Daar zijn we weer met een gloednieuwe MetalFromNL Tiplijst! Tien nieuwe tracks, nou ja, recente tracks want de openingstrack deze week kwam alweer een hele tijd geleden uit. Vooral veel core deze lijst, er kwam toevallig heel veel core uit.
Volgende week hebben we een special edition van Ondergronds Kabaal, we hebben interviews gehouden met de finalisten van de Metal Battle zodat iedereen goed voorbereid is voor de finale op 19 april. Ben jij erbij? En ben je dan ook bij Black Rabbit Fest een dag later? Eerste paasdag is voor de meeste mensen een vrije dag, dus geen excuus en kom lekker paaseieren zoeken in Apeldoorn! We zien je daar!
Je kijkt de MetalFromNL Tiplijst op Youtube, of luistert m op Spotify.
Tracklist Deafened to Death – Top Dog Terradown – A Faillure in me Inherrited – Purge Mehya – Colour of the Sea Thammuz – When Darkness Comes Walg – Pijnlichaam Torn From Oblivion – Fraud Reformist – The Crown Sugar Spine – Chrome Colourd Ribcage Inner Cabala – Mediocrity Divides I
Weer een aflevering met meer gepraat dan muziek deze week. Dat kwam omdat we in een discussie terecht kwamen over wanneer iets nou wel, of geen metal is. We heten natuurlijk wel Metal From NL. Wat vinden jullie? Ook hadden we een discussie over rap-metal, waar we hopelijk een keer de hulp van Davey van Durden bij krijgen.
Verder hebben we het over vrouwen in de metalscene, en staan er in onze playlist van deze week drie vrouwen op de lijst; Mehya en For I am King.
Over twee weken hebben we een speciale aflevering met de finalisten van de Metal Battle. De interviews met Deafened to Death en Hyla zijn al opgenomen, en komen dan in delen aan bod. Ook zullen de interviews daarna online verschijnen via ons Youtube kanaal.
En wie zou er bij komen? Denk jij dat Domspringer, XII Thorns, Crush of Obnoxious gaat winnen? Hou de Metal Battle in de gaten, de laatste halve finale vindt plaats op 11 april in Willemeen!
Je kijkt of luistert Ondergronds Kabaal via Spotify of Youtube.
Tracklist Martial Mouse – Sheep in the Storm Nephylim – Circuition Selkies – Set in Stone Man As Plague – Portal Mehya – Colour of the Sea For I Am King – Liars
De eerste echte studio EP van het Nijmeegse vijftal Kelsey arriveert bijna precies vijf jaar na hun livesessie “Dead Aesthetic”. Deze nieuwe EP weet die live-energie ook geweldig te vangen. De zes tracks kwamen op Valentijnsdag al uit; op het moment van schrijven ruim anderhalve maand geleden. Ik heb hier dus in elk geval niet de meest exclusieve scoop in handen, maar het is natuurlijk nooit te laat om een stukje te schrijven over een plaat die zo fijn is als “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Lees vooral verder als je The Chariot, Every Time I Die en The Ghost of a Thousand net zo erg mist als ik.
Kennismaking met Kelsey
In de regio Nijmegen heb ik regelmatig sticker zien hangen met daarop een beeld uit de film Psycho van Alfred Hitchcock. Het betreft het schreeuwende gezicht van actrice Janet Leigh slechts een moment voordat (spoiler alert?) haar personage in de douche vermoord wordt. De legendarische scream queen wordt op het plakplaatje vergezeld door het logo van het post-hardcorekwintet Kelsey. Ik moet opbiechten dat ik naar aanleiding van de stickers nooit actie ondernomen hebben; in al die jaren zocht ik nooit op internet naar wat “Kelsey” in deze context dan wel niet had te betekenen. Spijtig, want deze Gelderse wrecking crew produceert een mengelmoes aan chaotische stijlen die ik sinds jaar en dag erg kan waarderen.
Het duurde tot het najaar van 2024. Kelsey was net een maand daarvoor begonnen aan het maandelijks uitbrengen van een single van hun nog te verschijnen EP “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Plotseling was daar het nummer “Laissez-faire Support System”, met zijn onheilspellende gitaarpartij met een golvend phaser-effect, of een misschien flanger-effect, of wellicht toch allebei. Gaandeweg het nummer schreeuwt vocalist Nik “fuck the bullshit”. Rauwe punkenergie wordt gecombineerd de kenmerkende complexiteit van mathcore. Tegen het einde van dit fraaie stukje muziek voegt een dromerige synthesizer zich bij het geheel; de vocalen die eerder pontificaal op de voorgrond verschenen, klinken nu vanuit de verte. Maanden later zal deze outro een prettig rustmomentje vormen in een eenentwintig minuten durende intensieve stoomcursus chaos.
We trappen af
De EP begint met “Celia Became a Small Volcano”, dat tevens de eerste single is die Kelsey in de aanloop naar de overkoepelende release uitbracht. Gitaristen Rob en Joep zetten direct in met stevige riff die ergens tussen post-hardcore, metalcore en mathcore valt, maar toch bovenal een stevige portie punk beukwerk oplevert. Een hoekerige, duizelingwekkende leadpartij sluit aan. Op deze opener introduceert Kelsey al gauw de stop-en-startstructuur die later ook een belangrijk kenmerk van deze verzameling nummers zal vormen. “Watch in horror as your family is cast aside” wordt geschreeuwd over een frenetieke breakdown. Naarmate het nummer richting einde raast worden de laatste woorden van die zin vervangen door “burnt alive” en “torn to shreds” (to shreds, you say?). De toon is gezet.
Versterkerfeedback en noise van onbekende kom fungeren als transitie tussen de nu, zoals hoorbaar is voor en na “Unfamiliar Passage”. Het sonische buffet bestaat uit dissonantie, tempowisselingen en een dubbele dosis screams. Op deze tweede track zijn backing vocals te horen van bassist toon, die overigens ook beheerser van de synths is in dit
corekameraadschap. De duale gitaarpartij, versterkt met een moddervette basstoomwals vormen samen een hectische muur aan geluid, die gecompleteerd wordt door passievolle tweestemmige vocalen. Het doet denken aan bands als Every Time I Die en bepaald werk van Converge, op de best mogelijke manier.
Afwisseling
De speelse riff op “This is the Girl” lijkt grotendeels gebaseerd te zijn op één akkoord en wordt tussendoor afgewisseld met mathy chaos. In de rustigere momenten waan ik me even in het grensgebied tussen Bloc Party en The Dismemberment Plan, maar Kelsey rukt me als luisteraar echter snel uit die illusie: nog steeds kan de chaos elk moment losbarsten. Op het laatste deel van dit nummer vindt het vijftal ruimte voor een partij ouderwets chuggen, aangevoerd door het energieke en chaotische slagwerkspel van drummer Tommie. Lagere gutturals maken hier eveneens hun intrede. Het leven, maar vooral deze EP, zit vol onverwachte wendingen.
Zo ook op “Burnout Artist”, waarop, na een basbreak, meer atmosferische gitaren te horen zijn, terwijl in het vocale departement gekozen wordt voor spoken word. “Backlash induced cultural whiplash still reverberates in these walls” wordt uitgesproken aan het einde van de eerste paar strofen. Of ik de betekenis helemaal kan doorgronden is irrelevant, omdat deze woorde gewoonweg één van die volzinnen vormen die zuiver fonetisch als fantastisch klinkt. Het roept herinneringen op aan de eloquente woordentovenarij van At The Drive-In, maar ook tot op zekere hoogte aan nummers als “The Approaching Curve” van Rise Against
Bij het slotstuk “Social Claustrophobia”, tevens het langste nummer van deze seminar in mindfulness is mijn eerste associatie Chat Pile. Kelsey trekt inspiratie uit vele bronnen en weet dat te combineren in een geheel eigenzinnig pakket audiogeweld. Over het algemeen is deze afsluiter in de eerste helft wat kalmer dan haar voorgangers; het tempo ligt wat ligger en het geheel klinkt net wat melodieuzer. Het contrast tussen agressieve rechttoe-rechtaan teksten als “Who the fuck do you think you are, I fucking see right through you” en de academische tekst die wordt uitgesproken voor het laatste deel begint, vat de veelzijdigheid van Kelsey perfect samen. “As I slowly rescinded back into my cave, the world forgot about me”. Deze zin luidt het einde van “Mindfulness Seminar at the End of the World” in. Mijn vermoeden is echter dat de muziekwereld niet snel de band Kelsey zal vergeten.
Meer weten over Kelsey? Je vindt ze op hun eigen website.
Traditiegetrouw presenteren de heren van Cryptosis hun nieuwe release bij Poppodium Metropool. Van de kleine zaal in Metropool Hengelo tijdens hun EP Release nu een Headliner productie in de grote zaal van Metropool Enschede. De heren namen The Rifts en Nephylim mee als voorprogramma.
We lopen de zaal binnen en het eerste wat ons opvalt zijn hekken voor het podium. Menig bezoeker van Metropool weet dat die er normaliter nooit staan. Ons oog valt direct op de rookmachines en de pyro die staan te pronken voor op het podium, dat belooft wat. Een groot hoog drumpodium prijkt in het midden van het podium. De backdrops voor Nephylim en Cryptosis hangen.
The Rifts opent de avond, een alternatieve rockband opgericht in 2023 uit Enschede, op de line-up een beetje een vreemde eend in de bijt; de enige rockband van de avond. Het is het tweede live optreden van de band. Ze lopen zelf rustig het podium op om het eerste nummer in te starten. De zaal is nog niet erg gevuld, dat maakt zo te zien voor de band niets uit. De zanger, Maikel van Helsdingen staat energiek op het podium, al beperkt de microfoonstandaard hem wel in zijn bewegingsvrijheid. Vocaal doet het mij erg denken aan Nirvana, muzikaal meer rock met een soms wat meer funky bass sound van basist Douwe Hofstra. Het nummer I don’t like you wordt energie bijgezet door het refrein met zijn vieren te zingen. Met een goede portie energie brengen zij hun nummers aan het publiek. De gitarist geeft aan dat hun EP sindskort op Spotify staat, ben je nieuwsgierig geworden zoek ze dan op want in de metalscene zullen we de heren niet vaak tegenkomen.
Na The Rifts is het tijd voor Nephylim, een vijfkoppige melodic deathmetal band uit het zuiden van het land. Na het winnen van de Dutch Wacken Metal Battle en een 4e plek in de internationale Wacken Metal Battle in 2022 en de Rockcircus Talenttour in 2023 timmeren de heren van Nephylim flink aan de weg. Begin maart bracht de band hun nieuwe album ‘Circuition uit’. Ondanks dat alles hebben de heren nog niet eerder in Twente gespeeld. Tijdens de change over wordt het podium omgekleed en komt de vibe van Nephylim duidelijk naar voren, door aankleding met takken en de backdrop wordt er een sfeer gecreëerd die aansluit bij de stijl van Nephylim.
Het wordt steeds drukker in de zaal, de intro start en geeft een theatrale sfeer, het kondigt een machtige set aan. Vier bandleden betreden het podium en de krachtige vocals klinken door de zaal. Later blijkt inderdaad dat we goed hebben geteld en dat het vijfde bandlid, basist Rens van de Ven, ziek is en helaas de show moest missen. Desalniettemin heeft Nephylim de bas op backingtrack uitstekend weten te mixen en konden zij zo toch nog zorgen voor een optimale set. Na het verzoek van Tijn voor een Wall of Death deelt het publiek zich keurig in tweeen, echter blijft de Wall of Death zelf uit. Het lijkt erop dat het publiek toch liever mee headbangt dan een moshpit start; de volledige front row gaat los en headbangt er stevig op los.Ondanks dat de band nog niet eerder in Twente heeft gespeeld, heeft een deel Nephylim al eerder mogen aanschouwen, voor het merendeel is dit de eerste keer. Tijn verwelkomt de mensen in de Nephylim Familie. De set is krachtig en wordt goed ontvangen door het publiek, zelfs zo krachtig dat Martijn Paauwe tijdens het laatste nummer zijn drumstok door midden slaat. Al met al laat Nephylim met een sterke set zien en maakt duidelijk waarom zij een gedegen naam zijn in de Nederlandse metalscene. Met het nieuwuitgebrachte album, en de strakke set zullen we zeker meer van deze band gaan zien in de toekomst.
Hierna is het eindelijk tijd voor Cryptosis, een headliner production show, een nieuw album, het beloofd iets heel gaafs te worden. Het machtige drumpodium is een echte blikvanger, de grote backdrop, microfoonstaandaarden en twee banners geven direct al een bepaalde sfeer. Celestial Death is de titel van het album, met de lichten en aankleding komt deze vibe ook duidelijk naar voren. Het belooft iets gaafs te worden. We zijn zeer nieuwsgierig naar wat het drietal heeft bedacht.
Het intro start, en in combinatie met de lichten en de aankleding wordt er een futuristische, ‘celestial’ vibe gecreëerd, een soort extase. Iedereen lijkt zeer onder de indruk, het is een nieuwe vibe, iets wat we nog niet eerder hebben gezien. Dit is echt uniek! Lang tijd om dit op ons in te laten werken hebben we niet, want dan blijkt dat de heren zeker grootst hebben uitgepakt en zetten de zaal letterlijk in vlammen. Terughoudend met de pyro’s zijn ze zeker niet de vlammen blijven maar komen, heel erg gaaf!
Integraal komen de nummers van Celestial Death voorbij. In ‘Silent Call’ geven de backingvocals van Frank nog extra kracht bij. De balans tussen de vocalen van Frank en Laurens geven een extra laag met kracht en agressie maar ook energie komen allen duidelijk naar voren. Het vormt de sound van Celestial Death(metal).
Aan de rode wangen van de heren te zien moet dit op het podium ook ontzettend warm zijn, tussendoor vraagt Laurens aan het publiek of ze het al warm hebben, ‘zij in ieder geval zelf wel.’ Hierna volgt het nummer ‘Absent Presence’ met wat meer doom metal invloeden, maar alsnog met een opbouw naar een vlotter tempo. Het geeft een fijne afwisseling tussen de nummers.
Hierna volgt een kort dankwoord, opluchting; het album is er eindelijk na jarenlang er hard aangewerkt te hebben. Century Media als label wordt bedankt, maar ook de mannen achter de schermen van de productie en Metropool. Daarnaast overheerst er met name trots, trots dat ze dit mogen neerzetten in hun hometown, met overwegend veel bekenden, familie, vrienden, maar ook zeker fans!
Ondanks dat de heren met z’n drieen zijn, weten ze het podium te vullen, de rookmachines, de pyro ook maar het machtige spel en de cohesie met de backingtracks van de heren maakt dat er echt iets neer wordt gezet, het podium wordt gevuld en een machtige sound wordt overgebracht.
De heren lopen het podium af, Celestial Death is ten gehore gebracht. Maar dat lijkt niet alles te zijn, de de backingtracks houden de spanning in de zaal hoog. Benieuwd wat er nu gaat komen. We zien Marco het podium weer betreden en start ‘Prospect of Immortality’ een nummer dat we al van het vorige album Bionic Swarm herkennen. Wat mij ook deze keer weer opvalt naast het strakke en technische drumspel is plezier, genieten van hetgeen wat er is neergezet en genieten van de beleving van de muziek zelf.
Tijdens het een na laatste nummer ‘Conjuring the Egoist’ ook van het album Bonic Swarm ontstaat een moshpit. Men kiest ervoor om de show te bewonderen, mee te juichen, en flink te headbangen. Maar toch lukt het hen niet om volledig stil te blijven staan waardoor een goede moshpit toch nog zijn intrede doet.
Ook tijdens het laatste nummer ‘Transcendence’ wordt er nog even flink gebruik gemaakt van de aanwezige rookmachines en pyro. Het publiek juicht de band toe en klapt hard wanneer de laatste noten zijn gespeeld. De heren maken nog een foto met het publiek, waarbij ook een gevoel van trots overheerst. Ze geven aan even een wat minder bezweet shirt aan te trekken waarna ze richting de merchandise komen. Hier zien we ook dat zij alle tijd uittrekken voor hun fans, familie en vrienden om een praatje te maken, de nodige foto’s te schieten en handtekeningen te zetten.
Cryptosis heeft deze avond laten zien waar zij toe in staat zijn; een hele dikke strakke en vlammende headliner production show met een eigen sound en vibe! Hier gaan we over de hele wereld zeker nog meer van terug zien!
Meer weten over Cryptosis? Je vindt ze op hun eigen website.
Ctuhuluminati is back after an almost 6-year hiatus! Tentacula is the second full length from the band, that might be best described as progressive black/doom. Tijn checked out the album for us, and wrote down his thoughts. Let’s dive in!
We know that Cthuluminati knows how to tell stories through music. Tentacula is another great showcase of that talent. Cthuluminati is the band from Devi Hisgen, who we also know from The Color of Rain, amongst other projects. The band started out in 2015, from the remnants of Marquis, and has since released an album and a few singles. Tentacula is the second full length by the band.
The album consists of 6 songs. 4 of which are lengthy songs with 2 exceeding 10 minutes and 2 are just under 10 minutes. Longer songs can be difficult to execute since you need to be able to keep people invested for a longer period of time (which is especially hard in modern times where the attention span is generally dreadfully short). This feat is no challenge for Cthuluminati however. The songs remain intriguing and there’s so many layers that you can listen to it a few times and keep discovering new things.
From black metal vibes to progressive grooves and at times psychedelic tones, the songs have it all. While you could listen to it as background music while doing chores, I’d definitely recommend to take you time to listen and process everything that is happening. Close your eyes and let Cthuluminati take you on a journey through their realm. I’m positive that what H.P. Lovecraft had imagined when he created Cthulhu, this album would be a great way to express the realms of darkness.
The guitars, vocals, drums, bass (and all the odd background noises) show an incredible variety of sounds, with the guitars ranging from calm and ambient to shreddy sweep picking. The vocals are impressive with a wide vocal range and a lot of different, well executed, techniques. High singing may be popular, but it’s refreshing to hear great singing in a lower register. Their last song Mantra also adds some throat singing, which is a great addition, not just because the title but also being another showcase of their abilities.
As I said before, close your eyes and let Cthuluminati take you on a trip through the realms of darkness. Great work everyone, I’m a fan.
Tracklisting:
Ctrhl
Squid Pro Quo
Abysmal Quatrain
Transformation
The illusion of control
Mantra
Want to know more about Cthuluminati? Check them out on their own website.
Aran Angmar released their latest album Ordo Diabolicum last weekend, on March 21st. Time to ask these guys some questions, because even though they are an international band, their vocalist is Dutch, so that still qualifies (somewhat) as being a Dutch Metalband! Let’s meet the guys behind their black-metal makeup.
Thanks for making time for this interview!
Thank you for having me!
For the people that haven’t seen you before; who are you, and what do you do?
I’m Stavros, the guitar player and composer of the band.
Aran Angmar is a relatively new band, how did Aran Angmar start?
I formed Aran Angmar in 2020, and the idea behind that was to form a band in which I could create extreme, dark, and melodic music without limiting myself to any categories.
You have international members from all over Europe. How did you guys meet?
Yes. With Jesse, we met right before the recordings of our first album ‘Black Cosmic Elements’ through a common friend. I was searching for a bass player actually and that friend suggested me Jesse. It happened to be on vacation in Italy at that time so he came to my home and we started talking about it. In the end, I recorded the bass and he handled the vocals hehe. Since I live in Italy I was trying to find members to complete the lineup and not far from where I live to be able to make rehearsals, so from friend to friend, we’ve met with the other guys. Alessandro our drummer has been a member since 2022 and lately the other guitarist, Stefano Viola joined the band.
Your vocalist is a known name in the Dutch metal scene – do you all have similar experiences?
We all have some sort of experience with recordings, tours, and live shows in general, some more, some less.
What’s it like to be an international band? Do you guys rehearse at all?
I always saw that as an issue. Jesse, as you mentioned above is Dutch and lives in the Netherlands. On the other hand, with the rest of the guys, we rehearse often but with Jesse, we had only one rehearsal before our first tour with Gorgoroth in 2023. Of course, it’s always better to be in the same place and rehearse all together but I have to say that he’s always well prepared.
On the 21st of March, your third album was released. What was the writing and recording process like?
The writing process was pretty smooth but during the recordings, many things were going on on a personal level, so it became challenging to remain focused and nail our parts. Could we do better? Definitely but after all, it was the way it was and we are satisfied with the result, this is what counts.
How do you guys write? Is it mainly you?
Yes, I’m the main composer.
What are your inspirations?
Except for bands from the Greek metal scene, bands such as Rotting Christ, Septicflesh, Varathron, Necromantia, and also bands such as Watain, Valkyrja, and Funeral Mist. I listen also to a lot of folk music. That, together with nature and history is inspiring. Emptying your mind and just feeling the vibes.
Is there a theme to the new record?
There is a sort of a concept so to speak. The darkness in us, as a form of challenge, knowledge, strength, and freedom. Often is a feeling of disorder in the beginning but as long as we are willing to accept and embrace it we learn and we can break the chains of what we are until that moment, which leads to knowledge and freedom.
What can we expect from the new record?
‘Ordo Diabolicum’ is a step forward compared to our previous album ‘Atavism & Dying Stars’, furthermore we added new elements and I hope we brought our music to a new level. Some shamanic vocals, some traditional instruments, choirs, I think it’s more rich as an album.
What (black)metal scene do you like best? Is it different in different countries?
It’s different yes, if you compare the Norwegian black metal to the Swedish, French, Finnish, or Greek for example, there are many differences. I do like many bands from different countries or the countries I mentioned above but you know, I’m Greek, I grew up listening a lot to our scene so I’d say ours which is not exactly the black metal people are referring to. It’s more exotic so to speak, with a lot of heavy metal in it but I listen a lot to the Swedish and Norwegian scene.
Any Dutch black metal bands that you enjoy?
The Netherlands has a strong metal scene and I do like some bands. I’m not sure if you can call the black metal, probably black/death in the case of God Dethroned and kind of symphonic black of Carach Angren.
Thanks!
Thank you!
If you haven’t yet, go check out Aran Angmar’s latest album Ordo Diabolicum online, or stay tuned for our review. You can find more about Aran Angmar on their website and Instagram.
Op 7 maart kleurde de Vorstin, Hilversum weer zwart voor METALCAFE. Dit terugkerend metalfeestje in de Vorstin trekt nog steeds metalheads uit de wijde omgeving, en ook vanavond stond de zaal vanaf het begin al weer goed vol. Wij waren erbij voor foto’s en een verslag, en natuurlijk om de bands te interviewen. Stay tuned voor de 666 interviews, die volgen later!
HESKEN
Het was al weer even geleden dat we HESKEN gezien hadden; Hedon Zwaar Nieuwjaar in Januari was de eertse keer dat we Jelle, de nieuwe drummer, live zagen. Ook vanavond werd duidelijk dat de band een waardige opvolger heeft gevonden; niet alleen is hij een hele goede muzikant, maar ook qua energie matched hij de andere gasten van HESKEN goed.
Dat is het toffe aan HESKEN; ze maken hele technische, gecompliceerde muziek, maar doen dat op een manier dat ze iedereen in de zaal meekrijgen met moshpits, headbangen en bewegen. Aan alles is te zien dat ze het super leuk vinden op het podium, en die energie werkt aanstekelijk.
Qua setlist speelt HESKEN vanavond vooral nummers van hun debuut album Architect of Chaos, maar we weten inmiddels dat er ook wat nieuwe nummers op de plank liggen.
Onkt
Dit was een ingewikkeld optreden voor Onkt. Vorig weekend zou het eerste optreden zijn met nieuwe vocalist Raaf. Helaas werd drummer Michiel ziek, en moest dat optreden gecancelled worden. Het was nog maar de vraag of ze vandaag wel zouden kunnen spelen, maar gelukkig voelde hij zich goed genoeg om wel te spelen.
Het publiek in de zaal was op de hoogte van de situatie, en de slordigheidjes die af en toe de kop op staken, werden voor lief genomen. Iedereen had respect voor het feit dat de band er ondanks alles, toch gewoon stond. Voor de mensen die Onkt nog niet kennen (heb je onder een steen geleefd?); Onkt is een djent/math metal band uit omgeving Noord Holland. Ze laten zich vooral inspireren door Meshuggah, en speciaal voor de gelegenheid speelden ze vanavond ook een Meshuggah cover.
Technische riffs, groovy bass riffs, ingewikkelde maatsoorten en heavy grunts zorgden er wel voor dat de zaal niet goed wist hoe ze zich moesten gedragen – het is wat lastig headbangen voor de meeste mensen als er niet gewoon een vierkwartsmaat gespeeld wordt. Het mocht de pret niet drukken; het optreden was een waardige introductie van de nieuwe zanger.
Inferum
Inferum sloot de avond af, en waar het bij Onkt een beetje zoeken was naar de groove om te headbangen en te moshen was dat bij Inferum geen enkel probleem. Er waren zelfs wat dappere bezoekers die een poging tot crowdsurfen waagden. De rest van het publiek was echter te druk bezig met lol hebben, dus dat kwam (letterlijk) niet echt van de grond.
Het is een tijdje stil geweest rondom Inferum, maar de band is dit jaar helemaal terug, en bezig met nieuwe muziek. Vanaf de eerste noten was duidelijk dat hier een meer-dan-ervaren band op het podium stond. Van uitstraling tot strakheid, het hele plaatje klopt.
Ik was persoonlijk vooral onder de indruk van de skills en de expressie van de zanger – en tegelijkertijd vraag ik me af hoeveel spierpijn hij heeft aan het einde van zo’n gig, want hij stond bijna het hele optreden in een squat houding.
Inferum is hard. Heel hard. Ze weten die hardheid goed af te wisselen met melodische gitaarriffs en groovy breaks. De muziek die op Spotify staat, vertelt maar de helft van de ervaring, want live is dit nog zoveel harder, strakker, beter en energieker. Hou ze in de gaten, want later dit jaar volgt nieuwe muziek!
