Can Abyss was a new name on our radar when we heard of their album ‘Dedication’, but it’s a band that has been active since 1994. It just took them 30 years to release this album, so it was definitely worth the listen. Let’s dive in!
Dedication
First of all, dig the name. Can Abyss has released the five-song album ‘Dedication’ and it’s a great collection of songs. Fret not! Even though it’s only five songs, the shortest song is 5:33 long, so you’ll have plenty of time to listen.
That Lighthouse
The album starts with ‘That Lighthouse’ and what a beginning of this album. The song starts with a powerful riff that immediately has you banging your head to the song. Seven minutes may seem long but they definitely know how to keep you invested. The song is well-constructed and well-written. Towards the end of the song, you’ll be surprised with a jazzy mellow piece that may leave some people wondering what’s going on. But hold your horses and wait for it. You won’t be disappointed.
The Wolf You Feed The Most
‘The Wolf You Feed The Most’ starts off with an aggressive and heavy start with nice and dirty dissonant chords. It takes you through the song and also has a more mellow and chill bridge in the song. Whereas the melody is very pleasant to listen to, the lead that is played over it feels a bit simple and underwhelming. But that is honestly the only criticism I have for this song.
A Mötorhead Who Loved Death
‘A Mötorhead Who Loved Death’ is the longest song of the album, passing the eight-minute mark. The track is almost completely instrumental but it’s a work of art. A soothing start that leads into a prog-ish bit that lasts for a good while. Though it doesn’t change too much until the solo starts it doesn’t feel too long for some reason. The catchy riff keeps you invested (or at least kept me invested) and evolves into the final stage of the song, where they give you some words of goodbye.
Organized Mime
The fourth song is ‘Organized Mime’. These folks definitely have their wordplay on point. This song also consists of powerful guitar play but definitely allows the bass player to shine as well. With very cool bass licks that are accompanied by beautiful guitar melodies, this song is a witness to their ability in songwriting (where were those beautiful melodies in the second song?!). Followed by an enticing guitar solo and a great heavy outro that takes you back to the starting riff.
Death of a Star
Last but definitely not least is ‘Death of a Star’. This is a massive and strong song as well. They know how to construct their songs well, that much is also shown again in this last song. The song casually progresses from one part to the other and takes you on the final journey of the album. They chose to start more complex and mellow down a little towards the end which brings you to a nice ending to the song, as well as the album.
Final Words
All in all, ‘Dedication’ is a great album for anyone who likes heaviness with the influences of Death Metal and Black Metal. Can Abyss knows their stuff when it comes to songwriting and I’m definitely waiting for more of them to be released. Another very important thing I would like to point out is the mix. The natural feel in the production has been executed meticulously and wonderfully. What makes me really happy is that I can hear the bass guitar well because it’s definitely not the “simple following of the chords” but very interesting and well-executed bass lines.
Keep it up, Can Abyss. Great job!
Want to know more about Can Abyss? Find them on Facebook.
Or Not is a special band in more than one way. One of the reasons is the fact that the band plays the pretty unique genre Symphonic Thrash Metal. Another one of those reasons is that they are ambassadors for Energy4All, a foundation that fights the battle against mitochondrial diseases. Who is this father-and-son duo that came out of nowhere with their album Violence&Grace?
Or Not
Or Not first saw the light just before the Corona crisis. Where most people around 40 fall in a midlife crisis, Or Not’s founder Dolf Blomhert decided to take things in a different direction. Having played in various metal bands before, Dolf decided it was time to put his name on some metal again. His son Daniel, who grew up to be a drummer, joined him in that project. Together they played and recorded all the parts for Violence&Grace, apart from some guest appearances from other musicians.
Symphonic Thrash Metal
I didn’t really know what I could expect from ‘symphonic thrash metal’. Turns out, if you’ve ever heard Powerwolf, it’s kinda in the same boathouse. Not quite similar, but more in the same direction. There are plenty of thrash metal riffs and really fast double bass drum parts. But there’s also more than enough room for head-banging, slower riffs, and shout-along parts in the chorus. All dosed with a hefty amount of strings and other orchestrations.
The symphonic parts on this album sound really epic. No wonder, if you learn (from their website, that is), that the main orchestrator for this record was Carsten Altena, who is one of the core members of The Monolith Deathcult. The same goes for the production of this album; the quality is as well as you would expect from a band with a really big, record-label-backed, budget. Hans Pieters was the master of that, and he is known to be the producer for After Forever, Gorefest, and Epica, to name a few. You can really hear Or Not spared no expense to get the best they had to offer on the record. And it certainly paid off.
Violence&Grace
Violence&Grace spans just over 1 hour and 30 minutes, totaling 16 tracks. That’s A LOT for a debut album, I have to say. So much even, that I’m not going to discuss every track in this review. There aren’t even any filler tracks on the album; the first track and the last track are a prelude and an outro for the album. Not that I’m complaining; the opposite, really.
Violence&Grace opens with the intro tunes of Cyberia, which really feels like the intro tape for a symphonic or progressive metal band. When Violence&Grace kicks in with the words ‘and then there was chaos, let all hell break loose’ we get the idea of what Or Not does with symphonic thrash metal. And if you hear the chorus for this track, you get why I mentioned Powerwolf as a reference. Plenty of fast solos in the style of Dragonforce are spread throughout the track as well. What I really like is that this track doesn’t get predictable, without getting too crowded or too chaotic (even though Dolf shouts ‘show me chaos’ towards the break). That’s just good songwriting. Violence&Grace is really great debut track, no wonder this band has gained 4000 monthly listeners on Spotify.
With Infradread, we get a bit of Rammstein-like influences. Groovy riffs, with a bit of Metallica inspired vocals. Again, very easy to scream along and party along with Or Not. And another great track follows with ‘The War Inside My Head’. The band decided to make a video for this track as well. Style-wise, it might be a little more toward, for instance, the fast riffs of Megadeth. I really have to comment Dolf for his vocal parts on the album here; it’s really powerful and clean. The vocal harmonies on this track bring that extra layer and attention to detail that takes this album to another level.
An album of this length usually has at least one ballad. In this case, Ceramic Skin fits that box. It’s also another moment for Dolf to display his impressive vocal skills. He has that 90’s sound, but strong and with good pitch, even though it’s not an easy track to sing. Ceramic Skin is a bit of a power-ballad, with clean melodies and even more room for the orchestral parts. The lyrics complement the melancholic feel of the music really well ‘Nobody can touch me, nobody can hurt my ceramic skin, but that’s not how I used to be, that’s not how I want to be’ gets your right in the feels.
Dolf had plenty of time to write the most epic parts for this album, and I’m already really curious to see what he comes up with for the next album. To just highlight one more of these tracks, How It Ends is a epic piece just over 8 minutes, consisting of some of the fasted riffs (and double bass parts), tapping solos, and many epic parts. It’s basically one long story, put to music. Samples, gang vocals, How It Ends has it all. If the album would have ended with this track, I would have been a happy camper. But it gets even better, ‘cause there are more tracks to come. For instance, just listen to the intro for Dark Wave. Man, that’s epic.
Final Thoughts
It’s really hard for me not to be really positive about this album, but it’s just really, really good. My maybe ONLY negative thing about the album is that in some of the parts the orchestral parts are a little too loud in the mix, and too much on the forefront. The whole album is just one big, happy celebration of heavy music, sounding epic like this band has been playing the giant stages of the world for ages. And when I say band, remember this is just a father and his son, recording and creating this whole thing. It’s hard for me to choose a favorite track, ‘cause there really are many of them. The title track Violence&Grace is certainly one of them, so if you only listen to one track, at least listen to that one!
You just played the amazing underground festival Graveland. What was that like?
It was amazing! We never played on an open-air stage and also the Pyro was a first one. We practiced a bit differently now and the whole show felt really good for us all. It was great to play at one of our favorite festivals and with a lot of awesome bands.
Is it very different to play at a festival like this, compared to playing in an indoor venue?
Yes, the stage sound was great for us and the audience was a bit further away. But I can’t say it didn’t feel personal. We had a lot of friends in the audience. The show felt relatively normal compared to other shows but the organization around the festival was new for us. An example: our merchandise was sold for us. Also, the get-ins were new. But everything was organized really smooth.
Even though the weather was bad, metalheads will go hard no matter what. Did you enjoy your time at the festival? Were you there for the whole festival?
We certainly did! When we played the weather was still nice. We already had tickets for the festival so nothing really changed except for the fact that we get to go on the stage ourselves. We all set up our tents at the camp-site and were there the whole weekend. Of course, the death metal bands were all awesome. Big shout out to Mortiferum, Teratoma, Claustrum, Carcass and Centinex for playing a killer set. But there also were a couple of sick black metal bands (especially Lieuwe delves deep into that subgenre) and Overruled was great too.
You’ve been steadily working towards releasing your first full-length ‘Plagues of Sulfur Bound’. What has that process been like? It has been in the works for a while.
Yeah, the process of recording took around 1,5 years. I think we are just perfectionists who wanted to deliver an album as good as we possibly could. We re-recorded and re-amped some things because we knew we could play it better and just paid a lot of attention to details.
You are releasing it on cassette as well, just like your previous EP. I see a couple of other bands also release stuff on cassette. Why so retro? What’s up with that?
Haha, I think it’s just the idea of owning a physical copy and browsing through the booklet, reading the lyrics, and having a sick item. The devil is in the details. Fans of extreme music still like to collect physical media and we think that’s awesome. Support the bands you care about. All three of us do it too!
You were able to partner up with Raw Skull Recordz. How did that happen?
Jasper knew Rai from Raw Skull Records for a while. I believe the first contact with him was 2013. Rai saw a lot of potential in Deadspeak early on. So when we began working on this album it was already pretty much agreed on that we released it on this awesome label.
What can we expect from your upcoming album?
Well, if you’ve seen our live show for the past two years or so you basically know what to expect. Raw guitars, thunderous low end and tight drums. We have a couple of clean guitar parts and atmospheric interludes. But there’s also of course a lot of straight-up death metal to be found on the record.
The production for Tidal Disruption is a lot different (more polished) than Dissolve the Dreams. Was there a change in the recording process/mixing/mastering?
The first demo was a product of limited funds and limited time. We recorded the whole demo in one (long) day. We never really felt it was 100% representative of our live shows but we got a lot of great responses. Which of course was awesome! With the new album Stijn van Gestel took a lot (a LOT) of time to get a great mix and Greg Wilkinson made it come a bit more alive with his master. The process between the demo and the full length couldn’t be more different.
Your first EP is only available on bandcamp. Why is it that underground (death and black) bands mainly reside there instead of streaming services like Spotify?
It actually just went back onto Spotify! It was down for a week or two because we had to transfer accounts. We don’t mind making our music available. People who want to buy it will buy it anyway. That’s the awesome thing about this kind of music.
Last year you had a tour with Master. Are there any similar tours or gigs in the future? What will 2024 bring for Deadspeak?
That tour was sick! We’ll just be promoting the new album and trying to fix even more shows. Also looking forward to the gig with Civerous and Crematory Stench and we are working on one or two release shows for when the full length comes out.
Thank you so much for your time!
It was our pleasure. Thanks for having us and you’ll be hearing more of us. We certainly aren’t done yet!
Want to see more of Deadspeak? Check them out on Facebook, or check out their recording. And of course, stay tuned for the album!
Een paar weken geleden was ik voor MetalFromNL in de studio bij de gasten van Fearwell, om te genieten van hun muziek en om met ze in gesprek te gaan. We hadden het over het ontstaan van de band, hun debuutplaat Well of Fear, en waarom die dit jaar pas fysiek uitkomt. Maar eerst, een voorstel rondje!
Voorstel rondje! Wie ben je, wat doe je en waarom moeten mensen naar Fearwell luisteren?
Johan: Ik ben Johan, ik ben de zanger, en wat ik doe is eigenlijk niet zo gek veel eigenlijk. Een beetje m’n bakkes opentrekken en that’s it eigenlijk.
Yuri: Ik ben Yuri, ik ben de bassist van Fearwell, en waarom je naar Fearwell moet luisteren: omdat het nieuwe muziek is uit een klassiek jasje.
Job: Ik ben Job, ik ben de drummer.
Jeremy: Ik ben Jeremy, ik ben gitarsist/zanger, schrijver ook. En waarom je naar Fearwell moet luisteren? Omdat het fucking awesome is.
Diego: Ik ben Diego, ik ben toetsenist, ik verzorg alle rare geluidjes, en waarom je naar Fearwell moet luisteren? Het is gewoon lekker klassieke muziek inspired en heftig.
Brian: Ik ben Brian, ik ben ook gitarist, af en toe help ik met opnemen.
Ik weet nog toen jullie plaat uitkwam dat het werd aangekondigd als All-Star band. De heavy metal scene is niet helemaal mijn scene misschien, maar waar kent de rest van metal Nederland jullie van?
Johan: Ik heb in meerdere bands gezeten. Hellbender, Wrecking Crew, Inner Sanctum, daar ben ik eigenlijk mee begonnen. Ik zit er al een jaar of 300 in of zo. Ik ben wel degene met de meeste ervaring in de muziek. Met Jeremy heb ik een aantal projecten gedaan, we hebben ook samen in Wrecking Crew gezeten.
Jeremy: Ik zit al heel lang in de Iron Maiden tribute band scene. Allstar verwees eigenlijk meer naar het niveau van de muziek. Het is best wel moeilijke muziek, en bijna iedereen in deze band is echt een virtuoos. Ikzelf zit in Pieces of Maiden, dat is best wel een goed lopende Iron Maiden tribute band in Nederland, Duitsland en Belgie.
Yuri: Ik kom uit een best wel ander milieu qua muziek. Ik speelde voornamelijk classic rock, met een band genaamd Steimers hebben we veel door Belgie en Duitsland gespeeld. Eigenlijk was vier jaar geleden toen Jeremy mij vroeg ‘joh heb je zin om in een metalband te spelen’ het eerste moment dat ik metal ging spelen. Het is mijn favoriete muziekstijl dus waarom niet.
Jullie kwamen eind 2022 ineens met jullie debuut album Well of Fear. Inmiddels zijn we zo’n anderhalf jaar verder. Wat heeft anderhalf jaar Well of Fear jullie gebracht tot nu toe?
Jeremy:Heel veel, met de release hadden we ook gelijk een releaseoptreden in Lazaru’s en vanaf toen hebben we op veel mooie plekken gespeeld. We stonden ook op grotere festivals zoals in Brugge, we stonden op Metal Experience Fest samen met Burning Witches en Bodyfarm. Dit jaar staan we ook weer op een festival in Belgie, en we hebben Fuizenfest gestaan, dat was echt een heel erg mooi moment. Sam Tothman van Dragonforce was daar ook aanwezig, die vond het awesome, daar zijn we nog mee op de foto geweest. We stonden daar ook met Sisters of Suffocation. We hebben het eerste jaar echt iets van 15 optredens gehad, dat ging echt heel snel.
Waarom eigenlijk eerst digitaal en daarna pas fysiek uitbrengen?
Jeremy: Geld haha. Maar er was ook een bedrijf waar we het zouden gaan drukken en die was op een gegeven moment in zo’n tv programma. Daar werd onderzoek naar gedaan want dat bleek allemaal oplichting te zijn, dus ik ben blij dat we het uiteindelijk niet hebben gedaan. We zaten best wel krap bij kas, muziek levert natuurlijk niets op. We hebben nu eindelijk wat geld bij elkaar geraapt dus daarom is nu het plan om van de zomer de fysieke release te doen.
Jullie hebben Well of Fear in eigen beheer uitgebracht, was dat dan vooral vanwege geld of was dat ook omdat je de kwaliteit in eigen hand wilde houden?
Johan: Eigenlijk beide. Een kennis heeft een thuisstudio, daar hebben we alles opgenomen. We hadden daardoor ook ruim de tijd om alles op te nemen zoals wij het wilden hebben. Dus dat was wel een van de redenen. En wat we voor het volgende album gaan doen weet ik nog niet, want dat hebben we nog niet besproken. Volgende maand ga ik samen met Jeremy schrijven voor het tweede album. Je kan nog veel van ons verwachten, we hebben nog zat ideeen en zat inspiratie.
Het hele album is echt een geheel – is er een iemand die jullie muziek schrijft of hebben jullie wel allemaal een eigen inbreng?
Jeremy: Het meeste is door mij geschreven, maar ik heb Ocean of Anger samen met Johan geschreven. Hij heeft ook de teksten van Alone geschreven, Hypocrite heeft hij de tekst van geschreven. Muzikaal gezien klopt het wel dat het samenhangt, ik ben zelf eigenlijk hiermee begonnen in 2012 toen ik echt net begon met gitaarspelen. Toen ben ik ook de nummers gaan schrijven, en later heb ik iedereen erbij gehaald. Op het volgende album gaat de rest ook zeker meer meeschrijven.
Battle in the Bay of Mantazas staat een beetje op zichzelf, met een haast nog epischer geluid, sowieso is die track ook 13 minuten lang. Hoe is die track tot stand gekomen?
Jeremy: Dat is een beetje een knipoog naar Iron Maiden. Ik zit natuurlijk in een Iron Maiden tribute band, ik heb heel erg een Iron Maiden verleden, dat is ook de reden dat ik gitaar ben gaan spelen. Rime of the Ancient Mariner is een nummer wat we altijd speelden, en dat vind ik echt een vet nummer. En ik wilde ook zo’n soortgelijk nummer hebben om de set mee af te sluiten.
Iron Maiden heeft het altijd over geschiedenis enzo en ik dacht, Nederlandse geschiedenis: Piet Hein en de zilvervloot.
Live is ‘ie wat minder vet vind ik, want als jij een uur speelt en een kwart daarvan is een nummer, dan raak je de aandacht soms kwijt.
De inspiratie voor deze track was dan geschiedenis. Wat is de inspiratie voor de rest van de nummers?
Johan: voor Ocean of Anger, ik was met mijn dochter op het strand, ze was nog klein toen. En ik zie mijn lieve kleine meisje spelen in de branding en ik zie al die golven zo aankomen en het eerste wat in mij opkwam was Ocean of Anger. Ik had daar een paar dingen van opgeschreven. En dat was heel toevallig, we waren samen aan het schrijen en Jeremy zegt ‘Ik heb een vet idee voor een nummer, Ocean of Anger’. Dus ik ‘No fucking way, kijk wat ik heb’. Dus alles is wel vrij autobiografisch. Ik blijf het liefst dicht bij mezelf. Dingen die ik lees, dingen die ik zie. Daar heb je een mening over en ik vind het heel fijn om dat te kunnen uiten in muziek.
Jullie zijn nu ook bezig met nieuwe muziek. Kan je daar al iets over vertellen?
Jeremy: Well of Fear was voor mij echt een periode, ik moet emotioneel zijn om goed te kunnen schrijven. Dat kan boosheid zijn, dat kan blijheid zijn. Ik ben heel perfectionistisch, ik heb altijd duizenden opnames waar ik helemaal niets mee doe. Dat had ik voor Well of Fear, ik wilde eigenlijk alles weggooien omdat ik het niet goed genoeg vond. En bij het tweede album is dat eigenlijk erger geworden.
Maar ik moet zeggen, de nummers waar we nu mee bezig zijn, zijn best wel catchy. Ook heftig, wat dat betreft gaan we zeker op dezelfde voet verder.
Waar kennen jullie elkaar van? Hoe zijn jullie bij elkaar gekomen? Want het leeftijdsverschil is natuurlijk enorm.
Johan: Jeremy ken ik van mijn vorige bandjes. De rest was voor mij ook nieuw.
Diego: Ik ben zelf een beetje opgegroeid in de muziekschool. Ik speelde eerst in bandjes van mijn vader mee. En op een gegeven moment kwam Job daarbij. Toen hebben we in ons eerste metalbandje samen gespeeld: Live, Love, Lobotomy. Maar ik studeer hiernaast ook scheikunde, en Jeremy deed ook die opleiding. Ik zat eigenlijk niet bij hem in de klas maar ik had een inhaaldag. En toen kwam ik hem tegen en dacht ‘jij ziet er wel uit als een metalhead’. Toen toen hoorde ik dat hij nog een toetsenist en een drummer zocht, dus dat kwam mooi uit. Toen heb ik Job meegesleurd en het klikte wel geloof ik.
Job: Ik moest echt dagen lang oefenen om mee te kunnen spelen, voor mij was het wel een technisch niveau hoger. Inmiddels gaat het wel veel beter, maar van tevoren was het wel echt strijden. Ik was echt drie uur per dag alleen maar Fearwell aan het spelen.
Diego: Ja we kregen een plaat van een uur om te leren, dat is wel gewoon veel. En op een gegeven moment wordt dat second nature maar in het begin ben je echt noot voor noot alles aan het leren.
De plaat was dus al af toen jullie erbij kwamen?
Jeremy: Ja de ideen waren al af. Ik heb de toetsenpartijen voor de plaat voor het grootste deel ook geschreven. Qua drums; we hebben hiervoor ook nog een drummer gehad, die ook in Pieces of Maiden zit. Die had al wat ideeen en dingetjes. Daar heb ik wel mijn inspiratie uitgehaald, samen met Michel, waar we het album mee hebben opgenomen. En toen heeft Job gewoon alles goed gespeeld en nu is het heel awesome. Het is ook echt hele moeilijke muziek om te drummen; voor iedereen is het moeilijk maar ik voor de drummer wel extra. Er zitten stukken tussen op 280 bpm double bass, dat is insane.
Er is nu best wel veel metal in Leiden en er gebeurt best veel. Is dat altijd zo geweest?
Johan: Het is nu wel minder dan toen ik net begon, toen was die metalscene veel groter. Je had natuurlijk Scum, je had in Wassenaar de Twilight Zone, je had meerdere plaatsen waar je kon spelen. Dat is wel een stuk minder geworden, maar de laatste paar jaar is de metalscene weer een beetje omhoog gekropen.
Jullie zijn wat mij betreft wel een band die zo’n beetje overal zouden moeten kunnen spelen, maar dat lijkt nog niet helemaal te lukken. Waar ligt dat aan?
Jeremy: Ik zou het echt niet weten, het is echt een grote frustratiebron.
Brian: We zijn ook echt een beetje een mix van verschillende genres, waardoor het ook best wel lastig is om ons te plaatsen met andere bands. We hebben heel veel influences van powermetal, deathmetal, blackmetal, dingetjes van waar mensen mee komen omdat we het grappig vinden. En daarom is het lastig, want als je ons bij een deathmetal band zet dan zijn we vaak net weer te soft. En voor een powermetal band zijn we vaak weer te heftig.
Jeremy: En we hebben ook gewoon heel veel pech gehad. Echt, vanaf het moment dat ik mensen bij elkaar aan het zoeken was. Ineens kon de drummer niet meer. En toen hadden we eindelijk een band bij elkaar, toen kwam Corona. En dan wilden we optreden maar toen ging het weer niet door. We hadden eindelijk een label gevonden, maar die liet niets meer van zich horen. We hebben ook gewoon echt pech. Ook grote optredens die gecancelled worden. We hebben nu ook zoiets van, als er iets positiefs aan komt, dan zeggen we al ‘ah joh, gaat vast niet door’.
En of we nou voor 20 mensen of 120 mensen staan, wij gaan gewoon door.
Jullie hebben als band ook wel echt een groot podium nodig
Jeremy: Ja en daar komt ook nog eens bij dat we als band ook wel een bepaalde show willen brengen. We hebben op het podium bijvoorbeeld nepvlammen, we hebben een pop, we hebben een backdrop. En ik vind ook, we moeten er compleet staan, dus alles gaat ook altijd mee. Dan gaan we toch proberen ook al is er geen ruimte. Of dan ga ik zelf naast het podium staan.
Dat ga ik trouwens niet meer doen. We hebben een keer ergens gespeeld, en gewoon elk nummer gingen ze moshen. En elke keer viel er weer iemand met z’n bier over onze gear heen.
Klinkt wel als een leuk optreden!
Iedereen: Ja dat was ook heel leuk!
Johan: Jeremy kreeg nog een microfoonstandaard recht in z’n bakkes. Er ontstond ook echt een onwijze circlepit en ik zag er een zo door de lucht heen vliegen. Al m’n water ging over vloer, het was echt een zooitje. Maar het was wel een onwijs vet optreden!
Met welke band zou je nog een keer het podium willen delen?
Johan: Vorig jaar hebben we in de oefenbunker gestaan met Vicious Rumours. Daar had ik al een keer eerder mee gespeeld met Inner Sanctum. Dus ik was erg verbaasd dat we weer met hun stonden, dat was wel heel gezellig. En met welke band ik nu op het podium zou willen staan..
Jeremy: Ik weet er wel een paar hoor. We staan binnenkort dan met Tygers of Pan Tang. Maar waar ik echt mee zou willen staan, Dragonforce, Iron Maiden, dat is echt mijn allergrootste droom natuurlijk, en ja, dat kan helaas niet meer, Children of Bodom. Kalmah, lijkt me ook wel tof. Dream Evil. Een beetje bands in ons genre.
Brian: Ik heb dan nog Sonata Arctica, of Stratovarius. Heel wat meer aan de softere kant, maar Twilight Force lijkt me ook heel tof. Alestorm lijkt me heel leuk. Ik heb ze al een paar keer gesproken maar ik zou er ook wel een keer samen mee op het podium willen staan.
Wil je meer weten van Fearwell, blijf ze volgen op socials. Vanaf deze zomer is hun debuut album Well of Fear ook fysiek bij hun optredens (en misschien op de webshop) verkrijgbaar!
De heren van Nephylim (Melodic Death metal) openen de Reaper stage op vrijdag. Ze werden aangekondigd met het feitje dat ze niet meer samen gespeeld hebben sinds februari. Hier is echter niks van te merken!
Ze beginnen hun show ook meteen sterk door tegelijkertijd te headbangen. Het zijn echte showmensen op het podium. De zanger gaf de andere artiesten ook een spotlight momenten, persoonlijk vind ik dit heel fijn om te zien aangezien een band meer is dan alleen de frontman.
Ook zodra de eerste noten begonnen te klinken begon het steeds voller en voller te lopen met mensen en dit ook zeer verdient want wat speelde ze lekker. Het enige beetje irritante is dat de frontman het publiek in het Nederlands en Engels aansprak en de hele tijd bleef wisselen. Ik denk dat ik mij hier als enige aan stoorde want het publiek ging los. Nadat de eerste moshpit was gestart ging het aan een lopende band door.
Het is niet de eerste keer dat ik Nephylim heb gezien en ik hoop ook niet de laatste want het plaatje is compleet, het klinkt gewoon goed en zo ziet het er ook uit!
The gentlemen of Nephylim (Melodic Death Metal) are opening the Reaper Stage on Friday. They were announced with the fact that they haven’t played together since February. However, you wouldn’t notice this at all!
They start their show off strong by headbanging in unison. They are true showmen on stage. The singer also gave the other artists their moments in the spotlight. I personally find that very nice to see, as a band is more than just the frontman.
As soon as the first notes started to play, more and more people began to gather, which is well deserved. They played really well. The only slightly annoying thing was that the frontman addressed the audience in both Dutch and English, constantly switching between the two. I think I was the only one bothered by this because the crowd went wild. Once the first mosh pit started, it continued non-stop.
This is not the first time I’ve seen Nephylim and I hope it won’t be the last. Because everything about them is just right; they sound great and look great too!
![\"\"](\"https://i0.wp.com/www.metalfrom.nl/wp-content/uploads/formidable/4/White-Logo-scaled.jpg?fit=150%2C43&ssl=1\"){kind=logo}
\n\n
![\"\"](\"https://www.metalfrom.nl/wp-content/uploads/formidable/4/Do-Me-logo-150x100.png\"){kind=logo}
\n\n