In early 2016 STEEL SHOCK was born, and with the single goal to play Heavy Metal in the 80s tradition: no trends, no compromise, just pure fucking Heavy Metal and all its glorious clichés. The anthems of steel are being forged in the fires of the Netherlands and Germany. The ground shakes, the bones break, by STEEL and SHOCK! The first offensive was in February 2017, the ‘First Strike’ Demo. As we say ‘Old School Or No School’ (any questions?) Second offensive is coming your way next autumn, with the CD/LP ‘For Metal To Battle, released on 22 september 2017 via Alone Records, Greece. Get ready to Shock that fuckin’ Steel! And so it begins…
Facing the Madness will officially launch their debut EP ‘Torment’ during a release party on November 30, but the EP is already secretly available for purchase. I got my hands on the record during Stonehenge Festival and have listened to it a few times before writing this review. There is little information available online about Facing the Madness. I saw the band live last year during No Sleep Metalfest and was impressed by their performance. So, I was definitely curious about the debut album from these guys.
Torment
Torment is the debut album from Facing The Madness, who previously only released a demo via Bandcamp. Their new album, Torment, isn’t available online yet, so if you’re eager to listen to their music after reading this review, you’ll need to hunt down a physical copy.
Torment is a very raw and honest album. The mix is quite bare, and not all the drum parts are perfectly aligned, which gives it a personal feel. Depending on how you listen to the album, the mix is well-balanced, and the band’s energy comes through clearly. Whether you’re hearing it through your old computer speakers or a good pair of headphones makes a world of difference. In the first scenario, the guitars are drowned out by the many cymbals, but in the second, everything is much better balanced. The bass is nicely crunchy and audible at key moments, the guitars are tight and sufficiently present, and of course, there are plenty of squeals.
Sometimes you have an album that gets better the more you listen to it. Other times, an album is amazing the first time you play it, but the more critical you get, the more flaws you notice. Torment falls into the latter category. I often listen to an album several times before writing a review. The first few times I listened to Torment, I was really impressed. But now that I’m listening more critically, the songs sometimes feel a bit too simple.
Facing The Madness
Torment starts with a very cool intro track, Carved. This cinematic intro tape was unexpected from this band, mainly because I couldn’t clearly remember how they sounded live, and I couldn’t find anything online. But the epic intro, followed by the intensity of Facing The Madness, definitely leaves you wanting more. Old-school sounding death metal, interesting riffs, and a good mix. For a band that has seemingly come out of nowhere with a little CD, this is pretty impressive. It’s super groovy, headbanging music. Live, I think this wall of sound will hit hard; on the album, I miss just that extra layer of production to really feel it.
Dying World
After the title track, the album continues with Dying World. This track is a bit more chugga-chugga but also has an open chorus that’s easy to shout along with. The vocals on this track might be a bit too simple; it also feels like the flow doesn’t quite sync with the music.
Reconstruct
Reconstruct more than makes up for it. The tempo picks up significantly with this track. Fast blast beats are mixed with more mid-tempo sections featuring groovy riffs. The variety makes this a very diverse track and a good introduction to Facing The Madness. From relentless blast beats to a calm break, this track has it all. The many squeals remind me of Machine Head, but the frontman’s growls give it a unique vibe.
Disregard
Disregard is more of a mid-tempo track, again very groovy, and this track also eventually brings back the blast beats. Kudos for the cool bass riff in the intro of this track; it’s always nice to hear a band that gives the bass some room. The sound of the bass in this intro gives the whole thing a huge old-school vibe. Maybe there could have been some improvements in the mastering here, as the cymbals are very prominent in this track.
Narcissism
Narcissism is again more of a mid-tempo track, groovy, and perhaps one of the heavier tracks on the album. It’s also a fairly diverse track, with many different riffs following one another, some cooler than others. This track also feels a bit simple and lacks the more interesting riffs of Facing The Madness.
Solution
After Narcissism, the melodic intro of Solution might be my favorite riff on this album. It’s also the longest track on the album, but at nearly five minutes, it’s still relatively short. The dissonant verse doesn’t really fit well with the intro riff, in my opinion, but there are enough cool parts in this track. Especially the part where the vocals follow the guitars is really cool. This is also one of the few tracks where a proper guitar solo emerges, allowing the guitarist to showcase his skills.
Your Last Ride
Your Last Ride starts with a fast riff. This track was previously released on YouTube, and rightfully so, because besides Facing The Madness, it’s one of the strongest songs on the new album. However, after the intro, it takes until halfway through the song for the powerful riffs to reappear. The wait is worth it, though: there’s even a breakdown included.
Confronted
Your Last Ride transitions into the final track, Confronted. After an intro with guitar harmonies, a groovy, up-tempo riff follows that immediately grabs your attention. The intro riff clearly signals the end of the album. The song builds up with smooth transitions between breakdowns and energetic sections. Besides the bass riffs that form the foundation, there are also blast beats that increase the speed and intensity. This makes Confronted a fitting and memorable closer for the album.
Final Thoughts
Torment is a worthy debut EP for Facing The Madness. I was quite impressed by the intro and the first real track, Facing The Madness. The old-school sound and the cool riffs weren’t what I expected, and I can definitely appreciate them. But it’s not all praise—some tracks feel a bit too simple, and in the mastering, Facing The Madness might have taken an extra step. Nevertheless, the track Facing The Madness is definitely a gem that everyone should hear.
Tracklisting
Carved Facing The Madness Dying World Reconstruct Disregard Narcissism Solution Your Last Ride Confronted
We hebben een korte tiplijst voor jullie vandaag, met maar zes liedjes. Heel veel langer wordt hij volgende week ook niet, sterker nog, Augustus is een beetje leeg wat releases betreft. Dus misschien dat ik over twee weken wel even een speciale editie maak met de beste tracks van 2024 tot nu toe. Maar voor nu, nog wel wat nieuwe tracks gelukkig! Je checkt de tiplijst op Youtube of op Mixcloud.
Tracklist Baas – Egotrip Indulgence – Denial Dreadmask – Reflections Sietse de Krieger feat. Mike Evans – Illusions Howlett – Alex, Wreak Havoc 3rd Machine – March of the Endless
Formed in 2022, Kae West, an exciting rock band hailing from the Netherlands, brings together a vibrant mix of alternative prog and symphonic rock. The band, spearheaded by Korine Varekamp as the frontwoman, joined forces with accomplished drummer Laurens Bakker, notable for his contribution to the pioneering Dutch heavy metal band, Picture. The lineup is further solidified by guitarist Tim Çiçek and bassist Vince Ten Have, resulting in a cohesive ensemble that embodies a unique musical identity.
Currently, the band is gearing up for a series of shows featuring collaborations with various choirs in the Netherlands in support of the debut album ARRIVAL. Their powerful wall of sound, infused with harmonious vocals, promises to deliver a sensational experience that will resonate with rock enthusiasts of all generations and serves as the perfect teaser to create the necessary anticipation for the debut.
ARRIVAL is mastered by Jens Bogren at Fascination Street Studios, Sweden which has an illustrious clientele, including renowned acts such as Opeth, Sepultura, Kreator, Arch Enemy, and many more. The first official release, Alert The Media (June 2023), produced by Red Pack Productions in The Netherlands, is a groundbreaking lead single showcasing intermittent posh English accents in the vocals, featuring contributions from the Dutch GOOV music theatre choir. These collaborations add extra layers of credibility and excitement to the release, setting the stage for a promising musical journey.
Kae West draws inspiration from a wide range of influences, including Evanescence, Heart, Nightwish and Kate Bush to name just a few. If you’re a fan of these artists, there’s a good chance that Kae West’s music will also resonate with you.
Op zaterdag 27 juli was het 30e verjaardagsfeestje van Stonehenge. Maar liefst 24 bands brachten van ‘s ochtend 10.00u tot ‘s avonds 0.00u de klanken van de hel naar Steenwijk. Op een prachtige zonovergoten dag genoten we van metal en bier, en schreven we voor de ongelukkigen die er niet bij waren een stukje over de dag. Met elke 30 minuten een nieuwe band was het enigzins intens, maar zeker gezellig.
Scroll naar beneden voor meer foto’s van het festival.
Loyalty Ends Here trapte het festival af ‘s ochtends om 10u. De winnaars van de Nederlandse Wacken Metal Battle in 2023 had de kans om op Stonehenge te spelen. Ondanks het vroege tijdstip waren er toch al wat mensen komen opdagen. Met een nieuwe setlist en ondanks wat technische problemen een goeie energie op het podium, zet deze metalcore band een leuke show neer voor de start van de dag.
Op het andere podium begon klokslag half 11 de volgende Nederlandse band: Icons of Brutality. Met een vrij lange introtape beginnen terwijl je al op het podium staat, is een bijzondere keuze. Het optreden daarna was gelukkig energiek en wat genre betreft, passender bij deze vooral met death-metal gevulde dag.
Sun of the Suns was voor mij een welkome verassing. Progressieve deathcore betekent dikke riffs, vette cleans en natuurlijk headbangen op alle breakdowns. Als je zulk mooi haar hebt als de gitarist is dat natuurlijk extra leuk voor ons als publiek om naar te kijken.
En over haar gesproken; zonder haar kun je ook prima headbangen bewijst het eveneens Nederlandse Necrotesque. Inmiddels staat het gelukkig al iets voller voor het podium. Necrotesque geeft dan ook alles.
Het is nog steeds niet heel erg druk, maar voor Vendetta maakt dat niet uit. De vocalist springt midden in de pit en begint daar gewoon zijn eigen feestje. Daarmee weet hij de eerste moshpit van de dag voor elkaar te krijgen.
Vervolgens gaat het feest verder bij The Lucifer Principle, waar host van de dag Erik laat zien dat hij echt op het podium thuishoort als frontman. Hij weet het publiek goed mee te krijgen in een monster-walk en een moshpitje. Vervolgens moet hij natuurlijk wel Basement Torture Killings aankondigen, dus dat doet hij gewoon vanaf zijn eigen stage, zodat het publiek daarna de oversteek kan maken naar het andere podium.
Basement Torture Killings is vooral bijzonder te noemen. Helaas voor de band is het geluid niet in balans en zijn de gitaren nauwlijks te horene. Wat show betreft zit het echter wel goed, dit is zeker een band om naar te kijken. Maar het is wel jammer om de gitaar solo alleen te kunnen zien, en niet horen.
Het Vlaamse Coffin Feeder maakt dat gelukkig weer helemaal goed met hun technische deathcore. De bas staat ook zeker hard genoeg om de lekkere core riffjes te kunnen horen.
En over core gesproken; Inhume is een Nederlandse grindcore band. Hoewel niet helemaal mijn muziek, moet ik eerlijk toegeven dat ik die snelle riffs en totaal onverstaanbare grunts met een biertje in mijn hand in de zon toch zeker wel kan waarderen. Vooral heel tof om te zien dat het niet uitmaakt hoe oud je bent, om helemaal los te kunnen gaan op het podium. Host van de dag en zanger van The Lucifer Principle Erik doet ook nog even mee met een track, om het feestje compleet te maken.
En wederom van de ene Nederlandse act in de andere, maar dan wel met een totaal ander genre. Haliphron begint ook met een introtape, maar doet dit voordat ze op het podium komen, zodat het een stuk beter werkt.
De leden van Haliphron kennen we natuurlijk van andere projecten als Izegrim en Bleeding Gods. Hun versie van melodische deathmetal is aanstekelijk en de wall of sound staat als een huis. maar de extra maten die zorgen voor wat complexiteit maken headbangen soms wel net een beetje ingewikkeld.
Wat dat betreft is de muziek van Necrot soms wat beter te volgen. Simpeler, wellicht, maar absoluut br00tal.
Zo’n hele dag staan en bier drinken in de zon is wel wat veel, dus Carnation kijk ik vanaf een bankje. Dat kan gelukkig, want de podia staan zo opgesteld dat je eigenlijk precies in het midden van het terrein kan staan en dan beide podia nog net kan zien.
Bij Birdflesh sta ik echter weer vooraan, omdat ik deze Zweedse mannen met rare maskers toch wel graag van dichtbij wil meemaken. Again, blije grindcore die zichzelf zeker niet serieus neemt, maar wel een hele serieuze show neerzet.
En we blijven nog even snel, met de snelle thrash riffs van Defleshed. De gitarist speelt met een ketting als gitaarstrap, en ik kan alleen maar denken dat dit super oncomfortable moet voelen. Maar, een beetje SM on stage past dan ook wel weer bij de metalscene. Ondanks dat ze band vooral oude nummers speelt, hebben ze wat weinig interactie met het publiek.
Incantation doet dat gelukkig wel. Incantation is duidelijk een band die al langer meegaat in de scene. De band weet hoe ze moeten bewegen op het podium. Ze hebben meteen gekke bekken en poses naast hun strakke en foutloze riffs.
Ook deze band speelt vooral oudere tracks, en hoewel ik daar weinig van herken, gaat het publiek hier aardig goed los op. Dat kan ook niet anders met zo’n frontman. Een crowdsurfende rolstoeler wordt door de security snel naar beneden gemaand, ondanks dat de frontman het aanmoedigt.
Benediction is wat mij betreft denk ik het leukste optreden van de dag. Met een enorme hoeveelheid biertjes op het podium vraag ik me wel af wat er nog van de staat van de muzikanten over is, maar het hele optreden is retestrak.
De gitarist en de bassist zijn contant met elkaar aan het geinen op het podium. Het is duidelijk dat ze er zin in hebben. De geintjes van de gitarist zorgen er uiteindelijk voor dat de vocalist bijna over z’n nek gaat, maar de spanning die daardoor onstaat gaat snel weer over een gezelligheid.
Tot nu toe is de hele planning vlekkeloos verlopen. Maar doordat het niet lukt de backingtrack van Butcher Babies goed aan te sluiten, is even spannend of dit optreden uberhaupt door kan gaan. Het publiek laat ook duidelijk merken dat ze dit niet waarderen, en sommigen mensen haken al af voordat de band begint.
Met zo’n strakke planning betekent het voor de band helaas ook dat ze weinig speeltijd overhouden. Ondanks alle issues zetten ze een strakke, professionele show neer en laten ze in ieder geval op het podium niet zien dat ze hier last van hebben.
Suffocation begint gelukkig gewoon op tijd. Hier ontstaat dan ook de eerste echte moshpit van de dag, misschien omdat het nu wat minder warm is. Deze band bewijst ook dat je zonder click nog steeds retestrak kan spelen. Een samplepad bij de drummer zorgt voor de extra bassdrops, en een opblaastakkie in het publiek maakt het feest compleet.
Tijd voor wat black metal met Belphegor. Belphegor is vooral een leuke show om naar te kijken, met de duistere podiumaankleding en de facepaint van de band. Het is een fijne afwisseling met de vele deathmetal van vandaag. De band zet een goeie wall-of-sound, en eigenlijk ook een wall-of-incencse neer. Maar omdat ze zeichzelf heel serieus nemen, is er weinig interactie met het publiek.
I Am Morbid, wat eigenlijk natuurlijk vooral Morbid Angel is, heeft er ook duidelijk zin in. Ze vieren de verjaardag van twee albums dit jaar en spelen daar dan ook de meeste tracks van. Helaas heb ik geen fotos van het moment dat de shirtjes uitgingen tijdens de solos.
De mainact van vandaag, Deicide, is natuurlijk super iconisch, en de meeste mensen lijken ook speciaal voor deze band gekomen. Er wordt gecrowdsurft, er wordt gemoshed, en heel veel mee geschreeuwd. Deze band heeft ook de ruimste tijdslot, dus er is voldoende tijd voor een goeie mix van wat ouder en nieuwe werk.
Tot slot heeft het Nederlandse Graceless de moeilijke taak EN de eer om het festival te mogen afsluiten vanavond. Dat doen ze absoluut overtuigend, en ze maken hun podiumplaats meer dan waar. Wij moeten helaas naar huis, dus het einde van Graceless heb ik niet meer mee kunnen maken.
De tickets voor volgend jaar, en de eerste namen, zijn al bekend. Wij zijn er volgend jaar zeker weer bij. Jullie ook?
nn
nn
[if 48 not_like=””]
[/if 118]nnn
nn
[if 48 not_like=””]
[/if 118]nnn
nn
[if 48 not_like=””]
[/if 118]nnn
nn
[if 48 not_like=””]
nn
[if 48 not_like=””]
[/if 118]nnn
nn
[if 48 not_like=””]
[/if 118]nnn
