreft wel perfectionistischer dan HEX. Maar ik denk wel dat HEX op basis van ervaring weer wat sterker is in de delivery. Van front to back, ook op visueel vlak, alles doen we zelf. We zijn steeds bezig met wat we mensen mee willen geven en wat onze branding is.
Waar haal je wat dat betreft inspiratie vandaan? Ik zag bijvoorbeeld de making off reel van de album cover – hoe kwamen jullie op dat idee?
Wij vinden de komst van AI en de mogelijkheden die het biedt; het is mooi, maar het voelt ergens afstandelijk, weinig emotie, lading. AI is prima om in te zetten als een tool, maar niet als volledig eindproduct. Je haalt er inspiratie uit. Nou hebben we dat met HEX niet gedaan. Maar een organische manier van creeeren is zoveel mooier. Dat vind ik echt. Ook als ik kijk naar andere bands die met albumcovers komen, dat je ook ziet van, dit heeft een Midjourney vibe. Dat is iets wat wij juist niet willen.
We willen heel erg eigen zijn. We houden vooral van fotografie. Als je het fotografeert krijg je toch een bepaald randje, wat het net wat organischer maakt. Wij houden ervan om ook visueel dingen te bedenken. En ook daar, we pakken gewoon de camera op en we hebben een idee, of meerdere ideeen, en we gaan het gewoon doen. Ook dat met die spiegel. Volgens mij was het Gideon of Rik die met dat idee is gekomen. En we hadden zoiets van, ja, als het niets is dan hebben we het geprobeerd. En uiteindelijk het resultaat zijn we heel erg blij mee.
Je noemde net ook al Changing Tides. Zijn er andere bands die wat jullie betreft een shout-out verdienen?
Sowieso een shoutout naar onze buddies in Reformist, Torn From Oblivion, SugarSpine, en er zijn nog veel meer vette Nederlandse bands. For I Am King zijn ook echt grote matties van ons. Maar ook Reaching As We Fall. Eigenlijk gewoon de hele scene, ik ken jullie allemaal, en jullie kennen mij. Dat wereldje is klein. Iedereen support elkaar en dat is juist zo mooi om te zien. Daarmee hopen we ook juist de kwaliteit van Nederlandse core en metal te kunnen vergroten.
Er is een hele lange tijd geweest dat het heel moeilijk was om op te bouwen, om dat laddertje omhoog te klimmen. En nu hebben we dat punt bereikt van, wow, de lokale scene brengt zoveel kwaliteit met zich mee. Mensen kunnen zelf recorden, mensen kunnen zelf aan de slag met visuals, dat is super gaaf om te zien. Ik ben er heel erg trots op om te zien dat we allemaal elkaar aan het pushen zijn om beter te worden. Dat is een hele gezonde vibe.
Wat kunnen we na 2024 van Another Now verwachten? Jera dit jaar, Graspop volgend jaar?
We zijn wat shows aan het plannen. We willen graag naar het buitenland dus daar zijn we nu mee bezig. Hopelijk kunnen we daar snel concrete plannen in maken. We zijn ook weer bezig met nieuwe muziek. Wie weet komt er een deluxe versie aan van HEX met weer wat vette tracks met vette features. Daar zijn we mee bezig. En een vet toekomstplan. Wij willen alleen maar verder bouwen. We willen ons brand graag pushen naar de wereld. Dat het niet enkel een band is, maar een hele experience.
Meer weten over Another Now? Check hun eigen website of volg ze op hun socials!
At Jera on Air, Another Now finally played on the main stage on Saturday. We spoke with vocalist Stef Rikken about their performance, the writing process of HEX, and more. Scroll down for the photos!
You just came off the stage at Jera on Air. How was it?
It was amazing. Being able to play on the main stage is just incredible. Seeing that sea of heads, it’s just fantastic. We’ve had the opportunity to play those kinds of shows more often, where we stand before a larger audience. That always remains a special feeling, even here. This is the second time we’ve been on the main stage at Jera. The first time was in 2019 when we won the Guts&Glory battle. And now we’re here again, it’s just insane. Such a fun festival, one of the best alternative festivals in the Netherlands.
Initially, you were supposed to play at the same time as Changing Tides. What did you think of that scheduling?
At first, we found it difficult. It was more about our desire to support the Dutch scene. We wish them, and they wish us, the largest audience. So that was a bit disappointing. But it also had to do with the fact that we were just programmed, and they won that band battle. A punk band could have won too. And now there were two bands of the same genre, which was a bit unfortunate. But in the end, it worked out. When we got the news, I called Changing Tides because we know each other, that’s kind of a Brabant thing.
2024 seems to be Another Now’s year so far. How does that feel for you?
There have been a lot of developments in 2024. We always have highlights every year where we think, ‘what’s next’. In 2024, we released our new album HEX, which is a fantastic highlight. And then after our tour, there are more shows where we get to open for Machine Head. That was insane, at 013, which has always been a dream of ours.
And then there’s Jera, which is always a highlight. It generates a certain drive in us to keep going. We work even harder, hoping to do even cooler things or continue this momentum. Because ultimately, this is what we do it for. Playing live shows. And at this scale, it’s incredible.
You released your second album HEX just over a month ago. Was the process of writing HEX very different from OMNI?
Yes, definitely. OMNI was very well-thought-out, from start to finish. Every word in the lyrics was deliberate. The vibes of the tracks were also very intentionally written. We completely abandoned that with HEX. OMNI was about mental health and was very much about others. I also work as a caregiver in mental health, so I’m always focused on others. Writing about others is then very easy. But when you start reflecting on yourself, the things you struggle with, that’s harder. That was the step with HEX, making ourselves more vulnerable.
The studio process was also very different. OMNI was very well-thought-out; HEX was about diving into the studio and seeing what the moment brought. Inspiration led the whole process. So if we came into the studio with a mindset of, “I’m fucking pissed,” we’d write a super angry song. And that’s how every track was created. We always considered what the meaning behind each song should be. We first made all the instrumental tracks. Then we gave everyone a microphone and saw who could find the right flow. Based on that, we started writing. We found that this was a very natural vibe for us, even in the band process. What we love is making each other laugh. Ultimately, we came up with crazy ideas, which we love. Those unexpected U-turns were something we could fully explore in that improvisation, so it was super fun to do.
Is it different to sing when it’s so personal?
No, I don’t think so. But that’s also because English isn’t your native language. You always feel a certain distance in the lyrics. Some songs do carry a certain weight for me. For example, when we play the title track HEX, I still feel that frustration and anger. But in the moment, I can’t feel it fully because you’re playing at an awesome festival. So the positive emotions prevail.
That makes people wonder how real the tracks are. Well, super real. In the studio, everything is dissected—how we feel. But then as an artist, you also build a certain muscle memory. Eventually, you go on autopilot, which is somewhat nice. You don’t have to think about timing or worry about getting too emotional. Everything flows naturally, and that allows you to enjoy the moment more.
Besides musical inspiration, what else inspires you? For example, there are quite a few sci-fi influences in your videos.
We love bleeps and bloops. Indeed, those sci-fi influences. Electronics in general, and all those samples. We all love different music genres. Rik has been active in producing Drum ‘n Bass-like tracks. Many people grew up with parents who listened to Queen. I didn’t; I grew up with parents who listened to DJ Tiesto and went to Sensation White. That’s where my love for electronic music started. And if you can incorporate that into your music, it’s just great.
We see it as an extra channel. It shouldn’t just be guitars and other instruments; electronics are just as important. Those electronic layers make it super dimensional. Those details. We also listen to other music in great detail. And every detail you can add makes it even cooler.
Are you perfectionists then?
Yes, definitely. We’re really good at taking a long time to write tracks and then looking at what works and what doesn’t and why. We dissect it completely. OMNI was more perfectionist than HEX in that regard. But I think HEX, based on experience, is stronger in delivery. From front to back, also visually, we do everything ourselves. We’re always thinking about what we want to convey and what our branding is.
Where do you get inspiration for that? I saw the making-of-reel for the album cover—how did you come up with that idea?
We find the advent of AI and the possibilities it offers interesting; it’s beautiful, but it feels somewhat distant, lacking emotion and impact. AI is fine to use as a tool, but not as a complete end product. You get inspiration from it. We didn’t use it for HEX. An organic way of creating is so much better. I really believe that. When I look at other bands that use AI for album covers, it has a Midjourney vibe. That’s something we don’t want.
We want to be very unique. We especially love photography. When you photograph it, it gets a certain edge, making it a bit more organic. We love coming up with visual ideas too. We just pick up the camera and have an idea or multiple ideas and just do it. Also, with the mirror idea, I think it was Gideon or Rik who came up with it. We thought, yeah, if it doesn’t work, we tried. And in the end, we were very happy with the result.
You mentioned Changing Tides earlier. Are there other bands you think deserve a shout-out?
Definitely a shout-out to our buddies in Reformist, Torn From Oblivion, SugarSpine, and many more awesome Dutch bands. For I Am King are also really good friends of ours. But also Reaching As We Fall. Basically, the whole scene, I know you all, and you know me. That world is small. Everyone supports each other, and that’s so great to see. We hope to enhance the quality of Dutch core and metal.
It used to be very difficult to build up and climb that ladder. Now, we’ve reached a point where the local scene brings so much quality. People can record themselves, work on visuals themselves; it’s super cool to see. I’m very proud to see that we’re all pushing each other to get better. It’s a very healthy vibe.
What can we expect from Another Now after 2024? Jera this year, Graspop next year?
We’re planning some shows. We want to go abroad, so we’re working on that now. Hopefully, we can make concrete plans soon. We’re also working on new music. Who knows, there might be a deluxe version of HEX with some cool tracks and features. We’re working on that. And a cool future plan. We just want to keep building. We want to push our brand to the world, making it not just a band but a whole experience.
Ondanks het mooie weer van afgelopen week, zijn er nog genoeg nieuwe releases uitgekomen voor een nieuwe tiplijst. Iets meer oldschool genres, denk thrash death en black metal, in deze lijst. Enjoy!
Tracklist:
Four in Blood – Burn the School Eenling – I Am Here – And Remastered Deadspeak – Plagues of Sulfur Bound Mosaic – Lord of the Frenzied Flame Indulgence – Innocent Vile Art – Trapped in the Desert Distant – The Undying Marble Machine – Distorted Portrait
On Friday 26th, the Cave had their last live bands before their summer break. Myth of Origin, Thoughtless and Pandora’s Key joined forces to bring Amsterdam a night of symphonic and melodic metal. Having hear both Myth of Origins and Pandora’s Keys latest album, we wanted to see how these bands would perform these tracks live. The night was supposed to start at 21.00, but knowing the Cave, we weren’t surprised to have that time delayed by 30 minutes.
For more info about the bands, and pictures of the night, scroll down!
Myth of Origin
Myth of Origin released their album Sane Asylum in January last year. Since then, they have been playing live at various venues while working on new music. The breakdowns in Myth of Origins music hit a lot harder live than on the album. The band also plays one of their newer tracks, which hasn’t been released yet. It’s clearly a track they haven’t been playing for that long, because they can’t perform it flawlessly yet.
Their new music is a bit more melodic and diverse. It’s also a lot harder, and more in line with the current metalcore hype. Their vocalist Claudia however needs to work on her metalcore grunts a bit more if they want to continue in that direction. I hope they will record and release that track soon; this style seems to fit the band a lot better than the tracks on Sane Asylum. There are even some black metal influences in there. Sadly for the band, they had to cut their performance short because of timing.
Thoughtless
Time for Thoughtless. They label themselves thrash, but because they don’t have a thrash vocalist, and have quite a lot of vocal harmonies in the tracks they do play, I’d probably label them melodic metal as well. Thoughtless is having a lot of issues during their performance. They were probably feeling the stress because Myth of Origin had to cut their performance short. The guitarist doesn’t seem to be able to get his guitar to work at the start of the gig, and this proved to be the beginning of the end. Even though there are some technical issues, the band still tries to power through with a smile. At least it looks like they have good energy on stage.
After the bass player manages to break on of his strings, vocalist Rebecca even calls it the band’s worst performance ever, and apologizes to the crowd. It takes the bass player some thought, but they manage to get another two songs out, before they call it quits. It’s too bad because the vocal harmonies are really awesome. But you can only take so much and I understand the decision of the band to give more time to Pandora’s Key.
Pandora’s Key
If you’ve ever been to The Cave, you know the stage is very tiny. It’s a bit of a complicated Tetris game to get all the members of Pandora’s Key on stage, so they are probably lucky to have that extra build-up time. This band plays symphonic metal, and in their case, that means they play with a backing track and in-ear monitors. They have a great wall of sound coming our way because of that. However, I don’t really like having backing vocals on a track, and there is A LOT on the backing track. At some point, I even heard some guitarwork on the track, and I’m not sure that was necessary. But that is my personal preference.
liked this band on the album, and the track Icarus had been in my personal playlist for a while now. Pandora’s Key is even better live; there is a lot of energy on stage, and their performance is as good as on the album. Falls The Shadow is impressive live, with two amazing vocalists on stage.
They manage to get the crowd going as well with their headbanging and jumping on stage. It’s hard to stand still with happy music like theirs. They end their set right before The Cave’s curfew, so I’m sure they were glad with the extra time they got from Thoughtless. Next time, maybe two bands instead of three at the Cave! But it’s always a fun place to hang out, so I’m sure I’ll be seeing you there at some point!
