Category: News

Phoenix Ashes heeft al meer dan 150 optredens op hun naam staan, met een aantal festivals (Rock Circus, Bevrijdingsfestival) en openen voor grotere namen in de scene als hoogtepunten. In corona tijd nam de band een break van drie jaar, onder andere om nieuwe muziek te schrijven. 2024 is het jaar van hun come-back met de succesvolle release van twee singles, en dan nu ook eindelijk een nieuwe EP! 

Phoenix Ashes

Phoenix Ashes is een post-hardcore formatie uit het zuiden van Nederland. Oorspronkelijk begon de band als een hardcore band, maar langzaam aan kwamen er steeds meer andere invloeden in hun muziek naar voren. True to their hardcore nature heeft de band een duidelijke boodschap in hun teksten, vaak over ongelijkheid en het trouw blijven aan jezelf. Dat is ook zeker op hun nieuwe EP The End Of The World terug te horen. 

The End of the World

The End of The World start, zoals we inmiddels weten van Phoenix Ashes, met heavy techno beat. Die combinatie van dansbare riffs, melodische riffjes en vocalen en hardcore invloeden is wat ons betreft uniek, zeker in Nederland, en werkt ook hier weer erg goed. Het maakt de tracks heel toegankelijk, met net genoeg edge om voor veel verschillende doelgroepen interessant te zijn. Het doet me qua toegankelijkheid denken aan Foo Fighters. In de breakdown is echter duidelijk te horen dat Phoenix Ashes toch echt wel een metalband is.

Puur muzikaal gezien gebeurt er super veel in de eerste anderhalve minuut, van de opbouw en de balans tussen de gitaren en de backingtrack tot de multi-layered vocals. De riffjes klinken simpel, maar als je beter luistert, zijn het allemaal melodien die gespeelt worden. Het is perfect in balans, en daarmee voelt het episch, grootst, en zet het de toon voor de rest van de EP. Ik ben een sucker voor sterke vocalen, en daar is Phoenix Ashes heel goed. En niet alleen de muziek is goed uitgedacht. Als je dieper op de teksten induikt, zie je dat Phoenix Ashes die toegankelijke muziek gebruikt om een heftige boodschap neer te zetten. Dat was al eerder te horen in zowel Oceans als Defiance, maar ook hier zit weer een super krachtige line in: ‘It is living a lie when you’re living the dream’ . Als je wil weten waar dat op slaat – check de track. 

Oceans

Oceans is de tweede track op de EP. Dit was de eerste track die ik van de band hoorde, en daarmee ook meteen de comeback track van Phoenix Ashes. Na de ominous pianoklanken de de haast acaplla versie van de chorus, horen we hier ook weer de techno drums. Helaas blenden ze hier iets minder goed in de track. Gelukkig is de track verder wel heel sterk, met krachtige hardcore vocals, hoog in energie, en een heel toegankelijk refrein. Die zijn ook weer makkelijk te zingen, wat maakt dat het lekker in je hoofd blijft hangen. Wat meer een emotionele track dan de party energy van The End of the World, met opnieuw sterke teksten. Vooral de tekst van de in- en outro, ook omdat het het in meerdere vocal harmonies wordt gelaagd, is heel sterk. 

The Shores of the Lethe

The Shores of the Lethe is een nieuwe track op deze EP, en veel meer een black-metal influenced track dan de andere tracks op deze EP. Phoenix Ashes laat daarmee zien een veelzijdige band te zijn. De track opent net als Oceans met clean vocal harmonies, maar stort zich daarna in een black-metal riff. Om vervolgens in een heavy riff met bijna Muse-achtige vocals te springen. Wat ik heel knap vindt is dat deze track ik geloof wel 10 verschillende parts heeft, maar steeds al een geheel blijft klinken. Zeker wat dat betreft niet straigh-forward, en daarmee wat mij betreft heel interessant. Maar door de groovy riffs en met name de krachtige vocals, blijft het geheel heel toegankelijk. Wat dat betreft, doet het ergens ook aan Enter Shikari denken; de up-tempo riffs, de meezingbare chorus parts, en de energie. Een andere insteek wat vocals betreft, in deze track die vooral gaat over (hoe kan het anders met zo’n title) de Dood.

Defiance

Defiance is de laatste track van de EP, en ook na het horen van de twee nieuwe nummers, absoluut mijn favoriete track. Met recht een party-track, die straight of the bat start als een blije Enter-Shikari inspired party track. Met, again, sterke lyrics met een behoorlijke politieke boodschap. Ook hier laat Phoenix Ashes hun diversiteit zien, met wat progressive invloeden in de vocal lines en timing, en met name in de break. Voor deze track heeft de band overigens een hele toffe video gemaakt – ga die vooral even kijken op Youtube als je hem nog niet gezien hebt. Dan zie je ook meteen kleine stukjes van de band in actie – wat laat zien dat de band minstens net zoveel energie op het podium heeft als op de track. 

Final Thoughts

De hele plaat zit goed in elkaar, en de kwaliteit van zowel de songwriting als de productie laat zien dat Phoenix Ashes al langer meedraait in het circuit. Het is duidelijk dat de band in de afgelopen drie jaar goed heeft nagedacht over hun come-back en de muziek die ze neer willen zetten, en wat mij betreft hadden ze het niet beter kunnen doen. Welllll….. Misschien hadden ze MEER nummers uit kunnen brengen, want een EP met vier tracks, dat smaakt naar meer.

Tracklist

The End Of The World
Oceans
The Shores Of The Lethe
Defiance

Check Phoenix Ashes op Facebook, vind ze op hun eigen website, en check natuurlijk de video’s die de band uitgebracht heeft.

Argwaan is een Depressive Black Metalband uit Nederlands. In 2019 kwam hun debuut single ‘Drown, Drown Mistress of Sorrow’ uit en sindsdien kwamen er nog twee albums uit. Nu is de band terug met hun derde plaat, ‘Violable’. Met in totaal 7 nummers en iets meer dan 30 minuten muziek hebben we genoeg om naar uit te kijken. 

Argwaan is van oorsprong een twee-mans project van twee vrienden, met de toepasselijke artiesten namen ‘Smaad’ en ‘Stilte’. Hoewel ik op de foto’s inmiddels nog een derde persoon voorbij zie komen die waarschijnlijk de drumpartijen voor zijn rekening neemt, kan ik er online weinig over vinden. Argwaan combineert heavy rock, alternative rock en black metal tot een unieke eigen sound. Veel bands zeggen dat over zichzelf, maar in het geval van Argwaan klopt dat ook wel aardig. Dark rock, depressive rock, post-black metal, allemaal labels die naast hun eigen gekozen label ‘depressive black metal’ denk ik ook de lading wel dekken. 

Voor wie net als ik een hekel heeft aan labeltjes plakken; wat je kan verwachten is een lekkere rock sound, met de nodige black metal invloeden zowel in vocalen als in gitaar geluid en bij vlagen, gitaar riffs. Soms wat blasts, maar over het algemeen groovy, dissonant, maar vooral; heel lekker. Er is zeker een groep truie blackmetal liefhebbers die dit niet weten te waarderen, maar daar richt Argwaan zich gelukkig niet op. De boodschap is duidelijk; ze doen wat ze zelf tof vinden, stoppen hun volle emotie in de tracks, en geven zichzelf helemaal bloot in hun muziek en wie dat niets vindt, heeft pech. De titel van het album spreekt wat dat betreft voor zich. 

Violable

Violable heeft een weemoedige, melancholische vibe. De tracks zijn melodisch, met vlagen behoorlijk groovy (bijvoorbeeld The Undyed) maar vooral, heel divers. Dit is weer zo’n album waar je echt even voor moet zitten en wat het best tot z’n recht komt als geheel. Van atmospherische passages wordt je ruw de diepte ingeworpen en voel je de rauwe emotie binnenkomen. Die emotie is vooral goed te horen op tracks als Violable, en With Love & Self Hatred.

Uit het Dorre Hout gesneden is wat dat betreft een vreemde eend in de bijt (maar zeker niet minder de moeite waard). Een instrumentale interlude, die zo op een Dream Theater album had kunnen staan, is de opwarmer voor Onstuimig. Die progressieve invloed zet zich overigens ook voort in de ritmes van Onstuimig, om nog maar weer eens te bewijzen dat labeltjes plakken nergens voor nodig is. It makes sense, het past perfect, en ik geniet ervan. De intense vocalen staan ver genoeg om wel impact te maken, maar niet af te leiden van de muziek. 

Met Gemeinsam komt een einde aan de muzikale reis van Argwaan, en keren we terug naar waar we mee begonnen: toch wel echt black metal. Waar we met With Love & Self-Hatred en Dartel de Duisternies In wel echt een uitstapje buiten dit genre maakten, wat we overigens in dit geval alleen maar toejuichen. Want Argwaan maakt het zich eigen. Veel bands zeggen een eigen, unieke blend van metal te maken, en Argwaan doet dat ook echt. 

Final Thoughts

Ik vind het moeilijk EEN favoriete track aan te wijzen, juist omdat de tracks zo divers zijn. The Undyed staat hoog op mijn lijstje, maar Onstuimig maakt ook zeker een goede kans. Nou is het totale album net iets meer dan 30 minuten, dus het is helemaal niet nodig om slechts EEN track te luisteren. Pak een kopje thee en een warm kleedje, en ga even 30 minuten bij jezelf te raden tijdens het luisteren van deze plaat. Wij doen dat in ieder geval zeker nog een aantal keer deze winter. 

Tracklist:

1. Violable
2. With love and self-hatred
3. Dartel de Duisternis in
4. The Undyed
5. Uit het dorre hout gesneden
6. Onstuimig
7. Gemeinsam

Je checkt Argwaan op hun eigen website, op Facebook of op Bandcamp. 

Afgelopen jaar was ik enorm verrast door de mannen met maskers van No KIngs Allowed. Uit het niets, zette zij zichzelf neer als ‘the next big band’. Die verwachting maakten ze waar door meteen vanaf de start qua songwriting en productie, die volledig in eigen hand was, een super hoge kwaliteit neer te zetten. De eerste plaat van deze mannen kreeg dan ook direct een hoge beoordeling in verschillende bladen. Duik met ons in het twee album van deze band, A New Era.

Begin dit jaar hadden we een interview met twee van de muzikanten, die nog steeds anoniem blijven, over inspiratie en het verdere pad voor No Kings Allowed. Toen hintte zij al naar het tweede album, wat in November uit zou komen, en het feit dat dit nog melodischer zou worden. Met de singles die eerer uitgebracht zijn hadden we natuurlijk al een mooi voorproefje, ook van nieuwe toevoegingen in de line-up. Met A New Era slaat No Kings Allowed een nieuwe weg in, klaar voor de grote podia, om ook daar direct een hoge standaard neer te gaan zetten. Wat dat betreft; stay tuned, want op 14 December speelt deze band in Het Slachthuis in Haarlem. Wij zijn erbij, om verslag te doen en foto’s te maken, en nu de hele band te interviewen! 

No Kings Allowed

Voor degenen die Dethroned gemist hebben, even een korte introductie op de band. No Kings Allowed is een Vlaams/Nederlandse metalcore formatie. Waar de muzikanten vandaan komen weten we niet, maar dat ze talent hebben is duidelijk. Dethroned was het eerste album van de band, die voor elke single die ze releasen ook direct een professionele videoclip uitbrengen. Hun focus is geweest om eerst naam voor zichzelf te maken, en ondertussen alles goed voor te bereiden zodat ze vanaf 2025 in een keer de wereld kunnen gaan veroveren met hun muziek. 

Inmiddels staat er een tour gepland in 10 Europese landen, waaronder natuurlijk Nederland en Belgie. Op het moment dat ik de band sprak begin dit jaar, had de band nog geen volledige live line-up, maar tegenwoordig bestaat No Kings Allowed uit 6 man (vrouw? We weten het niet!), waaronder twee gitaristen, een drummer, een bassist en twee vocalisten; een voor clean zang en een voor de grunts. Dat is ook direct anders aan A New Era vergeleken met Dethroned. De toevoeging van de cleans geeft de muziek direct een extra laag, en doet ook meteen meer denken aan de andere grotere namen in dit speelveld, Born of Osiris en Shadow of Intent. 

Wat we in de vooraf uitgebrachte singles nog niet konden horen, is de toevoeging van female vocals op twee van de tracks op het album. Voor de titeltrack ‘A New Era’ en de afsluitende track At Every End heeft No Kings Allowed de hulp gekregen van vlaamse zangeres Valerie de Kempe, een zangeres die volgens Metal Archives wel wat singles op haar naam heeft staan maar niet in een noemenswaardig grote band heeft gezeten. Waarschijnlijk is ze een van de weinige personen die de echte identiteit van de mannen (vrouwen?) van No Kings Allowed kent, maar dat terzijde. 

A New Era

Op naar het album. A New Era begint met de korte intro track Future’s Prelude. Net als bij de vorige plaat wordt daarmee meteen de cinematische toon gezet. Met een onheilspellende growl duiken we in de eerste echte track van het album, Prophecy. Waar Dethroned geen concept album was, maar wel een duidelijk verhaal had, is dat bij A New Era ook weer het geval. En niet alleen in thema’s en teksten; No Kings Allowed weet hun eigen stijl nog steeds krachtig neer te zetten. Melodische gitaarpartijen en groovy riffs, afgewisseld met retesnelle en retestrakke drumpartijen.

A New Era voelt completere, zowel in lagen als songwriting. Maar vooral de toevoeging van de meerdere vocalen maakt een groot verschil. Dat kom in Prophecy al wat naar voren met de dubbele choruspartijen, die straks lekker mee te schreeuwen zijn live. Wat dat dit album vooral geschreven is om live te gaan knallen, is duidelijk. Ook nieuw in Prophecy, ten opzichte van Dethroned, is de toeoeging van de cyber synths, wat het geheel nog weer net ff een randje moderner duwt. 

Mijn absolute favoriete track van dit album is Stand Up. Dit is echt een party track die het niet alleen live heel goed doet, maar ook zeker een plekje verdient je in playlist. Deze up-tempo track barst van energie en emotie, en voelt echt als een anthem voor No Kings Allowed. Het zou me niet verbazen als we voor deze track op hele korte termijn ook een videoclip kunnen verwachten. Het is een van de snellere tracks van de band, en heeft misschien wel de meeste technische gitaar riffs van het hele album. Daarmee neigt deze track ook weer iets meer naar modern melodic deathmetal dan de symphonische metalcore die we eerder vooral terughoorden. Het stand-up stand-up meeschreeuwstukje is het beste meezing stukje van het album, maar de mainriff van deze track is echt iconisch. Ik ben oprecht heel benieuwd hoe ver deze track komt. 

Met Enemy Within gaan we een hele andere weg in, beginnend met clean vocals die we tot nu toe nog niet gehoord hebben, en direct ook vocal harmonies in meerdere lagen. Wat volgt is een track in de stijl van Dethroned, maar dan wel next level. De vocals in de chorus doen me in de verte denken aan Bleed From Within (en dat is zeker een compliment). De titel track A New Era is echter echt totaal anders, en niet alleen door de toevoeging van Valerie. De track begint met acoustische gitaar, en het is eerste echte ballad die we van No Kings Allowed horen. A New Era is wel een redemption track, en laat vooral hoop doorspiegelen. De vocal harmonies zijn top, maar de gruntende rappartij hadden ze wat mij betreft beter weg kunnen laten. Het gaat te snel en is te rauw in verhouding tot wat er verder in het nummer gebeurt. De vocal hamonies komen gelukkig in de tweede helft van de track weer terug, dus we eindigen op een positieve noot. 

Met vijftien tracks op het album ga ik echter niet track voor track alles bespreken, want dan wordt deze review net zo lang als het burgerlijk wetboek, en daar zit niemand op te wachten. Natuurlijk zijn er op deze plaat ook weereen filler track om je oren even rust te gunnen: Extinct By Design, Daarbij is het natuurlijk ook vooral de bedoeling dat je lekker zelf naar de nieuwe plaat van No Kings Allowed gaat luisteren om te bekijken of je het wat vindt. Er zijn echter nog een paar highlights die je niet over moet slaan als je aan het album begint.

Lion Eyes is er zo een. Totdat ik Stand Up had gehoord, was Lion Eyes mijn favoriete No Kings Allowed track sinds Dethroned, vooral vanwege de stiekem-veel-te-lekkere chorus, die ook weer heel erg doet denken aan bijvoorbeeld Bleed From Within of Mice & Men. Lekker catchy, headbangable, een party track met, dat moet ik wel zeggen, helaas weer een niet hele inspirerende gitaar solo. Meer inspirerend gitaarwerk, en de terugkeer van de EDM synths vind  je op Laws of Extincion Pt 1 en 2, waarbij PT 1 vooral heel erg doet denken aan Machine Head en Pt 2. op een wat lager tempo meer de groove opzoekt. 

Violence is ook weer een party track, en zeker een die in mijn persoonlijke playlists terecht gaat komen. Het is ook de eerste keer dat we pig squeels voorbij horen komen, en opnieuw weet No Kings Allowed me te verbazen met het talent binnen de band. Van een Bleed From Within banger to keiharde deathcore breakdown, het kan allemaal, en beter nog, het klopt gewoon. 

Garden of Eden en Rise Up waren niet voor niets al eerder als single gereleased – deze tracks staan prima op zichzelf en vooral Rise Up heeft het herkenbare meezingbare chorus met clean vocals, wat echt nieuw is op deze plaat van No Kings Allowed. Dit was wel de eerste track waar we die clean vocals zo goed konden horen, wat dat betreft ben ik benieuwd naar het opname proces van dit album – wellicht waren de reacties hierop zo positief, dat de band daarna besloten heeft de rest van de nummers ook meer in deze stijl te schrijven. No Kings Allowed kennende, stond dit echter allemaal al een jaar geleden klaar en is hier bijzonder goed over nagedacht. 

World War Now is een bijna Trivium achtige track, waarin de drum op meerdere punten de kans krijgt om te shinen. No Kings Allowed wijkt met deze track wel weer iets af van hun stijl, omdat de gitaar nog iets meer de voorgrond pakt. Vooral de break aan het einde is echt een van de hoogtepunten van het album. 

Scourge of the North is een track die het vooral goed live moet gaan doen. Deze track heeft meer weg van Slaughter To Prevail, met de nasty growls, de electronische bass en drum hits. Het intro met de hoe-ha werkt natuurlijk super goed live, en de cymbal hit na de intro is natuurlijk het moment dat de pyro afgaat op het podium. Dit is dan wat mij betreft ook een waardige afsluiter van dit teringdikke album, ware het niet dat er nog een track op de plaat staat. 

De laatste track, again met Valerie, At Every End, klinkt bijna als de soundtrack voor een Final Fantasy Game. Het duurt niet lang voor we de kenmerkende riffs en vocals van de inmiddels NKA nieuwe stijl horen. Vooral de tweede helft van de track werkt No Kings Allowed to naar een soort episch hoogtepunt, met hoera, een absoluut album waardige gitaarsolo! Waar Scourge Of the North een hele goede afsluiter is voor een live set, is dit vanwege de opbouw en de grootsheid toch wel de betere track om het album mee te eindigen. 

Final Thoughts

Goed, ik heb dus uiteindelijk wel echt een veel te lang epistel geschreven over dit album, maar ik ben dan ook zwaar onder de indruk. Elke keer als ik dit album luister, hoor ik weer iets waarvan ik denk, damn. Dit zit gewoon zo goed in elkaar. Over alles is nagedacht, en deze band pakt alles, van begin tot einde, van uitstraling tot geluid, tot de juiste (mega talentvolle) muzikanten, super professioneel aan. Hoe ze zoveel talent bij elkaar hebben weten te krijgen, zonder dat wij weten wie er achter de maskers zit, is me nog steeds een raadsel. 

In mijn opinie heeft het eerste album nog te weinig opgeleverd voor de band, omdat toen eigenlijk al duidelijk was hoeveel talent deze gasten hebben. Maar als ze met deze plaat niet direct bovenaan de metal hitlijsten terecht komen weet ik het ook niet meer. Ik verwacht oprecht dat deze band, als ze zo doorgaan, binnen niet al te lange tijd op de grotere podia en festivals staan, want ze laten met dit album horen absoluut een band van dat kabliber te zijn. 

Stay tuned, we spreken de band binnenkort voor een tweede interview! En check natuurlijk de socials van No Kings Allowed voor meer info! 

Je vind No Kings Allowed op hun eigen site en op socials.  

Tracklist: 

01 Future’s Prelude
02 Prophecy
03 Stand Up
04 Enemy Within
05 A New Era(ft. Valerie de Kempe)
06 Lion Eyes
07 Extinct by Design
08 Laws of Extinction, Pt. 1
09 Laws of Extinction, Pt. 2
10 Violence
11 Garden of Eden
12 Rise Up
13 World War Now
14 Scourge of the North
15 At Every End(ft. Valerie de Kempe)

Ecocide release their latest EP ‘Of Endless Decay’ on November 9th with an EP release party in het Slachthuis, Haarlem. A perfect location for this former oldschool deathmetal band, who have slightly transitioned into the more modern realms of death metal. Last year, these guys rose from the death with Metamorphosis, and as they’ve said in the interview, they actually wanted to quit again after that release. However, people enjoyed it too much, as did the band, so now they’re back, again, with new music. Even better; there have been some line-up changes, so it’s not likely they’ll quiet again! 

Of Endless Decay is the 4th record Ecocide released, starting with their EP ‘Eye of Wicked Sight’ back in 2013. The band started out as a thrash/death metal band, and their first EP was a nasty, Lovecraft inspired very oldschool death metal release. Since then, the band has released a few very not-old-school deathmetal tracks, and split up. And then out of nowhere, the band came back together in 2023, with yet again an old school deathmetal album called Metamorphosis. We were surprised to see new music coming out so soon after Metamorphosis, especially since it had taken the band so long to come up with that album. And I have to say, I was surprised when Cloak & Dagger came out in May this year.

Cloak & Dagger

Cloak & Dagger was the first track that got released for this EP, and it’s the 3rd track on the EP. It was our first introduction to the new Ecocide sound. And while there are still hints to their older riffs in the mainriff, it very much has a hardcore vibe to it. The break in the middle with the guitar solo brings us back to death metal country, so we get an easy transition into the new sound. But this track is HEAVY. Heavier, more intense, than what we heard so far maybe. With the core influences, there’s a whole new level of intensity. This was also the first time we heard how much Sten has improved his vocals. The low, powerful grunts, that, yes, can go even lower as you can clearly hear on this track, add a whole new layer of depth to the track. 

Penance

When Penance dropped, I was actually blown away. I asked Ecocide, when they dropped their previous single, if they were going the core route now that Sten was fully their vocalist and they changed their insta-handle from EcocideOSDM to just Ecocide. They told me they wouldn’t, that it would just be modern death metal. But with Penance, they are actualy disproving that point. There’s definitely some core influences there, even though it’s still not fully metalcore or deathcore. And not just in the vocals, either. Check out that break in the middle. It’s not an actual breakdown, but it’s very close to being one! And also, the very shout-along-able ‘Welcome to the Abyss, the final penance’  This has been, and still is now the full EP got released, my final track of this record.

Embers

Embers is the opening track on the EP, but got released as the 3rd single. There is definitely some core influence in this track as well, but it’s more of a blend. A modern approach to death metal, with intricate riffs, pounding drums, core-inspired vocals. In the post-chorus, the old Ecocide gets a few bars to shine, though it quickly turns into an angry ‘let’s break things’ riff again. If you skip through this song, make sure you don’t skip the ending. 

Thorns

Thorns is probably the most old-school Ecocide track on this EP, and I really love the main riff. This is probably my second favorite track of this EP, just because of that main riff. It’s a nice melodic riff, and a good hook, even more so when performed live. I can only imagine what those guitar harmonies look like on stage. There’s no breakdown in this track, but plenty of time to run around in a circle pit. The ending to the track is a nice ending to the EP, and we can’t wait to see what else this band has in store for us.

Final Thoughts

Ecocide is evolving, and that certainly isn’t a bad thing. The bands has improved on all fronts, and it’s a good decision to get in a another guitar player so Sten can focus solely on his vocals. I’m curious to see what the addition of Jesper will bring to their sound, so hopefully it won’t take long before we get to hear his influence on the tracks.

Tracklist

Embers
Penance
Cloak & Dagger
Thorns

You can find Ecocide on their website.

Changing Tides was zondag 10 november weer terug in 013. In 2022 stond de Nederlandse metal/deathcore band uit Noord-Brabant al eens in de Tilburgse zaal. Toen deed de 5-koppige band hun release show van hun eerste album ”Impair the Vision”. Nu staan ze er na 1,5 jaar weer met een release show, maar dan van hun tweede album: ‘Amidst the Gray’ dat begin november uit is gekomen. Voor de release show zijn hun vrienden uit de scene Deeproot, Knives to a Gunfight en Sugar Spine aanwezig om er een feestje van te maken.

(voor meer foto’s: scroll naar beneden!)

Deeproot

De Haarlemse deathcore band Deeproot betrad als eerste deze avond het podium. Dit was de tweede show van de band van zanger Sten, die naast het maken van verschillende content op Instagram, ook de zanger is van Ecocide. De zaal kleurt eerst paars, voordat de eerste ‘Breeeeee ’door de microfoon gaat en hun show echt van start. De setlist van 8 nummers bestond onder andere uit één van hun twee laatste singles: Blackwall Protocol. Tijdens dat nummer zag je hoe de zaal ervan genoot. Iedereen headbangde als een golvende beweging door de zaal.

Knives To A Gunfight

Na Deeproot was het tijd voor Knives to a Gunfight. Deze deathcore band uit België met 2 zangers en melodische gitaarlijnen liet zien dat België ook goeie deathcore bands heeft. Hun sinistere gitaarlijnen, snelle gitaarstukken en vieze breakdowns met pig squeals, zorgden ervoor dat de moshpits steeds heftiger werden. Hierdoor moest de show wel heel even stilgelegd worden. Daarna pakte ze de set snel weer op door Carnival land en was iedereen weer net zo gemotiveerd als eerder op de avond. Helaas was dit een van de laatste shows van de band. Volgend jaar geven ze in april hun afscheidsoptreden in Antwerpen, maar ik hoop dat ze tussendoor nog een keer naar Nederland komen.

Sugar Spine

Suger Spine begon de show met de oproep: “Make it carnal” en zette gelijk het uptempo nummer Hisashi in. De zaal had tijdens het ombouwen van de set pauze gehad en was er weer klaar voor om ertegenaan te gaan. Dat was ook wel nodig want Suger Spine heeft weer een goeie set gespeeld. Ze namen zonder moeite het agressieve stokje van de vorige acts over. Sugar Spine wordt elke keer beter en beter op het podium. Elke liveshow heeft weer iets extra’s of iets nieuws. In dit geval was dat nieuwe ook een nieuw nummer dat nog uit moet komen.

Changing Tides

Na 3 geweldige en heftige shows, was het tijd voor de main act van de avond. Je zou verwachten dat iedereen uitgeput zou zijn van al het moshen, maar dat was zeker niet het geval. De eerste nummers uit de set: Siren’s Song, Sabotage en Louder than Words, worden met vreugde en enthousiasme onthaald. Het feest ging daardoor ook gewoon weer verder qua enthousiasme en energie die het al de hele avond bij zich droeg. Ookal is zanger Kasper nog een klein beetje verkouden, dat is tijdens de show niet te horen. Naast nieuwe nummers, speelden ze ook eerder uitgebracht werk zoals Impair the Vision en Fear of Unbelief.

Natuurlijk mocht het nummer Amidst the Gray niet ontbreken tijdens deze show. Toen eenmaal gezegd werd dat er gecrowdsurft mocht worden, gaf de zaal nog een laatste beetje extra om de avond  compleet te maken. En Kasper kon het ook niet laten om zelf te crowdsurfen. Het leuke aan de show was dat verschillende bands uit de scene een bijdrage hebben geleverd aan de show.

De albumrelease was een energieke avond waarin muziek en de scene werden gevierd. Geen concurrentie of competitie, maar vrienden die samen willen doen dat ze leuk vinden: een zaal op hun kop zetten met harde en goeie muziek. En meezingen met ‘Engelbewaarder’ natuurlijk. 

Heb je al naar het nieuwe album van Changing Tides geluisterd? Luister deze dan via Spotify en vergeet niet Deeproot, Knives to a Gunfight en Sugar Spine ook meteen te luisteren. Of lees de albumreview op Metalfrom.nl. Foto’s door: Nicky

DEEPROOT

Knives To A Gunfight

Sugar Spine

Changing Tides