Omdat het ons super leuk leek net als vorig jaar een soort jaarovericht te maken van wat er in de Nederlandse metalscene gebeurde in 2024, hebben we weer een Jaaroverzicht Magazine gemaakt! Dit keer iets uitgebreider dan vorig jaar. We hadden dan ook (veel!) meer content om uit te kiezen, en dingen om te vermelden. Check hier de digitale versie van ons jaaroverzicht.
Fysieke copy ontvangen? Dat kan! Voor 3,70 verzendkosten en een eigen gekozen donatie voor het blad, sturen we een fysieke versie naar je op! Zolang de voorraad strekt!
Twintig jaar Frisian Metal Night. Dat is een hele lange tijd, en deze afgelopen dinsdagavond bewijst dat de Friese Metalscene nog steeds meer dan levend is. In een uitverkochte Neushoorn stonden 10 topacts uit de Friese Metalscene. Op een avond die om 20.00u begint en tot 01.00u duurt, betekent dat wel dat alle bands maar 20 minuten speeltijd hebben, maar dat is misschien net genoeg om het allerbeste van jezelf te laten zien Het zorgt in ieder geval voor een afwisselende, energieke avond. Als de pyrotechnics op het hoofdpodium aangaat, is het feest compleet. Een betere kerstavond had ik in ieder geval niet kunnen wensen!
(voor meer foto’s, scroll naar beneden)
Terwijl de Neushoorn nog langzaam volstroomt, begint de hardcore-punk act Kronol aan de eerste set van de avond. Met nr’s van nog geen 3 minuten, en een frontvrouw die over het podium stuitert zit de sfeer er meteen goed in. Ik kende de band nog niet en wist niet wat ik kon verwachten toen zij haar strot open trok. Beheerste agressie is misschien een goede omschrijving.
Na Kronol de beurt aan Deafened to Death, een band die afgelopen jaar hun self-titled debuut EP uitbracht en komend jaar meedoet aan de Wacken Metal Battle. Deze band had in het interview wat ik met ze had aangegeven dat ze altijd alles geven en helemaal kapot van het podium komen – en na het zien van dit optreden geloof ik dat laatste meteen. Het geluid is uitmuntend, en de mannen hebben er duidelijk zin in. De zaal staat inmiddels ook goed vol, en de energie van het publiek straalt duidelijk over op het podium.
Drovich is ook bezig om hun debuut plaat met de wereld te delen, en ze openen hun set dan ook met de eerste track die ze deelde van hun nieuwe album, De Stoarm.
Drovich biedt met hun black metal weer een heel ander genre, maar de invloeden van heavy thrash en death zijn bij deze band duidelijk aanwezig. De momenten waarop bassist Mike een deel van de vocalen voor zich neemt zijn wat mij betreft wel een hoogtepunt in de set – ik hoop daar meer van te horen op het album wat in Februari uit gaat komen.
Het rustpuntje deze avond is de set van Dimaeon. Dimaeon opent hun set met het vermelden dat ze 5 jaar geleden voor het laatst op het podium hebben gestaan. De band is na wat line-up wisselingen inmiddels weer compleet, en laat met nieuwe muziek horen nog steeds onderdeel te zijn van de Friese scene.
Hun oorspronkelijke post-metal heeft inmiddels wel een metalcore randje gekregen (wat wij absoluut kunnen waarderen), dus er is zeker ruimte om te headbangen. Ze spelen wel de kortste set van de avond, of in ieder geval, dat voelt zo, want net op het moment dat we er lekker in beginnen te komen kondigt de zanger aan dat ze klaar zijn. Op zich een goed teken als je meer van een band had willen horen, dus kom maar door met die nieuwe muziek Dimaeon.
De rust duurt echter niet lang, want na een korte break, knallen de blasts van My Minds Mine je om de oren. My Minds Mine was eigenlijk uit elkaar, en had ook al lang niet op een podium gestaan.
Speciaal voor de Frisian Metal Night heeft de band echter de instrumenten weer uit de kast getrokken, en zetten met een setlist van meer dan 20 nummers in 20 minuten een enorme bak pleurisherrie neer. Zoals het hoort, bij een grindcore band. Het publiek gaat hier goed op, en vanaf het eerste riff staat de moshpit aan.
Voordat Bildtstar aan hun set op het hoofdpodium begint, komt de organisatie even op het podium om kort wat te vertellen over de Friese scene en het initiatief van de Vinylclub
Zij hebben namelijk speciaal voor het 20 jarig jubileum van deze avond een plaat gemaakt met bands uit de regio. Van de oplage van 300 stuks, zijn er op het moment dat hij het podium op komt, nog slechts 10 beschikbaar. Het is dat ik geen platenspeler heb, maar ik snap dat je zo’n collectorsitem in huis wil hebben. Gefeliciteerd met 20 jaar toffe metal avonden, en op naar nog 20 meer, zou ik zeggen.
Of je de muziek van Bildtstar nou kan waarderen of niet, je kan er niet omheen dat deze band heel goed is. En niet alleen op muzikaal vlak. Van podium aankleding (met lampen, een enorme backdrop en zelf pyro) tot de gecoördineerde outfits, de technisch flawless gitaarriffs, de slappende bass en de impressive vocals van de vocalist aan toe, deze band gaat hard. Het feit dat ze doen alsof ze headliner zijn, nemen we voor lief. Dit is wel een van de optredens waar de meeste mensen voor zijn gekomen, lijkt het, want het staat bij niemand zo vol als nu. Zowel de vloer als het balkon boven; er is haast geen ruimte om te bewegen, en terecht, Bildtstar zet een show neer die je wil zien. Alles is tot in de puntjes goed uitgedacht, en wordt vol overtuiging neergezet. Dat nog niet iedereen de tekst van Burning After Midnight kent, maakt niet uit, het feestje gaat gewoon door.
Naast nieuwere bands, is er deze avond ook genoeg tijd om herrineringen op te halen van 20 jaar Friese Metal. Braincasket stond 20 jaar geleden op de 1e editie van Frisian Metal Fest, maar ze zijn ook het levende bewijs dat leeftijd helemaal niets zegt. Gewapend met een drummer in een laptop, zet Braincasket met recht de hardste show (en wat mij betreft de leukste!) show van de avond neer. Wat een geluid komt er uit die strotten van de vocalisten! Nou staan ze met twee man sterk op het podium te brullen, dat helpt, maar het geluid is de hele avond nergens zo goed als bij Braincasket.
En om nog even in die high te blijven; Atmoran zet de toon van Bildtstar voort met een energiek live performance, met again, vuur en vuurwerk. Deze band heeft natuurlijk ook zijn sporen verdiend in de scene met optredens over diverse festivals, onder andere Dokkum Open Air, en het bereiken van de finale van de Wacken Metal Battle. De meer oldschool vibes van deze band slaan goed aan bij de toch vooral oudere metalheads in de zaal.
Inmiddels is een groot deel van het aanwezige publiek op z’n zachst gezegd niet meer nuchter. Dat past goed bij de humor van volgende band. Stoflik Omskot is zo’n band die zichzelf absoluut niet serieus neemt, maar hun muziek des te meer. Again een band waar ik vooral onder de indruk ben van de impressive vocals tijdens hun live set. Met de BBQ al klaar op het podium, komen de mannen van Stoflik Omskot in hun boeren outfit met scheppen het podium op. Voordat de band begonnen is, is de moshpit al begonnen. Voor de hongerigen onder ons wordt er tijdens de set een aantal keer ‘spek’ de zaal in gegooid. Eet smakelijk.
Deadspeak is de afsluiter van de avond, en ondanks dat er oorspronkelijk een eindtijd op het programma stond, gaat de band gewoon nog even door. De Friese metalscene is hecht, en om dat beeld nog even kracht bij te zetten, wordt de zanger van Bladecrusher gevraagd om nog even op het podium te komen aan het einde van de set.
De band had eerder dit jaar al een uitverkochte albumrelease, en ook vanavond spelen ze vooral tracks van Plagues of Sulfur Bound. Met slechts drie bandleden is het lastig een groot podium als dit te vullen, maar vooral de tweede helft van de set spreekt voor zich. Het publiek maakt het allemaal niet meer uit, het enthousiasme van de zanger is aanstekelijk en iedereen is dronken. De avond eindigt, zoals verwacht, in een gezellige chaos.
Zaterdag 14 december speelden Loyalty Ends Here, Tenuem en No Kings Allowed in het slachthuis in Haarlem. Waar het een aantal weken geleden voor de EP release van Ecocide bomvol stond, was het deze avond iets minder vol. Dat had er ongetwijfeld mee te maken dat er veel meer metal te beleven was dit weeken, onder andere in Eindhoven tijdens Eindhoven Metal Meeting. Voor degene die er niet bij was; je hebt wel echt wat gemist. No Kings Allowed zou op 20 December in Belgie hun eerste gig ooit spelen, maar deze gig in Haarlem kwam er toevallig voor. Mazzel voor ons! Maar voordat we dieper ingaan op hoe dat optreden verliep, eerst tijd voor de opener van de avond: Tenuem.
Tenuem
De blackened deathcore formatie Tenuem heeft eerder dit jaar hun debuut EP Singraven gereleased. Daar waren we best enthousiast over, dus ik was blij dat ik deze band vandaag ook een keer live kon meemaken. De voorbereiding liep niet helemaal vlekkeloos voor de band; laptop problemen gooiden roet in het eten en het optreden kon bijna niet doorgaan. Gelukkig werkte alles net op tijd, en terwijl de zaal langzaam voller stroomde, begon Tenuem aan een energieke set.
De trage headbangriffs van de break in Singraven zorgen voor een mooie headbang les van de mannen op het podium, en hoewel het publiek nog niet echt los komt, zien we hier al genoeg hoofden heen en weer bewegen. De band doet in ieder geval zijn best vol overtuiging een strakke set neer te zetten en het publiek te betrekken. Het zal niemand verbazen dat Sten tijdens Teeth het podium beklimt om mee te schreeuwen.
(voor meer foto’s, scroll naar beneden)
Loyalty Ends Here
En om de spanning nog maar even wat meer op te bouwen; eerst even de beurt aan Loyalty Ends Here. Deze mannen hebben net een nieuwe videoclip uit voor hun track Medicate Me For Silence (check m op Youtube) en hebben behoorlijk wat optredens achter de rug in het afgelopen jaar. Met toffe gigs op festival en grote podia op hun naam, is het mooi te zien dat de energie die ze daar neerzetten ook nog steeds goed vertaald naar een klein podium zoals het Slachthuis. Ik heb ze inmiddels al vaak gezien en ik moet ook nog thuis komen, dus ik heb niet hun hele gig meegmaakt dit keer.
Ten opzichte van de energie en de overtuiging die No Kings Allowed neerzet vanavond, blijft Loyalty, ondanks de productie en het geluid, wat achter. Dat komt vooral doordat No Kings Allowed overduidelijk, zowel op het podium als ernaast, lol heeft in dit optreden. Ook Loyalty had technische problemen vanavond en het lijkt erop dat ze dat toch niet helemaal los kunnen laten in hun performance. Wellicht dat er later in de set meer gezelligheid van het podium straalde, dat heb ik helaas niet meer gezien. Niet dat het overigens afbreuk doet aan de kwaliteit; feit blijft dat de muziek van Loyalty staat als een huis. Het wordt, wat dat betreft, wel tijd voor een nieuwe set, dus nieuwe muziek in 2025, boys?
(voor meer foto’s, scroll naar beneden)
No Kings Allowed
Het moment waar we, althans, ik, allemaal op wachten: No Kings Allowed. Sinds het uitkomen van Dethroned volg ik deze onbekende band met leden uit Nederland en Belgie. Het is de band tot nu toe gelukt om anoniem te blijven en ook ik weet niet in welke projecten deze gasten hiervoor hebben gespeeld. Twee albums uitbrengen en dan pas het podium op gaan is een bijzondere keuze. Ik had dan ook hele hoge verwachtingen van het debuut optreden van deze band. Safe to say dat deze absoluut waargemaakt zijn. In gesprek met de band vooraf merkte je dat er zeker wel wat zenuwen waren, maar daar was op het podium absoluut niets van te merken.
Vanaf de eerste klanken staat de band voor de volle 100% aan. Geen foutje te ontdekken, de vocals krachtig en met overtuiging, en goed contact met het publiek. De gitaristen komen van het podium af om voor het podium met het publiek mee te doen, zoeken interactie met het publiek, de bassist pakt z’n moment met een bassolo en staat net zo hard voor op de egorisers. Ook onderling is er veel interactie, en het is, ondanks de maskers, duidelijk dat de volledige band met een grote glimlach aan het genieten is van het feit dat het publiek los gaat. Mooi om te zien ook dat het publiek steeds dichter naar het podium toe kruipt, waar ze in het begin van de avond behoorlijk wat afstand hielden. Terecht ook, want de kwaliteit die hier staat matched bands als Born of Osiris en Shadow of Intent.
De band sluit af met Scourge of the North en ik kan alleen maar met een hele grote glimlach zeggen: deze band wordt groot. Heel groot.
Live zien? Op 20 december speelt No Kings Allowed (met Loyalty in het voorprogramma) in Belgie. Het is een eindje rijden, maar absoluut de moeite waard!
Het Katwijkse viertal HERETIX presenteert met hun debuut “The Darkness Surrounds Us” een krap halfuur aan catchy maar beukende metalcore waar fans van bands als While She Sleeps, Architects en Bleed From Within hun lol mee op kunnen.
Woord vooraf
Katwijk, onder meer vermaard om zijn stroopkoeken en Dirk Kuijt, heeft er een nieuw exportproduct bij in de vorm van metalcoreband HERETIX. De mannen spelen een aanstekelijke mix van breakdowns, melodische refreinen en complex klinkende leadpartijen.
Vooraf moet gezegd worden dat ik vaak een hele lichte spanning ervaar voor ik een nieuwe metalcoreband beluister. Het is meestal vooraf immers niet duidelijk welke interpretatie aan het genre wordt gegeven: belanden we in het straatje van Converge, Killswitch Engage of wellicht zelfs Asking Alexandria? Ondanks deze onzekerheid ben ik elke keer weer dapper genoeg om de nieuwe metalcore-plaat gewoon aan te zetten en me te laten verrassen door wat er staat te komen. Met hier en daar een chug en een breakdown ben ik per slot van rekening al snel tevreden.
The Bottom en Scorched Earth
“The Darkness Surrounds Us” begint met een intro van ongeveer een minuut. “The Bottom” introduceert al snel een aantal belangrijke onderdelen van deze verzameling nummers. We horen een dissonante riff, er wordt gechugd, er zijn palm mutes en de drums rammen lekker door. Vervolgens tikken de drumstokken vier tellen af en zetten de vier metalcorematen het nummer “Scorched Earth” in. De overgang verloopt vlot en er volgt een warm onthaal met double bass-drumpartijen en een zich herhalend beukriffje. Binnen de eerste minuut van de tweede track wordt “fuck” geschreeuwd en wordt tegelijkertijd overgestapt op een nieuwe gitaardeun. Classic! De backing vocals zijn een aangename toevoeging die ook later op “The Darkness Surrounds Us” nog vaak de revue passeren.
Als het refrein aanbreekt is het ook tijd voor de eerste clean vocalen van de plaat, die ik persoonlijk niet direct zag aankomen. Hoewel ik mijn metalcore zelf veelal van de 100% screams-afdeling haal, moet ik toegeven dat de dynamiek van harsh vocalen in de coupletten en clean zang in de refreinen goed werkt in de moderne stijl die HERETIX hier aan de man brengt. Wat vooral prijzenswaardig is, is dat de zang een flink rauwer randje heeft dan de clean vocalen die me altijd wat minder aanspraken in de Rise Records-core van zo’n tien à vijftien jaar geleden. Gelukkig zitten de mannen van HERETIX meer in standje Bury Tomorrow of While She Sleeps.
Het kan niet op met de pret bij wat slechts de tweede track is: de luisteraar wordt ook nog eens getrakteerd op een smaakvolle gitaarsolo. Wat volgt is een stilte, onderbroken door onheilspellende piepjes, gelijk een hartmonitor. Op het moment van de flatline in het hartritme, tovert de band een breakdown tevoorschijn compleet met gitaarscrapes in de stijl van de Franse titaten Gojira. Een sterk eerste hoofdstuk!
Comedown
Als de gedown-tunede gitaren “Comedown” aftrappen moet ik even checken of ik niet per ongeluk in een Lamb of God-liedje beland ben. Het betreft hier een aangename, goed groovende riff die ofwel op een zevensnarige gitaar ofwel in drop B of lager gespeeld lijkt te worden. In dat kader ben ik een makkelijk mens: als de gitaar klinkt als een bas en de bas klinkt als de brown note, ben ik eigenlijk altijd wel content.
Verderop in het nummer is er een passage waarbij er een bijna glitchy delay-effect op een terugkerend gitaarakkoord is gezet, wat ik erg kon waarderen. Een volgende beukriff, afgewisseld met snelle harmonics op de gitaar, maakt nog even ruimte voor een nepeinde, waarna het viertal nog even vrolijk verder ramt.
Het valt tot nu toe op dat de plaat wordt gekenmerkt door een fraaie, moderne productie. Daarbovenop hebben de mannen aanleg om catchy gitaarpartijen te schrijven en zijn de drums heerlijk opzwepend. Dat zijn belangrijke kunsten die men onder de knie moet hebben om zich te kunnen onderscheiden in de toch ietwat verzadigde metalcoremarkt.
Erase Me
Op “Erase Me” is aan het begin aan synthesizer te horen waarop arpeggio’s worden gespeeld. Als dit loopje wordt overgenomen door de gitaar ontstaat een mooi effect, zeker in combinatie met het drumwerk dat voor het eerste deel bestaat uit ouderwets hameren. De clean vocalen keren ook hier weer terug, ditmaal gepaard met screams die wat meer op de achtergrond treden, in de vorm van backing vocals. In dit nummer zijn meer melodieuze akkoorden te horen, hetgeen een aangename afwisseling is van het gitaargeweld tot nu toe. Dan is er nog een complex klinkend riffje net voor breakdown dat doet denken aan geluiden die Architects in het verleden ten gehore bracht. De spanning wordt hier goed opgebouwd. In dit nummer valt me voor het eerst een cruciaal element binnen dit genre op. In vakjargon wordt het een “breakdown callout” genoemd; een kreet die de breakdown inluidt. Bands als Emmure, A Day To Remember en Knocked Loose hebben er elk op hun eigen manier een meme van gemaakt, maar HERETIX kiest voor een serieuzere toon met de zin “separate me from my skull”. Intussen heb ik naar schatting duizenden breakdowns gehoord, maar het blijft toch elke keer een klein feestje. Even dacht ik dat de ogenschijnlijke outro met relatief ambient gitaargeluid en elektronische effecten het einde van dit nunmmer was, maar de Katwijkse kabaalmakers laten het refrein nog één keer terugkeren bij wijze van toegift.
Death of Me en In Nothingness I Dwell
De B-kant van deze EP begint met “Death of Me”. Een introspectieve gitaarmelodie wordt begeleid door een weelderige laag reverb. Het down-tuned gitaargeweld is hier in eerste instantie minder aanwezig; melodie voert juist de boventoon. Ook in de zwaardere stijlen is afwisseling zo nu en doen aan te raden. Er worden emotioneel beladen teksten gezongen: “Why do I feel so sad / Every man has a secret sorrow of which the world does not know / There are wounds that never show”. HERETIX geeft hier aan dat het even tijd is voor wat openhartigheid, voor een kwetsbare houding tussen alle chugs door. De eerste coupletten culmineren in dat prachtige, langverwachte moment, de primus inter pares van alle woorden in het wereldwijde metalcore-vocabulaire: het alomtegenwoordige pareltje “undertow” wordt met een uithaal aangereikt. Na al die jaren zitten veel corezangers nog steeds vast in een metaforische onderstroom en het is tijd dat we hier als gemeenschap iets aan doen!
De band laat op ditzelfde nummer ook sterk zien dat ze beschikken over degelijke pop sensibilities. De mannen hebben de meezingrefreinen aardig in de vingers. De meer mellow-aspecten worden zo nu en dan verruild voor de rauwe kant die we al eerder hoorden en het viertal raast knallend de brug van het nummer in. “What is it that you want from me? / Will this be the death of me?” wordt er geschreeuwd richting een voor de luisteraar onbekende antagonist. Er volgt een sereen gitaargeluid dat slechts voor een seconde aanhoudt, waarna weer wordt teruggegrepen op dat prettige refrein van eerder.
“In Nothingness I Dwell” wordt geïntroduceerd met het schreeuwen van de titel en direct weer een UK metalcore-achtige beukriff. De titel van de EP komt overigens uit dit nummer. De samensmelting van de chuggy morsecode-riffs, een leadpartij die er later bijkomt en de pakkende refreinen wijst erop dat de lui van HERETIX hun inspiratie voor een groot deel uit het Verenigd Koninkrijk halen. De breakdown callout “Tell me how the fuck it feels / Blegh” sterkt dat vermoeden. Een breakdown met dissonante intervals en sinistere china hits volgt. Voeg daar ieders favoriete onomatopee aan toe en je hebt een gegarandeerd succes!
Richting het einde
Op “Devour You” wordt eveneens fraai stukje moderne metalcore gespeeld, waarbij de eerder gehoorde scrapes weer terugkomen. Het sluitstuk van de EP, “Stranger”, deed me met mijn beperkte kennis van Slipknot een beetje aan Slipknot denken. In dit nummer worden de leadvocalen geassisteerd door gangvocalen en lijken de screams over het algemeen wat feller en rauwer dan op de vorige zeven nummers. Ook hier bewijst HERETIX een opzwepend stuk muziek neer te kunnen zetten waarbij er naast agressie ook genoeg ruimte is voor de melodie. Na interessant staccato gitaarspel met een Quad Cortex-achtige toon eindigt dit laatste liedje vrij abrupt, wat een bijzondere onverwachte wending vormt.
De heren hebben onlangs hun EP-releaseshow gespeeld in JVC de Schuit in hun hometown. Met 28 minuten aan muziek verdeeld over acht minuten is “The Darkness Surrounds Us” in principe ook wel een album te noemen, bedenk ik gaandeweg. De stilistische samenhang en goed doordachte flow van de verzameling tracks zou daar ook voor pleiten. Hoe deze release ook bestempeld wordt, het is een knap staaltje metalcore dat er vooral qua productie uitspringt. Is het geheel vernieuwend of hyperorigineel? Nee, dat dan weer niet. Heb ik 28 minuten fanatiek met mijn hoofd geknikt? Absoluut.
Phoenix Ashes heeft al meer dan 150 optredens op hun naam staan, met een aantal festivals (Rock Circus, Bevrijdingsfestival) en openen voor grotere namen in de scene als hoogtepunten. In corona tijd nam de band een break van drie jaar, onder andere om nieuwe muziek te schrijven. 2024 is het jaar van hun come-back met de succesvolle release van twee singles, en dan nu ook eindelijk een nieuwe EP!
Phoenix Ashes
Phoenix Ashes is een post-hardcore formatie uit het zuiden van Nederland. Oorspronkelijk begon de band als een hardcore band, maar langzaam aan kwamen er steeds meer andere invloeden in hun muziek naar voren. True to their hardcore nature heeft de band een duidelijke boodschap in hun teksten, vaak over ongelijkheid en het trouw blijven aan jezelf. Dat is ook zeker op hun nieuwe EP The End Of The World terug te horen.
The End of the World
The End of The World start, zoals we inmiddels weten van Phoenix Ashes, met heavy techno beat. Die combinatie van dansbare riffs, melodische riffjes en vocalen en hardcore invloeden is wat ons betreft uniek, zeker in Nederland, en werkt ook hier weer erg goed. Het maakt de tracks heel toegankelijk, met net genoeg edge om voor veel verschillende doelgroepen interessant te zijn. Het doet me qua toegankelijkheid denken aan Foo Fighters. In de breakdown is echter duidelijk te horen dat Phoenix Ashes toch echt wel een metalband is.
Puur muzikaal gezien gebeurt er super veel in de eerste anderhalve minuut, van de opbouw en de balans tussen de gitaren en de backingtrack tot de multi-layered vocals. De riffjes klinken simpel, maar als je beter luistert, zijn het allemaal melodien die gespeelt worden. Het is perfect in balans, en daarmee voelt het episch, grootst, en zet het de toon voor de rest van de EP. Ik ben een sucker voor sterke vocalen, en daar is Phoenix Ashes heel goed. En niet alleen de muziek is goed uitgedacht. Als je dieper op de teksten induikt, zie je dat Phoenix Ashes die toegankelijke muziek gebruikt om een heftige boodschap neer te zetten. Dat was al eerder te horen in zowel Oceans als Defiance, maar ook hier zit weer een super krachtige line in: ‘It is living a lie when you’re living the dream’ . Als je wil weten waar dat op slaat – check de track.
Oceans
Oceans is de tweede track op de EP. Dit was de eerste track die ik van de band hoorde, en daarmee ook meteen de comeback track van Phoenix Ashes. Na de ominous pianoklanken de de haast acaplla versie van de chorus, horen we hier ook weer de techno drums. Helaas blenden ze hier iets minder goed in de track. Gelukkig is de track verder wel heel sterk, met krachtige hardcore vocals, hoog in energie, en een heel toegankelijk refrein. Die zijn ook weer makkelijk te zingen, wat maakt dat het lekker in je hoofd blijft hangen. Wat meer een emotionele track dan de party energy van The End of the World, met opnieuw sterke teksten. Vooral de tekst van de in- en outro, ook omdat het het in meerdere vocal harmonies wordt gelaagd, is heel sterk.
The Shores of the Lethe
The Shores of the Lethe is een nieuwe track op deze EP, en veel meer een black-metal influenced track dan de andere tracks op deze EP. Phoenix Ashes laat daarmee zien een veelzijdige band te zijn. De track opent net als Oceans met clean vocal harmonies, maar stort zich daarna in een black-metal riff. Om vervolgens in een heavy riff met bijna Muse-achtige vocals te springen. Wat ik heel knap vindt is dat deze track ik geloof wel 10 verschillende parts heeft, maar steeds al een geheel blijft klinken. Zeker wat dat betreft niet straigh-forward, en daarmee wat mij betreft heel interessant. Maar door de groovy riffs en met name de krachtige vocals, blijft het geheel heel toegankelijk. Wat dat betreft, doet het ergens ook aan Enter Shikari denken; de up-tempo riffs, de meezingbare chorus parts, en de energie. Een andere insteek wat vocals betreft, in deze track die vooral gaat over (hoe kan het anders met zo’n title) de Dood.
Defiance
Defiance is de laatste track van de EP, en ook na het horen van de twee nieuwe nummers, absoluut mijn favoriete track. Met recht een party-track, die straight of the bat start als een blije Enter-Shikari inspired party track. Met, again, sterke lyrics met een behoorlijke politieke boodschap. Ook hier laat Phoenix Ashes hun diversiteit zien, met wat progressive invloeden in de vocal lines en timing, en met name in de break. Voor deze track heeft de band overigens een hele toffe video gemaakt – ga die vooral even kijken op Youtube als je hem nog niet gezien hebt. Dan zie je ook meteen kleine stukjes van de band in actie – wat laat zien dat de band minstens net zoveel energie op het podium heeft als op de track.
Final Thoughts
De hele plaat zit goed in elkaar, en de kwaliteit van zowel de songwriting als de productie laat zien dat Phoenix Ashes al langer meedraait in het circuit. Het is duidelijk dat de band in de afgelopen drie jaar goed heeft nagedacht over hun come-back en de muziek die ze neer willen zetten, en wat mij betreft hadden ze het niet beter kunnen doen. Welllll….. Misschien hadden ze MEER nummers uit kunnen brengen, want een EP met vier tracks, dat smaakt naar meer.
Tracklist
The End Of The World Oceans The Shores Of The Lethe Defiance
Check Phoenix Ashes op Facebook, vind ze op hun eigen website, en check natuurlijk de video’s die de band uitgebracht heeft.
Argwaan is een Depressive Black Metalband uit Nederlands. In 2019 kwam hun debuut single ‘Drown, Drown Mistress of Sorrow’ uit en sindsdien kwamen er nog twee albums uit. Nu is de band terug met hun derde plaat, ‘Violable’. Met in totaal 7 nummers en iets meer dan 30 minuten muziek hebben we genoeg om naar uit te kijken.
Argwaan is van oorsprong een twee-mans project van twee vrienden, met de toepasselijke artiesten namen ‘Smaad’ en ‘Stilte’. Hoewel ik op de foto’s inmiddels nog een derde persoon voorbij zie komen die waarschijnlijk de drumpartijen voor zijn rekening neemt, kan ik er online weinig over vinden. Argwaan combineert heavy rock, alternative rock en black metal tot een unieke eigen sound. Veel bands zeggen dat over zichzelf, maar in het geval van Argwaan klopt dat ook wel aardig. Dark rock, depressive rock, post-black metal, allemaal labels die naast hun eigen gekozen label ‘depressive black metal’ denk ik ook de lading wel dekken.
Voor wie net als ik een hekel heeft aan labeltjes plakken; wat je kan verwachten is een lekkere rock sound, met de nodige black metal invloeden zowel in vocalen als in gitaar geluid en bij vlagen, gitaar riffs. Soms wat blasts, maar over het algemeen groovy, dissonant, maar vooral; heel lekker. Er is zeker een groep truie blackmetal liefhebbers die dit niet weten te waarderen, maar daar richt Argwaan zich gelukkig niet op. De boodschap is duidelijk; ze doen wat ze zelf tof vinden, stoppen hun volle emotie in de tracks, en geven zichzelf helemaal bloot in hun muziek en wie dat niets vindt, heeft pech. De titel van het album spreekt wat dat betreft voor zich.
Violable
Violable heeft een weemoedige, melancholische vibe. De tracks zijn melodisch, met vlagen behoorlijk groovy (bijvoorbeeld The Undyed) maar vooral, heel divers. Dit is weer zo’n album waar je echt even voor moet zitten en wat het best tot z’n recht komt als geheel. Van atmospherische passages wordt je ruw de diepte ingeworpen en voel je de rauwe emotie binnenkomen. Die emotie is vooral goed te horen op tracks als Violable, en With Love & Self Hatred.
Uit het Dorre Hout gesneden is wat dat betreft een vreemde eend in de bijt (maar zeker niet minder de moeite waard). Een instrumentale interlude, die zo op een Dream Theater album had kunnen staan, is de opwarmer voor Onstuimig. Die progressieve invloed zet zich overigens ook voort in de ritmes van Onstuimig, om nog maar weer eens te bewijzen dat labeltjes plakken nergens voor nodig is. It makes sense, het past perfect, en ik geniet ervan. De intense vocalen staan ver genoeg om wel impact te maken, maar niet af te leiden van de muziek.
Met Gemeinsam komt een einde aan de muzikale reis van Argwaan, en keren we terug naar waar we mee begonnen: toch wel echt black metal. Waar we met With Love & Self-Hatred en Dartel de Duisternies In wel echt een uitstapje buiten dit genre maakten, wat we overigens in dit geval alleen maar toejuichen. Want Argwaan maakt het zich eigen. Veel bands zeggen een eigen, unieke blend van metal te maken, en Argwaan doet dat ook echt.
Final Thoughts
Ik vind het moeilijk EEN favoriete track aan te wijzen, juist omdat de tracks zo divers zijn. The Undyed staat hoog op mijn lijstje, maar Onstuimig maakt ook zeker een goede kans. Nou is het totale album net iets meer dan 30 minuten, dus het is helemaal niet nodig om slechts EEN track te luisteren. Pak een kopje thee en een warm kleedje, en ga even 30 minuten bij jezelf te raden tijdens het luisteren van deze plaat. Wij doen dat in ieder geval zeker nog een aantal keer deze winter.
Afgelopen jaar was ik enorm verrast door de mannen met maskers van No KIngs Allowed. Uit het niets, zette zij zichzelf neer als ‘the next big band’. Die verwachting maakten ze waar door meteen vanaf de start qua songwriting en productie, die volledig in eigen hand was, een super hoge kwaliteit neer te zetten. De eerste plaat van deze mannen kreeg dan ook direct een hoge beoordeling in verschillende bladen.Duik met ons in het twee album van deze band, A New Era.
Begin dit jaar hadden we een interview met twee van de muzikanten, die nog steeds anoniem blijven, over inspiratie en het verdere pad voor No Kings Allowed. Toen hintte zij al naar het tweede album, wat in November uit zou komen, en het feit dat dit nog melodischer zou worden. Met de singles die eerer uitgebracht zijn hadden we natuurlijk al een mooi voorproefje, ook van nieuwe toevoegingen in de line-up. Met A New Era slaat No Kings Allowed een nieuwe weg in, klaar voor de grote podia, om ook daar direct een hoge standaard neer te gaan zetten. Wat dat betreft; stay tuned, want op 14 December speelt deze band in Het Slachthuis in Haarlem. Wij zijn erbij, om verslag te doen en foto’s te maken, en nu de hele band te interviewen!
No Kings Allowed
Voor degenen die Dethroned gemist hebben, even een korte introductie op de band. No Kings Allowed is een Vlaams/Nederlandse metalcore formatie. Waar de muzikanten vandaan komen weten we niet, maar dat ze talent hebben is duidelijk. Dethroned was het eerste album van de band, die voor elke single die ze releasen ook direct een professionele videoclip uitbrengen. Hun focus is geweest om eerst naam voor zichzelf te maken, en ondertussen alles goed voor te bereiden zodat ze vanaf 2025 in een keer de wereld kunnen gaan veroveren met hun muziek.
Inmiddels staat er een tour gepland in 10 Europese landen, waaronder natuurlijk Nederland en Belgie. Op het moment dat ik de band sprak begin dit jaar, had de band nog geen volledige live line-up, maar tegenwoordig bestaat No Kings Allowed uit 6 man (vrouw? We weten het niet!), waaronder twee gitaristen, een drummer, een bassist en twee vocalisten; een voor clean zang en een voor de grunts. Dat is ook direct anders aan A New Era vergeleken met Dethroned. De toevoeging van de cleans geeft de muziek direct een extra laag, en doet ook meteen meer denken aan de andere grotere namen in dit speelveld, Born of Osiris en Shadow of Intent.
Wat we in de vooraf uitgebrachte singles nog niet konden horen, is de toevoeging van female vocals op twee van de tracks op het album. Voor de titeltrack ‘A New Era’ en de afsluitende track At Every End heeft No Kings Allowed de hulp gekregen van vlaamse zangeres Valerie de Kempe, een zangeres die volgens Metal Archives wel wat singles op haar naam heeft staan maar niet in een noemenswaardig grote band heeft gezeten. Waarschijnlijk is ze een van de weinige personen die de echte identiteit van de mannen (vrouwen?) van No Kings Allowed kent, maar dat terzijde.
A New Era
Op naar het album. A New Era begint met de korte intro track Future’s Prelude. Net als bij de vorige plaat wordt daarmee meteen de cinematische toon gezet. Met een onheilspellende growl duiken we in de eerste echte track van het album, Prophecy. Waar Dethroned geen concept album was, maar wel een duidelijk verhaal had, is dat bij A New Era ook weer het geval. En niet alleen in thema’s en teksten; No Kings Allowed weet hun eigen stijl nog steeds krachtig neer te zetten. Melodische gitaarpartijen en groovy riffs, afgewisseld met retesnelle en retestrakke drumpartijen.
A New Era voelt completere, zowel in lagen als songwriting. Maar vooral de toevoeging van de meerdere vocalen maakt een groot verschil. Dat kom in Prophecy al wat naar voren met de dubbele choruspartijen, die straks lekker mee te schreeuwen zijn live. Wat dat dit album vooral geschreven is om live te gaan knallen, is duidelijk. Ook nieuw in Prophecy, ten opzichte van Dethroned, is de toeoeging van de cyber synths, wat het geheel nog weer net ff een randje moderner duwt.
Mijn absolute favoriete track van dit album is Stand Up. Dit is echt een party track die het niet alleen live heel goed doet, maar ook zeker een plekje verdient je in playlist. Deze up-tempo track barst van energie en emotie, en voelt echt als een anthem voor No Kings Allowed. Het zou me niet verbazen als we voor deze track op hele korte termijn ook een videoclip kunnen verwachten. Het is een van de snellere tracks van de band, en heeft misschien wel de meeste technische gitaar riffs van het hele album. Daarmee neigt deze track ook weer iets meer naar modern melodic deathmetal dan de symphonische metalcore die we eerder vooral terughoorden. Het stand-up stand-up meeschreeuwstukje is het beste meezing stukje van het album, maar de mainriff van deze track is echt iconisch. Ik ben oprecht heel benieuwd hoe ver deze track komt.
Met Enemy Within gaan we een hele andere weg in, beginnend met clean vocals die we tot nu toe nog niet gehoord hebben, en direct ook vocal harmonies in meerdere lagen. Wat volgt is een track in de stijl van Dethroned, maar dan wel next level. De vocals in de chorus doen me in de verte denken aan Bleed From Within (en dat is zeker een compliment). De titel track A New Era is echter echt totaal anders, en niet alleen door de toevoeging van Valerie. De track begint met acoustische gitaar, en het is eerste echte ballad die we van No Kings Allowed horen. A New Era is wel een redemption track, en laat vooral hoop doorspiegelen. De vocal harmonies zijn top, maar de gruntende rappartij hadden ze wat mij betreft beter weg kunnen laten. Het gaat te snel en is te rauw in verhouding tot wat er verder in het nummer gebeurt. De vocal hamonies komen gelukkig in de tweede helft van de track weer terug, dus we eindigen op een positieve noot.
Met vijftien tracks op het album ga ik echter niet track voor track alles bespreken, want dan wordt deze review net zo lang als het burgerlijk wetboek, en daar zit niemand op te wachten. Natuurlijk zijn er op deze plaat ook weereen filler track om je oren even rust te gunnen: Extinct By Design, Daarbij is het natuurlijk ook vooral de bedoeling dat je lekker zelf naar de nieuwe plaat van No Kings Allowed gaat luisteren om te bekijken of je het wat vindt. Er zijn echter nog een paar highlights die je niet over moet slaan als je aan het album begint.
Lion Eyes is er zo een. Totdat ik Stand Up had gehoord, was Lion Eyes mijn favoriete No Kings Allowed track sinds Dethroned, vooral vanwege de stiekem-veel-te-lekkere chorus, die ook weer heel erg doet denken aan bijvoorbeeld Bleed From Within of Mice & Men. Lekker catchy, headbangable, een party track met, dat moet ik wel zeggen, helaas weer een niet hele inspirerende gitaar solo. Meer inspirerend gitaarwerk, en de terugkeer van de EDM synths vind je op Laws of Extincion Pt 1 en 2, waarbij PT 1 vooral heel erg doet denken aan Machine Head en Pt 2. op een wat lager tempo meer de groove opzoekt.
Violence is ook weer een party track, en zeker een die in mijn persoonlijke playlists terecht gaat komen. Het is ook de eerste keer dat we pig squeels voorbij horen komen, en opnieuw weet No Kings Allowed me te verbazen met het talent binnen de band. Van een Bleed From Within banger to keiharde deathcore breakdown, het kan allemaal, en beter nog, het klopt gewoon.
Garden of Eden en Rise Up waren niet voor niets al eerder als single gereleased – deze tracks staan prima op zichzelf en vooral Rise Up heeft het herkenbare meezingbare chorus met clean vocals, wat echt nieuw is op deze plaat van No Kings Allowed. Dit was wel de eerste track waar we die clean vocals zo goed konden horen, wat dat betreft ben ik benieuwd naar het opname proces van dit album – wellicht waren de reacties hierop zo positief, dat de band daarna besloten heeft de rest van de nummers ook meer in deze stijl te schrijven. No Kings Allowed kennende, stond dit echter allemaal al een jaar geleden klaar en is hier bijzonder goed over nagedacht.
World War Now is een bijna Trivium achtige track, waarin de drum op meerdere punten de kans krijgt om te shinen. No Kings Allowed wijkt met deze track wel weer iets af van hun stijl, omdat de gitaar nog iets meer de voorgrond pakt. Vooral de break aan het einde is echt een van de hoogtepunten van het album.
Scourge of the North is een track die het vooral goed live moet gaan doen. Deze track heeft meer weg van Slaughter To Prevail, met de nasty growls, de electronische bass en drum hits. Het intro met de hoe-ha werkt natuurlijk super goed live, en de cymbal hit na de intro is natuurlijk het moment dat de pyro afgaat op het podium. Dit is dan wat mij betreft ook een waardige afsluiter van dit teringdikke album, ware het niet dat er nog een track op de plaat staat.
De laatste track, again met Valerie, At Every End, klinkt bijna als de soundtrack voor een Final Fantasy Game. Het duurt niet lang voor we de kenmerkende riffs en vocals van de inmiddels NKA nieuwe stijl horen. Vooral de tweede helft van de track werkt No Kings Allowed to naar een soort episch hoogtepunt, met hoera, een absoluut album waardige gitaarsolo! Waar Scourge Of the North een hele goede afsluiter is voor een live set, is dit vanwege de opbouw en de grootsheid toch wel de betere track om het album mee te eindigen.
Final Thoughts
Goed, ik heb dus uiteindelijk wel echt een veel te lang epistel geschreven over dit album, maar ik ben dan ook zwaar onder de indruk. Elke keer als ik dit album luister, hoor ik weer iets waarvan ik denk, damn. Dit zit gewoon zo goed in elkaar. Over alles is nagedacht, en deze band pakt alles, van begin tot einde, van uitstraling tot geluid, tot de juiste (mega talentvolle) muzikanten, super professioneel aan. Hoe ze zoveel talent bij elkaar hebben weten te krijgen, zonder dat wij weten wie er achter de maskers zit, is me nog steeds een raadsel.
In mijn opinie heeft het eerste album nog te weinig opgeleverd voor de band, omdat toen eigenlijk al duidelijk was hoeveel talent deze gasten hebben. Maar als ze met deze plaat niet direct bovenaan de metal hitlijsten terecht komen weet ik het ook niet meer. Ik verwacht oprecht dat deze band, als ze zo doorgaan, binnen niet al te lange tijd op de grotere podia en festivals staan, want ze laten met dit album horen absoluut een band van dat kabliber te zijn.
Stay tuned, we spreken de band binnenkort voor een tweede interview! En check natuurlijk de socials van No Kings Allowed voor meer info!
Je vind No Kings Allowed op hun eigen site en op socials.
Tracklist:
01 Future’s Prelude 02 Prophecy 03 Stand Up 04 Enemy Within 05 A New Era(ft. Valerie de Kempe) 06 Lion Eyes 07 Extinct by Design 08 Laws of Extinction, Pt. 1 09 Laws of Extinction, Pt. 2 10 Violence 11 Garden of Eden 12 Rise Up 13 World War Now 14 Scourge of the North 15 At Every End(ft. Valerie de Kempe)
We are back with yet another episode of the MetalFromNL Tiplijst, and we are doing things slightly different this week. Let me know in the comments if you spotted what we are doing differently, and if you think it matters. We have 7 new tracks for you that got released in the past few weeks, ranging from black metal to modern death metal. Strap in for an hour of heavy music, or head over to Spotify to listen to all newly released tracks from Dutch bands in our Latest Release Playlist.
Ecocide release their latest EP ‘Of Endless Decay’ on November 9th with an EP release party in het Slachthuis, Haarlem. A perfect location for this former oldschool deathmetal band, who have slightly transitioned into the more modern realms of death metal. Last year, these guys rose from the death with Metamorphosis, and as they’ve said in the interview, they actually wanted to quit again after that release. However, people enjoyed it too much, as did the band, so now they’re back, again, with new music. Even better; there have been some line-up changes, so it’s not likely they’ll quiet again!
Of Endless Decay is the 4th record Ecocide released, starting with their EP ‘Eye of Wicked Sight’ back in 2013. The band started out as a thrash/death metal band, and their first EP was a nasty, Lovecraft inspired very oldschool death metal release. Since then, the band has released a few very not-old-school deathmetal tracks, and split up. And then out of nowhere, the band came back together in 2023, with yet again an old school deathmetal album called Metamorphosis. We were surprised to see new music coming out so soon after Metamorphosis, especially since it had taken the band so long to come up with that album. And I have to say, I was surprised when Cloak & Dagger came out in May this year.
Cloak & Dagger
Cloak & Dagger was the first track that got released for this EP, and it’s the 3rd track on the EP. It was our first introduction to the new Ecocide sound. And while there are still hints to their older riffs in the mainriff, it very much has a hardcore vibe to it. The break in the middle with the guitar solo brings us back to death metal country, so we get an easy transition into the new sound. But this track is HEAVY. Heavier, more intense, than what we heard so far maybe. With the core influences, there’s a whole new level of intensity. This was also the first time we heard how much Sten has improved his vocals. The low, powerful grunts, that, yes, can go even lower as you can clearly hear on this track, add a whole new layer of depth to the track.
Penance
When Penance dropped, I was actually blown away. I asked Ecocide, when they dropped their previous single, if they were going the core route now that Sten was fully their vocalist and they changed their insta-handle from EcocideOSDM to just Ecocide. They told me they wouldn’t, that it would just be modern death metal. But with Penance, they are actualy disproving that point. There’s definitely some core influences there, even though it’s still not fully metalcore or deathcore. And not just in the vocals, either. Check out that break in the middle. It’s not an actual breakdown, but it’s very close to being one! And also, the very shout-along-able ‘Welcome to the Abyss, the final penance’ This has been, and still is now the full EP got released, my final track of this record.
Embers
Embers is the opening track on the EP, but got released as the 3rd single. There is definitely some core influence in this track as well, but it’s more of a blend. A modern approach to death metal, with intricate riffs, pounding drums, core-inspired vocals. In the post-chorus, the old Ecocide gets a few bars to shine, though it quickly turns into an angry ‘let’s break things’ riff again. If you skip through this song, make sure you don’t skip the ending.
Thorns
Thorns is probably the most old-school Ecocide track on this EP, and I really love the main riff. This is probably my second favorite track of this EP, just because of that main riff. It’s a nice melodic riff, and a good hook, even more so when performed live. I can only imagine what those guitar harmonies look like on stage. There’s no breakdown in this track, but plenty of time to run around in a circle pit. The ending to the track is a nice ending to the EP, and we can’t wait to see what else this band has in store for us.
Final Thoughts
Ecocide is evolving, and that certainly isn’t a bad thing. The bands has improved on all fronts, and it’s a good decision to get in a another guitar player so Sten can focus solely on his vocals. I’m curious to see what the addition of Jesper will bring to their sound, so hopefully it won’t take long before we get to hear his influence on the tracks.
