Acid Attack was formed by guitarists Mark Doeland and Luuk Verweij and bassist Youri ter Steege in 2016. With the addition of drummer Roel van Ellinckhuijzen at the start of 2019, the core lineup was strengthened. The band’s music is heavily inspired by 80s heavy metal and takes influences from modern bands. Thus creating their own unique sound. The songs are based on driving riffs and harmonic melodies supported by adventurous drum parts and bass lines.
At the start of 2023 the band released the EP Face The Past with vocalist Julius Kortekaas. After the release of the EP the band and Julius parted ways. The position of vocalist was taken over by ex-drummer Kayleigh Lieverse. With the current lineup, the band made 2024 their most active year yet. Their new single is set to be released at the start of 2025.
Zaterdag 14 december speelden Loyalty Ends Here, Tenuem en No Kings Allowed in het slachthuis in Haarlem. Waar het een aantal weken geleden voor de EP release van Ecocide bomvol stond, was het deze avond iets minder vol. Dat had er ongetwijfeld mee te maken dat er veel meer metal te beleven was dit weeken, onder andere in Eindhoven tijdens Eindhoven Metal Meeting. Voor degene die er niet bij was; je hebt wel echt wat gemist. No Kings Allowed zou op 20 December in Belgie hun eerste gig ooit spelen, maar deze gig in Haarlem kwam er toevallig voor. Mazzel voor ons! Maar voordat we dieper ingaan op hoe dat optreden verliep, eerst tijd voor de opener van de avond: Tenuem.
Tenuem
De blackened deathcore formatie Tenuem heeft eerder dit jaar hun debuut EP Singraven gereleased. Daar waren we best enthousiast over, dus ik was blij dat ik deze band vandaag ook een keer live kon meemaken. De voorbereiding liep niet helemaal vlekkeloos voor de band; laptop problemen gooiden roet in het eten en het optreden kon bijna niet doorgaan. Gelukkig werkte alles net op tijd, en terwijl de zaal langzaam voller stroomde, begon Tenuem aan een energieke set.
De trage headbangriffs van de break in Singraven zorgen voor een mooie headbang les van de mannen op het podium, en hoewel het publiek nog niet echt los komt, zien we hier al genoeg hoofden heen en weer bewegen. De band doet in ieder geval zijn best vol overtuiging een strakke set neer te zetten en het publiek te betrekken. Het zal niemand verbazen dat Sten tijdens Teeth het podium beklimt om mee te schreeuwen.
(voor meer foto’s, scroll naar beneden)
Loyalty Ends Here
En om de spanning nog maar even wat meer op te bouwen; eerst even de beurt aan Loyalty Ends Here. Deze mannen hebben net een nieuwe videoclip uit voor hun track Medicate Me For Silence (check m op Youtube) en hebben behoorlijk wat optredens achter de rug in het afgelopen jaar. Met toffe gigs op festival en grote podia op hun naam, is het mooi te zien dat de energie die ze daar neerzetten ook nog steeds goed vertaald naar een klein podium zoals het Slachthuis. Ik heb ze inmiddels al vaak gezien en ik moet ook nog thuis komen, dus ik heb niet hun hele gig meegmaakt dit keer.
Ten opzichte van de energie en de overtuiging die No Kings Allowed neerzet vanavond, blijft Loyalty, ondanks de productie en het geluid, wat achter. Dat komt vooral doordat No Kings Allowed overduidelijk, zowel op het podium als ernaast, lol heeft in dit optreden. Ook Loyalty had technische problemen vanavond en het lijkt erop dat ze dat toch niet helemaal los kunnen laten in hun performance. Wellicht dat er later in de set meer gezelligheid van het podium straalde, dat heb ik helaas niet meer gezien. Niet dat het overigens afbreuk doet aan de kwaliteit; feit blijft dat de muziek van Loyalty staat als een huis. Het wordt, wat dat betreft, wel tijd voor een nieuwe set, dus nieuwe muziek in 2025, boys?
(voor meer foto’s, scroll naar beneden)
No Kings Allowed
Het moment waar we, althans, ik, allemaal op wachten: No Kings Allowed. Sinds het uitkomen van Dethroned volg ik deze onbekende band met leden uit Nederland en Belgie. Het is de band tot nu toe gelukt om anoniem te blijven en ook ik weet niet in welke projecten deze gasten hiervoor hebben gespeeld. Twee albums uitbrengen en dan pas het podium op gaan is een bijzondere keuze. Ik had dan ook hele hoge verwachtingen van het debuut optreden van deze band. Safe to say dat deze absoluut waargemaakt zijn. In gesprek met de band vooraf merkte je dat er zeker wel wat zenuwen waren, maar daar was op het podium absoluut niets van te merken.
Vanaf de eerste klanken staat de band voor de volle 100% aan. Geen foutje te ontdekken, de vocals krachtig en met overtuiging, en goed contact met het publiek. De gitaristen komen van het podium af om voor het podium met het publiek mee te doen, zoeken interactie met het publiek, de bassist pakt z’n moment met een bassolo en staat net zo hard voor op de egorisers. Ook onderling is er veel interactie, en het is, ondanks de maskers, duidelijk dat de volledige band met een grote glimlach aan het genieten is van het feit dat het publiek los gaat. Mooi om te zien ook dat het publiek steeds dichter naar het podium toe kruipt, waar ze in het begin van de avond behoorlijk wat afstand hielden. Terecht ook, want de kwaliteit die hier staat matched bands als Born of Osiris en Shadow of Intent.
De band sluit af met Scourge of the North en ik kan alleen maar met een hele grote glimlach zeggen: deze band wordt groot. Heel groot.
Live zien? Op 20 december speelt No Kings Allowed (met Loyalty in het voorprogramma) in Belgie. Het is een eindje rijden, maar absoluut de moeite waard!
Three years after its existence the Dutch deathened thrash metal quartet Angel Disorder released their debut-album “Brutal Reality” (2012) and received raving reviews in the underground metal scenes. After a couple of shows the band disappeared into the Coevorden fog again though. Nine years later the guys got together for some rehearsals with a different line up consisting of two original bandmembers. A new tracklist is being worked on and old riffs and songs from the early days are being taken off the shelf, dusted off and added to this new list with the intention to appear on EP. The road to the new EP however, which has now been titled ‘Toxic Wrath’, is not going entirely smoothly. During the pandemic, the band briefly fell apart again.
Yet, after a silence of several months, Angel Disorder is suddenly active again and this time as a power trio with Henry and Dick (guitars/vocals) and Marco Arends (Altar, ex-God Dethroned), claiming his original spot behind the drum kit. There is movement again…
Fed up with the delay, the accelerator is pressed hard and after a couple of months five tracks plus a last minute extra song are ready to be recorded. In November 2022 the long-awaited recordings begin with the help of Sebastiaan Pierik who also recorded Angel Disorders debut Demo. The mixing and mastering of Toxic Wrath were successfully completed in the summer of 2023.
It’s finally time – after ten years – for a real comeback. “Toxic Wrath”, released on 1 november 2023 in collaboration with Doc-Records, contains six songs within their own crossover breed of extreme though groovy metal; a fierce mix of deathened thrash metal, with hardcore, doom and punk influences. Inspired by; Exodus, Slayer, Napalm Death, Unleashed, Asphyx, Sepultura, Razor, Exhorder & Anthrax.
Het Katwijkse viertal HERETIX presenteert met hun debuut “The Darkness Surrounds Us” een krap halfuur aan catchy maar beukende metalcore waar fans van bands als While She Sleeps, Architects en Bleed From Within hun lol mee op kunnen.
Woord vooraf
Katwijk, onder meer vermaard om zijn stroopkoeken en Dirk Kuijt, heeft er een nieuw exportproduct bij in de vorm van metalcoreband HERETIX. De mannen spelen een aanstekelijke mix van breakdowns, melodische refreinen en complex klinkende leadpartijen.
Vooraf moet gezegd worden dat ik vaak een hele lichte spanning ervaar voor ik een nieuwe metalcoreband beluister. Het is meestal vooraf immers niet duidelijk welke interpretatie aan het genre wordt gegeven: belanden we in het straatje van Converge, Killswitch Engage of wellicht zelfs Asking Alexandria? Ondanks deze onzekerheid ben ik elke keer weer dapper genoeg om de nieuwe metalcore-plaat gewoon aan te zetten en me te laten verrassen door wat er staat te komen. Met hier en daar een chug en een breakdown ben ik per slot van rekening al snel tevreden.
The Bottom en Scorched Earth
“The Darkness Surrounds Us” begint met een intro van ongeveer een minuut. “The Bottom” introduceert al snel een aantal belangrijke onderdelen van deze verzameling nummers. We horen een dissonante riff, er wordt gechugd, er zijn palm mutes en de drums rammen lekker door. Vervolgens tikken de drumstokken vier tellen af en zetten de vier metalcorematen het nummer “Scorched Earth” in. De overgang verloopt vlot en er volgt een warm onthaal met double bass-drumpartijen en een zich herhalend beukriffje. Binnen de eerste minuut van de tweede track wordt “fuck” geschreeuwd en wordt tegelijkertijd overgestapt op een nieuwe gitaardeun. Classic! De backing vocals zijn een aangename toevoeging die ook later op “The Darkness Surrounds Us” nog vaak de revue passeren.
Als het refrein aanbreekt is het ook tijd voor de eerste clean vocalen van de plaat, die ik persoonlijk niet direct zag aankomen. Hoewel ik mijn metalcore zelf veelal van de 100% screams-afdeling haal, moet ik toegeven dat de dynamiek van harsh vocalen in de coupletten en clean zang in de refreinen goed werkt in de moderne stijl die HERETIX hier aan de man brengt. Wat vooral prijzenswaardig is, is dat de zang een flink rauwer randje heeft dan de clean vocalen die me altijd wat minder aanspraken in de Rise Records-core van zo’n tien à vijftien jaar geleden. Gelukkig zitten de mannen van HERETIX meer in standje Bury Tomorrow of While She Sleeps.
Het kan niet op met de pret bij wat slechts de tweede track is: de luisteraar wordt ook nog eens getrakteerd op een smaakvolle gitaarsolo. Wat volgt is een stilte, onderbroken door onheilspellende piepjes, gelijk een hartmonitor. Op het moment van de flatline in het hartritme, tovert de band een breakdown tevoorschijn compleet met gitaarscrapes in de stijl van de Franse titaten Gojira. Een sterk eerste hoofdstuk!
Comedown
Als de gedown-tunede gitaren “Comedown” aftrappen moet ik even checken of ik niet per ongeluk in een Lamb of God-liedje beland ben. Het betreft hier een aangename, goed groovende riff die ofwel op een zevensnarige gitaar ofwel in drop B of lager gespeeld lijkt te worden. In dat kader ben ik een makkelijk mens: als de gitaar klinkt als een bas en de bas klinkt als de brown note, ben ik eigenlijk altijd wel content.
Verderop in het nummer is er een passage waarbij er een bijna glitchy delay-effect op een terugkerend gitaarakkoord is gezet, wat ik erg kon waarderen. Een volgende beukriff, afgewisseld met snelle harmonics op de gitaar, maakt nog even ruimte voor een nepeinde, waarna het viertal nog even vrolijk verder ramt.
Het valt tot nu toe op dat de plaat wordt gekenmerkt door een fraaie, moderne productie. Daarbovenop hebben de mannen aanleg om catchy gitaarpartijen te schrijven en zijn de drums heerlijk opzwepend. Dat zijn belangrijke kunsten die men onder de knie moet hebben om zich te kunnen onderscheiden in de toch ietwat verzadigde metalcoremarkt.
Erase Me
Op “Erase Me” is aan het begin aan synthesizer te horen waarop arpeggio’s worden gespeeld. Als dit loopje wordt overgenomen door de gitaar ontstaat een mooi effect, zeker in combinatie met het drumwerk dat voor het eerste deel bestaat uit ouderwets hameren. De clean vocalen keren ook hier weer terug, ditmaal gepaard met screams die wat meer op de achtergrond treden, in de vorm van backing vocals. In dit nummer zijn meer melodieuze akkoorden te horen, hetgeen een aangename afwisseling is van het gitaargeweld tot nu toe. Dan is er nog een complex klinkend riffje net voor breakdown dat doet denken aan geluiden die Architects in het verleden ten gehore bracht. De spanning wordt hier goed opgebouwd. In dit nummer valt me voor het eerst een cruciaal element binnen dit genre op. In vakjargon wordt het een “breakdown callout” genoemd; een kreet die de breakdown inluidt. Bands als Emmure, A Day To Remember en Knocked Loose hebben er elk op hun eigen manier een meme van gemaakt, maar HERETIX kiest voor een serieuzere toon met de zin “separate me from my skull”. Intussen heb ik naar schatting duizenden breakdowns gehoord, maar het blijft toch elke keer een klein feestje. Even dacht ik dat de ogenschijnlijke outro met relatief ambient gitaargeluid en elektronische effecten het einde van dit nunmmer was, maar de Katwijkse kabaalmakers laten het refrein nog één keer terugkeren bij wijze van toegift.
Death of Me en In Nothingness I Dwell
De B-kant van deze EP begint met “Death of Me”. Een introspectieve gitaarmelodie wordt begeleid door een weelderige laag reverb. Het down-tuned gitaargeweld is hier in eerste instantie minder aanwezig; melodie voert juist de boventoon. Ook in de zwaardere stijlen is afwisseling zo nu en doen aan te raden. Er worden emotioneel beladen teksten gezongen: “Why do I feel so sad / Every man has a secret sorrow of which the world does not know / There are wounds that never show”. HERETIX geeft hier aan dat het even tijd is voor wat openhartigheid, voor een kwetsbare houding tussen alle chugs door. De eerste coupletten culmineren in dat prachtige, langverwachte moment, de primus inter pares van alle woorden in het wereldwijde metalcore-vocabulaire: het alomtegenwoordige pareltje “undertow” wordt met een uithaal aangereikt. Na al die jaren zitten veel corezangers nog steeds vast in een metaforische onderstroom en het is tijd dat we hier als gemeenschap iets aan doen!
De band laat op ditzelfde nummer ook sterk zien dat ze beschikken over degelijke pop sensibilities. De mannen hebben de meezingrefreinen aardig in de vingers. De meer mellow-aspecten worden zo nu en dan verruild voor de rauwe kant die we al eerder hoorden en het viertal raast knallend de brug van het nummer in. “What is it that you want from me? / Will this be the death of me?” wordt er geschreeuwd richting een voor de luisteraar onbekende antagonist. Er volgt een sereen gitaargeluid dat slechts voor een seconde aanhoudt, waarna weer wordt teruggegrepen op dat prettige refrein van eerder.
“In Nothingness I Dwell” wordt geïntroduceerd met het schreeuwen van de titel en direct weer een UK metalcore-achtige beukriff. De titel van de EP komt overigens uit dit nummer. De samensmelting van de chuggy morsecode-riffs, een leadpartij die er later bijkomt en de pakkende refreinen wijst erop dat de lui van HERETIX hun inspiratie voor een groot deel uit het Verenigd Koninkrijk halen. De breakdown callout “Tell me how the fuck it feels / Blegh” sterkt dat vermoeden. Een breakdown met dissonante intervals en sinistere china hits volgt. Voeg daar ieders favoriete onomatopee aan toe en je hebt een gegarandeerd succes!
Richting het einde
Op “Devour You” wordt eveneens fraai stukje moderne metalcore gespeeld, waarbij de eerder gehoorde scrapes weer terugkomen. Het sluitstuk van de EP, “Stranger”, deed me met mijn beperkte kennis van Slipknot een beetje aan Slipknot denken. In dit nummer worden de leadvocalen geassisteerd door gangvocalen en lijken de screams over het algemeen wat feller en rauwer dan op de vorige zeven nummers. Ook hier bewijst HERETIX een opzwepend stuk muziek neer te kunnen zetten waarbij er naast agressie ook genoeg ruimte is voor de melodie. Na interessant staccato gitaarspel met een Quad Cortex-achtige toon eindigt dit laatste liedje vrij abrupt, wat een bijzondere onverwachte wending vormt.
De heren hebben onlangs hun EP-releaseshow gespeeld in JVC de Schuit in hun hometown. Met 28 minuten aan muziek verdeeld over acht minuten is “The Darkness Surrounds Us” in principe ook wel een album te noemen, bedenk ik gaandeweg. De stilistische samenhang en goed doordachte flow van de verzameling tracks zou daar ook voor pleiten. Hoe deze release ook bestempeld wordt, het is een knap staaltje metalcore dat er vooral qua productie uitspringt. Is het geheel vernieuwend of hyperorigineel? Nee, dat dan weer niet. Heb ik 28 minuten fanatiek met mijn hoofd geknikt? Absoluut.
Argwaan is een Depressive Black Metalband uit Nederlands. In 2019 kwam hun debuut single ‘Drown, Drown Mistress of Sorrow’ uit en sindsdien kwamen er nog twee albums uit. Nu is de band terug met hun derde plaat, ‘Violable’. Met in totaal 7 nummers en iets meer dan 30 minuten muziek hebben we genoeg om naar uit te kijken.
Argwaan is van oorsprong een twee-mans project van twee vrienden, met de toepasselijke artiesten namen ‘Smaad’ en ‘Stilte’. Hoewel ik op de foto’s inmiddels nog een derde persoon voorbij zie komen die waarschijnlijk de drumpartijen voor zijn rekening neemt, kan ik er online weinig over vinden. Argwaan combineert heavy rock, alternative rock en black metal tot een unieke eigen sound. Veel bands zeggen dat over zichzelf, maar in het geval van Argwaan klopt dat ook wel aardig. Dark rock, depressive rock, post-black metal, allemaal labels die naast hun eigen gekozen label ‘depressive black metal’ denk ik ook de lading wel dekken.
Voor wie net als ik een hekel heeft aan labeltjes plakken; wat je kan verwachten is een lekkere rock sound, met de nodige black metal invloeden zowel in vocalen als in gitaar geluid en bij vlagen, gitaar riffs. Soms wat blasts, maar over het algemeen groovy, dissonant, maar vooral; heel lekker. Er is zeker een groep truie blackmetal liefhebbers die dit niet weten te waarderen, maar daar richt Argwaan zich gelukkig niet op. De boodschap is duidelijk; ze doen wat ze zelf tof vinden, stoppen hun volle emotie in de tracks, en geven zichzelf helemaal bloot in hun muziek en wie dat niets vindt, heeft pech. De titel van het album spreekt wat dat betreft voor zich.
Violable
Violable heeft een weemoedige, melancholische vibe. De tracks zijn melodisch, met vlagen behoorlijk groovy (bijvoorbeeld The Undyed) maar vooral, heel divers. Dit is weer zo’n album waar je echt even voor moet zitten en wat het best tot z’n recht komt als geheel. Van atmospherische passages wordt je ruw de diepte ingeworpen en voel je de rauwe emotie binnenkomen. Die emotie is vooral goed te horen op tracks als Violable, en With Love & Self Hatred.
Uit het Dorre Hout gesneden is wat dat betreft een vreemde eend in de bijt (maar zeker niet minder de moeite waard). Een instrumentale interlude, die zo op een Dream Theater album had kunnen staan, is de opwarmer voor Onstuimig. Die progressieve invloed zet zich overigens ook voort in de ritmes van Onstuimig, om nog maar weer eens te bewijzen dat labeltjes plakken nergens voor nodig is. It makes sense, het past perfect, en ik geniet ervan. De intense vocalen staan ver genoeg om wel impact te maken, maar niet af te leiden van de muziek.
Met Gemeinsam komt een einde aan de muzikale reis van Argwaan, en keren we terug naar waar we mee begonnen: toch wel echt black metal. Waar we met With Love & Self-Hatred en Dartel de Duisternies In wel echt een uitstapje buiten dit genre maakten, wat we overigens in dit geval alleen maar toejuichen. Want Argwaan maakt het zich eigen. Veel bands zeggen een eigen, unieke blend van metal te maken, en Argwaan doet dat ook echt.
Final Thoughts
Ik vind het moeilijk EEN favoriete track aan te wijzen, juist omdat de tracks zo divers zijn. The Undyed staat hoog op mijn lijstje, maar Onstuimig maakt ook zeker een goede kans. Nou is het totale album net iets meer dan 30 minuten, dus het is helemaal niet nodig om slechts EEN track te luisteren. Pak een kopje thee en een warm kleedje, en ga even 30 minuten bij jezelf te raden tijdens het luisteren van deze plaat. Wij doen dat in ieder geval zeker nog een aantal keer deze winter.
nn
[if 48 not_like=””]
[/if 118]nnn
nn
[/if 118]nnn
nn
[if 48 not_like=””]
[/if 118]nnn
nn
[/if 118]nnn
![\"\"](\"https://www.metalfrom.nl/wp-content/uploads/formidable/4/definitive-kopie-150x150.png\")
\n\n
![\"\"](\"https://www.metalfrom.nl/wp-content/uploads/formidable/4/HERETIX-FRONT-2-150x104.jpg\")
\n\n