Zaterdag 21 september was Into The Core XL Fest in de Astrant in Ede. In deze XL editie stonden acht verschillende Nederlandse -corebands uit het hele land. Ondanks de drukte op de weg door herdenking rondom de Tweede Wereldoorlog en de uitdaging om te parkeren, waren er een flink aantal bezoekers naar Ede afgereisd. De hele dag liet zien hoe hechte community de Nederlandse Metalcore scene is. Bands die elkaar helpen met op en afbouwen, zangers van andere bands die zijn komen kijken of mee hebben gedaan tijdens de shows. Hopelijk komt er snel weer een editie en komen er in de toekomst nog meer XL Fests.

All pictures made by Seth.

A part of the problem

Het festival opende met A Part Of The Problem. De mannen uit Ede lieten tijdens deze ‘thuiswedstrijd’ hun energie los om de zaal goed op te warmen. Met de snelheid dat de zanger schreeuwde en zijn mond bewoog, kon je wel zien dat hij alles gaf om de zaal op zijn kop te zetten.

Canyon Literature

Canyon Literature is een alternative/ death/ metalcoreband met leden uit Woerden en Ede. Gewapend met nieuwe nummers, gitaar sweeps en meezingers zorgden ze ervoor dat de zaal kon genieten van een muur van muziek.

Botmes

Na Canyon Litrature was het de beurt aan Botmes. Een goeie mix van Hardcore, slam en Nederlandse Punk. Door alle drukte op de weg redde de zangeres het helaas niet om erbij te zijn. De bassist ving een deel van de zang op en zorgde ervoor dat hun ideeën over het huidige systeem gedeeld werden met de zaal. Het niet meezingen met alle nummers gaf ook een ander effect: het, zorgde ervoor dat de hele set één groot beukfeest werd met breakdowns, hardcore grooves en punkritmes. De zaal heeft er goed van genoten.

Swanslaughter

Swanslaughter is wat er gebeurt als Kublai Khan TX en Paleface Swiss een nieuwe powerband zouden maken. De band bestaat uit oud leden van de bands 18 miles, To Heaven Earth is Hell and Death Hounds. De harde vocals van zanger Daan en de dikke breakdows beuken door de volle zaal heen en zorgen voor de meest heftige pits van de dag.

Serve

De week voor Into the core fest XL, stonden de leden van Serve samen met Ontaard en Provisional nog in de ACU in Utrecht om het 5-jarig bestaan te vieren van hun eerste release: ‘Life Isn’t Lived, It Is Suffered Through’’. Maar ook tijdens dit optreden, hebben ze er weer een harde show van gemaakt. De hele performance en het boze geschreeuw van de zangeres zorgde ervoor dat iedereen in de zaal wild ging. Ook de clean vocals tijdens Haze waren spot on.

Torn From Obilivion

De deathcore band uit Eindhoven heeft weer een harde show neergezet. Zanger Mees wordt niet voor niets vaker voor projecten gevraagd om mee te zingen, want zijn unieke stem zorgt ervoor dat de zaal uit hun dak gaat.

Sugarspine

Sugarspine laat zien hoe goed het is om je eigen verlichting mee te nemen naar een show. De grote witte lampen op het podium zorgen voor extra vette sfeer en dat alles goed zichtbaar is. Ook hebben ze nieuw materiaal gespeeld en een videoclip opgenomen. Iedereen die bij die show aanwezig was en hun best heeft gedaan, zal zichzelf daar zeker bij terug kunnen vinden.

Another Now

Als Another Now begint, zijn de meeste bezoekers helaas al naar huis. Die hebben wel een goeie show gemist. Deze band stond niet voor niets op de Eagle stage van Jera On Air dit jaar. De show zat goed en strak in elkaar. Ook dankzij hun eigen verlichting en rookmachines. Another Now is van deze dag wel de meest traditionele metalcore band. De cleans waren goed zuiver en helder, de mix was goed gemaakt en de show was goed gemaakt en neergezet. De nummers zijn zo goed neergezet, dat het niet van tape te onderscheiden is.

De laatste show van de dag was niet compleet met wat technical issues van een nummer dat ineens stopte en de zaal instructies geven voor een nummer dat later werd gespeeld. 

Al met al was de XXL editie van Into The Core een meer dan geslaagde dag, en zeker waard om nog een keer herhaald te worden! Check hieronder de rest van de foto’s, gemaakt door Seth, en volg het instagram account van Into The Core om op de hoogte te blijven van nieuwe events. 

A Part Of The Problem

Canyon Literature

BotMes

Swanslaughter

Serve

Torn From Oblivion

SugarSpine

Another Now

Vijf jaar na hun debuut-EP is Howlett terug met het vijf nummers tellende plaatje “Burned along the Alexandrian”. Howlett presenteert hier een EP gevuld met een kwartier aan melodic hardcore die zeker het proberen waard is voor fans van bands als Have Heart, Counterparts Comeback Kid. We hebben het hier over een stevige lading “heart on my sleeve”-posi-core waarbij de liedjes bovenal overkomen als een emotionele copingstrategie voor de bandleden om de ellende zie zij hebben meegemaakt te verwerken en een plekje te geven. Het resultaat is een fraai staaltje punk waarbij de verschillende kanten van het genre stuk voor stuk belicht worden.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik voordat ik begon aan het voorwerk voor deze recensie niets wist over deze band. De naam Howlett kon erop wijzen dat deze mannen grote fans zijn van Liam Howlett, de spilfiguur in The Prodigy, of dat ze deze naam misschien wel hebben gekozen als eerbetoon aan het X-Men-personage met het adamantiumskelet.

De Instagrampagina van Howlett verraadt dat nerdcultuur en sadness grote inspiratiebronnen voor hen zijn. Terwijl ik me afvraag of “nerdcultuur” hier betekent dat iedereen in Howlett veel strips leest, me kan vertellen wat er allemaal is veranderd in de nieuwe editie van het Dungeons & Dragons Player’s Handbook, of toch juist dat ze allemaal microbioloog van beroep zijn, glijden mijn ogen over de verschillende berichten op hun socialmediakanalen. Al snel zie ik dat alle titels van de vijf nummers van de EP “Burned along the Alexandrian” Marvel-verwijzingen bevatten. Het is duidelijk dat de naam Howlett meer verwijst naar James dan naar Liam. Fijn dat dat in elk geval opgehelderd is!

Go Get ’em Tiger

De EP begint met “Go get ‘em Tiger.”, dat gaat over het verliezen van een levenspartner. Vol levenslustige energie gaat Howlett te werk en worden emoties en kwetsbaarheden blootgelegd. Als een therapiesessie begeleidt door opzwepende drums en melodieuze riffs lijkt Howlett direct te beginnen aan de afsluiting van een zwaar hoofdstuk in hun persoonlijke geschiedenis (kunnen we dat ooit écht afsluiten?). De mannen hebben behoorlijk wat verdriet en leed meegemaakt en deze EP is de muzikale vertelling daarvan.

Alex, Wreak Havoc

“Alex, wreak havoc!” beschrijft het proces van jezelf herpakken na een rouwperiode, het voortzetten van je leven wanneer dat lange tijd niet mogelijk leek. Howlett tovert een aantal watermetaforen tevoorschijn: zwemmen, scheepswrakken, zinken passeren de revue. We worden getrakteerd op een breakdown compleet met cymbal taps en chugs afgewisseld met dissonante intervallen. Natuurlijk, deze metaforen zijn stokpaardjes van menig metal- en hardcoreband en dit type breakdown is sinds jaar en dag vaste prik, maar het werkt nu eenmaal prima. Bonuspunten worden verdiend door de afwezigheid van het woord “undertow”.

How’s the family Frank?

Op “How’s the family Frank?” horen we eveneens een breakdown, waarvan men er eigenlijk nooit genoeg kan hebben. Het gitaarwerk in de refreinen zou niet misstaan tussen het latere werk van Touché Amoré, de onderwerpen die behandeld worden in de songteksten evenmin. Kort hiervoor gaf Howlett een agressievere metalcoreknaller in de vorm van “Cletus was right.”. Het contrast met de melodieuzere kant van het volgende nummer komt goed uit de verf. In krap vijftien minuten weet Howlett goed duidelijk te maken welke vormen dit genre allemaal kent en waarom het toch zo fijn blijft. Het slotnummer bevat dan nog wat gastvocalen van corekameraden Rising Tide. Verbroedering blijft immers een sterk thema in zelfs de meest beukende punkstijlen.

Met vlagen worden de vocale verantwoordelijkheden verdeeld over meerdere bandleden. Op bepaalde momenten doet dat denken aan die keren dat Jay Maas in Defeater zo nu en dan een ijzingwekkende schreeuw liet horen, iets wat mij altijd enorm heeft aangesproken. Ook de in melodic hardcore zo onmisbare gang vocals geven acte de présence en het voelt alsof “Burned along the Alexandrian” gelijke delen afsluiting als viering van het leven is. De beloofde zonneschijn lijkt na een langdurig regenseizoen dan toch eindelijk te komen.

Inspiratie

Er is een interview met David Lynch waarin de Amerikaanse filmregisseur zegt dat Eraserhead zijn meest spirituele film is. Wanneer de interviewer Lynch vraagt om daar dieper op in te gaan, luidt het antwoord: “No, I won’t”. In schril contrast met de filmmaker weidt Howlett gelukkig maar al te graag uit als het gaat om de verhalen achter hun liedjes. Door de berichten die zij op Facebook en Instagram hebben geplaatst wordt ook vóór het luisteren al duidelijk dat er een aantal overkoepelende tekstuele thema’s zijn op “Burned along the Alexandrian”. De plaat gaat over het verlies van een dierbare, of dat nu daar ziekte of ongeval is, en de bijkomende rouw, maar er is ook veel aandacht voor de wederopbouw die volgt. Negatieve emoties en ervaringen worden oprecht gedeeld en gevoeld, maar als puntje bij paaltje komt, lukt het Howlett ook om een boodschap van hoop uit te spreken: de duisternis van het heden en het verleden wordt erkend, maar de tijden die ook licht en geluk kennen komen eraan.

Er was een tijd dat ik dagelijks obsessief luisterde naar “Three Years” van Climates en de “What We See”-EP van Napoleon (en een scala aan andere early 2010s melodic hardcore). Met “Burning along the Alexandrian” transporteert Howlett me op een hele aangename manier terug naar die tijd. Tussen alle blackened hypnagogic post-hyperpop-achtige stijlen die mijn playlists steeds meer lijken te kenmerken, is het ontzettend fijn om ook met enige regelmaat eens terug te gaan naar de basics: vier muzikanten die hun hartzeer uitschreeuwen over catchy riffs en punky drums. Als ze daar dan ook nog een overtuigende posi-boodschap in weten te verwerken, is het totaalplaatje een hele solide EP.

De hoes van deze EP doet me overigens in stilistisch opzicht een beetje denken aan de albumhoezen van post-hardcore/emo-veteranen Circa Survive. Vooral het schip maakt dat ik de link leg met Violent Waves uit 2012. Of dat nu met opzet zo is of een toevalligheid is waar ik te veel waarde aan hecht: het is hoe dan ook wederom een reminder aan een geweldige tijd in de melodic- en post-hardcore (weet je wel, toen Title Fight nog actief was). Al met al is “Burned along the Alexandrian” een zeer geslaagde hardcore-exercitie.

Tracklisting

Go get ‘em Tiger
Alex, wreak havoc!
Cletus was right
How’s the family Frank?
Yeah, sure, Ryan

Meer weten over Howlett? Je vindt ze op Facebook of Bandcamp.

Zaterdag 7 september werd er in Sint Pancras in B3 wederom een metalavond georganiseerd. Het is inmiddels de zoveelste op rij, en ook in de komende periode staat er weer een metalavond op dit podium op de planning. Wij waren er nog niet eerder geweest en aangezien het goed uitkwam, reden we vanuit Alkmaar op een fietsje in de warmte richting Sint Pancras voor een avondje gitaargeweld.

Frontline Despair

Frontline Despair opende de avond. Eerder besprak ik voor MetalFromNL al hun debuut album, waar ik nog behoorlijk wat verbeterpuntjes hoorde. Ik had inmiddels ook andere reviews gelezen, en gehoord van anderen dan deze band live echt heel leuk is, dus ik was benieuwd.

Ze spelen ook vooral tracks van hun debuut album. Onder andere de track Pure Fuckin War komt voorbij. Voor mij hoeft dit niet; ik zie deze band liever groeien. Ook in hun set; het is vooral het begin van de set waarin het nog niet echt uit de verf komt. Overigens speelt de band aan het einde een nieuw nummer, Dreadnought, waarin zelfs surfrock invloeden naar voren komen. Het lijkt erop dat de band hun eigen sound nog volop aan het ontdekken is.

Nafearya

Nafearya is natuurlijk berucht en beroemd in deze omstreken en de meeste mensen lijken dan ook voor Nafearya en Death Moth te zijn gekomen. En terecht! Vanaf het begin staat hun muziek als een huis en walsen de gitaarriffs je om de oren. Waar Frontline Despair moeite had om hun geluid te vinden is dat bij Nafearya allemaal geen enkel probleem. Drummer Henk verzorgd de nodige snelle kicks en lijmt alles met een goede hoeveelheid cymbals aan elkaar.

Nafearya maakt metal in de breedste zin van het woord, en zelfs blackmetal invloeden zijn terug te vinden in hun muziek. Misschien dat Frontline Despair hier nog wat van kan leren. Deze gasten spelen natuurlijk ook al veel langer samen, en dat is duidelijk te zien en te horen.

Hoewel deze band nog weinig heeft uitgebracht, komen de singles die online staan gelukkig wel aan bod, dus ook voor mij gelukkig wat herkenning in het geluid. Ik heb het in een eerder live verslag al gezegd, maar live komt deze band nog beter uit de verf dan op Spotify. Burning Hospital bijvoorbeeld is live een heel stuk vetter.

Maar het leukste moment van het optreden is aan het einde van de set, wanneer Andreas zijn gitaar weglegd en vol overgave de microfoon oppakt. Misschien door met slechts een gitarist? We gaan het merken.

Ravech

De volgende band was een verassing in de line-up, want zij stonde oorspronkelijk niet in de planning. Deze band uit Suriname is op tour in Nederland en zag hier de mogelijkheid om te spelen. Omdat het geen band uit Nederland is wijdt ik er niet te veel woorden aan, maar, ik ben blij met de Nederlandse scene. Ik hoop dat deze band geen voorbeeldrol heeft in de Surinaamse metalscene, want ze zijn echt nog niet zo ver dat ze dit goed neer kunnen zetten op het podium. Tijdens de soundcheck ben ik onder de indruk van de sweeppicking skills van de gitarist.

Helaas openen ze met een cover van Born of Osiris. Die komt zonder backing track niet uit de verf, en daarbij vergeet de zanger steeds gitaar te spelen als hij moet zingen en speelt de bas in ieder geval niet wat hij zou moeten spelen. Of ze ook eigen nummers spelen blijft mij een raadsel, ik herken vooral heel veel covers, die zeker niet uitgevoerd worden op het niveau wat ik zou verwachten als derde band van de avond.

Death Moth

Snel door met de de headliner van vanavond; Death Moth. Deze deathmetal band uit Friesland bestaat sinds 2023 en heeft slechts twee singles op hun naam staan. Ze werken echter hard aan hun bekendheid en hebben al heel wat toffe shows kunnen spelen. Terecht, want ze zijn live technisch goed, leuk om naar te kijken, en vooral heel aardig.

De gitariste Ingeborg is de hele set non stop aan het headbangen, net als vocalist Tjeerd overigens. Ze weten daarbij het publiek goed mee te krijgen. Tenminste, het publiek wat er nog is. Omdat Frontline Despair de avond 20 minuten later begon, zijn er inmiddels ook al wat mensen weer naar huis vertrokken. Het publiek wat er nog is, support deze band gelukkig wel volledig en ook hier ontstaat een kleine pit.

Meer metal in B3 zien? Check de agenda. De eerst volgende gig is op 26 oktober met onder ander Ill Trusted en Exit Only.

Zie de rest van de foto’s hier.

Frontline Despair

Nafearya

Death Moth

Zaterdag 9 September stonden Neverus en Terradown in de kelder van Dynamo, om in huis thuisprovincie Brabant een vette avond neer te zetten. Roy en Kimberley waren er bij om verslag te doen van de avond.

Neverus is een band uit de omgeving van Eindhoven, en beschrijven hun muziek als ‘Majestic Death Metal.’ Het komt een beetje overeen met Scandinavische melodische death metal zoals; Wintersun of Norther.

Neverus

We zijn iets te laat, Neverus is al aan het spelen. Tijdens de kaartcontrole zingen we ‘Banish and Burn’ mee, de medewerker vraagt of we fan zijn. Dat zijn we zeker!

De zaal is halfvol,  de sfeer nog rustig maar actief het publiek heeft er al zin in! 

Neverus zet een strakke show neer! Ze gebruiken eigen lichten en rookmachines waarmee ze de kelder van Dynamo omtoveren tot een professioneel podium. De lichten die additief worden toegevoegd door Dynamo lijken het publiek met enige regelmaat proberen te verblinden. 

Er is veel dynamiek op het podium, Robin (gitaar), Roman (bas) en Jack (gitaar/vocals) wisselen elkaar geregeld af van plek en hebben een goede interactie met elkaar.

Het publiek kan Jack’s humoristische tussen praatjes en interactie goed waarderen. Zo gaan we naar de ruimte voor het nummer ‘Lazarus’ en moeten we even diep in onszelf kijken bij ‘Send my spirit high’. 

Jack besluit ook een aantal keren van het podium af te gaan om samen met het publiek te spelen en headbangen. Al lijkt Jack tamelijk ongemakkelijk in het publiek, terwijl hij op het podium volledig in zijn element is. 

Helaas was het geluid wat minder. Veel drum en bas, gitaren nauwelijks hoorbaar en de backing vocals leken harder te staan dan de main vocals. Iets dat we tijdens een eerder optreden ook al opmerkte. 

Alle nummers die de band speelt deze avond komen van het album ‘Burdens of the Earth’, dat op 21 april 2023 uitgebracht is. Nu 1,5 jaar later is het toch wachten op nieuwe muziek.

Het publiek is in ieder geval erg enthousiast en Neverus heeft er vast een aantal nieuwe fans bij! Aan het einde van de set word publiek, Dynamo en de band bedankt en moeten we natuurlijk nog even op de foto.

Terradown

Terradown is opgericht in 2016 en spelen ‘Groovy Melodic Death Metal’ met een lichte theatrale touch on stage. Door stijlen te combineren creeren ze daarmee echt een eigen sound.

Na een korte pauze, zijn we terug in de zaal die inmiddels wat voller is. Terradown maakt zich klaar om hun set te beginnen, terwijl het publiek hen enthousiast gade slaat. 

Vanaf het eerste moment hebben ze een volledige stage presence. Er is een ware harmonie tussen de bandleden die elkaar geregeld van plek afwisselen en samen spelen. De zanger maakt regelmatig ruimte voor de andere leden, door meer op de achtergrond te gaan staan.

De combinatie van stijlen zijn goed met elkaar verwoven, en brengen Melodische Death Metal met af en toe rustige emotionele passages die met enige theatrale performance goed gebracht worden, gevolgd door heavy breakdowns. De clean zang kwam aan het begin niet altijd even goed uit de verf. Maar later bij het nummer ‘Checkmate’ werd het een stuk beter. 

De interactie met het publiek is top, en wanneer er gevraagd word om een pit ontstaat deze ook vrijwel gelijk. De energie on stage spat er vanaf en ook in de zaal word Terradown goed ontvangen. Ook het licht is iets beter en worden we niet meer geregeld verblind zoals eerder op de avond.

Aan het einde van de set vraagt het publiek om een encore! En na een kort overleg en duim omhoog spelen ze ‘Break your Chain’. De energie zit er bij de band en bij het publiek nog goed in, wat deze track een mooie afsluiter van de avond maakt. 

We besluiten even uit de drukte te gaan en later terug te komen voor merch en een praatje met de band.  Omdat een aantal uit onze groep nog merch willen, van zowel Neverus als Terradown. Helaas blijkt bij terugkomst dat de bands alles al hebben ingepakt, en wil de beveiliging van Dynamo ons allemaal graag weg hebben. De merch van Terradown word snel even uitgepakt en zelfs Jack Streat van Neverus staat bij de lift merch uit te pakken, terwijl de beveiliging ons naar buiten probeert te kijken tijdens de betalingen. En zo fietsen we bepakt met onze nieuwe merch, napratend over de avond, door de regen terug naar huis.

Al met al een top avond met geweldige muziek in de Kelder van Dynamo! 

Meer zien van Neverus en Terradown? Je vindt Neverus op hun eigen website, op Facebook of in onze database. Je vind ook Terradown op hun eigen website, op Facebook of in de database.

Release date: 07.08.2024

After Divine Right and Upon Mighthy Planes of Ash, we were really looking forward to the full album from Marrow Of Man. His latest album, Ancient Hymns of Apocalypse, got released on all streaming platforms on the 7th of September, so now we can finally share our thoughts with you guys. Marrow of Man is awesome! Find out why! 

Marrow of Man

With over 1200 monthly listeners, Marrow Of Man is becoming quite a name in the Black metal scene. As many black metal projects, not just in the Netherlands, Marrow Of Man is a one-man project. His origins lie in Amsterdam, and originally he started out under a different name. With Forlorn Hope, two EP’s got released, ‘Humanitas Vincuntur’ and ‘A Debt Paid in Blood’. After gaining some attention with these EP’s, Marrow of Man decided on a name change and started working towards an album. Ancient Hyms of Apocalypse saw the light on the 7th of September 2024, and will probably continue to gain followers for Marrow Of Man.

Ancient Hymns of Apocalypse

Ancient Hymns of Apocalypse consists of 9 tracks of mostly quiet melodic black metal. Marrow Of Man is really good at writing catchy, interesting hooks. There are plenty of memorable guitar riffs on AHOA. It’s fast, well written, and actually produced a lot better than his previous EP’s. My previous comments on Marrow Of Man were that there was so much happening music-wise, that it was a bit hard to hear all the individual instruments well. And while AHOA is still layered with multiple layers of guitars, vocals, and orchestrations, the balance is a lot better. The wall of sound is still there, but it feels a bit more restrained, and deliberate. 

The album starts with the ominous sounds of Blazing Trumpets of Cessation. After a short intro, all hell breaks loose (literally) and we dive into the dark melodies Marrow Of Man has in store for us. If this is the first track you’ll hear from Marrow Of Man you can’t help but feel inspired – everything is just right. From interesting guitar riffs, solos, well-pronounced grunts, even a breakdown fits the mix. The transitions in the track feel well thought out, and give the track more than enough variation. 

He Who Rides the Pale Horse incorporates nasty grunts  (in a good way) and a sample of Death riding in on his horse. This track might well be a favorite for some. It definitely reminds me of Batushka, Darkthrone, Dimmu, or maybe even Satyricon. Marrow Of Man mixes in some thrash metal tunes in some of the tracks as well, as is heard on Divine Right. Some of the tracks have more of a folk-metal feel to it, but the strong riffs and blast beats are a staple for every track. 

Ancient Hyms of Apocalypse tells a story, and while the previously released tracks Divine Right and Upon Mighty Planes of Ash stand well enough on their own, they fit better in this complete album. There is a build-up to the album, which comes to a peak with Upon Mighty Planes of Ash. Even after hearing this track over twenty times since the release, it’s still one of of my favorites of this album. That’s probably because of the high-energy chaos Marrow of Man brings, and again, a very catchy chorus. However, after hearing the album, I have a new favorite. 

Beyond The Frozen Meadows starts of more mid-tempo than Upon Mighty Planes of Ash, but man, the chorus on this track. I love that melody. Melancholic, super catchy, beautiful. And to me, this definitely has some folk inspiration to it. If you just listen to one part of the song, skip to the middle and listen to the break. It’s awesome. And when the emotional chorus kicks in again, it hits even harder. Feeling all the feels. This is the turning point in the album. Everything up to this track has been fast-paced and high energy, darker, almost. From this track on, we start working towards the conclusion of the album with Ancient Hymns of Apocalypse. 

We even get a black metal ballad with At The End of Everything. Speaking of emotional tracks; this sure is one. All those emotions come to a peak again in Immeasurable Emptiness (we didn’t say it was a happy album). However, I have to correct Marrow Of Man on this track. In the lyrics, he says ‘I finally know my insignificance, I am nothing’. Well, writing an album like this, that statement simply is not true. We know there is a lot of talent in the Netherlands, but producing an album like this on your own, man, do you have to be skilled for that. 

Ancient Hymns of Apocalypse is the final track to the album, and a summary of all we’ve heard before. We have quiet a long intro, catchy riffs, nasty grunts, and with almost 9 minutes in length, even some progressive riffs (and yeah, bass riffs!). There are some Opeth riffs in here for sure, and we are all for it. Marrow of Man leaves us with a quote to think about. What happens after death? No one truely know until they die.

Final Thoughts

Having listened to the album about a dozen times, it’s really hard to pick a favorite track on this album. Honestly, there are multiple tracks that I would recommend. Beyond The Frozen Meadows is definitely one of them, but I also have to give a special mention to At The End of Everything, because it’s just a beautiful black metal ballad. If you only have time for one track, I think I’d have to recommend the title track to the album, Ancient Hymns Of Apocalypse, just because there’s so much to that song that makes it a good summary of the rest of the album. Ancient Hymns of Apocalypse is really an album to be proud of, and I’m pretty sure I will be spinning this record for quiet some time in my personal playlist. 

You can find out more about Marrow Of Man on Bandcamp.

Tracklisting

Blazing Trumpets of Cessation
He Who Rides The Pale Horse
Diving Right
Marrow Of Man
Upon Mighty Planes of Ash
Beyond The Frozen Meadows
At The End Of Everything
Immeasurable Emptiness
Ancient Hymns Of Apocalypse