Howlett – Burned along the Alexandrian

September 28, 2024

Vijf jaar na hun debuut-EP is Howlett terug met het vijf nummers tellende plaatje “Burned along the Alexandrian”. Howlett presenteert hier een EP gevuld met een kwartier aan melodic hardcore die zeker het proberen waard is voor fans van bands als Have Heart, Counterparts Comeback Kid. We hebben het hier over een stevige lading “heart on my sleeve”-posi-core waarbij de liedjes bovenal overkomen als een emotionele copingstrategie voor de bandleden om de ellende zie zij hebben meegemaakt te verwerken en een plekje te geven. Het resultaat is een fraai staaltje punk waarbij de verschillende kanten van het genre stuk voor stuk belicht worden.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik voordat ik begon aan het voorwerk voor deze recensie niets wist over deze band. De naam Howlett kon erop wijzen dat deze mannen grote fans zijn van Liam Howlett, de spilfiguur in The Prodigy, of dat ze deze naam misschien wel hebben gekozen als eerbetoon aan het X-Men-personage met het adamantiumskelet.

De Instagrampagina van Howlett verraadt dat nerdcultuur en sadness grote inspiratiebronnen voor hen zijn. Terwijl ik me afvraag of “nerdcultuur” hier betekent dat iedereen in Howlett veel strips leest, me kan vertellen wat er allemaal is veranderd in de nieuwe editie van het Dungeons & Dragons Player’s Handbook, of toch juist dat ze allemaal microbioloog van beroep zijn, glijden mijn ogen over de verschillende berichten op hun socialmediakanalen. Al snel zie ik dat alle titels van de vijf nummers van de EP “Burned along the Alexandrian” Marvel-verwijzingen bevatten. Het is duidelijk dat de naam Howlett meer verwijst naar James dan naar Liam. Fijn dat dat in elk geval opgehelderd is!

Go Get ’em Tiger

De EP begint met “Go get ‘em Tiger.”, dat gaat over het verliezen van een levenspartner. Vol levenslustige energie gaat Howlett te werk en worden emoties en kwetsbaarheden blootgelegd. Als een therapiesessie begeleidt door opzwepende drums en melodieuze riffs lijkt Howlett direct te beginnen aan de afsluiting van een zwaar hoofdstuk in hun persoonlijke geschiedenis (kunnen we dat ooit écht afsluiten?). De mannen hebben behoorlijk wat verdriet en leed meegemaakt en deze EP is de muzikale vertelling daarvan.

Alex, Wreak Havoc

“Alex, wreak havoc!” beschrijft het proces van jezelf herpakken na een rouwperiode, het voortzetten van je leven wanneer dat lange tijd niet mogelijk leek. Howlett tovert een aantal watermetaforen tevoorschijn: zwemmen, scheepswrakken, zinken passeren de revue. We worden getrakteerd op een breakdown compleet met cymbal taps en chugs afgewisseld met dissonante intervallen. Natuurlijk, deze metaforen zijn stokpaardjes van menig metal- en hardcoreband en dit type breakdown is sinds jaar en dag vaste prik, maar het werkt nu eenmaal prima. Bonuspunten worden verdiend door de afwezigheid van het woord “undertow”.

How’s the family Frank?

Op “How’s the family Frank?” horen we eveneens een breakdown, waarvan men er eigenlijk nooit genoeg kan hebben. Het gitaarwerk in de refreinen zou niet misstaan tussen het latere werk van Touché Amoré, de onderwerpen die behandeld worden in de songteksten evenmin. Kort hiervoor gaf Howlett een agressievere metalcoreknaller in de vorm van “Cletus was right.”. Het contrast met de melodieuzere kant van het volgende nummer komt goed uit de verf. In krap vijftien minuten weet Howlett goed duidelijk te maken welke vormen dit genre allemaal kent en waarom het toch zo fijn blijft. Het slotnummer bevat dan nog wat gastvocalen van corekameraden Rising Tide. Verbroedering blijft immers een sterk thema in zelfs de meest beukende punkstijlen.

Met vlagen worden de vocale verantwoordelijkheden verdeeld over meerdere bandleden. Op bepaalde momenten doet dat denken aan die keren dat Jay Maas in Defeater zo nu en dan een ijzingwekkende schreeuw liet horen, iets wat mij altijd enorm heeft aangesproken. Ook de in melodic hardcore zo onmisbare gang vocals geven acte de présence en het voelt alsof “Burned along the Alexandrian” gelijke delen afsluiting als viering van het leven is. De beloofde zonneschijn lijkt na een langdurig regenseizoen dan toch eindelijk te komen.

Inspiratie

Er is een interview met David Lynch waarin de Amerikaanse filmregisseur zegt dat Eraserhead zijn meest spirituele film is. Wanneer de interviewer Lynch vraagt om daar dieper op in te gaan, luidt het antwoord: “No, I won’t”. In schril contrast met de filmmaker weidt Howlett gelukkig maar al te graag uit als het gaat om de verhalen achter hun liedjes. Door de berichten die zij op Facebook en Instagram hebben geplaatst wordt ook vóór het luisteren al duidelijk dat er een aantal overkoepelende tekstuele thema’s zijn op “Burned along the Alexandrian”. De plaat gaat over het verlies van een dierbare, of dat nu daar ziekte of ongeval is, en de bijkomende rouw, maar er is ook veel aandacht voor de wederopbouw die volgt. Negatieve emoties en ervaringen worden oprecht gedeeld en gevoeld, maar als puntje bij paaltje komt, lukt het Howlett ook om een boodschap van hoop uit te spreken: de duisternis van het heden en het verleden wordt erkend, maar de tijden die ook licht en geluk kennen komen eraan.

Er was een tijd dat ik dagelijks obsessief luisterde naar “Three Years” van Climates en de “What We See”-EP van Napoleon (en een scala aan andere early 2010s melodic hardcore). Met “Burning along the Alexandrian” transporteert Howlett me op een hele aangename manier terug naar die tijd. Tussen alle blackened hypnagogic post-hyperpop-achtige stijlen die mijn playlists steeds meer lijken te kenmerken, is het ontzettend fijn om ook met enige regelmaat eens terug te gaan naar de basics: vier muzikanten die hun hartzeer uitschreeuwen over catchy riffs en punky drums. Als ze daar dan ook nog een overtuigende posi-boodschap in weten te verwerken, is het totaalplaatje een hele solide EP.

De hoes van deze EP doet me overigens in stilistisch opzicht een beetje denken aan de albumhoezen van post-hardcore/emo-veteranen Circa Survive. Vooral het schip maakt dat ik de link leg met Violent Waves uit 2012. Of dat nu met opzet zo is of een toevalligheid is waar ik te veel waarde aan hecht: het is hoe dan ook wederom een reminder aan een geweldige tijd in de melodic- en post-hardcore (weet je wel, toen Title Fight nog actief was). Al met al is “Burned along the Alexandrian” een zeer geslaagde hardcore-exercitie.